Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 92/14
POSTANOWIENIE
Dnia 25 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 25 czerwca 2014 r.,
sprawy C. T.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 20 listopada 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 19 czerwca 2013 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić skazanego C. T. od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
U Z A S A D N I E N I E
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 19 czerwca 2013 r., uznał C. T. za
winnego popełnienia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i za to z mocy
art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. skazał go, zaś z mocy art. 14 § 1 k.k. w zw.
z art. 148 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności, na poczet
której zaliczył mu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 7 marca 2012
r. do dnia 19 czerwca 2013 r.
2
Apelację na korzyść oskarżonego wniósł jego obrońca, który zaskarżonemu
wyrokowi zarzucił:
I. naruszenie przepisów postępowania, tj. obowiązku rozważenia wszystkich
przeprowadzonych dowodów i uwzględnienia całokształtu okoliczności sprawy (art.
7 i art. 410 k.p.k.) oraz obowiązku uwzględnienia także okoliczności, które
przemawiają na korzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.) poprzez pominięcie dowodów i
niespornych okoliczności, które wykluczają lub co najmniej czynią bardzo wątpliwą
tezę, by zamiarem oskarżonego było pozbawienia pokrzywdzonej życia lub
świadczą o tym, że nawet gdyby oskarżony miał taki zamiar, to należałoby uznać,
że dobrowolnie odstąpił od jego realizacji;
II. naruszenie przepisów postępowania, tj. przekroczenie granic swobodnej oceny
dowodów (art. 7 k.p.k.) i naruszenie obowiązku rozstrzygania nie dających się
wyjaśnić wątpliwości na korzyść oskarżonego (art. 5 § 2 k.p.k.) poprzez przyjęcia, iż
oskarżony zamierzał pozbawić pokrzywdzoną życia w oparciu o charakter
odniesionych przez nią ran oraz wynikający z nich rzekomo sposób działania
oskarżonego, podczas gdy obrażenia pokrzywdzonej zostały opisane przez
biegłego w opinii sporządzonej na podstawie dokumentacji medycznej, której
jakość sam biegły uznał za bardzo złą, przy tym, w oparciu o sporządzony na
podstawie tej dokumentacji opis ran stwierdził, że mogły one powstać w wyniku
nadziania na nóż w trakcie szarpaniny, a jedyny naoczny świadek zdarzenia
kategorycznie stwierdził na rozprawie, że nie widział by oskarżony zadawał
pokrzywdzonej jakiekolwiek uderzenia nożem;
III. naruszenie przepisów postępowania, tj. zasady kontradyktoryjności
postępowania karnego oraz poczynienie błędnych ustaleń faktycznych polegające
na przyjęciu, że oskarżony udał się na miejsce zdarzenia z zamiarem pozbawienia
życia pokrzywdzonej w oparciu o fakt, że oskarżony zabrał ze sobą nóż oraz to, że
przeprowadzony przez Sąd z urzędu dowód nie wykazał, by oskarżony udał się na
miejsce zdarzenia w innym celu.
W konkluzji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
3
Uznając apelację obrońcy oskarżonego C. T. za oczywiście bezzasadną,
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 20 listopada 2013 r., utrzymał w mocy zaskarżony
wyrok.
Wyrok Sądu Apelacyjnego zaskarżył kasacją obrońca zarzucając rażące
naruszenie prawa, mogące mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. obrazę prawa
procesowego:
1. art. 433 § 2 i art. 457 § 3 k.p.k. poprzez nierozpoznanie i nieustosunkowanie się
w uzasadnieniu wyroku do zasadniczego zarzutu apelacji obrońcy;
2. art. 4, art. 7 i art. 410 k.p.k. przez zaakceptowanie naruszenia obowiązku
kształtowania przez Sąd I instancji swojego przekonania na podstawie wszystkich
przeprowadzonych dowodów oraz naruszenia obowiązku oparcia przez Sąd I
instancji rozstrzygnięcia o całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, w tym
tych przemawiających na korzyść oskarżonego, wyrażające się w pominięciu przy
ustalaniu podstawy faktycznej wyroku bezspornych okoliczności świadczących o
tym, że oskarżony nie miał zamiaru pozbawienia życia pokrzywdzonej lub
przynajmniej odstąpił od jego realizacji.
W następstwie opisanych zarzutów autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku oraz utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie, jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Zgodnie z art. 519 k.p.k., kasacja może być wniesiona od prawomocnego wyroku
sądu odwoławczego kończącego postępowanie, a zarzuty kasacyjne nie mogą wprost
kwestionować ustaleń faktycznych, bowiem kasacja może być wniesiona tylko z powodu
uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego rażącego naruszenia prawa (art. 523 §
1 k.p.k.).
Wbrew twierdzeniom obrońcy skazanego i treści zarzutu kasacyjnego, Sąd
Apelacyjny stosując się do nakazu wyrażonego w art. 433 § 2 k.p.k., rozpoznał apelację, a
w uzasadnieniu orzeczenia, zgodnie z wymogiem określonym w art. 457 § 3 k.p.k., podał
dlaczego uznał zarzuty podniesione w środku odwoławczym za niezasadne i w tym
zakresie zainteresowane strony należy odesłać do lektury uzasadnienia.
