Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 636/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Agnieszka Piotrowska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Wojciech Katner
SSN Anna Owczarek
Protokolant Maryla Czajkowska
w sprawie z powództwa M. Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł.
przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej
w H.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 7 sierpnia 2014 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 27 maja 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania
i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
„M.” S.A. (dalej jako powodowa Spółka) domagała się zasądzenia od
pozwanego Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w H. (dalej
jako pozwany Szpital) kwoty 1.526.439,80 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia
wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Sąd Okręgowy w Ł.
wyrokiem z dnia 15 października 2012 r. uchylił w całości wydany uprzednio w dniu
28 marca 2012 roku nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym i oddalił
powództwo, obciążając powoda kosztami postępowania. Rozstrzygnięcie to
zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i wypływające z nich wnioski.
W dniu 6 czerwca 2011 r. w H. nie występująca w niniejszej sprawie „E.”
spółka z o.o. z siedzibą w L. (dalej - spółka E.) jako sprzedawca i pozwany Szpital
jako kupujący zawarli umowę nr 23/2011 sprzedaży sprzętu medycznego za cenę
2.526.894,12 zł (z podatkiem od towarów i usług). W dniu 7 czerwca 2011 roku
prezes zarządu spółki E. - R.P. przedłożył dyrektor pozwanego Szpitala Z. L.
dokument zatytułowany „Zawiadomienie o przekazie”, z którego treści wynikało, że
spółka E. upoważnia pozwany Szpital na podstawie art. 9211
k.c. do przekazywania
należności wynikających z opisanej wyżej umowy sprzedaży nr 23/2011 do czasu
całkowitej zapłaty na wskazany w tym piśmie rachunek bankowy „M.” S.A.
Rachunek ten był tożsamy ze wskazanym w umowie sprzedaży nr 23/2011 jako
rachunek bankowy, na który pozwany miał wpłacić cenę nabycia sprzętu
medycznego. Z treści tego pisma wynikało dalej, że pozwany Szpital zostanie
poinformowany o odwołaniu przekazu odrębnym pismem zawierającym także
zgodę „M.” S.A. na odwołanie przekazu, zaś odwołanie przekazu bez zgody „M.”
S.A. nie wywołuje żadnych skutków prawnych. Pismo to zawierało także informację,
że zgodnie z art.9214
k.c. pozwany Szpital nie może odmówić przyjęcia przekazu
i jest zobowiązany do spełnienia świadczenia do wysokości wymagalnych
wierzytelności przysługujących spółce E. wobec pozwanego Szpitala. Pismo
powyższe podpisał w imieniu przekazującej spółki E. - R. P. - prezes zarządu.
Dyrektor pozwanego Szpitala Z. L. po zapoznaniu się z treścią tego pisma
podpisała widniejącą na tym piśmie adnotację „Potwierdzam przyjęcie niniejszego
przekazu” i pismo to wręczyła R.P.
3
Sąd Okręgowy ustalił dalej, że w dniu 9 czerwca 2011 roku powodowa
Spółka jako pożyczkodawca zawarła z „E.” spółką z o.o. z siedzibą w L. jako
pożyczkobiorcą umowę pożyczki kwoty 2.273.000 złotych, powiększoną następnie
aneksem z dnia 10 sierpnia 2011 roku do kwoty 2.373.000 złotych.
Zabezpieczeniem zwrotu pożyczonej kwoty był weksel własny in blanco
wystawiony przez spółkę E. i poręczony przez R. P. i jego żonę R. P. oraz opisany
wyżej przekaz wierzytelności przysługującej spółce E. w stosunku do pozwanego
Szpitala z tytułu umowy sprzedaży nr 23/2011 z dnia 6 czerwca 2011 roku.
