II KK 294/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:02-02-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 294/14
POSTANOWIENIE
Dnia 7 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 7 listopada 2014 r.,
sprawy J. S.
skazanego z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o ochronie obrotu
gospodarczego w zw. z art. 4 § 1 k.k.,
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 21 marca 2014 r., .
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 9 kwietnia 2013 r.;
p o s t a n o w i ł:
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
skazanego.
UZASADNIENIE
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie, utrwalił się pogląd, że przedmiotem
osądu jest konkretne zdarzenie faktyczne, a zatem ustalenie i zakwalifikowanie
odmienne od propozycji oskarżenia jest uprawnieniem Sądu, który może
dokonywać zmian w opisie i kwalifikacji prawnej przypisanego zachowania. Nie
narusza to tożsamości czynu, jeżeli zachowane zostają podstawowe jego elementy,
2
jak identyczność przedmiotu oskarżenia, identyczność sprawcy, tożsamość czasu i
miejsca, tożsamość osoby pokrzywdzonej.
Podniesiony w kasacji zarzut należy ocenić jako chybiony, w
rozpoznawanej sprawie zachodzi bowiem zgodność pomiędzy czynem
zarzucanym a czynem przypisanym skazanemu J. S. Przekonuje o tym
tożsamość rodzajowa i czasowa przestępnego zachowania, które w istocie rzeczy
sprowadzało się do działania wspólnego i w porozumieniu z M. P. i członkami
Rady Nadzorczej Spółdzielni A., polegającego na zawarciu w dniu 25
października umowy przedwstępnej sprzedaży i 6 marca umowy sprzedaży
działki przy ul. G. w W. Fakt zmiany opisu czynu przez Sąd, polegającej na
zastąpieniu wyrażenia „nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku" na „nadużył
udzielonych mu uprawnień" w żadnym razie nie przekreśla tożsamości rodzajowej
zarzucanego i przypisanego czynu. Wskazane znamiona, wynikające z art. 1 § 1
ustawy z 12 października 1994 r. o ochronie obrotu gospodarczego (DZ. U. Nr
126 poz. 615), stanowią bowiem odmienną ocenę prawną tożsamych
okoliczności faktycznych. Analogicznie, na tożsamość czynu nie ma wpływu
uzupełnienie jego opisu o źródło obowiązków i uprawnień oskarżonego w postaci
uchwały Nadzwyczajnego Zebrania Założycieli Spółki A., jak również wskazanie
na uchwały Zarządu z dnia 24 października 1994 r. o nabyciu działki. Sąd
dokonał bowiem korekty wadliwego opisu czynu zawartego w akcie oskarżenia,
przez wypełnienie stosownych blankietów zawartych w treści art. 1 § 1 ustawy o
ochronie obrotu gospodarczego (trafne stanowisko Sądu Okręgowego zawarte na
s. 26 - 28 uzasadnienia).
Tylko na marginesie zaznaczyć należy, że ustawa o ochronie obrotu
gospodarczego obowiązuje od 31 grudnia 1994 r, wobec czego rodzi się pytanie
co do możliwości przyjęcia w opisie czynu działania w dniu 25 października 1994
r. Odpowiedź pozytywna wiąże się z konstatacją, że w zarzucanym zakresie
nastąpiła realizacja znamion czynu określonego w art. 217 k.k. z 1969 r., gdyż
spółdzielnie były zaliczane do Jednostek Gospodarki Uspołecznionej. Wobec
powyższego ustawa o ochronie obrotu gospodarczego będzie mieć w niniejszej
sprawie działanie retroaktywne, ale w zgodzie z art. 4 § 1 k.k.
3
Jedyny dostrzeżony problem dotyczy zastosowania ustawy o ochronie
obrotu gospodarczego i Kodeksu karnego z 1997 r. (np. co do warunkowego
zawieszenia wykonania kary), co stanowi naruszenie art. 4 § 1 k.k. - w dniu
wejścia w życie k.k. została uchylona ustawa o ochronie obrotu gospodarczego,
co oznacza że sąd naruszył zasadę braku eklektyzmu ustawowego (innymi słowy
powinien zastosować k.k. z 1969 r.). Kwestie te powinny być jednak rozpatrywane
w perspektywie naruszeń o jakich mowa w art. 438 k.p.k., co w przypadku kary z
warunkowym zawieszeniem jej wykonania wyklucza skuteczność zarzutu
kasacyjnego.
