III KZ 22/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-06-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:IV KZ 28/77 V KZ 47/83 V KZ 47/96
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KZ 22/14
POSTANOWIENIE
Dnia 10 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon
w sprawie z wniosku M. J. o wznowienie postępowania w sprawie … 3137/11 Sądu
Rejonowego w S. zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w G.,
wydanym w sprawie … 523/12,
w dniu 10 czerwca 2014 r.,
zażalenia wnioskodawcy na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego II Wydziału
Karnego Sądu Apelacyjnego
z dnia 13 marca 2014 r.,
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem z dnia 16 kwietnia 2014 r Zastępca
Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego na podstawie art. 545
§ 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k. odmówiła przyjęcia wniosku M. J., o
wznowienie postępowania w powyżej wskazanej sprawie, albowiem zaszły
okoliczności z art. 120 § 2 k.p.k. – wnioskodawca pomimo wezwania do
uzupełnienia braku formalnego pisma poprzez sporządzenie i podpisanie wniosku
przez adwokata, nie uzupełnił tego braku w zakreślonym terminie.
Zażalenie na to zarządzenie wniósł wnioskodawca.
2
Podniósł w nim, iż - w jego ocenie – „norma art. 545 § 2 k.p.k. sugeruje
jedynie, iż wniosek „powinien być” podpisany przez adwokata lub radcę prawnego.
Jest to jedynie sugestia, nie zaś wymóg.
Stąd też wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia oraz „nakazanie
skierowania wniosku do rozpoznania”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenia jest bezzasadne, i to w stopniu oczywistym.
Zaskarżone nim zarządzenie jest całkowicie zasadne i znajduje oparcie w
obowiązujących – wskazanych w jego podstawie prawnej – przepisach karnej
ustawy procesowej.
Prezentowana zaś przez skarżącego w zażaleniu wykładnia językowa
zawartego w przepisie art. 545 § 2 k.p.k. zwrotu określającego tzw. przymus
adwokacko – radcowski razi wręcz dowolnością i niezrozumieniem zarówno
oczywistej treści pełnej dyspozycji tej normy, jak i ignorowaniem jej ratio legis.
Nie ulega wszak wątpliwości, że w § 2 art. 545 k.pk. sformułowano wymóg
tzw. przymusu adwokacko - radcowskiego. Podobnie jak w przypadku kasacji
(drugiego - z przewidzianych ustawą - nadzwyczajnego środka zaskarżania – art.
526 § 2 k.p.k.) wniosek o wznowienie postępowania, jeżeli nie pochodzi od
prokuratora, musi być sporządzony i podpisany przez adwokata lub radcę
prawnego. Taki sposób odczytania tej normy stanowi wynik przeprowadzenia jej
wykładni językowej i nie można go – w sposób wskazany przez skazanego –
podważać. Dowolność prezentowanych przez niego tez jest tym bardziej oczywista
w sytuacji w której Sąd Najwyższy w licznych i konsekwentnych orzeczeniach
trafnie wskazywał, że złożenie wniosku o wznowienie postępowania przez samego
skazanego jest czynnością prawnie bezskuteczną, co oznacza, że (nawet) nie
wystarczy aby obrońca ustnie do protokołu taki wniosek podtrzymał, bądź odwołał
się tylko do pisma skazanego. (por. postanowienia Sądu Najwyższego z: 16
kwietnia 1977 r., IV KZ 28/77, OSNKW 1977, z. 7-8, poz. 89; 23 września 1982 r., II
KZ 12682, OSNKW V KZ 47/83, z. 1-2, poz.13, 30 września 1996 r., V KZ 47/96,
OSNKW 1996, z. 11-12, poz. 88).
Wbrew wywodom skarżącego, przyjęty w przepisie art. 545 § 2 k.p.k. tzw.
przymus adwokacko - radcowski, to jest obowiązek sporządzenia i podpisania
3
wniosku o wznowienie przez adwokata lub radcę prawnego – jeżeli nie pochodzi od
prokuratora – nie jest „omyłką ustawodawcy” (niezależnie od zrozumienia
znaczenia tej zgłaszanej przez skarżącego tezy), ale celową, racjonalną regulacją
uzasadnioną wyjątkowym charakterem tego nadzwyczajnego środka zaskarżania,
jaki stanowi wniosek o wznowienie postępowania. Taki nadzwyczajny charakter
tego środka odwoławczego determinuje wręcz potrzebę zwiększenia
odpowiedzialności tak za samo składanie wniosków, jak też wymusza niezbędność
ich fachowego sporządzenia i związaną z tym powinność ścisłego przestrzegania
tych przepisów ustawy karnej procesowej, które określają wyłączny katalog
podstaw wznowienia, jak i jedynie dopuszczalny przedmiot tego postępowania.
Z tych wszystkich względów, nie znajdując żadnych podstaw do podważenia
zaskarżonego zarządzenia – orzeczono jak wyżej.