Według dalszych ustaleń Sądu pierwszej instancji, w dniu 30 sierpnia 2011
roku do pozwanego szpitala wpłynęło pismo spółki E. z dnia 29 sierpnia 2011 roku
podpisane przez prezesa zarządu R. P., zawierające prośbę o wyrażenie zgody
przez Szpital na zmianę rachunku bankowego widniejącego w umowie sprzedaży
nr 23/2011 oraz oświadczenie spółki E.M.S. o odwołaniu przekazu z dnia 7 czerwca
2011 roku wystawionego na „M.” S.A. W okresie od 30 sierpnia 2011 roku do 16
września 2011 roku pozwany Szpital zapłacił na rzecz spółki E. cenę sprzętu
medycznego wynikającą z umowy sprzedaży w łącznej kwocie 2.330.246,04 zł.
Pismem z dnia 10 października 2011 roku powód poinformował pozwanego, że
odwołanie przekazu przez spółkę E. było bezskuteczne wobec treści art.9213
k.c.,
albowiem powód nie wyraził zgody na odwołanie przekazu, stąd uiszczenie ceny na
rzecz E. spółki z o.o. nie zwolniło pozwanego Szpitala jako przekazanego z
obowiązku zapłaty na rzecz powoda jako odbiorcy przekazu kwoty przysługującej
przekazującej spółce E. na podstawie umowy sprzedaży nr 23/1011 z dnia 6
czerwca 2011 roku. Pismem z dnia 18 października 2011 roku przesłanym
powodowi do wiadomości, pozwany Szpital wezwał E. spółkę z o.o. do zapłaty kwot
wynikających z realizacji umowy sprzedaży nr 23/2011 na rzecz „M.” S.A.
stosownie do przekazu ustanowionego w dniu 7 czerwca 2011 r. lub do zwrotu na
rzecz Szpitala otrzymanych z tytułu realizacji umowy sprzedaży kwot jako
świadczenia nienależnego. W odpowiedzi na to pismo Szpitala spółka E.
poinformowała w piśmie z dnia 18 listopada 2011 roku, że „prowadzi intensywne
działania w kontakcie z przedstawicielami „M.” S.A. w celu wyjaśnienia zaistniałej
sytuacji i rozwiązania problemu”. Pismem z dnia 9 lutego 2012 roku powodowa
Spółka, powołując się na przekaz przekazującego - spółki E. oraz na oświadczenie
4
Szpitala o jego przyjęciu, wezwała pozwany Szpital do zapłaty 1.500.796 złotych z
odsetkami umownymi wynoszącymi 24% rocznie w terminie do 17 lutego 2012 roku,
a następnie wobec odmowy uiszczenia tej kwoty wystąpiła z niniejszym pozwem o
zapłatę. Na rozprawie w dniu 1 października 2012 roku dyrektor pozwanego
szpitala Z. L. złożyła powodowi pisemne oświadczenie o uchyleniu się od skutków
prawnych oświadczenia woli z dnia 7 czerwca 2011 roku o przyjęciu przekazu jako
złożonego pod wpływem błędu wywołanego podstępnie. Oświadczyła, że w chwili
składania oświadczenia woli o przyjęciu przekazu, którego dotyczyło
zawiadomienie o przekazie z dnia 7 czerwca 2011 roku, była przekonana, że
klauzula „potwierdzam przyjęcie niniejszego przekazu” dotyczy jedynie czynności
technicznej fizycznego przyjęcia korespondencji, a przekonanie to utrzymywało się
do dnia 14 października 2011 roku to jest do dnia otrzymania pisma od „M.” spółki z
o.o., z którego treści wynikało, że powód uważa to oświadczenie za oświadczenie o
przyjęciu przekazu.
W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy podniósł,
że złożone przez dyrektor pozwanego szpitala Z. L. oświadczenie stanowiło,
wbrew stanowisku strony pozwanej, nie czynność techniczną czy też kancelaryjną,
lecz oświadczenie woli o przyjęciu przekazu w rozumieniu art. 9212
§ 1 k.c. Było
ono jednak bezwzględnie nieważne i nie pociągnęło za sobą żadnych skutków (art.