POSTANOWIENIE
Dnia 7 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 7 listopada 2014 r.,
sprawy J. S.
skazanego z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o ochronie obrotu
gospodarczego w zw. z art. 4 § 1 k.k.,
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 21 marca 2014 r., .
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 9 kwietnia 2013 r.;
p o s t a n o w i ł:
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
skazanego.
UZASADNIENIE
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie, utrwalił się pogląd, że przedmiotem
osądu jest konkretne zdarzenie faktyczne, a zatem ustalenie i zakwalifikowanie
odmienne od propozycji oskarżenia jest uprawnieniem Sądu, który może
dokonywać zmian w opisie i kwalifikacji prawnej przypisanego zachowania. Nie
narusza to tożsamości czynu, jeżeli zachowane zostają podstawowe jego elementy,
2
jak identyczność przedmiotu oskarżenia, identyczność sprawcy, tożsamość czasu i
miejsca, tożsamość osoby pokrzywdzonej.
Podniesiony w kasacji zarzut należy ocenić jako chybiony, w
rozpoznawanej sprawie zachodzi bowiem zgodność pomiędzy czynem
zarzucanym a czynem przypisanym skazanemu J. S. Przekonuje o tym
tożsamość rodzajowa i czasowa przestępnego zachowania, które w istocie rzeczy
sprowadzało się do działania wspólnego i w porozumieniu z M. P. i członkami
Rady Nadzorczej Spółdzielni A., polegającego na zawarciu w dniu 25
października umowy przedwstępnej sprzedaży i 6 marca umowy sprzedaży
działki przy ul. G. w W. Fakt zmiany opisu czynu przez Sąd, polegającej na
zastąpieniu wyrażenia „nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku" na „nadużył
udzielonych mu uprawnień" w żadnym razie nie przekreśla tożsamości rodzajowej
zarzucanego i przypisanego czynu. Wskazane znamiona, wynikające z art. 1 § 1
ustawy z 12 października 1994 r. o ochronie obrotu gospodarczego (DZ. U. Nr
126 poz. 615), stanowią bowiem odmienną ocenę prawną tożsamych
okoliczności faktycznych. Analogicznie, na tożsamość czynu nie ma wpływu
uzupełnienie jego opisu o źródło obowiązków i uprawnień oskarżonego w postaci
uchwały Nadzwyczajnego Zebrania Założycieli Spółki A., jak również wskazanie
na uchwały Zarządu z dnia 24 października 1994 r. o nabyciu działki. Sąd
dokonał bowiem korekty wadliwego opisu czynu zawartego w akcie oskarżenia,
przez wypełnienie stosownych blankietów zawartych w treści art. 1 § 1 ustawy o
ochronie obrotu gospodarczego (trafne stanowisko Sądu Okręgowego zawarte na
s. 26 - 28 uzasadnienia).
Tylko na marginesie zaznaczyć należy, że ustawa o ochronie obrotu
gospodarczego obowiązuje od 31 grudnia 1994 r, wobec czego rodzi się pytanie
co do możliwości przyjęcia w opisie czynu działania w dniu 25 października 1994
r. Odpowiedź pozytywna wiąże się z konstatacją, że w zarzucanym zakresie
nastąpiła realizacja znamion czynu określonego w art. 217 k.k. z 1969 r., gdyż
spółdzielnie były zaliczane do Jednostek Gospodarki Uspołecznionej. Wobec
powyższego ustawa o ochronie obrotu gospodarczego będzie mieć w niniejszej
sprawie działanie retroaktywne, ale w zgodzie z art. 4 § 1 k.k.
3
Jedyny dostrzeżony problem dotyczy zastosowania ustawy o ochronie
obrotu gospodarczego i Kodeksu karnego z 1997 r. (np. co do warunkowego
zawieszenia wykonania kary), co stanowi naruszenie art. 4 § 1 k.k. - w dniu
wejścia w życie k.k. została uchylona ustawa o ochronie obrotu gospodarczego,
co oznacza że sąd naruszył zasadę braku eklektyzmu ustawowego (innymi słowy
powinien zastosować k.k. z 1969 r.). Kwestie te powinny być jednak rozpatrywane
w perspektywie naruszeń o jakich mowa w art. 438 k.p.k., co w przypadku kary z
warunkowym zawieszeniem jej wykonania wyklucza skuteczność zarzutu
kasacyjnego.