Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 265/13
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z powództwa G. K.
przeciwko Zakładowi Karnemu w T.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 19 lutego 2014 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 18 kwietnia 2013 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 5 października 2012 r. Sąd Rejonowy w C. zasądził od
Zakładu Karnego w T. na rzecz G. K. określoną w nim kwotę z ustawowymi
odsetkami do dnia zapłaty (pkt I) oraz oddalił powództwo w pozostałej części (pkt
II).
Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2013 r. oddalił apelację
powoda od powyższego wyroku.
W skardze kasacyjnej powód zarzucił naruszenie prawa materialnego, a to:
1) art. 223 ust. 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (jednolity
tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 79, poz. 523 ze zm.; dalej: „ustawa”), przez jego błędną
wykładnię uznającą, że nie przysługuje mu świadczenie określone w art. 223 ust. 1
ustawy w wysokości należnego uposażenia i różnicy pomiędzy należnym
2
uposażeniem a wypłaconym świadczeniem określonym w art. 102 ust. 1 za cały
okres pozostawania poza służbą, liczony od pierwszego dnia faktycznego
pozostawania poza służbą; 2) art. 415 k.c. w związku z art. 300 k.p., przez jego
błędną wykładnię uznającą, iż ponad czteromiesięczna zwłoka ze wszczęciem
postępowania w sprawie ponownego nawiązania stosunku służbowego nie stanowi
przesłanki zawinionej bezczynności sprawcy szkody.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego
rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do
istoty sprawy poprzez zasądzenie na rzecz powoda kwoty 2.314 zł tytułem
wyrównania różnicy pomiędzy należnym uposażeniem a wypłaconym
świadczeniem, o którym mowa w art. 102 ust. 1 ustawy oraz kwoty 17.077 zł
tytułem szkody za zawinioną zwłokę w podjęciu postępowania o ponowne
nawiązanie stosunku służbowego.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania uzasadniono jej
oczywistą zasadnością polegającą na wadliwej wykładni art. 223 ust. 2 ustawy oraz
art. 415 k.c. w związku z art. 300 k.p. W ocenie skarżącego, po pierwsze - skoro
dyrektor Zakładu Karnego nadał mu prawo do świadczeń określonych w art. 223
ustawy za okres przenoszący ustawowe regulacje (od 23 grudnia 2010 r. do 18
sierpnia 2011 r.), to reguła swobody zawierania umów oraz semiimperatywny
charakter norm prawa pracy uniemożliwia sądowe ograniczenie wysokości
świadczeń do sześciu miesięcy oraz po drugie - ponad czteromiesięczna zwłoka w
podjęciu postępowania w przedmiocie ponownego nawiązania stosunku
służbowego (od 13 kwietnia do 18 sierpnia 2011 r.) w związku z uchyleniem
ostatecznego orzeczenia komisji lekarskiej stanowiącego jedyną podstawę
zwolnienia ze służby musi być uznana za działanie umyślne i zawinione w
rozumieniu art. 415 k.c., naruszające prawne obowiązki pracodawcy oraz zasady
współżycia społecznego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
3
Z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. wynika konieczność nie tylko powołania się na
okoliczność, że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona, ale również
wykazania, że przesłanka ta rzeczywiście zachodzi. Oznacza to, że skarżący musi
wskazać, w czym - w jego ocenie - wyraża się „oczywistość” zasadności skargi oraz
podać argumenty wykazujące, że rzeczywiście skarga jest uzasadniona w sposób
oczywisty. Sam zarzut naruszenia (nawet oczywistego) określonego przepisu
(przepisów) nie prowadzi bowiem wprost do oceny, że skarga kasacyjna jest
oczywiście uzasadniona, czyli że jej zarzuty są zasadne „na pierwszy rzut oka”
(prima facie) i w sposób oczywisty prowadzą do uznania zaskarżonego wyroku za
błędny i jego wzruszenia (por. między innymi postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 26 kwietnia 2006 r., II CZ 28/06, niepublikowane i orzeczenia tam powołane).
Jest tak dlatego, że o ile dla uwzględnienia skargi kasacyjnej wystarczy, iż jej
podstawa jest usprawiedliwiona, to dla jej przyjęcia do rozpoznania koniecznej jest
wykazanie kwalifikowanej podstawy naruszenia prawa materialnego lub
procesowego widocznej przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej, bez
wdawania się w pogłębioną analizę prawną.
Skarżący nie zdołał wykazać, że obraza przez Sąd drugiej instancji
przepisów wskazanych we wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
miałaby być tego rodzaju, że prowadziłaby w oczywisty sposób do jej
uwzględnienia.
Oczywistą zasadność skargi w zakresie naruszenia art. 223 ust. 2 ustawy
skarżący upatruje w „sądowym ograniczeniu wysokości świadczeń” przyznanych
mu decyzją dyrektora Zakładu Karnego „za okres przenoszący ustawowe
regulacje”, co - w jego ocenie - narusza zasadę swobody zawierania umów i normy
prawa pracy. Przy tak skonstruowanym wywodzie skarżący pomija, że po pierwsze
- z decyzji o przyznaniu mu świadczenia pieniężnego na podstawie art. 223 ust. 1
ustawy wynika tylko tyle, że pozostawał poza służbą od 23 grudnia 2010 r. do 18
sierpnia 2011 r., a po drugie (co istotniejsze) - funkcjonariusz służby więziennej,
podobnie jak funkcjonariusze innych służb mundurowych, nie pozostaje w stosunku
pracy, ale w administracyjnoprawnym stosunku służbowym (por. uzasadnienie
uchwały Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2008 r., II PZP 3/08, OSNP 2008 nr
17-18, poz. 249 i powołane w nim orzecznictwo). Z tego względu do świadczeń
4
przysługujących na podstawie przepisów ustawy nie znajduje zastosowania ani
znana prawu cywilnemu zasada swobody umów, ani bliżej przez skarżącego
niesprecyzowane normy prawa pracy, skoro znajdujące w sprawie zastosowanie
przepisy ustawy nie odsyłają do stosowania w tym zakresie przepisów prawa pracy
(art. 476 § 1 pkt 2 k.p.c.).
Odnośnie do obrazy art. 415 k.c. skarżący wskazuje na ponad
czteromiesięczny „brak podjęcia jakiejkolwiek reakcji na uchylenie ostatecznego
orzeczenia komisji lekarskiej” całkowicie pomijając, że z poczynionych i
niekwestionowanych ustaleń stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku wynika,
iż po dniu 16 listopada 2010 r. nie odzyskał zdolności fizycznej i psychicznej do
pełnienia służby i w związku z tym nie zostałby do niej przywrócony. Uzasadnienie
dla takiej oceny stanowi już tylko art. 221 ust. 1 zdanie drugie w związku z art. 38
pkt 8 ustawy, z których wynika, że posiadanie zdolności fizycznej i psychicznej do
pełnienia służby stanowi warunek ponownego nawiązania stosunku służbowego.
Wywody skarżącego wskazują, że zmierza on w istocie do rozstrzygnięcia
zarzutów podniesionych w ramach kasacyjnej podstawy naruszenia prawa
materialnego. Taka okoliczność nie stanowi jednak sama w sobie przesłanki
uzasadniającej zaangażowanie Sądu Najwyższego, który orzeka poza tokiem
instancji.
Z tych względów na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. Sąd Najwyższy odmówił
przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.