58 § 1 k.c.) albowiem dyrektor pozwanego Szpitala nie uzyskała niezbędnej, w
świetle art. 53 ust. 6 obowiązującej w dacie złożenia tego oświadczenia ustawy z
dnia 30 sierpnia 1991 roku o zakładach opieki zdrowotnej, zgody organu
założycielskiego pozwanej placówki na dokonanie tej czynności jako skutkującej
zmianą wierzyciela szpitala. Skutkowało to oddaleniem powództwa i obciążeniem
powoda kosztami procesu.
Apelacja strony powodowej została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego z
dnia 27 maja 2013 roku. Sąd drugiej instancji podzielił wprawdzie zawarte w
apelacji zarzuty skarżącej Spółki co do nietrafności poglądu Sądu Okręgowego
o konieczności uzyskania przez dyrektor pozwanego Szpital zgody organu
założycielskiego na przyjęcie przekazu, albowiem nie była to czynność prawna
mająca na celu zmianę wierzyciela, jednakże wskazał, że oddalenie powództwa
było zasadne z innych przyczyn. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie doszło do
5
realizacji dyspozycji art. 9212
§ 1 k.c., albowiem oświadczenie o przyjęciu przekazu
jest jednostronną czynnością prawną przekazanego i musi być skierowane do
odbiorcy przekazu w celu wykreowania nowego stosunku zobowiązaniowego.
Tymczasem oświadczenie strony pozwanej o przyjęciu przekazu zostało złożone
na dokumencie z dnia 7 czerwca 2011 roku pochodzącym od przekazującego czyli
E. spółki z o.o. Nie zostało więc w żadnym wypadku skierowane do „M.” S.A. Z
oświadczenia tego nie wynika też, aby wolą dyrektora pozwanego Szpitala było
wykreowanie zobowiązania, o którym mowa w art. 9212
§ 1 k.c. Oświadczenie o
przyjęciu przekazu należało interpretować łącznie z widniejącym w piśmie z dnia 7
czerwca 2011 roku pouczeniem, że Szpital nie może odmówić przyjęcia przekazu
stosownie do art. 9214
k.c., zaś podpisanie tego oświadczenia o przyjęciu przekazu,
było, zdaniem Sądu Apelacyjnego, skierowane do przekazującego czyli spółki E., a
nie do powodowej Spółki jako odbiorcy przekazu. Powodowa Spółka powinna była,
zdaniem Sądu, zadbać o to, aby dyrektor pozwanego Szpitala miała świadomość,
że przyjmując przekaz czyni to wobec powoda ze skutkami wynikającymi z art.9212
§ 1 k.c. Powódka znalazła się w posiadaniu oświadczenia pozwanego szpitala o
przyjęciu przekazu, którego nie była adresatem i które niosło, według Sądu
Apelacyjnego, obojętny ładunek w sferze prawa zobowiązań. Skoro nie doszło do
przyjęcia przez pozwany Szpital przekazu wobec powodowej Spółki, to zbędna była
zdaniem Sądu Apelacyjnego, ocena oświadczenia strony pozwanej o uchyleniu się
od skutków prawnych złożonego oświadczenia o przyjęciu przekazu z powodu
błędu wywołanego podstępnie. Ponadto wobec braku oświadczenia o przyjęciu
przekazu przez pozwany Szpital, czynność odwołania przekazu zdziałana w dniu
30 sierpnia 2011 roku przez przekazującego czyli E. spółkę z o.o. była skuteczna i
zwolniła, w ocenie Sądu Apelacyjnego, pozwany Szpital z obowiązku
zadośćuczynienia przekazowi. Z tych przyczyn apelacja powodowej Spółki
podlegała oddaleniu jako bezzasadna.
W skardze kasacyjnej powodowa Spółka, zaskarżając wyrok w całości,
zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj. art. 9212
§1 k.c. w związku z art. 60 k.c.
i 61 k.c., art. 9212
§ 1 i 2 k.c., art. 61 § 1 k.c. oraz art. 65 § 1 i 2 k.c. W ramach
drugiej podstawy kasacyjnej skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów
postępowania, tj. art. 382 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. przez zaniechanie dokonania
6
przez Sąd Apelacyjny samodzielnej wykładni złożonego w dniu 1 października 2012
roku oświadczenia pozwanego Szpitala o uchyleniu się od skutków prawnych
złożonego oświadczenia woli o przyjęciu przekazu w kontekście stanowiska Sądu
Apelacyjnego, że oświadczenie o przyjęciu przekazu zostało złożone
przekazującemu a nie odbiorcy przekazu.
