II CZ 62/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-12-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 62/14
POSTANOWIENIE
Dnia 30 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Maria Szulc (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa W. W.
przeciwko T. Z.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 30 października 2014 r.,
zażalenia pozwanego
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 lutego 2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił, na podstawie art.
3986
§ 2 k.p.c., skargę kasacyjną pozwanego od wyroku tego Sądu z dnia 5
września 2013 r. jako niedopuszczalną uznając, że nie złożył on w terminie
wniosku o doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem a w rezultacie doręczenie
pełnomocnikowi z urzędu odpisu wyroku z uzasadnieniem nie otwiera terminu do jej
wniesienia (art. 124 § 3 k.p.c.).
W zażaleniu na powyższe postanowienie pozwany podniósł, że treść
wniosku z dnia 10 września 2013 r., złożonego osobiście w terminie określonym
w art. 328 § 1 k.p.c. wskazuje, że pozwany domagał się doręczenia wyroku
z uzasadnieniem a mylne oznaczenie wniosku nie stanowi przeszkody do
rozpoznania go w trybie właściwym. Wskazał również, że Sąd Apelacyjny z urzędu
doręczył pełnomocnikowi z urzędu odpis wyroku z uzasadnieniem, co oznacza, że
uznał wniosek pozwanego za złożony prawidłowo.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedmiotowy wniosek złożył osobiście pozwany, a więc jego treść powinna
podlegać wykładni co do rzeczywistych jego intencji, o ile mogła budzić w tym
zakresie wątpliwości (art. 126 § 1 k.p.c.). Pozwany niewątpliwie wniósł o doręczenie
odpisu wyroku Sądu drugiej instancji, ale w dalszej części pisma wskazał, że
chciałby się z nim zapoznać i do niego odnieść bo twierdzi dalej, że jest osobą
pokrzywdzoną. Takie sformułowanie pisma powinno albo nasuwać wątpliwości
prowadzące do wszczęcia postępowania wyjaśniającego rzeczywiste procesowe
znaczenie pisma albo – wobec nadesłania kolejnego pisma przez pozwanego
jeszcze przed doręczeniem odpisu wyroku - zakwalifikowanie go jako wniosek
o doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem. W piśmie z dnia 1 października
2013 r. pozwany stwierdził, że ponownie, odwołując się do pisma z dnia
10 września 2013 r., wnosi o doręczenie sentencji wyroku wraz z uzasadnieniem
i wskazał, że jako osoba pokrzywdzona chce wnieść apelację. Analiza treści pism
pozwanego prowadzi zatem do wniosku, że złożył on w terminie określonym w art.
387 § 3 k.p.c. wniosek o doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem, a więc nie
zachodzi przyczyna niedopuszczalności skargi kasacyjnej wskazana przez Sąd
drugiej instancji. Na marginesie jedynie trzeba wskazać, że w wypadku uznania, że
3
strona utraciła prawo wniesienia skargi kasacyjnej, zbędne byłoby ustanowienie
pełnomocnika z urzędu.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 3941
§ 3
k.p.c. w zw. z art. 39815
§ 1 k.p.c., nie rozstrzygając o kosztach postępowania
zażaleniowego wobec treści art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 i 39821
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 30 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Maria Szulc (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa W. W.
przeciwko T. Z.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 30 października 2014 r.,
zażalenia pozwanego
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 lutego 2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił, na podstawie art.
3986
§ 2 k.p.c., skargę kasacyjną pozwanego od wyroku tego Sądu z dnia 5
września 2013 r. jako niedopuszczalną uznając, że nie złożył on w terminie
wniosku o doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem a w rezultacie doręczenie
pełnomocnikowi z urzędu odpisu wyroku z uzasadnieniem nie otwiera terminu do jej
wniesienia (art. 124 § 3 k.p.c.).
W zażaleniu na powyższe postanowienie pozwany podniósł, że treść
wniosku z dnia 10 września 2013 r., złożonego osobiście w terminie określonym
w art. 328 § 1 k.p.c. wskazuje, że pozwany domagał się doręczenia wyroku
z uzasadnieniem a mylne oznaczenie wniosku nie stanowi przeszkody do
rozpoznania go w trybie właściwym. Wskazał również, że Sąd Apelacyjny z urzędu
doręczył pełnomocnikowi z urzędu odpis wyroku z uzasadnieniem, co oznacza, że
uznał wniosek pozwanego za złożony prawidłowo.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedmiotowy wniosek złożył osobiście pozwany, a więc jego treść powinna
podlegać wykładni co do rzeczywistych jego intencji, o ile mogła budzić w tym
zakresie wątpliwości (art. 126 § 1 k.p.c.). Pozwany niewątpliwie wniósł o doręczenie
odpisu wyroku Sądu drugiej instancji, ale w dalszej części pisma wskazał, że
chciałby się z nim zapoznać i do niego odnieść bo twierdzi dalej, że jest osobą
pokrzywdzoną. Takie sformułowanie pisma powinno albo nasuwać wątpliwości
prowadzące do wszczęcia postępowania wyjaśniającego rzeczywiste procesowe
znaczenie pisma albo – wobec nadesłania kolejnego pisma przez pozwanego
jeszcze przed doręczeniem odpisu wyroku - zakwalifikowanie go jako wniosek
o doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem. W piśmie z dnia 1 października
2013 r. pozwany stwierdził, że ponownie, odwołując się do pisma z dnia
10 września 2013 r., wnosi o doręczenie sentencji wyroku wraz z uzasadnieniem
i wskazał, że jako osoba pokrzywdzona chce wnieść apelację. Analiza treści pism
pozwanego prowadzi zatem do wniosku, że złożył on w terminie określonym w art.
387 § 3 k.p.c. wniosek o doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem, a więc nie
zachodzi przyczyna niedopuszczalności skargi kasacyjnej wskazana przez Sąd
drugiej instancji. Na marginesie jedynie trzeba wskazać, że w wypadku uznania, że
3
strona utraciła prawo wniesienia skargi kasacyjnej, zbędne byłoby ustanowienie
pełnomocnika z urzędu.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 3941
§ 3
k.p.c. w zw. z art. 39815
§ 1 k.p.c., nie rozstrzygając o kosztach postępowania
zażaleniowego wobec treści art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 i 39821
k.p.c.