Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 94/14
POSTANOWIENIE
Dnia 25 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2014 r.,
sprawy G. C.
oskarżonego o czyn z art. 177 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 19 lipca 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 10 września 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. J.
P. - Kancelaria Adwokacka -
kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa złote
osiemdziesiąt groszy), w tym 23 % podatku VAT, tytułem
wynagrodzenia za sporządzenie kasacji z urzędu.
U Z A S A D N I E N I E
Wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 10 września 2012 r., G. C. został
uznany winnym tego, że w miejscu i dniu jak w zarzucie, około godz. 7.40 kierując
samochodem opisanym w zarzucie, nie zachował szczególnej ostrożności
wykonując manewr skrętu w prawo uderzył w lewy bok pieszej C. G., która
przechodziła przez jezdnię nieprawidłowo przed pojazdem, poza przejściem dla
2
pieszych, z prawej na lewą stronę w stosunku do ruchu pojazdu – czym przyczyniła
się do wypadku – w wyniku powyższego nieumyślnie spowodował u ww. obrażenia
ciała opisane w zarzucie i za to na podstawie art. 177 § 1 k.k. przy zastosowaniu
art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazano ww. na karę grzywny 100 stawek
dziennych po 15 zł każda. Rozstrzygnięto także w przedmiocie kosztów
postępowania. Na skutek apelacji wywiedzionej od tego wyroku przez obrońcę
oskarżonego, Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 19 lipca 2013 r., zmienił zaskarżony
wyrok w ten sposób, ze uniewinnił oskarżonego G. C. od popełniania zarzucanego
mu czynu, kosztami postepowania obciążając Skarb Państwa.
Kasację od wyroku Sądu II instancji - na niekorzyść - uniewinnionego
wywiódł pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej, zarzucając rażące naruszenie
przepisów prawa materialnego mające istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art.
177 § 1 k.k. a także art. 3 ust. 1 w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r.- Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. 1997 Nr 98, poz. 602, tekst jedn:
Dz.U.2012, poz. 1137) poprzez nieuwzględnienie w toku całego postępowania
sądowego dyspozycji wynikającej z ww. przepisów, tym samym dojście do wniosku,
iż oskarżony w trakcie zdarzenia nie był zobowiązany do zachowania szczególnej
ostrożności, co w konsekwencji doprowadziło do uznania, iż w przedmiotowej
sprawie brak było przesłanek uzasadniających przypisanie oskarżonemu
naruszenia przepisów ustawy- Prawo o ruchu drogowym i tym samym
uniewinnienie oskarżonego od czynu z art. 177 § 1 k.k. Nadto, rażące naruszenie
prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez wyrażenie przez
Sąd II instancji przekonania dotyczącego zachowania oskarżonego w trakcie
zdarzenia nie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, wskazań
wiedzy i doświadczenia życiowego, ale na skutek przekroczenia zasady swobodnej
oceny materiału dowodowego, poprzez uwzględnienie przez Sąd II instancji jedynie
okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego przy jednoczesnym
pominięciu okoliczności świadczących o jego winie.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania temu sądowi. Nadto pełnomocnik wniósł
zasądzenie na jego rzecz nieopłaconych kosztów udzielonej pomocy prawnej z
urzędu oskarżycielce posiłkowej.
3
Prokurator w sporządzonej odpowiedzi na kasację wniósł o oddalenie jej jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej jest bezzasadna w stopniu
oczywistym dlatego podlegała oddaleniu w oparciu o przepis z art. 535 § 3 k.p.k.
Wyszczególnić już na wstępie należy, że naruszenie prawa materialnego
polega na wadliwym jego zastosowaniu (bądź niezastosowaniu) w orzeczeniu
opartym na trafnych ustaleniach faktycznych. Tylko wówczas, gdy
niekwestionowane są ustalenia faktyczne, a wadliwość rozstrzygnięcia sprowadza
się do niewłaściwej subsumpcji, można mówić o obrazie prawa materialnego.
Skarżący popadł zatem w sprzeczność, gdy formułując zarzut błędu w ustaleniach
faktycznych, równocześnie postawił wyrokowi zarzut obrazy prawa materialnego,
który aktualizuje się przecież dopiero, gdy ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę
zaskarżonego orzeczenia nie są kwestionowane.