4
Autor kasacji w jej uzasadnieniu odnosi się do mechanizmu powstania ran u
pokrzywdzonej, podnosząc, że nie można wykluczyć aby były one „wynikiem szamotaniny,
przytrzymywania lub wymachiwania ręką uzbrojoną w nóż. Rana, która – zdaniem sądu –
dowodziła zabójczego zamiaru oskarżonego, zlokalizowana była na plecach
pokrzywdzonej.” Kwestia umiejscowienia ran oraz mechanizmu ich zadania była
przedmiotem rozważań Sądu Apelacyjnego w związku z zarzutami apelacji w tym
przedmiocie (k. 7 i następne uzasadnienia). Sąd odwoławczy uznał stanowisko Sądu I
instancji dotyczące opinii biegłego dr n. med. J. R. oraz oceny jego wypowiedzi na
rozprawie za spójne, rzetelne i prawidłowe. Z dołączonej do akt sprawy dokumentacji
lekarskiej - historii choroby 8543/2012 z Oddziału Chirurgicznego Szpitala Z./…/ wynika, że
pokrzywdzona W. C. doznała obrażeń w postaci rany kłutej tylnej ściany, w lewej okolicy
przykręgosłupowej, drążącej do jamy opłucnej, z raną kłutą płata dolnego płuca lewego i
krwawieniem do jamy opłucnej, której skutkiem było uszkodzenie płuca i spowodowanie
jego zapadu - odmy opłucnowej, a także dwóch ran kłutych przedniej powierzchni klatki
piersiowej w lewej okolicy podobojczykowej i w linii pachowej tylnej po stronie prawej oraz
rany ciętej ręki lewej między palcami I i II. Biegły wskazał, że rana ta (wskutek drążenia do
opłucnej i powodowania zapadu płuca - odmy opłucnowej, uszkodzenia płuca oraz
krwawienia) stanowiła realne niebezpieczeństwo utraty życia przez pokrzywdzoną w razie
nie udzielenia jej specjalistycznej pomocy medycznej. Biegły stwierdził, że przyczyną rany
klatki piersiowej penetrującej do lewej opłucnej było uderzenie ostrokończystym
narzędziem, np. nożem, dokonane z dość znaczną siłą a stłuczenie twarzoczaszki i
stłuczenie powłoki brzucha mogło być skutkiem uderzeń pięściami, kopnięć. Sąd
Apelacyjny zwrócił uwagę na ustną wypowiedz biegłego, iż ten nie zaprzeczył, że w
pewnych okolicznościach rana tej okolicy tułowia mogła powstać na skutek nadziania się
przy szczególnie ustawionym nożu, przy cofaniu się lub upadku, ale cechy tej konkretnej
rany (kanał i kierunek) bardzo ograniczały taką możliwość.
Uwadze Sądu, wbrew twierdzeniom obrońcy, nie uszło i to, że skazany wezwał
Policję. Sąd w tym zakresie wskazał jednak na okoliczności tej czynności, tj. fakt, że
skazany zaatakował pokrzywdzoną w obecności świadka K. W., który następnie wybiegł
wzywając pomocy oraz uczynił to dopiero po wielokrotnym zadaniu pokrzywdzonej różnego
rodzaju ciosów, a Policję wezwał w czasie, gdy pomocy wzywali też świadek K. W. i inny
pracownik Muzeum.
Odnosząc się zaś do braku po stronie skazanego zamiaru pozbawienia życia
pokrzywdzonej w związku z jego odstąpieniem od dalszego ataku, Sąd Apelacyjny odwołał
się do ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji, a przedstawionych na k. 10-12
5
uzasadnienia. Zdaniem orzekającego Sądu, zachowanie skazanego T., a więc podjęcie
decyzji o złożeniu wizyty pokrzywdzonej W. C. mimo późnej pory i znacznej odległości
miedzy ich miejscami zamieszkania, zabranie ze sobą noża kuchennego, pokonanie
ogrodzenia Muzeum, siłowe wejście do mieszkania pokrzywdzonej poprzez wyważenie
drzwi, a także sposób jego działania, liczba, sposób i siła zadanych ciosów, miejsca, w
które skazany godził powodując określone urazy, wskazują na zamiar pozbawienia życia
pokrzywdzonej.
Wbrew stanowisku obrońcy, Sądy rozpoznające przedmiotową sprawę
wzięły pod uwagę, zgodnie z treścią art. 410 k.p.k., całokształt okoliczności
ujawnionych w toku rozprawy głównej, opierając swoje rozstrzygnięcia na
wszystkich dowodach przeprowadzonych w niniejszej sprawie. Wydane orzeczenia
poprzedzone zostały wszechstronną, wnikliwą i obiektywną oceną, która w
najmniejszym stopniu nie narusza zasady sformułowanej w art. 7 k.p.k.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.