Formułując powyższe zarzuty skarżąca Spółka wniosła o uchylenie w całości
wyroku Sądu Apelacyjnego i orzeczenie co do istoty sprawy, ewentualnie
o uchylenie w całości wyroku Sądu Apelacyjnego i przekazanie sprawy temu
Sądowi do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozpatrywana sprawa jest klasycznym przypadkiem zastosowania przez
podmioty dwóch różnych stosunków zobowiązaniowych instytucji przekazu
uregulowanej w art. 9211
- 9215
k.c. Ocenę zarzutów skargi kasacyjnej należy więc
poprzedzić zwięzłym przypomnieniem charakteru prawnego i znaczenia tej
instytucji. Stosownie do art. 9211
k.c. kto przekazuje drugiemu (odbiorcy przekazu)
świadczenie osoby trzeciej (przekazanego), upoważnia tym samym odbiorcę
przekazu do przyjęcia, a przekazanego do spełnienia świadczenia na rachunek
przekazującego. Przekaz jest jednostronną czynnością przekazującego
zawierającego podwójne upoważnienie (dla przekazanego do spełnienia, a dla
odbiorcy przekazu do przyjęcia przekazanego świadczenia), przy czym każdy
z upoważnionych działa we własnym imieniu, ale na rachunek przekazującego.
Rolą przekazu jest rozwikłanie kilku stosunków prawnych za pomocą jednego
świadczenia, co prowadzi do przyspieszenia i uproszczenia obrotu gospodarczego.
Samo oświadczenie przekazującego o przekazie (ustanowieniu przekazu) nie rodzi
jeszcze żadnego zobowiązania przekazanego wobec odbiorcy przekazu, zawiera
bowiem, jak to już wyżej akcentowano, jedynie upoważnienie. Natomiast zgodnie
z art. 9212
§ 1 k.c. jeżeli przekazany oświadczył odbiorcy przekazu, że przekaz
przyjmuje, obowiązany jest względem odbiorcy do spełnienia świadczenia
określonego w przekazie. Przyjęcie przekazu jest więc w świetle tego przepisu
jednostronnym oświadczeniem woli przekazanego powodującym powstanie
stosunku zobowiązaniowego określanego w doktrynie prawa zobowiązań mianem
7
stosunku zapłaty, w ramach którego odbiorca przekazu może domagać się od
przekazanego spełnienia przekazanego świadczenia.
W rozpatrywanej sprawie pozwany Szpital był dłużnikiem nie występującej
w niniejszej sprawie spółki E. z tytułu umowy sprzedaży sprzętu medycznego
(stosunek pokrycia), zaś powodowa Spółka była z kolei wierzycielem spółki E. z
tytułu udzielonej pożyczki (stosunek waluty). W wykonaniu swojego zobowiązania
wobec powodowej Spółki wynikającego z umowy pożyczki spółka E. ustanowiła na
rzecz „M.” S.A. przekaz obejmujący wierzytelność z tytułu ceny przysługującej
przekazującemu jako zbywcy od strony pozwanej jako nabywcy sprzętu na
podstawie umowy sprzedaży nr 23/2011. O treści przekazu i obowiązkach
przekazanego z tym związanych pozwany Szpital dowiedział się niewątpliwie w
dniu 7 czerwca 2011 roku z treści pisma zatytułowanego „Zawiadomienie o
przekazie”, przedłożonego dyrektor Szpitala Z. L. przez prezesa zarządu spółki E.
