Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 73/13
POSTANOWIENIE
Dnia 10 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maciej Pacuda (przewodniczący)
SSN Bogusław Cudowski
SSN Halina Kiryło (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania M. S.
od decyzji Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 grudnia 2012 r., w przedmiocie
przeniesienia na inne miejsce służbowe,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 czerwca 2014 r.,
umarza postępowanie.
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 20 grudnia 2012 r. Minister Sprawiedliwości, działając na
podstawie art. 75 § 2 pkt 1 i § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) przeniósł M. S. na
stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w […]. Przeniesienie nastąpiło w związku z
rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 października 2012 r. w sprawie
zniesienia niektórych sądów rejonowych (Dz.U. z 2012 r., poz. 1121) oraz
rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 października 2012 r. w
sprawie ustalenia siedzib i obszarów właściwości sądów apelacyjnych, sądów
okręgowych i sądów rejonowych (Dz.U. z 2012 r., poz. 1223).
M. S. wniósł odwołanie od powyższej decyzji. Odwołujący się zarzucił
zaskarżonej decyzji naruszenie 1/art. 75 § 2 pkt 1 oraz art. 20 pkt 1 w związku z
art. 55 § 1 i 3, art. 75 § 1, art. 83, art. 91 § 1, art. 95 § 1 i 2 , oraz art. 33 § 8 pkt 3 i
2
art. 35 § 8c pkt 3 Prawa o ustroju sądów powszechnych, przez przeniesienie na
nowe miejsce służbowe bez jego zgody w następstwie rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 5 października 2012 r. w sprawie zniesienia niektórych
sądów rejonowych, które zostało wydane z przekroczeniem granic delegacji
ustawowej wyznaczonej stosownie do treści art. 92 ust. 1 Konstytucji RP przez
normę prawną zawartą w przepisach: a) art. 20 pkt. 1 Prawa o ustroju sądów
powszechnych w związku z art. 55 § 1 i 3 Prawa o ustroju sądów powszechnych i
art. 10 Konstytucji RP, przez powołanie sędziego decyzją Ministra Sprawiedliwości
na inne miejsce służbowe niż te, na które powołał go Prezydent RP; b) art. 20 pkt 1
Prawa o ustroju sądów powszechnych w związku z art. 75 § 1 Prawa o ustroju
sądów powszechnych i art. 180 Konstytucji RP, przez wydanie decyzji z
powołaniem przepisu stanowiącego wyjątek od konstytucyjnej zasady
nieprzenoszalności sędziego bez jego zgody (art. 180 Konstytucji RP) i
przeniesienie sędziego na nowe miejsce w wyniku równoczesnego zniesienia wielu
sądów rejonowych, a nie w wyniku indywidualnej analizy potrzeby zniesienia albo
istnienia „danego sądu" w ramach struktury niezbędnej do zapewnienia obywatelom
ochrony prawnej na terytorium całego kraju; c) art. 20 pkt 1 Prawa o ustroju sądów
powszechnych w związku z art. 83 Prawa o ustroju sądów powszechnych, przez
zwiększenie wymiaru zadań sędziego znoszonego sądu, co ma być sposobem na
poprawę sprawności sądownictwa, zamiast racjonalnej polityki kadrowej stosownie
do art. 56 § 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych; d) art. 20 pkt 1 Prawa o
ustroju sądów powszechnych w związku z art. 91 § 1 Prawa o ustroju sądów
powszechnych, przez zwiększanie zadań i utrudnień w pracy sędziów niektórych
sądów z pozostawieniem dotychczasowym zakresów zadań sędziom innych sądów
bez możliwości uzyskania ekwiwalentu z tytułu tego zróżnicowania; e) art. 20 pkt 1
Prawa o ustroju sądów powszechnych w związku z art. 95 § 1 i 2 Prawa o ustroju
sądów powszechnych, przez zmuszenie sędziego do zmiany miejsca zamieszkania
