III SW 315/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-12-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III SW 315/10
POSTANOWIENIE
Dnia 20 lipca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Roman Kuczyński
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym
sprawy z protestu H. G.
przeciwko wyborowi Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
postanawia:
pozostawić protest bez dalszego biegu.
Uzasadnienie
H. G. wniosła protest przeciwko wyborowi Prezydenta Rzeczypospolitej,
zarzucając naruszenie przez Państwową Komisję Wyborczą „przepisu art. 29
ustawy o wyborze Prezydenta, a także § 14 ust. 5 Ministra Spraw Wewnętrznych i
Administracji z dnia 28 sierpnia 2000 r., w sprawie spisu wyborców (...)”, w
wyjaśnieniu zamieszczonym na swojej stronie internetowej, dopuszczającym
uwzględnianie przedkładanych przez wyborców zaświadczeń o prawie do
głosowania, także wówczas gdy były one pozbawione pieczęci urzędowej organu
sporządzającego spis „w górnym lewym rogu”. W jej ocenie, wyjaśnienie PKW
pozostaje „w rażącej sprzeczności z treścią art. 29 ustawy (...) a także § 14 ust. 5
Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 sierpnia 2000 r. (...)” a
„umożliwienie posługiwania się wyborcom zaświadczeniami nie odpowiadającymi
2
urzędowemu wzorowi, stanowi naruszenie ustawy i to w sposób, który mógł mieć
wpływ na wynik wyborów (...)”.
Państwowa Komisja Wyborcza wyraziła stanowisko, że zarzuty protestu są
bezzasadne, stwierdzając że wnosząca protest nie wskazała, że kwestionowane
przez nią stanowisko PKW miało wpływ na wynik wyborów, nie przedstawiła także
dowodów, „ani nawet nie uprawdopodobniła, że wpływ taki mieć mogło.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 129 ust. 2 Konstytucji RP wyborcy przysługuje prawo
zgłoszenia do Sądu Najwyższego protestu przeciwko ważności wyboru Prezydenta
Rzeczypospolitej na zasadach określonych w ustawie. Ustawa z dnia 27 września
1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (jednolity tekst: Dz.U. z
2010 r. Nr 72, poz. 467 zwana dalej ustawą) stanowi, że wnoszący protest powinien
sformułować w nim zarzuty oraz przedstawić lub wskazać dowody, na których
opiera swoje zarzuty (art. 73 ust. 3). Przedmiotem zarzutów może być naruszenie
przepisów niniejszej ustawy lub dopuszczenie się przestępstwa przeciwko
wyborom, jeżeli to naruszenie lub przestępstwo miało wpływ na wynik wyborów (art.
72 ust. 1 ustawy).
Podniesiony w proteście zarzut, nie tyle dotyczy wyboru konkretnego
kandydata na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej, co naruszenia art. 29 (powinno
być 33 ustawy), przewidującego możliwość wydawania przez urząd gminy
zaświadczenia: o prawie do głosowania w dniu pierwszego głosowania oraz o
prawie do głosowania w dniu ponownego głosowania. Nie odnosząc się do
trafności i zgodności z prawem przedstawionego przez składającą protest
wyjaśnienia PKW w tej kwestii, trzeba przypomnieć, że podstawą protestu może
być naruszenie przepisów niniejszej ustawy, jeżeli to naruszenie miało wpływ na
wynik wyborów oraz przedstawić lub wskazać dowody, na których opiera swoje
zarzuty. Oznacza to, że nie jest wystarczające powoływanie naruszenia przepisu,
ale konieczne jest wskazanie dowodów, że naruszenie to faktycznie doprowadziło
do dopuszczenia do udziału w głosowaniu konkretnie wskazanych osób
posługujących się niewłaściwym (sprzecznym z prawem) zaświadczeniem przez
konkretną obwodową komisje wyborczą. Wobec braku przedstawienia dowodów w
tym zakresie uznać należy, że wnosząca protest konstruuje swoiste domniemanie
3
faktyczne (art. 231 k.p.c.), sprowadzające się do konstatacji, że wyjaśnienie PKW
doprowadziło do dopuszczenia do głosowania osób posługujących się
niewłaściwymi zaświadczeniami urzędów gminy, co mogło wpłynąć na wynik
wyborów. Samo kwestionowane wyjaśnienie PKW nie uprawnia do konstruowania
domniemania faktycznego zgodnego z twierdzeniem wnoszącej protest, i już z tego
powodu nie można uznać stawianego zarzutu za wykazany. Samo przeświadczenie
wnoszącej protest, że tak było, nie jest wystarczające i nie stanowi dowodu, o
którym mowa we wskazanym wyżej przepisie.
