I CSK 288/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-02-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CSK 288/13
POSTANOWIENIE
Dnia 13 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wojciech Katner
w sprawie z wniosku W. K.
przy uczestnictwie H. D., M. K., J. D.
i Miasta W.
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 lutego 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej Miasta W.
od postanowienia Sądu Okręgowego w W.
z dnia 4 października 2012 r.,
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2) zasądza od uczestnika Miasta W.
na rzecz wnioskodawcy kwotę 1800,- (jeden tysiąc
osiemset) złotych, a na rzecz uczestników H. D. i J. D.
solidarnie kwotę 2700,- (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem
zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 4 października 2012 r. Sąd Okręgowy w W. oddalił
apelację uczestnika m. W. od postanowienia Sądu Rejonowego w W. z dnia 13
marca 2012 r., którym stwierdzone zostało zasiedzenie przez małżonków W. K. i M.
K. udziału wynoszącego ½ w nieruchomości w W. opisanej szczegółowo w
postanowieniu oraz o zasiedzeniu przez małżonków H. D. i J. D. udziału
wynoszącego ½ w tej samej nieruchomości. Za podstawę prawną rozstrzygnięcia
Sądu pierwszej instancji zostały przyjęte art. 172 w związku z art. 336 k.c. i art. 10
ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o zmianie kodeksu cywilnego oraz art. 140, 176, 339
i 340 k.c. Ustalenia faktyczne i oceny prawne w sprawie podzielił Sąd drugiej
instancji oddalając apelację.
W skardze kasacyjnej pełnomocnik uczestnika postępowania - m. W. –
zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 172
k.c. w związku z art. 10 powołanej uprzednio ustawy z 1990 r. Wniósł o uchylenie
postanowienia Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania, ewentualnie rozstrzygnięcie co do istoty sprawy i oddalenie wniosku
o zasiedzenie, a także zasądzenie kosztów postępowania.
W odpowiedziach na skargę wnioskodawca W. K. oraz występujący łącznie
uczestnicy H. D. i J. D. wnieśli o odmowę przyjęcia skargi, ewentualnie o jej
oddalenie z zasądzeniem kosztów postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga nie może zostać przyjęta do rozpoznania ze względu na
niespełnienie przesłanek określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
We wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania skarżący powołał się na
oczywistą zasadność skargi (art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Jednakże pełnomocnik
przygotowując wniosek nie zauważył, że od wielu lat w dostępnym, bogatym
orzecznictwie Sądu Najwyższego i w doktrynie jest utrwalone stanowisko co do
okoliczności, które należy przedstawić dla wykazania oczywistości skargi.
W kilkuzdaniowym wniosku żadne z tych wymagań nie znalazło odbicia. W miejsce
tego został zakwestionowany ustalony w toku instancji stan faktyczny i ocena
dowodów. Tymczasem z art. 3983
§ 3 k.p.c. wynika, że podniesienie takich
zarzutów nie może stanowić podstawy skargi kasacyjnej, a według art. 39813
§ 2
3
k.p.c. ustalenia faktyczne wiążą Sąd Najwyższy. Postępowanie wywołane skargą
kasacyjną ma wyjątkowy charakter i dotyczy kontroli prawomocnego orzeczenia
sądowego. Nie jest ponadto postępowaniem przed trzecią instancją sądową, tylko
ma na celu ocenę prawną zasadności tego orzeczenia według szczegółowo
określonych przesłanek ustawowych. Potrzebę zbadania tych przesłanek należy
wykazać w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania.
W niniejszej sprawie uzasadnienie, o którym mowa w art. 3984
§ 2 k.p.c. zostało
w skardze zawarte, ale jest ono nieprawidłowe, gdyż warunki prawne oczywistości
skargi według art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. nie zostały wykazane.
