III CZ 11/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:04-08-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 11/14
POSTANOWIENIE
Dnia 24 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSA Katarzyna Polańska-Farion (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku G. S. i Z. S.
przy uczestnictwie Skarbu Państwa - Starosty N. i in.,
o zniesienie współwłasności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 kwietnia 2014 r.,
zażalenia uczestników Ł.J., J. F. i małoletniej H.F. reprezentowanej przez
przedstawicielkę ustawową matkę K. M. na postanowienie Sądu Okręgowego w N.
z dnia 31 grudnia 2013 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 31 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w N. odrzucił
skargę kasacyjną uczestników. Uznał, że wartość przedmiotu zaskarżenia w
skardze kasacyjnej została określona na poziomie wyższym od wartości przedmiotu
zaskarżenia podanej przez uczestników w apelacji. Przy prawidłowo ustalonej
wartości przedmiotu zaskarżenia skarga kasacyjna była niedopuszczalna z mocy
art. 5191
§ 4 pkt 4 k.p.c.
Uczestniczy zaskarżyli powyższe postanowienie w całości i wnieśli o jego
uchylenie. Zakwestionowali prawidłowość ustalenia wartości przedmiotu
zaskarżenia według wartości dopłat, którymi zostali obciążeni na rzecz
wnioskodawców.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest uzasadnione.
Zgodnie z art. 5191
§ 4 pkt 4 k.p.c. skarga kasacyjna w sprawach
o zniesienie współwłasności nie jest dopuszczalna, jeżeli wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa niż sto pięćdziesiąt tysięcy złotych. Oznaczenie wartości
przedmiotu zaskarżenia w tego rodzaju sprawach zależne jest ściśle od wyniku
postępowania i podlega kontroli sądu II instancji i Sądu Najwyższego
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2001 r., IV CZ 20/01,
Lex nr 550948).
W orzecznictwie przyjmuje się, że w wypadku zaskarżania postanowienia
o zniesieniu współwłasności o wartości przedmiotu zaskarżenia rozstrzyga wartość
konkretnego interesu lub składnika majątkowego, którego środek odwoławczy
dotyczy. Nie przesądza o niej ani wartość dzielonego majątku, ani wartość udziału
wnoszącego środek odwoławczy, lecz zakres kwestionowanego rozstrzygnięcia.
Może zatem sprowadzać się do różnicy wysokości oczekiwanej i zasądzonej
dopłaty (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2002 r.
II CZ 25/02, Lex nr 54494). W odniesieniu do postanowienia sądu drugiej instancji,
którym oddalona została apelacja skarżącego wartość przedmiotu zaskarżenia
skargą kasacyjną może być albo taka sama, jak w apelacji albo niższa; nie jest
natomiast możliwe określenie jej na kwotę wyższą (por. postanowienie Sądu
Najwyższego: z dnia 6 maja 2010 r., II CZ 38/10, Lex nr 585774).
3
Uczestnicy w apelacji zaskarżyli orzeczenie Sądu pierwszej instancji
w punkcie trzecim, w którym zasądzono od każdego z nich spłaty na rzecz
wnioskodawców po 26 736 zł i wnieśli o zmianę orzeczenia przez „wyrzeczenie,
że wnioskodawcom spłaty od uczestników nie przysługują” ewentualnie
„zasądzenie od uczestników na rzecz wnioskodawców po 17 265 zł - tytułem
dopłat”. Sąd drugiej instancji zmienił zaskarżone orzeczenie i zmniejszył spłaty
należne od uczestników do kwot po 26 337 zł, a w pozostałym zakresie apelację
oddalił. Skoro nie był kwestionowany sposób podziału, a interes uczestników
sprowadzał się jedynie do podważania wysokości obciążeń, wartość przedmiotu
zaskarżenia wyznaczała różnica kwot zasądzonych i wnioskowanych z tego tytułu.
Uwzględnienie podnoszonego przez skarżących problemu rozliczenia nakładów nie
mogło uzasadniać podwyższenia wartości przedmiotu zaskarżenia do poziomu
podawanego w skardze, w sytuacji gdy wniosek ten służyć miał wyłącznie
ograniczeniu wysokości spłat.