Jeżeli – zdaniem skarżącego – Sąd błędnie ustalił stan faktyczny i do tak
ustalonego stanu faktycznego nie zastosował odpowiednich przepisów, które – przy
wymaganych i uznawanych przez skarżącego za prawidłowe ustaleniach – miałyby
zastosowanie, to zarzut obrazy prawa materialnego jest bezpodstawny.
Z treści uzasadnienia kasacji niezbicie wynika, że skarżący w rzeczy samej
nie akceptuje dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zebranych dowodów, w
szczególności zaś ustalenia, że w zaistniałych okolicznościach przedmiotowego
zdarzenia, oskarżony nie miał obowiązku przewidywania, że pokrzywdzona idąca
po chodniku wejdzie na jezdnię w miejscu, które nie jest przeznaczone dla ruchu
pieszych. Oskarżony, który wykonywał manewr skrętu w prawo na skrzyżowaniu
miał obowiązek zachowania ostrożności dla bezpieczeństwa ruchu na ul. K., w
którą skręcał, jednakże obowiązek zachowania szczególnej ostrożności nie może
być tak daleko posunięty aby wymagać od kierowcy znajdującego się na
skrzyżowaniu ulic, aby przewidywał, że piesi nie będą przestrzegać zasad ruchu i
wejdą na jezdnię w dowolnym miejscu, nie przeznaczonym dla ruchu pieszych.
Pełnomocnik nie akceptuje faktu uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu
czynu, nie zważając na treść i argumenty zawarte w uzasadnieniu Sądu
Okręgowego. Na str. 5 i 6 uzasadnienia Sąd szczegółowo omówił z jakich powodów
4
i dlaczego uznał, że w odniesieniu do G. C. nie znajdują zastosowania reguły
określone w art. 26 ust. 1 i 25 ust. 1 ustawy- Prawo o ruchu drogowym.
Niezależnie od podniesionych przez skarżącego argumentów wskazać
należy, że zaprezentowany na kartach uzasadniania przez Sąd II instancji tok
rozumowania jest jak najbardziej prawidłowy i pozbawiony jakichkolwiek błędów
natury faktycznej czy logicznej. Dodać należy, że Sąd odwoławczy podzielił w pełni
ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji jednakże na ich podstawie
dokonał odmiennej oceny zachowania oskarżonego. Argumentacja Sądu w tym
zakresie jest logiczna, przejrzysta i przekonywająca.
Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej w pkt II kasacji odwołał się do
przekroczenia przez Sąd II Instancji zasady swobodnej oceny dowodów oraz
oparcia rozstrzygnięcia o niekompletne okoliczności dotyczące oskarżonego. Z
treści uzasadnienia tychże zarzutów (str. 4 kasacji), nie wynika jednak na czym
konkretnie miałyby polegać uchybienia Sądu odwoławczego. Rzecz bowiem w tym,
że tego typu zarzuty nie mają rangi kasacyjnej, skierowane są wobec orzeczenia
Sądu I instancji.
Kontroli kasacyjnej nie podlega wynik oceny dowodów, jak tylko sposób
dokonania tej oceny. Oznacza to, że niniejsza inspekcja nie obejmuje sfery
przekonania i uznania sędziowskiego, sprowadza się natomiast do weryfikacji, czy
dokonana ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej bądź logicznej. Jak
wskazano już wyżej orzeczenie Sądu II instancji jest wolne od wad.
Kasacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej to nieuzasadniona polemika
z właściwymi ustaleniami dokonanymi w sprawie i na ich podstawie wyciągniętym
słusznym wnioskiem o braku podstaw do przypisania oskarżonemu naruszenia
przepisów ustawy- Prawo o ruchu drogowym i w związku z tym uniewinnieniem ww.
od zarzucanego czynu.
Złożony przez pełnomocnika wniosek o zasądzenie kosztów udzielonej
pomocy prawnej zasługuje na uwzględnienie. Znajduje on przede wszystkim
podstawę prawną w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o
adwokaturze (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 Nr 146, poz. 1188), zaś wysokość
zasądzonej kwoty wynika z § 14 ust. 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
5
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. Nr 461).
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy nie dopatrzył się naruszenia przepisów
zarzuconych w skardze skutkiem czego należało oddalić kasację pełnomocnika
oskarżycielki posiłkowej, uznając ją za oczywiście bezzasadną.