Z tych względów na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. należało odmówić
przyjęcia skargi kasacyjnej, rozstrzygając o kosztach postępowania na podstawie
art. 98 w związku z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wojciech Katner
w sprawie z wniosku W. K.
przy uczestnictwie H. D., M. K., J. D.
i Miasta W.
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 lutego 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej Miasta W.
od postanowienia Sądu Okręgowego w W.
z dnia 4 października 2012 r.,
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2) zasądza od uczestnika Miasta W.
na rzecz wnioskodawcy kwotę 1800,- (jeden tysiąc
osiemset) złotych, a na rzecz uczestników H. D. i J. D.
solidarnie kwotę 2700,- (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem
zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 4 października 2012 r. Sąd Okręgowy w W. oddalił
apelację uczestnika m. W. od postanowienia Sądu Rejonowego w W. z dnia 13
marca 2012 r., którym stwierdzone zostało zasiedzenie przez małżonków W. K. i M.
K. udziału wynoszącego ½ w nieruchomości w W. opisanej szczegółowo w
postanowieniu oraz o zasiedzeniu przez małżonków H. D. i J. D. udziału
wynoszącego ½ w tej samej nieruchomości. Za podstawę prawną rozstrzygnięcia
Sądu pierwszej instancji zostały przyjęte art. 172 w związku z art. 336 k.c. i art. 10
ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o zmianie kodeksu cywilnego oraz art. 140, 176, 339
i 340 k.c. Ustalenia faktyczne i oceny prawne w sprawie podzielił Sąd drugiej
instancji oddalając apelację.
W skardze kasacyjnej pełnomocnik uczestnika postępowania - m. W. –
zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 172
k.c. w związku z art. 10 powołanej uprzednio ustawy z 1990 r. Wniósł o uchylenie
postanowienia Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania, ewentualnie rozstrzygnięcie co do istoty sprawy i oddalenie wniosku
o zasiedzenie, a także zasądzenie kosztów postępowania.
W odpowiedziach na skargę wnioskodawca W. K. oraz występujący łącznie
uczestnicy H. D. i J. D. wnieśli o odmowę przyjęcia skargi, ewentualnie o jej
oddalenie z zasądzeniem kosztów postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga nie może zostać przyjęta do rozpoznania ze względu na
niespełnienie przesłanek określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
We wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania skarżący powołał się na
oczywistą zasadność skargi (art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Jednakże pełnomocnik
przygotowując wniosek nie zauważył, że od wielu lat w dostępnym, bogatym
orzecznictwie Sądu Najwyższego i w doktrynie jest utrwalone stanowisko co do
okoliczności, które należy przedstawić dla wykazania oczywistości skargi.
W kilkuzdaniowym wniosku żadne z tych wymagań nie znalazło odbicia. W miejsce
tego został zakwestionowany ustalony w toku instancji stan faktyczny i ocena
dowodów. Tymczasem z art. 3983
§ 3 k.p.c. wynika, że podniesienie takich
zarzutów nie może stanowić podstawy skargi kasacyjnej, a według art. 39813
§ 2
3
k.p.c. ustalenia faktyczne wiążą Sąd Najwyższy. Postępowanie wywołane skargą
kasacyjną ma wyjątkowy charakter i dotyczy kontroli prawomocnego orzeczenia
sądowego. Nie jest ponadto postępowaniem przed trzecią instancją sądową, tylko
ma na celu ocenę prawną zasadności tego orzeczenia według szczegółowo
określonych przesłanek ustawowych. Potrzebę zbadania tych przesłanek należy
wykazać w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania.
W niniejszej sprawie uzasadnienie, o którym mowa w art. 3984
§ 2 k.p.c. zostało
w skardze zawarte, ale jest ono nieprawidłowe, gdyż warunki prawne oczywistości
skargi według art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. nie zostały wykazane.
Z tych względów na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. należało odmówić
przyjęcia skargi kasacyjnej, rozstrzygając o kosztach postępowania na podstawie
art. 98 w związku z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
.