Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II BP 15/10
POSTANOWIENIE
Dnia 10 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z powództwa A. C.
przeciwko P. M. M. i Wspólnicy spółce jawnej w W.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 listopada 2010 r.,
skargi strony pozwanej o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W.
z dnia 28 maja 2008 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Pracodawca P. M. M. i Wspólnicy spółki jawnej wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w W. z 28 maja 2008 r., którym oddalono jego apelację od wyroku
Sądu Rejonowego zasądzającego na rzecz powódki A. C. odszkodowanie w
kwocie 5.802,78 zł za naruszenie przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę.
Sprawę tę poprzedzało rozwiązanie stosunku pracy powódki i przywrócenie jej do
pracy prawomocnym wyrokiem sądu drugiej instancji z 25 marca 2004 r. (Sądu
Okręgowego w T.). Pozwana twierdziła, że po tym wyroku stosunek pracy nie
został reaktywowany. W tej sprawie ustalono, że powódka wyrażała wolę
zatrudnienia po przywróceniu do pracy wyrokiem z 25 marca 2004 r. i doszło do
reaktywacji stosunku pracy. Interpretacja art. 48 § 1 k.p. przez pracodawcę była
2
wadliwa i sprzeczna z podjętymi później działaniami. Po przywróceniu do pracy
pozwany rozwiązał z powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia oświadczeniem
17 maja 2005 r., jednak z naruszeniem formalnym z art. 30 § 3 k.p. i materialnym z
art. 52 § 1 k.p., co stanowiło podstawę do zasądzenia powódce odszkodowania.
W podstawach skargi zarzucono naruszenie prawa materialnego i
procesowego.
W zakresie pierwszego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 61
§ 1 k.c. w związku z art. 300 k.p. oraz art. 48 § 1 k.p., polegające na uznaniu, że
powódka wysyłając listem poleconym 1 kwietnia 2004 r. oświadczenie o gotowości
do niezwłocznego podjęcia pracy dochowała terminu do jego złożenia
przewidzianego w art. 48 § 1 k.p. i była gotowa do niezwłocznego podjęcia pracy
pomimo podtrzymywania wniosku o udzielnie jej urlopu wychowawczego.
Zarzuty procesowe dotyczyły naruszenia art. 382, art. 382 w związku z art.
232 i art. 233 § 1, art. 381 oraz art. 385 k.p.c., wobec bezpodstawnego, mimo
okoliczności wskazujących na taką konieczność, nie uzupełnienia przez Sąd
Okręgowy postępowania dowodowego zarówno w zakresie dowodów
wnioskowanych przez pozwaną jak i w okolicznościach wskazujących na
konieczność przeprowadzenia dowodów nie wskazanych przez stronę, nie
poddaniu przez Sąd właściwej analizie prawnej podniesionych w apelacji zarzutów
pozwanej naruszenia art. 61 k.c. w związku z art. 300 k.p. i art. 48 § 1 k.p.c.,
wreszcie nie dokonania przez Sąd Okręgowy samodzielnej wszechstronnej,
zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego analizy całokształtu materiału
dowodowego, niezbadanie przez pryzmat zarzutów apelacji czy Sąd pierwszej
instancji prawidłowo ocenił materiał dowodowy oraz błędnego przyjęcia, iż Sąd
pierwszej instancji w ramach swobodnej ceny dowodów wnikliwie ocenił materiał
dowodowy, wreszcie wobec oddalenia apelacji pozwanej mimo oczywistej
zasadności zarzutów naruszenia art. 233 k.p.c. oraz art. 61 k.c. w związku z art.
300 k.p. i 48 § 1 k.p.
Wyrok objęty skargą jest niezgodny z art. 61 § 1 k.c. w związku z art. 300
k.p. i art. 48 § 1 oraz art. 56 k.p., a także z art. 382 k.p.c., art. 382 w związku z art.
