II BU 17/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II BU 17/09
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Beata Gudowska
w sprawie z wniosku B. W.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanego […]
o nieobciążanie składką na ubezpieczenie społeczne ,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 lutego 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia organu
rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 2 czerwca 2009 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Zakład Ubezpieczeń Społecznych, wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 2 czerwca 2009 r. Wyrokiem tym, zmieniając
wyrok Sądu Okręgowego w T. z dnia 17 grudnia 2008 r., Sąd drugiej instancji ustalił
brak zobowiązania B. W., spadkobiercy W. W. z tytułu zaległych składek na
ubezpieczenie społeczne za okres od lipca 1999 r. do marca 2000 r., na
ubezpieczenie zdrowotne od sierpnia 1999 r. do marca 2000 r. i na Fundusz Pracy i
Fundusz Gwarantowanych Świadczeń za okres od sierpnia 1999 r. do marca 2002
r. wraz z należnymi odsetkami. Skarżący, opierając skargę na podstawie
naruszenia art. 97, 98, 100, 101, 110 § 1 i art. 118 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia
2
1997 r. Ordynacja podatkowa „przez błędną wykładnię i niewłaściwe
zastosowanie”, wskazał na niezgodność zaskarżonego wyroku z art. 118 § 1,
zastosowanego przez Sąd Apelacyjny, mimo że nie odnosi się on do stanu
faktycznego sprawy. W szczególności podniósł, że przepis ten, zgodnie z którym
nie można wydać decyzji o przeniesieniu odpowiedzialności za zaległe składki,
jeżeli minęło 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym powstała, nie ma
zastosowania w wypadku obciążenia zaległością spadkobiercy zobowiązanego.
Posiłkując się wykładnią systemową, skarżący podniósł, że art. 118, umieszczony
w dziale III, rozdziale 15 ustawy, zatytułowanym „Odpowiedzialność podatkowa
osób trzecich”, stosuje się tylko do tych podmiotów, tymczasem ubezpieczona
została zobowiązana do zapłaty składek jako spadkobierca ubezpieczonego, na
podstawie art. 97, zawartego w rozdziale 14 Ordynacji podatkowej. Skarżący ocenił
argumenty Sądu przemawiające za równym traktowaniem zobowiązań
składkowych dochodzonych od małżonki rozwiedzionej z płatnikiem (art. 110 § 1
Ordynacji) i wdowy jako nieprzekonujące.
Uprawdopodobnienie poniesionej szkody zostało oparte na twierdzeniu o
niemożności ściągnięcia od ubezpieczonej zaległych składek w kwocie 7.289,46 zł.
Skarżący stwierdził ponadto, że przy tej wartości przedmiotu sporu zmiana lub
uchylenie zaskarżonego wyroku w drodze przysługujących skarżącemu środków
prawnych nie jest i nie było możliwe.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Mając na względzie, że uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody
spowodowanej przez wydanie niezgodnego z prawem orzeczenia polega na
przedstawieniu wyodrębnionego wywodu przekonującego, że szkoda została
wyrządzona, oraz określającego czas jej powstania, postać i związek przyczynowy
z wydaniem orzeczenia (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca
2009 r., IV CNP 43/09, z dnia 22 maja 2009 r., IV CNP 32/09, z dnia 24 marca 2009
I BP 1/09 i z dnia 28 października 2008r., I BU 6/08, niepublikowane) należy
stwierdzić, że skarżący nie wypełnił wymagania skargi ujętego w art. 4245
§ 1 pkt 4
k.p.c. i nie uprawdopodobnił poniesienia szkody przez wydanie zaskarżonego
wyroku. Podniesione przez niego okoliczności można rozważać wyłącznie w sferze
3
zagrożenia powstania szkody. Zgodnie z judykaturą, nie jest to wystarczające do
uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody spowodowanej przez wydanie
orzeczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 2008 r., II BP 68/07,
OSNP 2010 nr 1-2, poz. 6).
Ponadto Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, że odpowiedzialność dłużników
składkowych jest solidarna i stosuje się do niej art. 366 k.c. w związku z art. 91
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Jednolity tekst: Dz.U. z
2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Skoro więc z mocy trzech decyzji skarżącego organu
rentowego z dnia 14 marca 2007 r. do zapłaty zaległych składek zobowiązano troje
spadkobierców W. W. – wdowę po nim B. W. i synów J. i W., to organ rentowy
może uniknąć szkody przez skierowanie egzekucji do pozostałych dłużników, a w
każdym razie do J. W., którego odwołanie od omawianej decyzji zostało oddalone
wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 22 kwietnia 2008 r.
