I CSK 18/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:23-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CSK 18/14
POSTANOWIENIE
Dnia 20 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Górowski
w sprawie z powództwa B. C., P. S.
i W. B. - następców prawnych L. S.
przeciwko C. M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 marca 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powodów
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 14 września 2011 r.
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i przyznaje od Skarbu Państwa Sądu Apelacyjnego dla radcy
prawnego T. S. prowadzącej Kancelarię Radcowską pod adresem
[…] w R.
kwotę 2 700 (dwa tysiące siedemset) złotych powiększoną o
należny podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
2
Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania jeżeli: w sprawie
występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna
jest oczywiście uzasadniona.
Instytucja przedsądu, jak wynika z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego,
jest zgodna z normami konstytucyjnymi, a także z zaleceniami Rady Europy
zezwalającymi na wprowadzenie środków eliminujących dostęp do sądu
najwyższego szczebla. Skarga kasacyjna służy od prawomocnego orzeczenia,
ma ograniczony zasięg, a jej podstawowym celem jest ochrona interesu
publicznego przez zapewnienie jednolitości wykładni i twórczy wkład Sądu
Najwyższego w rozwój prawa.
Choć skarżący powołał się na oczywistą zasadność skargi kasacyjnej
(art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.), to nie występuje ta przesłanka przyjęcia jej do
rozpoznania.
O oczywistej zasadności skargi kasacyjnej możemy mówić wtedy,
gdy z jej treści, bez potrzeby głębszej analizy oraz szczegółowych rozważań
wynika, że przytoczone podstawy kasacyjne uzasadniają jej uwzględnienie
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2007 r., III CSK
216/07, nie publ.). Innymi słowy przesłanka ta występuje, gdy sprawie dopuszczono
się takiego naruszenia prawa, które jest widoczne „na pierwszy rzut oka” i nie
nasuwa wątpliwości (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 września
2007 r., III CSK 219/07, niepubl.). Skarżący wskazał, że skarga jest oczywiście
uzasadniona z uwagi na wskazane naruszenie przepisów prawa materialnego,
które ma charakter kwalifikowany.
Instytucja tzw. „przedsądu” jest etapem postępowania poprzedzającym
merytoryczne rozpoznanie skargi przez Sąd Najwyższy. Z tego też względu
art. 3989
§ 2 k.p.c. nakłada na skarżącego obowiązek zawarcia w skardze
kasacyjnej odrębnego elementu, tj. wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania wraz
uzasadnieniem. Skarżący nie uzasadnił w sposób należyty wystąpienia w sprawie
3
przesłanki skutkującej przyjęciem skargi kasacyjnej do rozpoznania w postaci
„oczywistej zasadności”, albowiem nie wystarczające jest w tym zakresie odwołanie
się do zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej (por. np. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., IV CZ 109/02, niepubl.). Skarżący
przeoczył, że Sąd Najwyższy jest związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi
podstawę zaskarżonego wyroku (art. 398 § 2 k.p.c.), a ich ocena w zakresie
dokonanej przez Sąd Apelacyjny wykładni treści umowy najmu i jej przedłużenia nie
narusza prawa w wyżej zasygnalizowanym znaczeniu.
Z ustaleń tych wynika, że zawarta przez strony umowa najmu z dnia
1 stycznia 2002 r. została w drodze porozumienia ustnego przedłużona na czas
nieoznaczony. Poza zakresem postanowienia zawartego w jej punkcie
7 pozostawała kwestia jej przedłużenia, gdyż po pierwsze dotyczy on zmian
w trakcie jej obowiązywania, a po wtóre nie przewiduje sankcji za niezachowanie
formy pisemnej.
Oczywiste naruszenie prawa nie można utożsamiać nawet z rażącym jego
naruszeniem. W skardze nie zostały przytoczone wystarczające argumenty (wywód
prawny) świadczące o takim kwalifikowanym naruszeniu prawa przez Sąd
Apelacyjny. Skarga kasacyjna jest nadzwyczajnym środkiem prawnym, którego
rozpoznanie przez Sąd Najwyższy musi być uzasadnione względami o szczególnej
doniosłości, wykraczającej poza indywidualny interes skarżącego, a mającymi
swoje źródło przede wszystkim w interesie publicznym.
Z tych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 20 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Górowski
w sprawie z powództwa B. C., P. S.
i W. B. - następców prawnych L. S.
przeciwko C. M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 marca 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powodów
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 14 września 2011 r.
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i przyznaje od Skarbu Państwa Sądu Apelacyjnego dla radcy
prawnego T. S. prowadzącej Kancelarię Radcowską pod adresem
[…] w R.
kwotę 2 700 (dwa tysiące siedemset) złotych powiększoną o
należny podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
2
Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania jeżeli: w sprawie
występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna
jest oczywiście uzasadniona.
Instytucja przedsądu, jak wynika z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego,
jest zgodna z normami konstytucyjnymi, a także z zaleceniami Rady Europy
zezwalającymi na wprowadzenie środków eliminujących dostęp do sądu
najwyższego szczebla. Skarga kasacyjna służy od prawomocnego orzeczenia,
ma ograniczony zasięg, a jej podstawowym celem jest ochrona interesu
publicznego przez zapewnienie jednolitości wykładni i twórczy wkład Sądu
Najwyższego w rozwój prawa.
Choć skarżący powołał się na oczywistą zasadność skargi kasacyjnej
(art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.), to nie występuje ta przesłanka przyjęcia jej do
rozpoznania.
O oczywistej zasadności skargi kasacyjnej możemy mówić wtedy,
gdy z jej treści, bez potrzeby głębszej analizy oraz szczegółowych rozważań
wynika, że przytoczone podstawy kasacyjne uzasadniają jej uwzględnienie
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2007 r., III CSK
216/07, nie publ.). Innymi słowy przesłanka ta występuje, gdy sprawie dopuszczono
się takiego naruszenia prawa, które jest widoczne „na pierwszy rzut oka” i nie
nasuwa wątpliwości (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 września
2007 r., III CSK 219/07, niepubl.). Skarżący wskazał, że skarga jest oczywiście
uzasadniona z uwagi na wskazane naruszenie przepisów prawa materialnego,
które ma charakter kwalifikowany.
Instytucja tzw. „przedsądu” jest etapem postępowania poprzedzającym
merytoryczne rozpoznanie skargi przez Sąd Najwyższy. Z tego też względu
art. 3989
§ 2 k.p.c. nakłada na skarżącego obowiązek zawarcia w skardze
kasacyjnej odrębnego elementu, tj. wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania wraz
uzasadnieniem. Skarżący nie uzasadnił w sposób należyty wystąpienia w sprawie
3
przesłanki skutkującej przyjęciem skargi kasacyjnej do rozpoznania w postaci
„oczywistej zasadności”, albowiem nie wystarczające jest w tym zakresie odwołanie
się do zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej (por. np. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., IV CZ 109/02, niepubl.). Skarżący
przeoczył, że Sąd Najwyższy jest związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi
podstawę zaskarżonego wyroku (art. 398 § 2 k.p.c.), a ich ocena w zakresie
dokonanej przez Sąd Apelacyjny wykładni treści umowy najmu i jej przedłużenia nie
narusza prawa w wyżej zasygnalizowanym znaczeniu.
Z ustaleń tych wynika, że zawarta przez strony umowa najmu z dnia
1 stycznia 2002 r. została w drodze porozumienia ustnego przedłużona na czas
nieoznaczony. Poza zakresem postanowienia zawartego w jej punkcie
7 pozostawała kwestia jej przedłużenia, gdyż po pierwsze dotyczy on zmian
w trakcie jej obowiązywania, a po wtóre nie przewiduje sankcji za niezachowanie
formy pisemnej.
Oczywiste naruszenie prawa nie można utożsamiać nawet z rażącym jego
naruszeniem. W skardze nie zostały przytoczone wystarczające argumenty (wywód
prawny) świadczące o takim kwalifikowanym naruszeniu prawa przez Sąd
Apelacyjny. Skarga kasacyjna jest nadzwyczajnym środkiem prawnym, którego
rozpoznanie przez Sąd Najwyższy musi być uzasadnione względami o szczególnej
doniosłości, wykraczającej poza indywidualny interes skarżącego, a mającymi
swoje źródło przede wszystkim w interesie publicznym.
Z tych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).