III KK 25/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-12-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 25/10
W Y R O K
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 marca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Przemysław Kalinowski
SSN Dorota Rysińska
Protokolant Barbara Szenk
w sprawie J. B.
skazanej z art. 270 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 18 marca 2010 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanej
od wyroku Sądu Rejonowego w A.
z dnia 21 maja 2009 r., .
I. uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia
zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;
II. kosztami sądowymi postępowaniu kasacyjnego obciąża
Skarb Państwa.
2
U Z A S A D N I E N I E
J. B. została oskarżona o to, że w dniu 26 sierpnia 2003 r. w A.
dokonała podrobienia podpisu J. M. na dokumencie potwierdzenia odbioru
wystawionym przez Sąd Rejonowy w A. I Wydział Cywilny, to jest o
popełnienie czynu z art. 270 § 1 k.k.
Prokurator dołączył do aktu oskarżenia wniosek, o którym mowa w
art. 335 § 1 k.p.k., o skazanie J. B. bez przeprowadzenia rozprawy i
wymierzenie jej kary 4 miesięcy ograniczenia wolności poprzez
wykonywanie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w
wymiarze 20 godz. w stosunku miesięcznym. Sąd Rejonowy w A. wniosek
ten uwzględnił na posiedzeniu w dniu 21 maja 2009 r.
Wyrokiem z dnia 21 maja 2009 r., Sąd Rejonowy w A.:
I. uznał J. B. za winną popełnienia zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu
i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 2 k.k. i art. 35
§ 1 i 3 k.k. skazał ją na karę 4 miesięcy ograniczenia wolności poprzez
wykonywanie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w […]
w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym;
II. na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonej zakaz
prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na
okres 2 lat;
III. zwolnił oskarżoną od kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb
Państwa.
Wyrok powyższy nie został zaskarżony i uprawomocnił się w dniu
29 maja 2009 r.
Od prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w A. z dnia 21 maja
2009 r., kasację wywiódł Prokurator Generalny.
3
Na podstawie art. 521 k.p.k. zaskarżył wspomniany wyrok na
korzyść J. B., w części dotyczącej orzeczenia o środku karnym. Na
zasadzie art. 523 § 1 k.p.k., art. 526 § 1 k.p.k. oraz art. 537 § 1 i 2 k.p.k.
zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie
przepisów prawa karnego materialnego, tj. art. 42 § 1 i 2 k.k. polegające na
orzeczeniu wobec J. B. – skazanej za występek z art. 270 § 1 k.k. – środka
karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów
mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat, podczas gdy przepisy te
przewidują możliwość orzeczenia takiego zakazu jedynie w odniesieniu do
skazanego za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.
W oparciu o tak sformułowany zarzut Prokurator Generalny wniósł o
uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w zaskarżonej części.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
Stosownie do treści art. 42 § 1 i 2 k.k. sąd może orzec zakaz
prowadzenia pojazdów w razie skazania osoby uczestniczącej w ruchu za
przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Jak już wcześniej
wspomniano J. B. została skazana za przestępstwo opisane w art. 270 § 1
k.k., czyli występek zamieszczony w rozdziale XXXIV Kodeksu karnego
zatytułowanym „Przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów”.
Sąd, orzekając zatem na podstawie art. 42 § 2 k.k. środek karny w postaci
zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych rażąco naruszył
art. 42 § 1 i 2 k.k., co miało istotny wpływ na treść wyroku.
Sąd Rejonowy zauważył przedstawione uchybienie i w sposób
sprzeczny z treścią art. 105 k.p.k., postanowieniem z dnia 27 maja 2009 r.
sprostował oczywistą omyłkę pisarską w wyroku z dnia 21 maja 2009 r. w
ten sposób, że z treści wyroku usunął II punkt. Jednakże była to czynność
niedopuszczalna, a w konsekwencji nieskuteczna, to jest nie mogąca
4
wywołać skutku jaki wiąże się z daną czynnością (por. T. Grzegorczyk, J.
Tylman, Polskie postępowanie karne, Warszawa 2009, s. 374).
Przepis art. 105 k.p.k. zezwala bowiem na sprostowanie orzeczenia
lub zarządzenia tylko w zakresie oczywistej omyłki pisarskiej i
rachunkowej, niedopuszczalne natomiast jest sprostowanie w tym trybie
błędnych rozstrzygnięć sądu co do winy i kary (por. P. Hofmański, E.
Sadzi, K. Zgryzek, K.P.K. Komentarz, t. I, Warszawa 2004, s. 545546,
podane tam orzeczenia i literatura).
Biorąc powyższe rozważania pod uwagę Sąd Najwyższy uchylił
zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o środku karnym (pkt.
II), a kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążył Skarb
Państwa.
