Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 183/14
POSTANOWIENIE
Dnia 8 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
w sprawie M. Z.
skazanego z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii, art. 234 w zw. z art. 12 kk. i in.
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 8 lipca 2014 r.
kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z
dnia 16 stycznia 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 24 października 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
skazanego.
UZASADNIENIE
W kasacji podniesiono zarzut rażącego naruszenia przepisów
procesowych, tj.:
1. art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. poprzez lakoniczne i powierzchowne
2
ustosunkowanie się w uzasadnieniu wyroku przez Sąd II instancji do zarzutów
wskazanych w apelacji, przy jednoczesnym zaniechaniu przez Sąd II instancji
rozważenia i ustosunkowania się w uzasadnieniu wyroku do większości
wskazanych w apelacji obrońcy oraz przedstawionych przez niego na piśmie w
trakcie postępowania odwoławczego istotnych dowodów i zarzutów dotyczących
mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia obrazy przez Sąd I instancji przepisów
postępowania oraz zarzutu mogącego mieć wpływ na treść orzeczenia błędu w
ustaleniach faktycznych przyjętych przez Sąd I instancji za podstawę orzeczenia
- co w konsekwencji doprowadziło do nierozpoznania sprawy przez Sąd II
instancji w granicach apelacji, oparcia rozstrzygnięcia jedynie na części
zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz nienależytego wyjaśnienia
zasadności rozstrzygnięcia sądu odwoławczego w granicach umożliwiających
zrozumienie i poddanie merytorycznej kontroli kasacyjnej podstaw tego
rozstrzygnięcia zawartego ostatecznie w wyroku;
2. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. poprzez przekroczenie przez Sąd II instancji
granic swobodnej oceny dowodów przy ocenie zeznań […], z których wynika, że
nigdy nie zakupywali narkotyków od oskarżonego, co w konsekwencji
doprowadziło do nieuwzględnienia treści tych dowodów przy ustalaniu stanu
faktycznego sprawy;
3. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. oraz art. art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k.
poprzez nienależyte ustosunkowanie się przez Sąd II instancji w uzasadnieniu
wyroku do wskazanego w pkt I tiret czwarte apelacji obrońcy, zarzutu błędu w
ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegającego na
nieprawidłowej ocenie dowodu w postaci opinii biegłych z zakresu badań
fizykochemicznych wyrażającej się stwierdzeniem, że z treści tych opinii wynika,
iż mieszanina amfetaminy i innych substancji znaleziona podczas przeszukania
osoby oskarżonego M. Z. została przez niego uprzednio zakupiona od
współoskarżonego K. M., co w konsekwencji doprowadziło do poczynienia
błędnych i dowolnych ustaleń faktycznych sprawy.
W konkluzji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
W odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej wniósł o jej
3
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym i znajduje się na granicy
dopuszczalności. Jedynie bowiem pierwszy z podniesionych zarzutów odnosi się
do wyroku sądu odwoławczego. Dwa zaś pozostałe skierowane są, w istocie,
przeciwko rozstrzygnięciu Sądu pierwszej instancji, co nie spełnia ustawowych
wymogów zarzutu kasacyjnego, określonych regułą z art. 523 § 1 w zw. z art. 519
k.p.k. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie podkreślano, że ocena
poszczególnych dowodów zgromadzonych w postępowaniu rozpoznawczym,
powielanie własnej, odmiennej ich oceny oraz wysnuwanie kolejnych tez
dowodowych poprzez negowanie poszczególnych okoliczności faktycznych jest
niemożliwa w świetle ustawowych regulacji postępowania kasacyjnego (por. wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 1996r., III KKN 148/96, OSNKW 1997, z. 1-
2, poz. 12).
Odnośnie do zarzutu pierwszego, to podnieść należy, że w apelacji jej autor
żadnych wniosków dowodowych nie formułował. W kasacji nie wskazał też, jakie to
pismo, uzupełniające zarzuty i twierdzenia zwyczajnego środka odwoławczego,
znajduje się w aktach sprawy. Protokół zaś rozprawy apelacyjnej zawiera jedynie
zapis, że obrońca M. Z. poparł apelację i wnioski w niej zawarte.