POSTANOWIENIE
Dnia 10 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon
w sprawie z wniosku M. J. o wznowienie postępowania w sprawie … 3137/11 Sądu
Rejonowego w S. zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w G.,
wydanym w sprawie … 523/12,
w dniu 10 czerwca 2014 r.,
zażalenia wnioskodawcy na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego II Wydziału
Karnego Sądu Apelacyjnego
z dnia 13 marca 2014 r.,
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem z dnia 16 kwietnia 2014 r Zastępca
Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego na podstawie art. 545
§ 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k. odmówiła przyjęcia wniosku M. J., o
wznowienie postępowania w powyżej wskazanej sprawie, albowiem zaszły
okoliczności z art. 120 § 2 k.p.k. – wnioskodawca pomimo wezwania do
uzupełnienia braku formalnego pisma poprzez sporządzenie i podpisanie wniosku
przez adwokata, nie uzupełnił tego braku w zakreślonym terminie.
Zażalenie na to zarządzenie wniósł wnioskodawca.
2
Podniósł w nim, iż - w jego ocenie – „norma art. 545 § 2 k.p.k. sugeruje
jedynie, iż wniosek „powinien być” podpisany przez adwokata lub radcę prawnego.
Jest to jedynie sugestia, nie zaś wymóg.
Stąd też wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia oraz „nakazanie
skierowania wniosku do rozpoznania”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenia jest bezzasadne, i to w stopniu oczywistym.
Zaskarżone nim zarządzenie jest całkowicie zasadne i znajduje oparcie w
obowiązujących – wskazanych w jego podstawie prawnej – przepisach karnej
ustawy procesowej.
Prezentowana zaś przez skarżącego w zażaleniu wykładnia językowa
zawartego w przepisie art. 545 § 2 k.p.k. zwrotu określającego tzw. przymus
adwokacko – radcowski razi wręcz dowolnością i niezrozumieniem zarówno
oczywistej treści pełnej dyspozycji tej normy, jak i ignorowaniem jej ratio legis.
Nie ulega wszak wątpliwości, że w § 2 art. 545 k.pk. sformułowano wymóg
tzw. przymusu adwokacko - radcowskiego. Podobnie jak w przypadku kasacji
(drugiego - z przewidzianych ustawą - nadzwyczajnego środka zaskarżania – art.
526 § 2 k.p.k.) wniosek o wznowienie postępowania, jeżeli nie pochodzi od
prokuratora, musi być sporządzony i podpisany przez adwokata lub radcę
prawnego. Taki sposób odczytania tej normy stanowi wynik przeprowadzenia jej
wykładni językowej i nie można go – w sposób wskazany przez skazanego –
podważać. Dowolność prezentowanych przez niego tez jest tym bardziej oczywista
w sytuacji w której Sąd Najwyższy w licznych i konsekwentnych orzeczeniach
trafnie wskazywał, że złożenie wniosku o wznowienie postępowania przez samego
skazanego jest czynnością prawnie bezskuteczną, co oznacza, że (nawet) nie
wystarczy aby obrońca ustnie do protokołu taki wniosek podtrzymał, bądź odwołał
się tylko do pisma skazanego. (por. postanowienia Sądu Najwyższego z: 16
kwietnia 1977 r., IV KZ 28/77, OSNKW 1977, z. 7-8, poz. 89; 23 września 1982 r., II
KZ 12682, OSNKW V KZ 47/83, z. 1-2, poz.13, 30 września 1996 r., V KZ 47/96,
OSNKW 1996, z. 11-12, poz. 88).
Wbrew wywodom skarżącego, przyjęty w przepisie art. 545 § 2 k.p.k. tzw.
przymus adwokacko - radcowski, to jest obowiązek sporządzenia i podpisania
3
wniosku o wznowienie przez adwokata lub radcę prawnego – jeżeli nie pochodzi od
prokuratora – nie jest „omyłką ustawodawcy” (niezależnie od zrozumienia
znaczenia tej zgłaszanej przez skarżącego tezy), ale celową, racjonalną regulacją
uzasadnioną wyjątkowym charakterem tego nadzwyczajnego środka zaskarżania,
jaki stanowi wniosek o wznowienie postępowania. Taki nadzwyczajny charakter
tego środka odwoławczego determinuje wręcz potrzebę zwiększenia
odpowiedzialności tak za samo składanie wniosków, jak też wymusza niezbędność
ich fachowego sporządzenia i związaną z tym powinność ścisłego przestrzegania
tych przepisów ustawy karnej procesowej, które określają wyłączny katalog
podstaw wznowienia, jak i jedynie dopuszczalny przedmiot tego postępowania.
Z tych wszystkich względów, nie znajdując żadnych podstaw do podważenia
zaskarżonego zarządzenia – orzeczono jak wyżej.