W Y R O K
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 marca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Przemysław Kalinowski
SSN Dorota Rysińska
Protokolant Barbara Szenk
w sprawie J. B.
skazanej z art. 270 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 18 marca 2010 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanej
od wyroku Sądu Rejonowego w A.
z dnia 21 maja 2009 r., .
I. uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia
zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;
II. kosztami sądowymi postępowaniu kasacyjnego obciąża
Skarb Państwa.
2
U Z A S A D N I E N I E
J. B. została oskarżona o to, że w dniu 26 sierpnia 2003 r. w A.
dokonała podrobienia podpisu J. M. na dokumencie potwierdzenia odbioru
wystawionym przez Sąd Rejonowy w A. I Wydział Cywilny, to jest o
popełnienie czynu z art. 270 § 1 k.k.
Prokurator dołączył do aktu oskarżenia wniosek, o którym mowa w
art. 335 § 1 k.p.k., o skazanie J. B. bez przeprowadzenia rozprawy i
wymierzenie jej kary 4 miesięcy ograniczenia wolności poprzez
wykonywanie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w
wymiarze 20 godz. w stosunku miesięcznym. Sąd Rejonowy w A. wniosek
ten uwzględnił na posiedzeniu w dniu 21 maja 2009 r.
Wyrokiem z dnia 21 maja 2009 r., Sąd Rejonowy w A.:
I. uznał J. B. za winną popełnienia zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu
i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 2 k.k. i art. 35
§ 1 i 3 k.k. skazał ją na karę 4 miesięcy ograniczenia wolności poprzez
wykonywanie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w […]
w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym;
II. na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonej zakaz
prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na
okres 2 lat;
III. zwolnił oskarżoną od kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb
Państwa.
Wyrok powyższy nie został zaskarżony i uprawomocnił się w dniu
29 maja 2009 r.
Od prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w A. z dnia 21 maja
2009 r., kasację wywiódł Prokurator Generalny.
3
Na podstawie art. 521 k.p.k. zaskarżył wspomniany wyrok na
korzyść J. B., w części dotyczącej orzeczenia o środku karnym. Na
zasadzie art. 523 § 1 k.p.k., art. 526 § 1 k.p.k. oraz art. 537 § 1 i 2 k.p.k.
zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie
przepisów prawa karnego materialnego, tj. art. 42 § 1 i 2 k.k. polegające na
orzeczeniu wobec J. B. – skazanej za występek z art. 270 § 1 k.k. – środka
karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów
mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat, podczas gdy przepisy te
przewidują możliwość orzeczenia takiego zakazu jedynie w odniesieniu do
skazanego za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.
W oparciu o tak sformułowany zarzut Prokurator Generalny wniósł o
uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w zaskarżonej części.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
Stosownie do treści art. 42 § 1 i 2 k.k. sąd może orzec zakaz
prowadzenia pojazdów w razie skazania osoby uczestniczącej w ruchu za
przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Jak już wcześniej
wspomniano J. B. została skazana za przestępstwo opisane w art. 270 § 1
k.k., czyli występek zamieszczony w rozdziale XXXIV Kodeksu karnego
zatytułowanym „Przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów”.
Sąd, orzekając zatem na podstawie art. 42 § 2 k.k. środek karny w postaci
zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych rażąco naruszył
art. 42 § 1 i 2 k.k., co miało istotny wpływ na treść wyroku.
Sąd Rejonowy zauważył przedstawione uchybienie i w sposób
sprzeczny z treścią art. 105 k.p.k., postanowieniem z dnia 27 maja 2009 r.
sprostował oczywistą omyłkę pisarską w wyroku z dnia 21 maja 2009 r. w
ten sposób, że z treści wyroku usunął II punkt. Jednakże była to czynność
niedopuszczalna, a w konsekwencji nieskuteczna, to jest nie mogąca
4
wywołać skutku jaki wiąże się z daną czynnością (por. T. Grzegorczyk, J.
Tylman, Polskie postępowanie karne, Warszawa 2009, s. 374).
Przepis art. 105 k.p.k. zezwala bowiem na sprostowanie orzeczenia
lub zarządzenia tylko w zakresie oczywistej omyłki pisarskiej i
rachunkowej, niedopuszczalne natomiast jest sprostowanie w tym trybie
błędnych rozstrzygnięć sądu co do winy i kary (por. P. Hofmański, E.
Sadzi, K. Zgryzek, K.P.K. Komentarz, t. I, Warszawa 2004, s. 545546,
podane tam orzeczenia i literatura).
Biorąc powyższe rozważania pod uwagę Sąd Najwyższy uchylił
zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o środku karnym (pkt.
II), a kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążył Skarb
Państwa.