Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KZ 25/14
POSTANOWIENIE
Dnia 10 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon
w sprawie z wniosku S. S.
o wznowienie postępowania w sprawie … 210/09 Sądu Rejonowego w O.
Zamiejscowy Wydział Karny w M., zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego w
E. z dnia 19 stycznia 2010 r., sygn. akt … 96/09,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 10 czerwca 2014 r.,
zażalenia wnioskodawcy na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego II Wydziału
Karnego Sądu Apelacyjnego
z dnia 6 lutego 2014 r.
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem z dnia 6 lutego 2014 r., Zastępca
Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego na podstawie art. 545
§ 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k. odmówiła przyjęcia wniosku o wznowienie
postepowania złożonego przez S. S., „albowiem zachodzą okoliczności z art. 120 §
2 k.p.k. – wnioskodawca pomimo wezwania do uzupełnienia braku formalnego
2
pisma poprzez sporządzenie i podpisanie wniosku przez adwokata, nie uzupełnił
tego braku w zakreślonym terminie”.
Na to zarządzenie wnioskodawca wniósł zażalenie.
Zażalenie to dotyczyło nie tylko powyższego zarządzenia, ale jeszcze trzech
innych zarządzeń,– tożsamych w swojej treści – wydanych w sprawach … 148/13,
…149/13, … 150/13, Sądu Apelacyjnego.
Skarżący zakwestionował w nim postanowienie mocą którego odmówiono w
nim wyznaczenia z urzędu innego obrońcy. Podniósł, że wyznaczony z urzędu
poprzednio obrońca: w ogóle się z nim nie skontaktował, „nie obejrzał nawet akt”,
„napisał zaledwie 2 strony „opinii” o takiej samej treści do każdej sprawy”, oparł się
jedynie na jego piśmie procesowym, bez znajomości akt – co sam przyznał.
Skarżący nadto poważał bezstronność sędziów którzy wydali postanowienie
odmawiające mu wyznaczenia kolejnego obrońcy z urzędu, podnosząc, iż złożył
wobec nich wnioski o wyłączenie do Sądu Apelacyjnego, które nie zostały jeszcze
rozpoznane.
Nadto S. S. przytoczył liczne wyroki Trybunału Konstytucyjnego oraz Sądu
Najwyższego, które – w jego ocenie - świadczyły o słuszności podnoszonych przez
niego w zażaleniu twierdzeń.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie wnioskodawcy jest bezzasadne.
Będące jego przedmiotem zarządzenie wydano w oparciu o obowiązujące
przepisy Kodeksu postępowania karnego. Nie ulega wszak wątpliwości, że jeden z
nich, tj. art. 545 ¨2 k.p.k. wprowadza tzw. przymus radcowsko-adwokacki dla
sporządzenia i podpisania wniosku o wznowienie postępowania.
Oznacza to, że tylko wniosek, który ten wymóg respektuje, może być
przyjęty do merytorycznego rozpoznania.
Wniosek sporządzony osobiście przez wnioskodawcę tego wymogu nie
spełnia.
Równocześnie równie bezsporne jest i to, że wnioskodawca był wzywany do
uzupełnienia tego braku formalnego wniosku, ale w zakreślonym terminie –
czynności tej nie dopełnił.
3
W tej sytuacji – z mocy przywołanych w podstawie prawnej zaskarżonego
zarządzenia przepisów – koniecznością procesową było jego wydanie.
Odnosząc się natomiast do krytycznych uwag skarżącego, dotyczących
odmowy wyznaczenia mu kolejnego obrońcy z urzędu dla sporządzenia i
podpisania wniosku o wznowienie postępowania, postanowieniem Sądu
Apelacyjnego z 26 listopada 2013 r., zauważyć zależy, że brak jest racjonalnych
przesłanek do podważenia słuszności i tego rozstrzygnięcia. Sporządzone przez
wyznaczonego obrońcę z urzędu opinia o braku podstaw do sporządzenia i
podpisania wniosku o wznowienie postępowania w w/w sprawie (błędnie wszyta
do akt sprawy … 150/13 Sądu Apelacyjnego – k. 22 – 23) nie daje podstaw do
uznania, iż obrońca ten w sposób nierzetelny wykonał obowiązki w zakresie obrony
skazanego. Treść tej opinii należy bowiem, przede wszystkim, oceniać w
kontekście obowiązujących przepisów karnej ustawy procesowej, które dotyczą
(wyłącznie dopuszczalnych) podstaw wznowienia postępowania (art. 540, 540a,
540b i 542 § 3 k.p.k.), jak też treści samego wniosku wnioskodawcy – inicjującego
postępowanie. Nie zawiera on przecież wskazania żadnych okoliczności, które by
uzasadniały słuszność wyrażonego w tym piśmie żądania wnioskodawcy.
Co więcej, pismo to dotyczy aż pięciu sprawy i nie zawiera uzasadnienia
zawartych w nim wniosków (bo za takowe nie można uznać samego przytoczenia
treści art. 540 k.p.k.).
Nie istnieją też w niniejszej sprawie podstawy do uznania, że sędziowie
którzy zasiadali w składzie Sądu Apelacyjnego w dniu 26 listopada 2013 r. byli
wyłączeni od rozpoznania wniosku skazanego o wyznaczenie kolejnego obrońcy z
urzędu.
Z tych wszystkich względów należało postanowić jak wyżej.