Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UK 15/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Iwulski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Maciej Pacuda
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z odwołania J. G.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z udziałem
zainteresowanego Zakładu Metalowego T. D. spółki jawnej w G.
o dalsze świadczenie rehabilitacyjne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 8 października 2014 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G.
z dnia 10 września 2013 r.,
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2013 r., Sąd Rejonowy - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G. zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
Oddziału w G. z dnia 16 lipca 2012 r. i ustalił, że ubezpieczonemu J. G. przysługuje
2
prawo do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego (z ubezpieczenia wypadkowego)
w okresie od 9 lipca 2012 r. do 31 grudnia 2012 r.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że ubezpieczony, z zawodu monter instalacji
sanitarnych, jest pracownikiem Zakładu Metalowego "T." spółki jawnej w G., gdzie
świadczy pracę na stanowisku ślusarza. Decyzją organu rentowego z dnia 6
czerwca 2012 r. ubezpieczonemu przyznano prawo do świadczenia
rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego na okres od 12 marca 2012 r. do 9
lipca 2012 r. (w wysokości 100% podstawy wymiaru). W dniu 13 czerwca 2012 r.
ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie mu prawa do świadczenia
rehabilitacyjnego na dalszy okres, przy czym uprzednio (decyzją z 10 maja 2012 r.)
organ rentowy odmówił mu ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
Orzeczeniem z dnia 25 czerwca 2012 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że
ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy a komisja lekarska ZUS w dniu 10
lipca 2012 r. podtrzymała to orzeczenie. W tych okolicznościach organ rentowy
wydał decyzję odmawiającą ubezpieczonemu prawa do świadczenia
rehabilitacyjnego na dalszy okres, od której ubezpieczony wniósł odwołanie.
Celem ustalenia, czy ubezpieczony w dniu 9 lipca 2012 r. był w dalszym
ciągu niezdolny do pracy z powodu choroby, a jeśli tak, to czy dalsza rehabilitacja
(i do kiedy) rokowałaby odzyskanie przez niego zdolności do pracy, Sąd pierwszej
instancji dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy ortopedy i neurologa. Biegli
rozpoznali u badanego schorzenie w postaci "wygojonego złamania rzepki lewej z
dysfunkcją mięśnia czworogłowego lewego oraz konfliktu drutu K ze skórą" i
stwierdzili, że po dniu 9 lipca 2012 r. ubezpieczony w dalszym ciągu był niezdolny
do pracy z powodu choroby (do końca grudnia 2012 r.). Biegli dodali, że właśnie na
grudzień 2012 r. ubezpieczony miał zaplanowany zabieg operacyjny celem
usunięcia zespolenia a po tym zabiegu powinien odzyskać zdolność do pracy.
Organ rentowy wniósł zastrzeżenia do opinii biegłych, jednak w opinii
uzupełniającej biegli podtrzymali konkluzje zawarte w pierwszej opinii. W tej sytuacji
organ rentowy wnioskował o zobowiązanie odwołującego się do przedłożenia nowej
dokumentacji medycznej, a także o przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnego
zespołu biegłych. Sąd Rejonowy oddalił te wnioski, ponieważ zmierzają one
wyłącznie do przewlekłości postępowania. Sąd uznał opinię biegłych za wiarygodną
3
w całości, bowiem w jego ocenie została sporządzona zgodnie z zasadami sztuki
lekarskiej, była jasna, spójna, logiczna i pozbawiona jakichkolwiek sprzeczności.
Dlatego opinia stanowiła podstawę ustaleń faktycznych, w świetle których Sąd
Rejonowy doszedł do przekonania, że stan zdrowia ubezpieczonego po dniu 9 lipca
2012 r. uzasadniał przyznanie mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na
dalszy okres do końca 2012 r.
Wyrokiem z dnia 10 września 2013 r., , Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G. oddalił apelację organu rentowego od wyroku Sądu
Rejonowego. Sąd odwoławczy w całości podzielił ustalenia faktyczne i ocenę
prawną Sądu pierwszej instancji, przyjmując je za własne. Nawiązując do
podniesionego w apelacji zarzutu sprzeczności istotnych ustaleń faktycznych z
treścią materiału dowodowego i twierdzeń skarżącego organu, że opinia biegłych
lekarzy była nierzetelna i nieobiektywna, bo została wydana przez osoby
pozostające w konflikcie personalnym z przewodniczącym komisji lekarskiej ZUS,
Sąd Okręgowy przypomniał, że przewodniczący tej komisji po zapoznaniu się z
treścią opinii uzupełniającej (w której biegli podtrzymali uprzednio sformułowane
wnioski co do oceny zdolności ubezpieczonego do pracy), uznał opinie biegłych "za
rozstrzygające sprawę", a dopiero po upływie około 2 miesięcy wnioskował o
przeprowadzenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych. Świadczy to wyraźnie o
tym, że to nie względy merytoryczne były przyczyną zmiany stanowiska
przewodniczącego komisji. W tej sytuacji, skoro organ rentowy początkowo nie
zarzucał opiniom biegłych braku obiektywizmu i rzetelności, Sąd pierwszej instancji
słusznie oddalił wniosek dowodowy strony pozwanej jako zmierzający do
przewlekłości postępowania.
