Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 145/14
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art.535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 9 lipca 2014 r.,
sprawy D. R.
skazanego z art.278 § 1 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 11 grudnia 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P.
z dnia 10 maja 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego D. R. od kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w P. wyrokiem z dnia 10 maja 2013 r. uznał oskarżonego D.
R. za winnego popełnienia czynu:
I. z art. 278 § 1 k.k., art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k., art. 275 § 1 k.k. i art.
276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na
podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę roku
pozbawienia wolności;
2
II. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 279 § 1 k.k.
wymierzył mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;
III. z art. 278 § 1 k.k., art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k., art. 275 § 1 k.k. i art.
276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 278
§ 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;
IV. z art. 278 § 1 k.k., art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k., art. 275 § 1 k.k. i art.
276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 278
§ 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności.
W miejsce kar jednostkowych Sąd orzekł karę łączną 2 lat pozbawienia wolności.
Apelację na korzyść oskarżonego wniósł jego obrońca, który wyrokowi
powyższemu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę
orzeczenia i mający na nie istotny wpływ, z uwagi na przyjęcie, że zebrany w
sprawie materiał dowodowy uzasadnia uznanie oskarżonego za winnego
popełnienia czynu z pkt II, w sytuacji, gdy materiał ten przemawia za
uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu. W konkluzji
obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu w pkt
II czynu, a nadto, w konsekwencji o wymierzenie łagodniejszej kary łącznej, „w
sytuacji, gdy jest to uzasadnione dla osiągnięcia celów zapobiegawczych i
wychowawczych kary.”
Po rozpoznaniu apelacji, Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 11 grudnia
2013 r. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście
bezzasadną (sygn. … 938/13).
W kasacji na korzyść skazanego obrońca podniósł zarzut rażącego
naruszenia „art. 433 par 2 k.p.k. i art. 457 par 3 k.p.k. w zakresie reguł
procedowania przez nienależyte ustosunkowanie się do zarzutów apelacji w
zakresie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę
orzeczenia i mający na nie istotny wpływ, z uwagi na przyjęcie, że zebrany w
sprawie materiał dowodowy uzasadnia uznanie oskarżonego za winnego
popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, w sytuacji gdy
materiał ten przemawia za uniewinnieniem oskarżonego od zarzucanego mu czynu,
z uwagi na przyjęcie, ze wszystkie wskazane w uzasadnieniu wyroku z dnia
3
11.12.2013 r. okoliczności stanowią dowód sprawstwa skazanego w odniesieniu do
zarzutu popełnienia przestępstwa kradzieży z włamaniem na szkodę B. D. w
sytuacji, gdy wbrew stanowisku Sądu II instancji każda z przywołanych okoliczności
nie mogąc stanowić samodzielnie podstawy skazania D. R. nie może stanowić
takiej przesłanki po ich wspólnym rozpatrzeniu.” W następstwie tego zarzutu autor
kasacji wniósł o uchylenie wyroku Sądu II instancji i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie, jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniesiona przez obrońcę skazanego D. R. kasacja jest bezzasadna i to w
stopniu oczywistym w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Zgodnie z art. 519 k.p.k., kasacja może być wniesiona od prawomocnego
wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie, a zarzuty kasacyjne nie
mogą wprost kwestionować ustaleń faktycznych, bowiem kasacja może być
wniesiona tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego
rażącego naruszenia prawa (art. 523 § 1 k.p.k.).
Wbrew twierdzeniom obrońcy skazanego i treści zarzutu kasacji, Sąd
Okręgowy w W. stosując się do nakazu wyrażonego w art. 433 § 2 k.p.k.,
rozpoznał, a w uzasadnieniu orzeczenia, zgodnie z wymogiem określonym w art.
457 § 3 k.p.k., podał dlaczego uznał zarzut podniesiony w apelacji za niezasadny i
w tym zakresie zainteresowane strony należy odesłać do lektury uzasadnienia z k.
5 – 6.
W uzasadnieniu kasacji obrońca podniósł nadto, iż „mając na uwadze treść
art. 424 par 1 i 2 k.p.k., że Sąd (Odwoławczy) dokonując kwalifikacji prawnej
przepisanego oskarżonemu czynu z art. 279 par 1 k.k. w zw. z art. 64 par 1 k.k.,
poza arbitralnym stwierdzeniem w żaden sposób nie wyjaśnił podstawy prawnej
wyroku” (k. 3 uzasadnienia kasacji) podkreślić należy, że Sąd Okręgowy nie czynił
nowych ustaleń, zaakceptował natomiast ich ocenę dokonaną przez Sąd I instancji,
a tylko w sytuacji gdyby Sąd odwoławczy poczynił nowe ustalenia, miałby
obowiązek wskazania w uzasadnieniu orzeczenia przesłanek zajętego stanowiska
4
„według reguł przewidzianych dla uzasadnienia wyroku sądu I instancji w art. 424 §
1 k.p.k., a także wykazania błędu w rozumowaniu tego sądu, będącego podstawą
odmiennych ustaleń” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2008 roku sygn.
akt V KK 376/07, Lex nr 406867). Ponieważ w rozważanej sprawie Sąd
Odwoławczy nie czynił nowych ustaleń, nie mógł naruszyć powołanego przepisu.
Jednocześnie przypomnieć należy, iż stopień szczegółowości rozważań sądu
odwoławczego, w wykonaniu jego obowiązku wynikającego z art. 457 § 3 k.p.k.,
uzależniony jest od jakości oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji, jeżeli
bowiem ocena ta jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami
doświadczenia życiowego, tj. odpowiada wymogom art. 7 k.p.k., to wówczas „sąd
odwoławczy zwolniony jest od równie drobiazgowego odniesienia się do zarzutów
apelacji, kwestionujących w rzeczywistości rzeczoną ocenę. W takim wypadku,
zadawalające jest wskazanie głównych powodów nie podzielenia apelacji, a
następnie odesłanie do szczegółów uzasadnienia Sądu I instancji”(wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2009 r., III KK 381/08, LEX nr 512100)”.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.