Drugi z zarzutów w ogóle nie posiada charakteru kasacyjnego i kierowany
jest przeciwko rozstrzygnięciu Sądu pierwszej instancji. Łącząc go jednak z
kolejnym zarzutem, w którym podniesiono obrazę art. 7 k.p.k. poprzez powiązane z
naruszeniem art. 457 § 3 w zw. z art. 433 § 2 k.p.k., można wyprowadzić wniosek,
że skarżący w dalszym ciągu przedstawia odmienną ocenę zebranego w sprawie
materiału dowodowego. Przy czym należy jednocześnie przypomnieć, że zarzut
obrazy art. 433 § 2 w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. dotyczy sytuacji takiej, gdy kontrola
odwoławcza była wadliwa, tj. zarzuty apelacyjne nie zostały rozpoznane w ogóle
(art. 433 § 2 k.p.k.), bądź też wprawdzie zostały rozpoznane, ale w sposób
nienależyty (457 § 3 k.p.k.). W związku z tym trzeba stwierdzić, że sposób
procedowania Sądu odwoławczego w niniejszej sprawie był prawidłowy.
Przypomnieć należy, że Sąd ten trafnie ocenił, że Sąd meriti dysponował
materiałem dowodowym, który w pełni zgodnie z zasadą z art. 7 k.p.k. pozwolił
4
ocenić część dowodów jako niewiarygodne, wnioskowanie zaś z pozostałych
pozwoliło przypisać M. Z. odpowiedzialność karną z tytułu zarzucanych mu
czynów. Sąd meriti ustalił bowiem bezspornie, wbrew temu co w dalszym ciągu
podnosi skarżący, że skazany nabywał środki odurzające od współoskarżonego K.
M., przy czym wyjaśnienia M. Z. były niekonsekwentne - najpierw pomówił o ten
czyn J. N., by następnie wskazać jednoznacznie na K. M. Sprawstwo K. M. nie
podlegało natomiast kwestionowaniu (apelacja w zakresie winy co do tego
oskarżonego została cofnięta, kwestii tej nie podnosi także skarżący, negując
jedynie powiązanie M. Z. i K. M.). Oskarżony M. Z. wskazał na osobę K. M., jako
tą, od której nabywał środki odurzające w celu ich dalszej odsprzedaży, by potem
zmienić treść swoich wyjaśnień, co słusznie zostało ocenione przez Sąd meriti jako
przyjęta linia obrony. W sprawie znajduje się także inna grupa świadków, którzy
twierdzili, że nabywali środki odurzające od M .Z., wcale nie kwestionując ich
składu - depozycje O. Z. i - w szczególności - R. K. O tym, natomiast, że K. M. był
w posiadaniu środków odurzających, które odpłatnie zbywał innym osobom,
świadczą także depozycje D. S. oraz ustalenie co do pseudonimu „G”. W tym więc
układzie, odmowa przyznania wiarygodności zeznaniom części świadków /np. J.
K., D. D./, a nadanie wiarygodności środkom dowodowym, których treść obciążała
M. Z. była zgodna z zasadą swobodnej oceny dowodów, bowiem układ źródeł
dowodowych pozwolił na wyprowadzenie tezy dowodowej logicznie uzasadnionej i
niesprzecznej (wzajemnie powiązane treści środków dowodowych), opartej na
zebranym i ujawnionym materiale dowodowym, co wszystko zostało prawidłowo
argumentowane w treści uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji (art. 424
k.p.k.). Ocena Sądu odwoławczego nie nosi zatem wad, które można
zakwalifikować jako naruszenie art. 457 § 3 w zw. z art. 433 § 2 k.p.k., nie mówiąc
już o randze kasacyjnej, o której mowa w art. 523 § 1 k.p.k.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy oddalił kasację jako oczywiście
bezzasadną.
5