Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 355/14
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk
w sprawie M. C.
skazanego z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 2005 r.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
w dniu 27 listopada 2014 r.,
kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w B.
z dnia 17 czerwca 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w B.
z dnia 11 lutego 2014 r.
postanowił:
oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną, obciążając
skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w B. wydanym w tej sprawie M.C. został
uznany winnym popełnienia w dniu 2 lipca 2013 r. przestępstwa z art. 13 § 1 w zw.
z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 2005 r. i skazany za to
na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 136
stawek dziennych po 10 zł każda.
W apelacji od tego wyroku wniesionej przez obrońcę oskarżonego
podniesiono zarzut obrazy art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z
2
2005 r. przez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że czyn oskarżonego
wyczerpał znamiona przestępstwa „uczestniczenia w obrocie” zakazanymi
substancjami, z wnioskiem o zmianę kwalifikacji prawnej tego zachowania na art.
62 ust. 2 tej ustawy i wymierzenie za nie kary roku pozbawienia wolności, lub w
razie niepodzielenia tego zarzutu karę 2 lat pozbawienia wolność z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat i wymierzenie mu grzywny w
wysokości 360 stawek dziennych po 10 zł każda, ewentualnie o uchylenie wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w pierwszej instancji. Natomiast „z
ostrożności procesowej”, na wypadek niepodzielenia przez Sąd zarzutu
dotyczącego prawa materialnego, wysunięto także zarzut rażącej
niewspółmierności kary, bez zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia w oparciu
o art. 60 § 2 k.k. lub warunkowego jej zawieszenia na podstawie art. 69 § 1 k.k.
Po rozpoznaniu tej apelacji Sąd Okręgowej w B. zmienił zaskarżony wyrok w
ten sposób, że przypisał oskarżonemu przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy o
przeciwdziałaniu narkomanii, wymierzając oskarżonemu na podstawie tego
przepisu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego wywiódł obrońca
skazanego, zarzucając naruszenie art. 457 § 3 w zw. z art. 433 § 2 k.p.k. przez
zaniechanie rozważenia wskazanych w apelacji zarzutów i wniosków odnośnie
wymierzonej skazanemu kary, co w konsekwencji doprowadziło do dowolnego i
sprzecznego z art. 53 k.k. wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności
tożsamej z karą orzeczoną przez Sąd Rejonowy. Wywodząc w ten sposób,
skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym. W odpowiedzi na tę
skargę, prokurator Prokuratury Okręgowej w B. wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Rozpoznając tę kasację, Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja ta jest rzeczywiście bezzasadna w oczywistym stopniu, stąd jej
oddalenie na posiedzeniu, o jakim mowa w art. 535 § 3 k.p.k.
Jak wskazano wcześniej, w apelacji podniesione były dwa zarzuty, pierwszy
dotyczący naruszenia prawa materialnego i drugi, podniesiony „z ostrożności
procesowej” na wypadek nieuwzględnienia pierwszego z tych zarzutów, z
3
sugestiami wymierzenia oskarżonemu kar łagodniejszych, z nadzwyczajnym
złagodzeniem kary lub warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Ponieważ Sąd
odwoławczy uwzględnił pierwszy z zarzutów i w miejsce przypisanego przez Sąd
meriti udziału w obrocie znaczną ilością środków odurzających przypisał
oskarżonemu posiadanie takich środków w znacznej ilości, przeto zwolniony był od
rozważania drugiego z zarzutów, a zobowiązany jedynie do wypowiedzenia się w
należyty sposób w przedmiocie kary, jaką wymierzył on za odmiennie
zakwalifikowany czyn, jaki przypisał oskarżonemu. Winien to przy tym uczynić to
tak, jak czyni to Sąd pierwszej instancji w zakresie wymierzanej kary.
Tak też Sąd odwoławczy postąpił, gdyż wyjaśnił, jakie okoliczności wziął tu
pod uwagę w aspekcie art. 53 k.k., orzekając karę pozbawienia wolności podobną
do tej, jaką orzeczono za czyn surowiej kwalifikowany w pierwszej instancji.
Podniósł bowiem, że uwzględnia stopień winy oskarżonego, wysoki stopień
społecznej szkodliwości tego czynu (chodziło tu o amfetaminę o masie ponad 1 kg
oraz ziele konopi innych niż włókniste o masie prawie 100 gr) i miał też na uwadze
dotychczasową niekaralność oskarżonego. Wypowiedział się także odnośnie
podnoszonych w apelacji okoliczności dotyczących sytuacji rodzinnej i majątkowej
oskarżonego, podnosząc, że nie mogą one przesądzać o wymierzeniu mu niższej
kary. Zawarte w środku odwoławczym wnioski apelującego odnośnie takiego, a nie
innego ukształtowania kary nie są dla Sądu wiążące, a wbrew twierdzeniom
skarżącego nie doszło tu bynajmniej do dowolnego i sprzecznego z dyrektywami z
art. 53 k.k. wymierzenia oskarżonemu kary. Kara ta jest przy tym łagodniejsza od
kary wymierzonej nieprawomocnie przez Sąd Rejonowy, nie obejmuje ona bowiem
kary grzywny, a przez utrzymany w mocy pkt 2 wyroku Sądu meriti, zaliczono na jej
poczet ponad 7-miesięczny okres tymczasowego aresztowania oskarżonego w tej
sprawie. Sama przy tym niewspółmierność kary nie może być przedmiotem kasacji
(art. 523 § 1 in fine k.p.k.).
Ponieważ zarzuty kasacji bynajmniej się nie potwierdziły, gdyż podnoszone
uchybienia nie miały miejsca w tej sprawie, oddalając kasację jako oczywiście
bezzasadną, Sąd Najwyższy – stosownie do art. 636 § 1 w zw. z art. 518 k.p.k. –
obciążył skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego, co z uwagi na
4
uiszczenie przez niego opłaty od kasacji, oznacza obciążenie go obecnie tylko
wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu kasacyjnym.
Z tych wszystkich względów orzeczono jak na wstępie.