ewentualnie do ubiegania się o zgodę na zamieszkanie w innej miejscowości, która
może być udzielona tylko w uzasadnionych przypadkach; f) art. 20 pkt 1 Prawa o
ustroju sądów powszechnych w związku z art. 33 § 8 pkt 3 Prawa o ustroju sądów
powszechnych i art. 35 § 8c pkt 3 Prawa o ustroju sądów powszechnych, poprzez
zakłócenie pracy samorządu sędziowskiego na skutek uniemożliwienia
3
wykonywania zadań sędziom znoszonych sądów wybranym uprzednio do
zgromadzeń ogólnych sędziów okręgu i apelacji; g) art. 20 pkt 1 Prawa o ustroju
sądów powszechnych, przez uchybienie wymogom zasięgnięcia opinii Krajowej
Rady Sądownictwa oraz zakłócenie realizacji prawa obywateli z obszarów
właściwości znoszonych sądów do rozpoznania ich spraw w rozsądnym terminie; 2/
art. 75 § 3 Prawa o ustroju sądów powszechnych, przez zaniechanie odebrania od
sędziego wniosku o przeniesienie w oznaczone miejsce służbowe przed wydaniem
decyzji; 3/ art. 75 § 2 pkt 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych, przez wydanie
decyzji o przeniesieniu sędziego bez jego zgody w oparciu o przepisy § 1 pkt 23 lit.
b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 października 2012 r. w sprawie
zniesienia niektórych sądów rejonowych (Dz.U. z 2012 r., poz. 1121) oraz § 3 pkt
29 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 października 2012 r. w
sprawie ustalenia siedzib i właściwości sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i
sądów rejonowych (Dz.U. z 2012 r., poz. 1223), to jest w oparciu o przepisy
nieobowiązujące w dacie wydania skarżonej decyzji. Skarżący wniósł o uchylenie
powyższej decyzji jako sprzecznej z prawem.
Pismem z dnia 25 lutego 2013 r. Minister Sprawiedliwości wniósł o
nieuwzględnienie odwołania.
Pismem z dnia 30 kwietnia 2014 r. odwołujący się cofnął swoje odwołanie i
wniósł o umorzenie postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 75 § 3 i 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.- Prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) Minister Sprawiedliwości
wydaje decyzję o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe w przypadkach
określonych w § 1 i 2 tego artykułu, natomiast sędziemu przysługuje odwołanie od
tej decyzji do Sądu Najwyższego. Ustawa nie precyzuje trybu postępowania przed
Sądem Najwyższym zainicjowanego odwołaniem sędziego. Powołane przepisy
określając kompetencję Sądu Najwyższego do rozpoznania odwołania sędziego od
decyzji Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie przeniesienia służbowego nie
odsyłają też do żadnych dalszych unormowań proceduralnych. W tej sytuacji
4
wypada stwierdzić, że występuje luka w prawie odnośnie do regulacji postępowania
przed Sądem Najwyższym w tej kategorii spraw. Odwołanie sędziego od decyzji
Ministra Sprawiedliwości jest szczególnym środkiem zaskarżenia, zbliżonym do
skargi kasacyjnej i dlatego należy stosować do niego przepisy k.p.c. o skardze
kasacyjnej. W świetle tychże unormowań, cofnięcie przez stronę skargi kasacyjnej
jest dopuszczalne i nie wymaga zgody drugiej strony. Jest ono czynnością
procesową, która nie podlega też weryfikacji sądowej. Cofnięcie skargi prowadzi do
umorzenia postępowania kasacyjnego i orzeczenia o kosztach procesu jak przy
cofnięciu pozwu (art. 391 § 2 zdanie pierwsze w związku z art. 39821
k.p.c.).
Stosując - w drodze analogii - powyższe przepisy do cofnięcia odwołania sędziego
od decyzji Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie przeniesienia służbowego, Sąd
Najwyższy orzekł zatem o umorzeniu postępowania.