Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UK 56/10
POSTANOWIENIE
Dnia 3 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z odwołania T. G.
od decyzji Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w R.
o stwierdzenie nieważności decyzji, wysokość emerytury i wypłatę wyrównania
świadczenia za okres wsteczny wraz z odsetkami za zwłokę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 3 listopada 2010 r.,
na skutek skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 29 grudnia 2009 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia 15 stycznia 2009 r. Wojskowe Biuro Emerytalne odmówiło T.
G. wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o
waloryzacji świadczenia emerytalnego wydanych po dniu 1 stycznia 1999 r. Drugą
decyzją z tego samego dnia organ rentowy odmówił T. G. ponownego ustalenia
wysokości świadczenia emerytalnego po 1 stycznia 1999 r. oraz wypłaty odsetek.
Wyrokiem z dnia 26 maja 2009 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w R. oddalił odwołania wnioskodawcy od powyższych decyzji organu
rentowego (pkt I.); zasądził od wnioskodawcy na rzecz organu rentowego kwotę 60
zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt II.).
Powyższy wyrok zaskarżył apelacją wnioskodawca T. G.
2
Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2009 r., Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 §
3 w związku z art. 355 § 1 k.p.c. uchylił pkt I zaskarżonego wyroku w części
dotyczącej stwierdzenia nieważności decyzji waloryzacyjnych i w tej części umorzył
postępowanie (pkt I.); dalej idącą apelację oddalił na podstawie art. 385 k.p.c. (pkt
II.); zasądził od wnioskodawcy na rzecz organu rentowego kwotę 120 zł. tytułem
zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
Powyższy wyrok Sądu Apelacyjnego zaskarżył w całości skargą kasacyjną
wnioskodawca. Skarżący powołując się na art. 3983
§ 1 pkt 1 i 2 w związku z art.
3984
§ 1 pkt 2 zarzucił:
„1. Nieważność postępowania, przez to, że strona nie miała zdolności
procesowej (legitymacji biernej) – art. 379 pkt 2 k.p.c.
2. Nieważność postępowania, przez to, że pełnomocnik strony nie był
należycie umocowany – art. 379 pkt 2 k.p.c.,
3. Naruszenie prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię i
niewłaściwe zastosowanie – art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.,
4. Naruszenie przepisów postępowania, bowiem uchybienie to mogło mieć
istotny wpływ na wynik sprawy – art. 389 § 1 pkt 2 k.p.c.”.
Skarżący powołując się na art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. w związku z art. 3989
§ 1
k.p.c. wniósł o przyjęcie skargi do rozpoznania i wskazał na „następujące
okoliczności uzasadniające przyjęcie kasacji do rozpoznania:
a) istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego polegającego na
rozstrzygnięciu przez Sąd Najwyższy,
- czy dopuszczalna jest droga sądowa w sprawie odwołania od decyzji
Wojskowego Biura Emerytalnego odmawiającego, na podstawie art. 31, art. 32 ust.
2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. w związku z art. 156 k.p.c., wydania decyzji o
stwierdzeniu nieważności decyzji Wojskowego Biura Emerytalnego podjętych po
dniu 1 stycznia 1999 r.,
- czy właściwym do merytorycznej kontroli decyzji wymienionych wyżej jest
sąd powszechny czy sąd administracyjny.”
W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ rentowy wniósł o oddalenie skargi
oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kwestie związane z zarzuconą w skardze nieważnością postępowania
zostały wyjaśnione w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 3 listopada 2010 r., I UZP
2/10. Zgodnie z tą uchwałą w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych
pełnomocnik strony – organu rentowego – Dyrektora Wojskowego Biura
Emerytalnego, nie jest obowiązany do dołączenia do akt sprawy przy pierwszej
czynności procesowej dokumentu potwierdzającego powierzenie funkcji
Dyrektorowi (art. 89 § 1 k.p.c. w związku z art. 47711
§ 1 k.p.c. i z art. 476 § 4 pkt 3
k.p.c.).
Sąd Najwyższy podzielając wskazaną uchwałę nie stwierdza nieważności
postępowania sądowego w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym.
Wniesiona w sprawie skarga kasacyjna zawiera wniosek o przyjęcie jej do
rozpoznania uzasadniony w ten sposób, że w sprawie występuje zagadnienie
prawne. Nie można jednak uznać, że skarżący wykazał istnienie przyczyny
przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania określonej w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.
Istotne zagadnienie prawne jako przyczyna przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania – stosownie do art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. – musi występować w sprawie.
Skarga nie może powoływać się na kwestie prawne oderwane od podstaw
zaskarżonego wyroku Sądu drugiej instancji. Tak właśnie czyni skarżący
przedstawiając zagadnienie dotyczące dopuszczalności drogi sądowej w sprawie z
odwołania od decyzji organu rentowego odmawiającej stwierdzenia nieważności
decyzji tego organu. Postawione w tym przedmiocie w skardze pytania dotyczą
kwestii, która nie mieści się w zakresie podlegającym rozpoznaniu przez Sąd
Najwyższy bo nie dotyczą podstaw rozpatrywanej skargi kasacyjnej, żaden z
przepisów, na które skarżący wskazuje w postawionych pytaniach nie został
podany w podstawach skargi kasacyjnej (por. art. 39813
§ 1 k.p.c.).
W
zaskarżonym wyroku Sąd Apelacyjny umorzył postępowanie w części dotyczącej
stwierdzenia nieważności decyzji organu rentowego z tego powodu, że
wnioskodawca nie złożył odwołania od decyzji organu rentowego odmawiającej mu
wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o waloryzacji
jego świadczenia emerytalnego. Wobec tego Sąd Apelacyjny nie rozpoznał bo nie
4
zachodziła taka potrzeba – żadnej z kwestii dotyczących trybu zaskarżenia decyzji
odmawiającej stwierdzenia nieważności; z kolei w podstawach skargi kasacyjnej
nie ma zarzutów w powyższym zakresie, a w uzasadnieniu skargi znajduje się
potwierdzenie przesłanki rozstrzygnięcia, że skarżący nie wniósł odwołania od
decyzji w tym przedmiocie.
Stwierdzając, że nie zachodzą przyczyny przyjęcia skargi, określone w art.
3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy postanowił zgodnie z art. 3989
§ 2 k.p.c.