I CSK 467/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:23-10-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CSK 467/13
POSTANOWIENIE
Dnia 17 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie z powództwa D. P.
przeciwko S. K. i Skarbowi Państwa - Ministrowi Transportu, Budownictwa i
Gospodarki Morskiej
o zapłatę, rentę i ustalenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 17 kwietnia 2014 r.,
na skutek skarg kasacyjnych S. K. i Skarbu Państwa - Ministra Transportu,
Budownictwa i Gospodarki Morskiej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 22 listopada 2012 r.,
1. odrzuca skargę kasacyjną Skarbu Państwa;
2. odmawia przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej
pozwanego S. K.;
3. zasądza od pozwanego Skarbu Państwa – Ministra
Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej na rzecz
powódki 1 800 ( jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem
kosztów
postępowania kasacyjnego;
4. zasądza od pozwanego S. K. na rzecz
powódki 1 800 ( jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem
kosztów
postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. W niniejszej
sprawie złożono dwie skargi kasacyjne: pozwanych K. i Skarbu Państwa. Skarga
kasacyjna Skarbu Państwa podlega odrzuceniu ze względu na przekroczenie
terminu do jej wniesienia. Skarb Państwa otrzymał odpis orzeczenia dnia 13 maja
2013 r., dwumiesięczny termin do wniesienia skargi upłynął zatem dnia 13 lipca (art.
3985
§ 1 k.p.c. w związku z art. 112 § 1 k.c.). Dzień 13 lipca 2013 r. wypadał w
sobotę, która nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy w rozumieniu art. 115 k.c.,
zatem skarga kasacyjna najpóźniej powinna zostać wniesiona właśnie w sobotę.
Skargę tymczasem nadano dopiero dnia 15 lipca 2013 r., a więc po terminie. Jako
uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej pozwanego K. do rozpoznania
powołano się wyłącznie na jej oczywistą zasadność. Choć zgodzić się trzeba ze
skarżącym, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku w zakresie przyczyn oddalenia
apelacji skarżącego jest dość lakoniczne, to jednak nie świadczy ono o oczywiście
nieprawidłowym zastosowaniu i interpretacji prawa. Sąd II instancji wyraźnie nie
podzielił zarzutów apelacyjnych, a brak pogłębionych aspektów analizy niektórych
podniesionych w apelacji kwestii wynika z akceptacji dla uzasadnienie i
rozstrzygnięcia tych problemów przez Sąd I instancji. Poza tym orzeczenie Sądu
Apelacyjnego w tym zakresie nie budzi merytorycznych zastrzeżeń – mimo
zwięzłości jest przekonujące, zwłaszcza odczytywane łącznie z badanym przez Sąd
II instancji zaskarżonym orzeczeniem Sądu I instancji. Ewentualne wadliwości i
niejasność tego uzasadnienia mogłyby być podnoszone przez skarżącego jako
uzasadnienie podstawy kasacyjnej w sprawie, jednak nie przemawia za oczywistą
zasadnością skargi.
3
W skardze kasacyjnej wniesionej w niniejszej sprawie nie została wykazana
żadna z okoliczności wskazanych w art. 3989
§ 1 k.p.c., dlatego Sąd Najwyższy
odmówił przyjęcia skargi do rozpoznania.
POSTANOWIENIE
Dnia 17 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie z powództwa D. P.
przeciwko S. K. i Skarbowi Państwa - Ministrowi Transportu, Budownictwa i
Gospodarki Morskiej
o zapłatę, rentę i ustalenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 17 kwietnia 2014 r.,
na skutek skarg kasacyjnych S. K. i Skarbu Państwa - Ministra Transportu,
Budownictwa i Gospodarki Morskiej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 22 listopada 2012 r.,
1. odrzuca skargę kasacyjną Skarbu Państwa;
2. odmawia przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej
pozwanego S. K.;
3. zasądza od pozwanego Skarbu Państwa – Ministra
Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej na rzecz
powódki 1 800 ( jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem
kosztów
postępowania kasacyjnego;
4. zasądza od pozwanego S. K. na rzecz
powódki 1 800 ( jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem
kosztów
postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. W niniejszej
sprawie złożono dwie skargi kasacyjne: pozwanych K. i Skarbu Państwa. Skarga
kasacyjna Skarbu Państwa podlega odrzuceniu ze względu na przekroczenie
terminu do jej wniesienia. Skarb Państwa otrzymał odpis orzeczenia dnia 13 maja
2013 r., dwumiesięczny termin do wniesienia skargi upłynął zatem dnia 13 lipca (art.
3985
§ 1 k.p.c. w związku z art. 112 § 1 k.c.). Dzień 13 lipca 2013 r. wypadał w
sobotę, która nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy w rozumieniu art. 115 k.c.,
zatem skarga kasacyjna najpóźniej powinna zostać wniesiona właśnie w sobotę.
Skargę tymczasem nadano dopiero dnia 15 lipca 2013 r., a więc po terminie. Jako
uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej pozwanego K. do rozpoznania
powołano się wyłącznie na jej oczywistą zasadność. Choć zgodzić się trzeba ze
skarżącym, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku w zakresie przyczyn oddalenia
apelacji skarżącego jest dość lakoniczne, to jednak nie świadczy ono o oczywiście
nieprawidłowym zastosowaniu i interpretacji prawa. Sąd II instancji wyraźnie nie
podzielił zarzutów apelacyjnych, a brak pogłębionych aspektów analizy niektórych
podniesionych w apelacji kwestii wynika z akceptacji dla uzasadnienie i
rozstrzygnięcia tych problemów przez Sąd I instancji. Poza tym orzeczenie Sądu
Apelacyjnego w tym zakresie nie budzi merytorycznych zastrzeżeń – mimo
zwięzłości jest przekonujące, zwłaszcza odczytywane łącznie z badanym przez Sąd
II instancji zaskarżonym orzeczeniem Sądu I instancji. Ewentualne wadliwości i
niejasność tego uzasadnienia mogłyby być podnoszone przez skarżącego jako
uzasadnienie podstawy kasacyjnej w sprawie, jednak nie przemawia za oczywistą
zasadnością skargi.
3
W skardze kasacyjnej wniesionej w niniejszej sprawie nie została wykazana
żadna z okoliczności wskazanych w art. 3989
§ 1 k.p.c., dlatego Sąd Najwyższy
odmówił przyjęcia skargi do rozpoznania.