Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 47/14
POSTANOWIENIE
Dnia 12 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Halina Kiryło
w sprawie z wniosku A. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanego G. U.
o ubezpieczenie społeczne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 12 listopada 2014 r.,
zażalenia strony powodowej na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 23 stycznia 2014 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 23 stycznia 2014 r., Sąd Apelacyjny, w sprawie
Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Usługowo - Handlowego A. Spółki z o.o.
(wnioskodawcy) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o ubezpieczenie
społeczne, przy udziale zainteresowanego G. U., odrzucił skargę kasacyjną
wnioskodawcy. Sąd Apelacyjny wskazał, że stosownie do art. 3982
§ 1 k.p.c.
skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach majątkowych z zakresu prawa
pracy i ubezpieczeń społecznych, jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa
niż dziesięć tysięcy złotych. Postępowania sądowe rozpoczęły odwołania od decyzji
pozwanego organu rentowego, który wobec każdego pracownika
2
(zainteresowanego w sprawie) wydał oddzielne decyzje. Korygował w nich
indywidualną podstawę wymiaru składek, odrębnie względem każdego pracownika.
Decyzje pozwanego określały przedmiot indywidualnych spraw ubezpieczonych
pracowników. Odwołania od decyzji wniósł wprawdzie płatnik (pracodawca), jednak
nie zmieniło to charakteru sprawy - nadal były to odrębne sprawy sądowe
wynikające z poszczególnych decyzji. To, że później sprawy te zostały połączone
do łącznego rozpoznania na podstawie art. 219 k.p.c. nie zmienia pierwotnej
wartości przedmiotu sporu i zaskarżenia w każdej z odrębnych spraw.
Mając na względzie, że w niniejszej sprawie wartość przedmiotu zaskarżenia
stanowi różnica między wysokością należnych składek na ubezpieczenie społeczne
a wysokością faktycznie zapłaconych składek, obliczonych od przychodów
odrębnie dla każdego zainteresowanego, tak obliczona wartość przedmiotu
zaskarżenia kształtuje się w sprawie zainteresowanego poniżej dziesięciu tysięcy
złotych (art. 3982
§ 1 k.p.c.).
W zażaleniu skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania - art. 21
w związku z art. 39821
§ 2 k.p.c. przez ich niezastosowanie i błędne przyjęcie
wartości przedmiotu zaskarżenia w stosunku do zainteresowanego (1.212 zł), a w
konsekwencji niezasadne odrzucenie skargi kasacyjnej. W ocenie wnoszącego
zażalenie, przyjęte przez Sąd Apelacyjny wyliczenie wartości przedmiotu
zaskarżenia jest sprzeczne ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w
wyroku z dnia 17 kwietnia 2009 r., II UZ 12/09, według którego objęcie jednym
wyrokiem wielu decyzji, ustalających podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie
społeczne i ubezpieczenia zdrowotne pracowników zatrudnionych u płatnika
składek (pracodawcy) oznacza, że przy ustalaniu wartości przedmiotu zaskarżenia,
roszczenia z nich wynikające podlegają zsumowaniu. W oparciu o powyższe żalący
się wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy
Sądowi Apelacyjnemu w celu nadania biegu skardze kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Na wstępie trzeba przypomnieć, że spory dotyczące niewykonania lub
nienależytego wykonania przez płatnika obowiązku opłacenia składek na
3
ubezpieczenie społeczne wymagają wydania decyzji indywidualnych (odrębnych),
tak wobec płatnika składek jak i – przede wszystkim - ubezpieczonych
pracowników. Oznacza to, że wartością przedmiotu sporu oraz przedmiotu
kasacyjnego zaskarżenia będzie wartość niezapłaconych składek na ubezpieczenia
społeczne lub zdrowotne za sporne okresy od określonych przychodów ze
stosunku pracy, które zostały pominięte przez płatnika w podstawie wymiaru i
obliczeniu składek przekazanych do organu ubezpieczeń społecznych
indywidualnie za każdego ubezpieczonego pracownika. Kontrowersje i rozbieżności
jurysdykcyjne dotyczące spełnienia warunków przedmiotowej dopuszczalności
skargi kasacyjnej w sprawach o składki na ubezpieczenia społeczne od spornej
podstawy ich wymiaru (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia
2010 r., I UZ 11/10, I UZ 8/10, I UZ 12/10, I UZ 13/10, niepublikowane; z dnia 18
maja 2010 r., I UZ 29/10 i z dnia 20 września 2010 r., I UZ 116/10, niepublikowane;
z dnia 22 lipca 2009 r., niepublikowane oraz z dnia 26 czerwca 2012, II UK 290/11,
OSNP 2013 nr 13-14, poz. 161 oraz odmienne stanowisko zajęte w postanowieniu
z dnia 17 kwietnia 2009 r., II UZ 12/09, OSNP 2010 nr 23-24, poz. 301), zostały
rozstrzygnięte w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12
czerwca 2014 r., II UZP 1/14 (OSNP 2014 nr 12, poz. 168), z której wynika, że w
razie objęcia jednym wyrokiem wielu decyzji ustalających płatnikowi składek
(pracodawcy) i wskazanym w tych decyzjach pracownikom podstawę wymiaru
składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne wartość przedmiotu zaskarżenia
skargą kasacyjną oznacza się odrębnie względem każdego ubezpieczonego
pracownika (art. 19 § 2 w związku z art. 3984
§ 3 k.p.c.)”. Podzielając stanowisko
zawarte w tej uchwale, Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu (art. 3941
§ 3 w
związku z 39814
k.p.c.).

II UZ 47/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia