Sygn. akt I PZ 10/10
POSTANOWIENIE
Dnia 18 maja 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Beata Gudowska
w sprawie z powództwa R. M.
przeciwko Pracowniczemu Ośrodkowi Maszynowemu w A. Spółce z o. o.
o zapłatę odszkodowania z tytułu wypowiedzenia umowy o pracę i sprostowanie
świadectwa pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 18 maja 2010 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w S.
z dnia 2 marca 2010 r.,
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 2 marca 2005 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w S. w sprawie z powództwa R. M. przeciwko
Pracowniczemu Ośrodkowi Maszynowemu w A., sp. z o.o. przyznał
ustanowionemu z urzędu – jako pełnomocnik powoda – adwokatowi J. S.
wynagrodzenie za sporządzenie opinii prawnej o braku podstaw do wniesienia
skargi kasacyjnej od wyroku tego Sądu z dnia 23 grudnia 2009 r. w kwocie
wynikającej z § 6 kpt. 5, 13 ust. 4 kpt. 2, 12 ust. 1 kpt. 2 i § 2 ust. 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).
2
S. M., matka powoda, będąca jego pełnomocnikiem w sprawie, wniosła
przeciwko temu postanowieniu zarzuty ujęte w piśmie nazwanym „zażaleniem”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 871
k.p.c., w postępowaniu przed Sądem Najwyższym obowią-
zuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Zasada ta nie ma
zastosowania wyłącznie w postępowaniu o zwolnienie od kosztów sądowych oraz o
ustanowienie adwokata lub radcy prawnego oraz gdy stroną, jej organem, jej
przedstawicielem ustawowym lub pełnomocnikiem jest sędzia, prokurator, notariusz
albo profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych, a także gdy stroną, jej
organem lub jej przedstawicielem ustawowym jest adwokat lub radca prawny lub
radca Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (§ 2).
Gdy jest oczywiste, że wnosząca nie ma przymiotów opisanych w art. 871
§ 2
k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji (art. 373 k.p.c. w związku z art. 39821
i
art. 3941
§ 3 k.p.c.).