Bezspornie dyrektor pozwanego Szpitala zapoznała się z tym pismem i złożyła swój
podpis pod widniejącym na tym piśmie sformułowaniem „Potwierdzam przyjęcie
niniejszego przekazu”. Strona pozwana prezentowała w toku postępowania przed
Sądem Okręgowym stanowisko niekonsekwentne. Z jednej strony dyrektor
pozwanego Szpitala twierdziła, że nie złożyła oświadczenia woli o przyjęciu
przekazu w rozumieniu art. 9212
§ 1 k.c., albowiem była to tylko czynność
kancelaryjno - techniczna dekretacji wpływającej korespondencji, a z drugiej strony
złożyła w dniu 1 października 2012 roku oświadczenie o uchyleniu się od skutków
prawnych złożonego oświadczenia woli o przyjęciu przekazu z powołaniem się na
błąd wywołany podstępnie.
Oceniając ustalone w sprawie fakty, Sąd pierwszej instancji stwierdził,
że strona pozwana złożyła oświadczenie woli o przyjęciu przekazu w rozumieniu
art.9212
§ 1 k.c., aczkolwiek było ono bezwzględnie nieważne z uwagi na brak
zgody organu założycielskiego. Natomiast Sąd Apelacyjny przyjął, że nie doszło do
realizacji dyspozycji art. 9212
§ 1 k.c. i w konsekwencji do powstania zobowiązania
pozwanego względem powoda, z uwagi na to, że oświadczenie o przyjęciu
przekazu nie zostało złożone bezpośrednio powodowi jako odbiorcy przekazu, lecz
na piśmie zawierającym zawiadomienie o przekazie pochodzące od
przekazującego.
8
Tę ocenę kwestionuje skarżąca w ramach pierwszej podstawy kasacyjnej,
zarzucając naruszenie 9212
§ 1 k.c. w związku z art. 60 k.c. i 61 k.c., art. 9212
§ 1
i 2 k.c., art. 61 § 1 k.c. oraz art. 65 § 1 i 2 k.c., które sprowadzić można do zarzutu
błędnego przyjęcia przez Sąd Apelacyjny, że nie doszło do skutecznego przyjęcia
przekazu przez pozwany Szpital ze skutkami wynikającymi z art. 9212
§ 1 k.c.
w sytuacji, gdy przekazujący - spółka E. wydała powodowej Spółce dokument z
dnia 7 czerwca 2011 roku zawierający oświadczenie dyrektor pozwanego Szpitala
o przyjęciu przekazu i z tą chwilą oświadczenie o przyjęciu przekazu zostało,
zgodnie z art. 61 § 1 k.c., złożone powodowej Spółce ze skutkami powstania
między stronami stosunku zapłaty.
W odniesieniu do tego zarzutu podnieść należy, że Sąd Najwyższy
w składzie rozpoznającym niniejszą skargę kasacyjna podziela zgodny pogląd
doktryny, że oświadczenie przekazanego o przyjęciu przekazu może być złożone
odbiorcy przekazu ze skutkami wynikającymi z art.9212
§ 1 k.c. w dowolnej formie,
także w ten sposób, że przekazujący wyda odbiorcy przekazu dokument, na którym
znajduje się już pisemne oświadczenie przekazanego, że przekaz przyjmuje.
W odniesieniu do oświadczenia o przyjęciu przekazu znajduje zastosowanie
ogólna reguła z art. 61 § 1 zdanie 1 k.c., zgodnie z którą oświadczenie woli, które
ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki
sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią.
Z twierdzeń faktycznych powoda, będących reakcją na „zaskoczenie” go
koncepcją rozstrzygnięcia przyjętą przez Sąd Apelacyjny, zasadniczo odmienną od
motywów oddalenia powództwa przez Sąd pierwszej instancji, wynika, że spółka
„M.” otrzymała od przekazującego czyli spółki E. pismo z dnia 7 czerwca 2011
roku zatytułowane „Zawiadomienie o przekazie” z widniejącym na tym piśmie
oświadczeniem dyrektor pozwanego Szpitala o przyjęciu przekazu. Brak jest
jednakże ustaleń faktycznych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do tego, w
jakiej dacie oświadczenie strony pozwanej o przyjęciu przekazu dotarło, za
pośrednictwem przekazującego czyli spółki E. do strony powodowej, ponieważ Sąd
drugiej instancji nie zajął się tą, nader istotną, w świetle art. 61 § 1 k.c. i art. 9212
§
1 k.c. kwestią. Ustalenie to ma znaczenie także z punktu widzenia dopuszczalności
odwołania przekazu przez przekazującą spółkę E., co nastąpiło w dniu 30 sierpnia
9
2011 roku w piśmie przekazującego adresowanym do przekazanego datowanym
29 sierpnia 2011 roku. Stosownie bowiem do art. 9213
k.c. przekazujący może
przekaz odwołać, dopóki przekazany nie przyjął go albo nie spełnił świadczenia.