Od wyroku Sądu drugiej instancji organ rentowy wniósł skargę kasacyjną, w
której zarzucił oczywistą obrazę art. 17 ust. 1 w związku z art. 22 oraz art. 18 ust. 1
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 2014 r.,
poz. 159) wskutek przyjęcia, że "pomimo wykonywania pracy przez powoda w
spornym okresie i otrzymywania z tego tytułu wynagrodzenia z pracę, zostało mu
przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego". W uzasadnieniu podstawy
kasacyjnej skarżący organ wywiódł, że przy rozstrzyganiu sprawy Sądy obu
4
instancji pominęły istotną okoliczność, że ubezpieczony wykonywał pracę ślusarza
w okresie, w którym przyznano mu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. W dniu
25 października 2013 r. do organu rentowego wpłynęła pisemna informacja spółki
Zakład Metalowy "T." D. (pracodawcy ubezpieczonego), w której stwierdzono, że
ubezpieczony przebywał na urlopie wypoczynkowym od 10 lipca 2012 r. do 31
sierpnia 2012 r. oraz w dniach 5, 13 i 24 grudnia 2012 r., natomiast od 1 do 5
września 2012 r. i od 10 września do 31 grudnia 2012 r. świadczył pracę. Skoro
ubezpieczony w spornym okresie wykonywał pracę zarobkową, to utracił prawo do
świadczenia rehabilitacyjnego. W związku z powyższym organ rentowy wniósł o
uchylenie w całości zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającego go wyroku Sądu
Rejonowego i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania,
ewentualnie o uchylenie obydwu wyroków i orzeczenie co do istoty sprawy przez
oddalenia odwołania i zasądzenie kosztów postępowania.
Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, co następuje:
Zgodnie z art. 39813
§ 1 i 2 k.p.c., Sąd Najwyższy rozpoznaje skargę
kasacyjną wyłącznie w granicach zaskarżenia oraz w granicach podstaw, przy
czym w granicach zaskarżenia bierze z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność
postępowania. W postępowaniu kasacyjnym nie jest dopuszczalne powołanie
nowych faktów i dowodów a Sąd Najwyższy jest związany ustaleniami faktycznymi
stanowiącymi podstawę zaskarżonego orzeczenia.
W rozpoznawanej sprawie nie ma jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia (z
urzędu) nieważności postępowania apelacyjnego. Podstawą faktyczną
zaskarżonego wyroku (a także poprzedzającego go wyroku Sądu pierwszej
instancji) było ustalenie, że w spornym czasie (9 lipca - 31 grudnia 2012 r.)
ubezpieczony był osobą niezdolną do pracy zarobkowej, przy czym w świetle
wiedzy medycznej istniały rokowania co do poprawy jego stanu zdrowia po upływie
tego okresu. Przy takich ustaleniach faktycznych - w ocenie Sądów orzekających -
nie istniały żadne przeszkody natury faktycznej ani prawnej do stwierdzenia, że
ubezpieczony nabył prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres.
Podstawą faktyczną zaskarżonego wyroku nie są objęte okoliczności
5
przedstawione w skardze kasacyjnej, że w spornym okresie ubezpieczony
wykonywał pracę zarobkową na rzecz swojego pracodawcy. Na takie fakty organ
rentowy nie powoływał się ani w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, ani
w postępowaniu odwoławczym. Tym samym w skardze kasacyjnej organu
rentowego powołano się na nowe fakty (dowody) wykraczające poza ustalenia
faktyczne stanowiące podstawę zaskarżonego wyroku, co jest niedopuszczalne w
postępowaniu kasacyjnym (art. 39813
§ 2 k.p.c.). Postawiony w skardze kasacyjnej
zarzut naruszenia prawa materialnego (art. 17 ust. 1 w związku z art. 22 oraz
art. 18 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w
razie choroby i macierzyństwa) jest nieuzasadniony jako nieadekwatny do
podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
k.p.c.
oddalił skargę organu rentowego.