Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 42/13
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa C. Spółki Akcyjnej w W.
przeciwko Przewodniczącemu Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji
o odwołanie od decyzji,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 5 lutego 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 13 lutego 2013 r.
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 13 lutego 2013 r. oddalił apelację C. S.A.
z/s w W. (powód) od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 13 kwietnia 2012 r. w
sprawie przeciwko Przewodniczącemu Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji
(Przewodniczący KRRiT) o nałożenie kary pieniężnej.
Powód zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w całości.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 53 ust. 1 i 4 ustawy o radiofonii i
telewizji w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania decyzji przez
Przewodniczącego KRRiTV, poprzez niewłaściwe zastosowanie do istniejącego w
sprawie stanu faktycznego i błędną wykładnię poprzez błędne przyjęcie, że
odpowiedzialność nadawcy z tytułu naruszenia obowiązku wynikającego z art. 15a
ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji ma charakter obiektywny, zaś stwierdzenie
2
zawinionego charakteru przedmiotowego naruszenia nie jest przesłanką konieczną
nałożenia kary pieniężnej przewidzianej tym przepisem. Ponadto zaskarżonemu
orzeczeniu zarzucił naruszenie art. 227 i art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1
k.p.c., poprzez nieuwzględnienie zarzutu apelacji powoda dotyczącego oddalenia
wniosku dowodowego o przesłuchanie świadka.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powód powołał się na
dwie przesłanki tzw. przedsądu.
W pierwszej kolejności powód podnosi, że skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona, ponieważ Sąd Apelacyjny naruszył art. 227 i art. 233 § 1 k.p.c. w
związku z art. 391 § 1 k.p.c., poprzez nieuwzględnienie zarzutu apelacji powoda
dotyczącego oddalenia wniosku dowodowego o przesłuchanie świadka i
niewyjaśnienia tym samym wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia
sprawy, świadczących o obiektywnym, niezawinionym przez powoda braku
osiągnięcia wymaganych prawem wskaźników procentowych w kanale C. S.
Ponadto w sprawie istnieje potrzeba wykładni art. 53 ust. 1 i ust. 4 ustawy o
radiofonii i telewizji budzących poważne wątpliwości (art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.)
polegające na konieczności rozstrzygnięcia, czy przy wymierzaniu kary na
podstawie art. 53 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji według stanu prawnego
obowiązującego w okresie objętym karą co do zasady i co do wysokości miał
znaczenie element zawinienia podmiotu ukaranego, element obiektywnych
przeszkód uniemożliwiających spełnienie przez podmiot ukarany wymogów
przewidzianych prawem, za które został ukarany czy też elementy te nie miały
żadnego znaczenia? Czy przepis ten przewidywał obligatoryjność ukarania takiego
podmiotu niezależnie od ww. przesłanek za sam fakt naruszenia określonych
wymogów przewidzianych przepisami prawa niezależnie od przyczyn niespełnienia
przez podmiot ukarany tych wymogów czy też jednak brak zawinienia ze strony
podmiotu ukarane uwalnia go od takiej odpowiedzialności, ewentualnie wpływa na
wysokość nałożonej kary?
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
3
Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikowała się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania.
Skarga kasacyjna jest szczególnym środkiem zaskarżenia, służącym
interesowi publicznemu przez usuwanie rozbieżności w orzecznictwie sądów
powszechnych oraz wspomaganie rozwoju prawa. Z tego też powodu uzasadnienie
wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania powinno koncentrować się na
wykazaniu, iż zachodzą okoliczności uzasadniające podejmowaną w interesie
publicznym interwencję Sądu Najwyższego (zob. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 5 czerwca 2013 r., III SK 55/12 i powołane tam orzeczenia). Rozpoznanie
skargi kasacyjnej następuje tylko z przyczyn kwalifikowanych, wymienionych w art.
3989
§ 1 k.p.c. Dlatego w art. 3984
§ 2 k.p.c. wśród istotnych wymagań skargi
kasacyjnej ustawodawca wymienił obowiązek złożenia wniosku o przyjęcie skargi
do rozpoznania i jego uzasadnienie. Spełnienie tego wymogu powinno przybrać
postać wyodrębnionego wywodu prawnego, w którym skarżący wykaże, jakie
występujące w sprawie okoliczności pozwalają na uwzględnienie wniosku o
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i jednocześnie uzasadnieniu, dlaczego
odpowiadają one ustawowemu katalogowi przesłanek z art. 3989
§ 1 pkt 1-4 k.p.c.
Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego w przypadku
powołania się na art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. skarżący ma obowiązek nie tylko określić
przepisy wymagające wykładni, ale także wskazać poważne wątpliwości
interpretacyjne związane z ich stosowaniem wraz z podaniem doktrynalnego lub
orzeczniczego źródła tych wątpliwości, bądź rozbieżności w orzecznictwie sądów
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2012 r., III SK 17/12 i
powołane tam orzecznictwo).
W ocenie Sądu Najwyższego powód nie wykazał, by zachodziła potrzeba
wykładni przepisów wywołujących poważne wątpliwości. Uzasadnienie wniosku
powoda o przyjęcie skargi do rozpoznania pozbawione jest w tym zakresie
jakiegokolwiek wywodu prawnego wskazującego na takie wątpliwości w
piśmiennictwie, skoro powód nie powołał się na występowanie rozbieżności
interpretacyjnych w orzecznictwie sądowym. Uzasadnienie wniosku o przyjęcie
skargi do rozpoznania sprowadza się do hasłowego wyliczenia problemów
interpretacyjnych, jakie w subiektywnej ocenie powoda powstają na tle art. 53 ust. 1
4
i 4 ustawy o radiofonii i telewizji. Stanowisko to nie zostało poparte żadną
jurydyczną argumentacją, jak przepisy te powinny być wykładane w kontekście
wskazanych wątpliwości interpretacyjnych, jakie jest źródło tych wątpliwości oraz
dlaczego konkretna opcja interpretacyjna powinna zostać przyjęta przez Sąd
Najwyższy.
Sąd Najwyższy nie znalazł także podstaw dla uznania – w oparciu o wywód
przedstawiony przez powoda – skargi kasacyjnej za oczywiście zasadną. W
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd drugiej instancji wyjaśnił, że Sąd
Okręgowy w Warszawie zasadnie ocenił jako niecelowe przeprowadzenie dowodu
z zeznań świadka na okoliczności obiektywnego, niezawinionego przez powoda
braku osiągnięcia wymaganych prawem wskaźników procentowych w programie
telewizyjnym, gdyż wyjaśnienie tych okoliczności pozostawałoby bez wpływu na
samą możliwość nałożenia kary na powoda. W sytuacji, gdy Sąd drugiej instancji
ustosunkował się do zarzutu apelacyjnego dotyczącego naruszenia art. 227 i art.
233 § 1 k.p.c. i wyjaśnił dlaczego przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka było
w sprawie niecelowe, zaś stanowisko to - w kontekście okoliczności sprawy,
których ustaleniu miałby służyć ten dowód, istotnych z punktu widzenia przesłanek
nałożenia kary pieniężnej na przedsiębiorcę telewizyjnego - nie jest arbitralne, nie
można podzielić poglądu powoda, zgodnie z którym naruszenie przepisów
powołanych przez niego we wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
jest oczywiste.
Mając powyższe na uwadze, z mocy art. 3989
§ 2 k.p.c., Sąd Najwyższy
orzekł jak w sentencji.