Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PZ 30/10
POSTANOWIENIE
Dnia 7 grudnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (przewodniczący)
SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca)
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z powództwa W. G.
przeciwko Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Ł.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 7 grudnia 2010 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w S.
z dnia 9 lipca 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w S. postanowieniem z 15 stycznia 2010 r. odrzucił skargę
kasacyjną powoda W. G. od wyroku tego Sądu z 17 września 2009 r. wobec
nieuzupełnienia jej o brakujące pełnomocnictwo oraz o wniosek o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania wraz z uzasadnieniem.
We wniosku z 30 kwietnia 2010 r., nadanym listem poleconym 6 maja 2010 r.,
pełnomocnik powoda wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia skargi
kasacyjnej. W uzasadnieniu podał, że nie miał możliwości skontaktowania się z
powodem odnośnie podpisania pełnomocnictwa. Po zapoznaniu się z aktami
2
sprawy jednak ustalił, że już uprzednio złożył pełnomocnictwo (koperta – karta
394), do skargi odrzuconej postanowieniem z 15 stycznia 2010 r.
Sąd Okręgowy w S. postanowieniem z 9 lipca 2010 r. odrzucił wniosek o
przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej i odrzucił skargę kasacyjną.
Wniosek podlegał odrzuceniu jako spóźniony na podstawie art. 169 § 1 k.p.c., gdyż
sam pełnomocnik podał, że termin do wniosku o przywrócenie terminu rozpoczął
bieg 1 lutego 2010 r., tj. od doręczenia odpisu postanowienia z 15 stycznia 2010 r.
o odrzuceniu skargi kasacyjnej. Innych przyczyn uchybienia terminu do złożenia
skargi kasacyjnej nie podano. W konsekwencji spóźniony wniosek należało
odrzucić na podstawie art. 171 k.p.c. a skargę kasacyjną na podstawie art. 3986
§ 2
k.p.c.
W zażaleniu pełnomocnik powoda wniósł o zmianę postanowienia z 9 lipca 2010 r.
poprzez przywrócenie terminu do wniesienia „kasacji” i przyjęcie jej do rozpoznania.
W uzasadnieniu wskazał na sprzeczność, wynikającą ze stwierdzenia przez Sąd, iż
nie miał upoważnienia do działania, gdyż w aktach sprawy nie było jego
pełnomocnictwa. Z uwagi na to, że nie mógł skontaktować się z powodem (okazało
się, że był poza granicami kraju) bezpośrednio po jego powrocie uzyskał
pełnomocnictwo i wówczas uznał swoje prawo do umocowania. Po tym fakcie
będąc jednak przekonany, że pełnomocnictwo wraz z opłatą skarbową i kasacją
złożył już wcześniej w Sądzie Okręgowym, kolejny raz przejrzał akta i znalazł je nie
wyjęte z koperty, w której przesłał kasację, a co nie zostało zauważone przez Sąd.
Potwierdzeniem tego jest data opłacenia pierwszego pełnomocnictwa, z której
jednoznacznie wynika, że pochodzi z daty składania pierwszej skargi kasacyjnej. Z
tych przyczyn żalący się powołując przepis art. 169 § 4 k.p.c. wniósł o
przywrócenie terminu do wniesienia „kasacji”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie przysługuje na odrzucenie skargi kasacyjnej, nie przysługuje na
odrzucenie wniosku o przywrócenie terminu do jej wniesienia (art. 3941
k.p.c.).
Postanowienie o odrzuceniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi
kasacyjnej nie jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie i dlatego
nie jest zaskarżalne, niemniej podlega kontroli w ramach zażalenia na
3
postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej (por. uchwała powiększonego składu
Sądu Najwyższego z 31 maja 2000 r., III ZP 1/00, OSNC 2001 nr 1, poz. 1).
Zażalenie nie jest zasadne.
Zgodnie z art. 169 § 1 i 2 k.p.c. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi
się w ciągu tygodnia od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu i w piśmie tym
należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające wniosek.
Wniosek spóźniony sąd odrzuca (art. 171 k.p.c.).
Zażalenie w ogóle nie podważa ustalonego przez Sąd czasu ustania przyczyny
uchybienia terminu, czyli daty - 1 lutego 2010 r. - otrzymania przez pełnomocnika
skarżącego postanowienia z 15 stycznia 2010 r. o odrzuceniu pierwszej skargi
kasacyjnej, zresztą opartego na oświadczeniu samego pełnomocnika (protokół
rozprawy z 17 czerwca 2010 r.).
Wniosek z 30 kwietnia 2009 r. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi
kasacyjnej był zatem spóźniony.
W ogóle nie wykazał, nawet mimo wyznaczonej rozprawy, że pełnomocnik nie
miał kontaktu z mocodawcą. Dopiero w zażaleniu pojawia się twierdzenie, że
mocodawca był za granicą, lecz i tu brak jest jakiegokolwiek udowodnienia, a
miałoby wszak chodzić tylko o niemożność udzielenia pełnomocnictwa.
Po wtóre, jeżeli skarżący argumentuje, że pełnomocnictwo zostało już załączone
do pierwszej skargi kasacyjnej, lecz nie zostało zauważone (koperta - karta 394), to
pomija, że skarga ta została odrzucona postanowieniem z 15 stycznia 2010 r., nie
tylko z braku pełnomocnictwa ale także wobec nieuzupełnienia jej o wniosek o
przyjęcie skargi do rozpoznania wraz z uzasadnieniem. Postanowienie z 15
stycznia 2010 r. o odrzuceniu skargi nie zostało zaskarżone.
Natomiast odrzucenie skargi kasacyjnej zaskarżonym postanowieniem w ogóle
nie odwołuje się do braku pełnomocnictwa.
Odrzucenie skargi było zwykłą konsekwencją odrzucenia wniosku o przywrócenie
terminu do wniesienia skargi. Z tej przyczyny argumentacja zarzucająca pominięcie
pełnomocnictwa złożonego przy pierwszej skardze nie podważa zaskarżonego
postanowienia. Przeciwnie, raczej wskazuje, że umocowany pełnomocnik mógł
uzupełnić pierwszą skargę o brakujący wniosek i skarżyć nawet postanowienie z 15
stycznia 2010 r. o odrzuceniu skargi.
4
Z tych motywów orzeczono jak w sentencji, stosownie do art. 39814
k.p.c. w
związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.