Brak ustaleń faktycznych stanowi sytuację uniemożliwiającą ocenę
prawidłowości wykładni i zastosowania prawa materialnego, a więc przytoczonego
wyżej zarzutu sformułowanego w ramach pierwszej podstawy kasacyjnej. Sytuacja
taka, zgodnie z utrwalonym poglądem, będąc określonym stanem procesowym, nie
musi mieć charakteru stawianego przez skarżącego w skardze kasacyjnej zarzutu
i może wynikać także z własnej oceny Sądu kasacyjnego, co do możliwości
merytorycznego rozpoznania skargi kasacyjnej (por. orzeczenia Sądu Najwyższego:
z 18 września 1997 r., I CKN 229/97, z 26 maja 1998 r., III CRN 516/97, z 2 grudnia
1999 r., I CKN 954/98, z 13 czerwca 2000 r., V CKN 69/00, z 28 lutego 2002 r.,
III CKN 547/00 oraz z 20 lutego 2003 r., I CKN 65/01, a także z 26 listopada
1999 r., III CKN 460/98, OSNC 2000, nr 5, poz. 100). Ocena prawidłowości
wykładni i zastosowania, wskazanych w ramach pierwszej podstawy kasacyjnej,
przepisów prawa materialnego jest możliwa tylko w sytuacji, gdy pozwalają na nią
ustalenia faktyczne sądu drugiej instancji, stanowiące podstawę wydania
zaskarżonego wyroku (por. wyrok SN z dnia 11 marca 2003 roku, V CKN 1825/00,
niepubl.). Zastosowanie przepisów prawa materialnego do niedostatecznie
ustalonego przez Sąd drugiej instancji stanu faktycznego oznacza wadliwą
subsumpcję tego stanu do zawartych w nich norm prawnych, a brak stosownych
ustaleń uzasadnia zarzut kasacyjny naruszenia prawa materialnego przez
niewłaściwe jego zastosowanie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września
2012 r., IV CSK 76/12, nie publ.). Sąd Apelacyjny nie ustalił, kiedy oświadczenie
woli o przyjęciu przekazu przez pozwany Szpital zawarte w piśmie z dnia 7 czerwca
2011 roku dotarło do powoda, choć z pozwu i korespondencji przedsądowej stron,
a także z twierdzeń powoda dotyczących treści umowy pożyczki i ustanowionych
w niej zabezpieczeń wynika, że powód niewątpliwie pismem tym dysponował.
Zwrócić ponadto należy uwagę, że zgodnie z art. 9212
§ 2 k.c. w przypadku
przyjęcia przekazu przekazany może powoływać się tylko na zarzuty wynikające
z treści przekazu oraz na zarzuty, które przysługują mu osobiście względem
odbiorcy. Strona pozwana złożyła w toku postępowania przed Sądem pierwszej
10
instancji oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia
o przyjęciu przekazu z powołaniem się na błąd wywołany podstępnie. Podzielić
należy zgodny w tej mierze pogląd doktryny, że w świetle cytowanej regulacji
przekazanemu służą zarzuty odnoszące się do ważności przyjęcia przekazu, w tym
związane z wadami oświadczenia woli o jego przyjęciu, stąd zasadny jest także
zarzut skargi kasacyjnej odnoszący się do zaniechania przez Sąd Apelacyjny
analizy skuteczności uchylenia się strony pozwanej od skutków prawnych przyjęcia
przekazu mimo jego znaczenia dla prawidłowego rozpoznania sprawy.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c. orzeczono jak wyżej.