Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 79/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa T-M. P. Spółki Akcyjnej w W.
przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej
z udziałem zainteresowanej e-T. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
o zmianę umowy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 22 maja 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej i strony zainteresowanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 4 czerwca 2013 r.
1. odmawia przyjęcia obu skarg kasacyjnych do rozpoznania,
2. zasądza od pozwanego oraz od zainteresowanego na rzecz
powoda kwoty po 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem
kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 4 czerwca 2013 r. oddalił apelacje Prezesa
Urzędu Komunikacji Elektronicznej (Prezes Urzędu) oraz e -T. Sp. z o.o. w W.
(zainteresowany) od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 28 czerwca 2012 r. w
sprawie o zmianę umowy z odwołania T-M. P. S.A. w W. (dawniej P. T. C. S.A. w
W., powód) od decyzji Prezesa Urzędu z dnia 13 lipca 2009 r.
Prezes Urzędu zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w
całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 316 § 1 k.p.c. w związku z
2
art. 391 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. w związku z art. 47964
§ 1 i 2 k.p.c.; art. 233 § 1 k.p.c.
oraz art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 1 k.p.a., art. 110 k.p.a. a także art. 145 § 1 pkt 8
k.p.a. oraz art. 29 Prawa telekomunikacyjnego.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania Prezes Urzędu
powołał się na potrzebę wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, tj. art. 316 § 1
k.p.c. Wątpliwości te polegające na potrzebie wyjaśnienia, czy w sprawach z
odwołania od decyzji Prezesa UKE sąd powszechny za podstawę orzekania
powinien uznać stan faktyczny i prawny z chwili orzekania, czy też z chwili wydania
skarżonej decyzji. Ponadto, Prezes Urzędu powołał się na potrzebę rozstrzygnięcia
dwóch zagadnień prawnych. Jako pierwsze wskazał problem, czy wyeliminowanie z
obrotu prawnego decyzji administracyjnej wydanej przez Prezesa UKE na skutek
prawomocnego wyroku sądu powszechnego następuje ze skutkiem ex tunc, czy też
ze skutkiem ex nunc. Jako drugie zagadnienie prawne wskazał problem, czy
wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji administracyjnej (decyzja I) skutkuje
równocześnie koniecznością uchylenia przez Sąd decyzji (decyzja II) wydanej w
oparciu o decyzję I, która w momencie wydawania decyzji II pozostawała w obrocie
prawnym i była wykonalna.
Zainteresowany również zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą
kasacyjną w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 28 ust. 1 pkt
2 i 5 lit. c w związku z art. 29 Prawa telekomunikacyjnego. Wnosząc o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania zainteresowany powołał się na potrzebę
rozstrzygnięcia istotnego zagadnienia prawnego, czy uchylenie przez sąd
powszechny w trybie art. 47964
§ 2 k.p.c. decyzji administracyjnej statuującej
obowiązek nałożony na przedsiębiorcę telekomunikacyjnego w rozumieniu art. 28
ust. 1 pkt 2 Prawa telekomunikacyjnego następuje ze skutkiem ex tunc, wskutek
czego uznać należy, że taki obowiązek regulacyjny nigdy nie był na przedsiębiorcę
nałożony?
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Obie skargi kasacyjne nie kwalifikowały się do przyjęcia celem ich
merytorycznego rozpoznania.
3
Wnosząc o przyjęcie wniesionej skargi, Prezes Urzędu powołał się na
potrzebę rozstrzygnięcia dwóch zagadnień prawnych (art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.). Z
utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że podstawowym
wymaganiem prawidłowej konstrukcji zagadnienia prawnego jest sformułowanie
problemu prawnego w oparciu o konkretny przepis (przepisy) prawa, w związku z
którym dane zagadnienie może powstać (zamiast wielu zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 27 marca 2014 r., III SK 69/13). Sformułowane we wniosku o
przyjęcie do rozpoznania skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu zagadnienia prawne
nie zawierają w swej treści żadnego przepisu prawa. Argumentów za istnieniem
wskazanej przez Prezesa Urzędu przesłanki przesądu należałoby zatem
poszukiwać w innych elementach konstrukcyjnych tego środka zaskarżenia, co nie
jest jednak zadaniem Sądu Najwyższego na etapie badania zasadności wniosku o
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.
Nie zachodzi również potrzeba wykładni przepisów budzących poważne
wątpliwości, bądź wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądowym, gdyż w tej
kwestii Sąd Najwyższy wypowiedział się już w wyroku z dnia 4 marca 2014 r., III SK
35/13, podsumowując w nim dotychczasowe orzecznictwo.
Przechodząc do skargi kasacyjnej zainteresowanego należy z kolei
stwierdzić, że przedstawione we wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania
zagadnienie prawne zostało oparte na przepisie, który nie składa się na podstawy
skargi kasacyjnej. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego taka
konstrukcja wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie pozwala na
rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego przy merytorycznym rozpoznawaniu skargi
(zamiast wielu zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2014 r.,
III SK 69/13). Ponadto, sformułowany w oparciu o art. 47964
§ 2 k.p.c. problem
prawny nie jest problemem prawnym niniejszej sprawy. Niezależnie od zapatrywań
prawnych wyrażonych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, kwestia skutków
uchylenia decyzji Prezesa Urzędu dla oceny tego, czy dany obowiązek regulacyjny
nigdy nie był na przedsiębiorcę nałożony, nie ma żadnego związku dla ewentualnej
oceny prawidłowości orzeczenia Sądu wydanego w sprawie z odwołania od decyzji
Prezesa Urzędu, która w rzeczywistości służy wykonaniu wcześniejszej decyzji
tego organu. Rozstrzygnięcie sądowe w postaci uchylenia późniejszej decyzji
4
szczegółowej, wykonującej postanowienia wcześniejszej decyzji o charakterze
ogólnym, która następnie została uchylona, wynika z konieczności zapewnienia
ochrony prawnej przedsiębiorcy, na którego Prezes Urzędu nakładał obowiązki na
podstawie decyzji, która okazała się dotknięta istotną wadą proceduralną. Jej
realizacja za pomocą decyzji późniejszej była możliwa tylko w wyniku ustawowego
rygoru natychmiastowej wykonalności. Cywilnoprawne konsekwencje wydanego w
niniejszej sprawie orzeczenia będą więc zależeć od znaczenia, jakie należy
przypisać temu rygorowi w odniesieniu do praw i obowiązków powoda i
zainteresowanego ukształtowanych uchyloną decyzją organu regulacyjnego. Nie
jest to jednak kwestia prawna, którą można byłoby rozstrzygać przy ewentualnym
rozpoznaniu skargi kasacyjnej zainteresowanego, gdyż spór w niniejszej sprawie
nie dotyczy te j kwestii.
Kierując się przedstawionymi motywami oraz opierając się na treści art. 3989
§ 2 k.p.c., a w odniesieniu do kosztów postepowania kasacyjnego na podstawie
art. 98 § 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. oraz § 12 ust. 4 w związku z § 14 ust. 3
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z
urzędu, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji postanowienia.