232 i art. 233 § 1, art. 381 oraz 385 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
W trybie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia Sąd Najwyższy nie rozpoznaje ponownie merytorycznie sprawy, gdyż
było to przedmiotem sporu pomiędzy stronami sprawy głównej, lecz ocenia, czy
objęte skargą orzeczenie jest niezgodne z przepisami, których naruszenie zarzuca
skarżący w podstawach skargi (art. 42410
k.p.c. w związku z art. 4245
§ 1 pkt 2
k.p.c.).
Skarga jest oczywiście bezzasadna i dlatego odmówiono przyjęcia jej do
rozpoznania.
Przede wszystkim dlatego, że nie podważa sedna rozstrzygnięcia, które
prawo do odszkodowania przyznało za naruszenie przepisów o rozwiązywaniu
umów o pracę, czyli art. 30 § 3 k.p. i art. 52 § 1 k.p.
Skarga w ogóle nie zarzuca ani nie podważa zastosowania tych przepisów.
Prawo materialne z podstawy skargi skupia się tylko na kwestii czy doszło do
reaktywacji stosunku pracy po orzeczeniu sądu, tymczasem zakres orzeczenia jest
szerszy, gdyż Sąd stwierdza istnienie stosunku pracy po reaktywacji, który potem
niezgodnie z prawem został rozwiązany. Widać więc że zarzuty podstawy skargi
nie obejmują istotnej części orzeczenia, która wykracza poza problem samej
reaktywacji.
Druga podstawa skargi ma podobne mankamenty i to z kilku przyczyn.
Przede wszystkim skoro istota orzeczenia przyznającego odszkodowanie
(art. 56 k.p., art. 52 k.p., art. 30 § 3 k.p.) rozmija się z zarzutem materialnym skargi,
to również zarzuty procesowe nie idą dalej, jak tylko żądając ustalenia
prawidłowego stanu faktycznego co do stwierdzenia wyrażenia przez powódkę
gotowości do pracy w terminie z art. 48 § 1 k.p.c. Innymi słowy podstawa
procesowa skargi kwestionuje ustalenia faktyczne, co z gruntu jest
niedopuszczalne z uwagi na ograniczenia wynikające z art. 3983
§ 3 k.p.c., art.
39813
§ 2 k.p.c. w związku z art. 42412
k.p.c. Innymi słowy w rozpoznaniu skargi
zachodziłoby związanie ustalonym stanem faktycznym stanowiącym podstawę
zaskarżonego wyroku. Podstawa ta jest szersza, gdyż ustala stosunek pracy w
chwili rozwiązania umowy o pracę, a więc znacznie później niż moment reaktywacji
po przywróceniu do pracy. Nawet gdyby uznać, że nie wszystkie z wskazanych w
podstawie procesowej skargi przepisy podlegałyby pod reżim przeszkody
4
procesowej z art. 3983
§ 3 w związku z art. 42412
k.p.c., to nadal pozostawałoby
ograniczenie z art. 39813
§ 2 w związku z art. 42412
k.p.c. Tym bardziej, że
podstawa procesowa skargi kwestionuje jedynie dotychczasowe postępowanie
dowodowe. W trybie skargi z art. 4241
k.p.c. nie prowadzi się żadnego
postępowania dowodowego ani nie ocenia się samodzielnie dowodów
przeprowadzonych w postępowaniu w sprawie pomiędzy stronami sporu. Granicę
postępowania dowodowego dla Sądu Najwyższego w rozpoznaniu skargi z art.
4241
k.p.c. stanowi dwuinstancyjne postępowanie dowodowe przed sądem
powszechnym.
Ocena podstaw skargi uzasadnia odmowę przyjęcia jej do rozpoznania na
podstawie art. 4249
k.p.c. Bezzasadność skargi o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia jest oczywista, gdy już z samej jej treści
wynika, że nie zostałaby uwzględniona w razie przyjęcia jej do rozpoznania (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z 26 sierpnia 2008 r., III BP 3/08, OSNP 2010 r.
Nr 1-2, poz. 13).