W konsekwencji Sąd Najwyższy odrzucił skargę, jak w sentencji (art. 4248
§
1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Beata Gudowska
w sprawie z wniosku B. W.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanego […]
o nieobciążanie składką na ubezpieczenie społeczne ,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 lutego 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia organu
rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 2 czerwca 2009 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Zakład Ubezpieczeń Społecznych, wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 2 czerwca 2009 r. Wyrokiem tym, zmieniając
wyrok Sądu Okręgowego w T. z dnia 17 grudnia 2008 r., Sąd drugiej instancji ustalił
brak zobowiązania B. W., spadkobiercy W. W. z tytułu zaległych składek na
ubezpieczenie społeczne za okres od lipca 1999 r. do marca 2000 r., na
ubezpieczenie zdrowotne od sierpnia 1999 r. do marca 2000 r. i na Fundusz Pracy i
Fundusz Gwarantowanych Świadczeń za okres od sierpnia 1999 r. do marca 2002
r. wraz z należnymi odsetkami. Skarżący, opierając skargę na podstawie
naruszenia art. 97, 98, 100, 101, 110 § 1 i art. 118 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia
2
1997 r. Ordynacja podatkowa „przez błędną wykładnię i niewłaściwe
zastosowanie”, wskazał na niezgodność zaskarżonego wyroku z art. 118 § 1,
zastosowanego przez Sąd Apelacyjny, mimo że nie odnosi się on do stanu
faktycznego sprawy. W szczególności podniósł, że przepis ten, zgodnie z którym
nie można wydać decyzji o przeniesieniu odpowiedzialności za zaległe składki,
jeżeli minęło 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym powstała, nie ma
zastosowania w wypadku obciążenia zaległością spadkobiercy zobowiązanego.
Posiłkując się wykładnią systemową, skarżący podniósł, że art. 118, umieszczony
w dziale III, rozdziale 15 ustawy, zatytułowanym „Odpowiedzialność podatkowa
osób trzecich”, stosuje się tylko do tych podmiotów, tymczasem ubezpieczona
została zobowiązana do zapłaty składek jako spadkobierca ubezpieczonego, na
podstawie art. 97, zawartego w rozdziale 14 Ordynacji podatkowej. Skarżący ocenił
argumenty Sądu przemawiające za równym traktowaniem zobowiązań
składkowych dochodzonych od małżonki rozwiedzionej z płatnikiem (art. 110 § 1
Ordynacji) i wdowy jako nieprzekonujące.
Uprawdopodobnienie poniesionej szkody zostało oparte na twierdzeniu o
niemożności ściągnięcia od ubezpieczonej zaległych składek w kwocie 7.289,46 zł.
Skarżący stwierdził ponadto, że przy tej wartości przedmiotu sporu zmiana lub
uchylenie zaskarżonego wyroku w drodze przysługujących skarżącemu środków
prawnych nie jest i nie było możliwe.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Mając na względzie, że uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody
spowodowanej przez wydanie niezgodnego z prawem orzeczenia polega na
przedstawieniu wyodrębnionego wywodu przekonującego, że szkoda została
wyrządzona, oraz określającego czas jej powstania, postać i związek przyczynowy
z wydaniem orzeczenia (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca
2009 r., IV CNP 43/09, z dnia 22 maja 2009 r., IV CNP 32/09, z dnia 24 marca 2009
I BP 1/09 i z dnia 28 października 2008r., I BU 6/08, niepublikowane) należy
stwierdzić, że skarżący nie wypełnił wymagania skargi ujętego w art. 4245
§ 1 pkt 4
k.p.c. i nie uprawdopodobnił poniesienia szkody przez wydanie zaskarżonego
wyroku. Podniesione przez niego okoliczności można rozważać wyłącznie w sferze
3
zagrożenia powstania szkody. Zgodnie z judykaturą, nie jest to wystarczające do
uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody spowodowanej przez wydanie
orzeczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 2008 r., II BP 68/07,
OSNP 2010 nr 1-2, poz. 6).
Ponadto Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, że odpowiedzialność dłużników
składkowych jest solidarna i stosuje się do niej art. 366 k.c. w związku z art. 91
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Jednolity tekst: Dz.U. z
2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Skoro więc z mocy trzech decyzji skarżącego organu
rentowego z dnia 14 marca 2007 r. do zapłaty zaległych składek zobowiązano troje
spadkobierców W. W. – wdowę po nim B. W. i synów J. i W., to organ rentowy
może uniknąć szkody przez skierowanie egzekucji do pozostałych dłużników, a w
każdym razie do J. W., którego odwołanie od omawianej decyzji zostało oddalone
wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 22 kwietnia 2008 r.
W konsekwencji Sąd Najwyższy odrzucił skargę, jak w sentencji (art. 4248
§
1 k.p.c.).