Z powyższych względów zażalenie jako pozbawione usprawiedliwionych
podstaw podlegało oddaleniu na mocy art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.
i art. 13 § 2 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSA Katarzyna Polańska-Farion (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku G. S. i Z. S.
przy uczestnictwie Skarbu Państwa - Starosty N. i in.,
o zniesienie współwłasności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 kwietnia 2014 r.,
zażalenia uczestników Ł.J., J. F. i małoletniej H.F. reprezentowanej przez
przedstawicielkę ustawową matkę K. M. na postanowienie Sądu Okręgowego w N.
z dnia 31 grudnia 2013 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 31 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w N. odrzucił
skargę kasacyjną uczestników. Uznał, że wartość przedmiotu zaskarżenia w
skardze kasacyjnej została określona na poziomie wyższym od wartości przedmiotu
zaskarżenia podanej przez uczestników w apelacji. Przy prawidłowo ustalonej
wartości przedmiotu zaskarżenia skarga kasacyjna była niedopuszczalna z mocy
art. 5191
§ 4 pkt 4 k.p.c.
Uczestniczy zaskarżyli powyższe postanowienie w całości i wnieśli o jego
uchylenie. Zakwestionowali prawidłowość ustalenia wartości przedmiotu
zaskarżenia według wartości dopłat, którymi zostali obciążeni na rzecz
wnioskodawców.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest uzasadnione.
Zgodnie z art. 5191
§ 4 pkt 4 k.p.c. skarga kasacyjna w sprawach
o zniesienie współwłasności nie jest dopuszczalna, jeżeli wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa niż sto pięćdziesiąt tysięcy złotych. Oznaczenie wartości
przedmiotu zaskarżenia w tego rodzaju sprawach zależne jest ściśle od wyniku
postępowania i podlega kontroli sądu II instancji i Sądu Najwyższego
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2001 r., IV CZ 20/01,
Lex nr 550948).
W orzecznictwie przyjmuje się, że w wypadku zaskarżania postanowienia
o zniesieniu współwłasności o wartości przedmiotu zaskarżenia rozstrzyga wartość
konkretnego interesu lub składnika majątkowego, którego środek odwoławczy
dotyczy. Nie przesądza o niej ani wartość dzielonego majątku, ani wartość udziału
wnoszącego środek odwoławczy, lecz zakres kwestionowanego rozstrzygnięcia.
Może zatem sprowadzać się do różnicy wysokości oczekiwanej i zasądzonej
dopłaty (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2002 r.
II CZ 25/02, Lex nr 54494). W odniesieniu do postanowienia sądu drugiej instancji,
którym oddalona została apelacja skarżącego wartość przedmiotu zaskarżenia
skargą kasacyjną może być albo taka sama, jak w apelacji albo niższa; nie jest
natomiast możliwe określenie jej na kwotę wyższą (por. postanowienie Sądu
Najwyższego: z dnia 6 maja 2010 r., II CZ 38/10, Lex nr 585774).
3
Uczestnicy w apelacji zaskarżyli orzeczenie Sądu pierwszej instancji
w punkcie trzecim, w którym zasądzono od każdego z nich spłaty na rzecz
wnioskodawców po 26 736 zł i wnieśli o zmianę orzeczenia przez „wyrzeczenie,
że wnioskodawcom spłaty od uczestników nie przysługują” ewentualnie
„zasądzenie od uczestników na rzecz wnioskodawców po 17 265 zł - tytułem
dopłat”. Sąd drugiej instancji zmienił zaskarżone orzeczenie i zmniejszył spłaty
należne od uczestników do kwot po 26 337 zł, a w pozostałym zakresie apelację
oddalił. Skoro nie był kwestionowany sposób podziału, a interes uczestników
sprowadzał się jedynie do podważania wysokości obciążeń, wartość przedmiotu
zaskarżenia wyznaczała różnica kwot zasądzonych i wnioskowanych z tego tytułu.
Uwzględnienie podnoszonego przez skarżących problemu rozliczenia nakładów nie
mogło uzasadniać podwyższenia wartości przedmiotu zaskarżenia do poziomu
podawanego w skardze, w sytuacji gdy wniosek ten służyć miał wyłącznie
ograniczeniu wysokości spłat.
Z powyższych względów zażalenie jako pozbawione usprawiedliwionych
podstaw podlegało oddaleniu na mocy art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.
i art. 13 § 2 k.p.c.