Tym się kierując orzeczono jak w postanowieniu na podstawie art. 74 ust. 1
ustawy.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 lipca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Roman Kuczyński
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym
sprawy z protestu H. G.
przeciwko wyborowi Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
postanawia:
pozostawić protest bez dalszego biegu.
Uzasadnienie
H. G. wniosła protest przeciwko wyborowi Prezydenta Rzeczypospolitej,
zarzucając naruszenie przez Państwową Komisję Wyborczą „przepisu art. 29
ustawy o wyborze Prezydenta, a także § 14 ust. 5 Ministra Spraw Wewnętrznych i
Administracji z dnia 28 sierpnia 2000 r., w sprawie spisu wyborców (...)”, w
wyjaśnieniu zamieszczonym na swojej stronie internetowej, dopuszczającym
uwzględnianie przedkładanych przez wyborców zaświadczeń o prawie do
głosowania, także wówczas gdy były one pozbawione pieczęci urzędowej organu
sporządzającego spis „w górnym lewym rogu”. W jej ocenie, wyjaśnienie PKW
pozostaje „w rażącej sprzeczności z treścią art. 29 ustawy (...) a także § 14 ust. 5
Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 sierpnia 2000 r. (...)” a
„umożliwienie posługiwania się wyborcom zaświadczeniami nie odpowiadającymi
2
urzędowemu wzorowi, stanowi naruszenie ustawy i to w sposób, który mógł mieć
wpływ na wynik wyborów (...)”.
Państwowa Komisja Wyborcza wyraziła stanowisko, że zarzuty protestu są
bezzasadne, stwierdzając że wnosząca protest nie wskazała, że kwestionowane
przez nią stanowisko PKW miało wpływ na wynik wyborów, nie przedstawiła także
dowodów, „ani nawet nie uprawdopodobniła, że wpływ taki mieć mogło.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 129 ust. 2 Konstytucji RP wyborcy przysługuje prawo
zgłoszenia do Sądu Najwyższego protestu przeciwko ważności wyboru Prezydenta
Rzeczypospolitej na zasadach określonych w ustawie. Ustawa z dnia 27 września
1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (jednolity tekst: Dz.U. z
2010 r. Nr 72, poz. 467 zwana dalej ustawą) stanowi, że wnoszący protest powinien
sformułować w nim zarzuty oraz przedstawić lub wskazać dowody, na których
opiera swoje zarzuty (art. 73 ust. 3). Przedmiotem zarzutów może być naruszenie
przepisów niniejszej ustawy lub dopuszczenie się przestępstwa przeciwko
wyborom, jeżeli to naruszenie lub przestępstwo miało wpływ na wynik wyborów (art.
72 ust. 1 ustawy).
Podniesiony w proteście zarzut, nie tyle dotyczy wyboru konkretnego
kandydata na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej, co naruszenia art. 29 (powinno
być 33 ustawy), przewidującego możliwość wydawania przez urząd gminy
zaświadczenia: o prawie do głosowania w dniu pierwszego głosowania oraz o
prawie do głosowania w dniu ponownego głosowania. Nie odnosząc się do
trafności i zgodności z prawem przedstawionego przez składającą protest
wyjaśnienia PKW w tej kwestii, trzeba przypomnieć, że podstawą protestu może
być naruszenie przepisów niniejszej ustawy, jeżeli to naruszenie miało wpływ na
wynik wyborów oraz przedstawić lub wskazać dowody, na których opiera swoje
zarzuty. Oznacza to, że nie jest wystarczające powoływanie naruszenia przepisu,
ale konieczne jest wskazanie dowodów, że naruszenie to faktycznie doprowadziło
do dopuszczenia do udziału w głosowaniu konkretnie wskazanych osób
posługujących się niewłaściwym (sprzecznym z prawem) zaświadczeniem przez
konkretną obwodową komisje wyborczą. Wobec braku przedstawienia dowodów w
tym zakresie uznać należy, że wnosząca protest konstruuje swoiste domniemanie
3
faktyczne (art. 231 k.p.c.), sprowadzające się do konstatacji, że wyjaśnienie PKW
doprowadziło do dopuszczenia do głosowania osób posługujących się
niewłaściwymi zaświadczeniami urzędów gminy, co mogło wpłynąć na wynik
wyborów. Samo kwestionowane wyjaśnienie PKW nie uprawnia do konstruowania
domniemania faktycznego zgodnego z twierdzeniem wnoszącej protest, i już z tego
powodu nie można uznać stawianego zarzutu za wykazany. Samo przeświadczenie
wnoszącej protest, że tak było, nie jest wystarczające i nie stanowi dowodu, o
którym mowa we wskazanym wyżej przepisie.
Tym się kierując orzeczono jak w postanowieniu na podstawie art. 74 ust. 1
ustawy.