Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 34/14
POSTANOWIENIE
Dnia 10 grudnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z powództwa E. O. Sp. z o.o. w P.
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
z udziałem zainteresowanej G. E. P. Sp. z o.o.
o zawarcie umowy o przyłączenie do sieci,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 10 grudnia 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 listopada 2013 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz
E. O. Sp. z o.o. w P. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem
zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu
kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z 29 stycznia 2010 r. orzekł
zawarcie między G. E. P. Sp. z o.o. (zainteresowany) a E. O. Sp. z o.o. (powód)
umowy o przyłączenie Farmy Wiatrowej S. do sieci elektroenergetycznej powoda.
Prezes Urzędu ustalił, że zainteresowany złożył wniosek o przyłączenie do
sieci powoda. Następnie na zlecenie powoda, w uzgodnieniu z operatorem systemu
opracowano ekspertyzę wpływu przyłączenia farmy wiatrowej zainteresowanego na
pracę sieci elektroenergetycznej. Na podstawie tej ekspertyzy powód opracował
2
warunki przyłączenia do sieci. Warunki te przedstawił zainteresowanemu wraz z
projektem umowy o przyłączenie w dniu 29 stycznia 2008 r. Zainteresowana
podejmowała następnie szereg prób negocjacji, w trakcie których nie udało się
uzgodnić treści umowy. Kluczowym elementem spornym była wysokość opłaty za
przyłączenie, obejmująca nakłady na przebudowanie dwóch linii 110 kV. Fiasko
negocjacji spowodowało, że zainteresowany złożył wniosek do Prezesa Urzędu o
rozstrzygnięcie sporu w przedmiocie ustalenia treści umowy przyłączeniowej.
Prezes Urzędu zamieścił również we fragmencie uzasadnienia decyzji
poświęconym ustaleniom faktycznym zdanie o treści „Plan rozwoju
przedsiębiorstwa energetycznego na lata 2008-2011, w pozycjach 90-93
przewiduje nakłady na przebudowanie linii 110 kv […] oraz na przebudowanie linii
110 kV […] od farmy wiatrowej do stacji elektroenergetycznej „M.”, w celu
zapewnienia telekomunikacji oraz transmisji sygnałów telemechaniki, danych
pomiarowych, EAZ, itp. z farmy wiatrowej do E. O. Sp. z o.o. […]”.
Opierając się na przywołanych wyżej ustaleniach organu, Prezes Urzędu
uznał, że sprawa kwalifikuje się do rozstrzygnięcia przez Prezesa Urzędu. Zdaniem
organu regulacyjnego, przesłanka braku technicznych warunków przyłączenia do
sieci to taka przeszkoda, której nie da się usunąć mimo starań podejmowanych w
tym celu. Dlatego za brak warunków technicznych nie można uznać konieczności
dokonania modernizacji linii elektroenergetycznych celem przyłączenia
zainteresowanego. W ocenie Prezesa Urzędu, skoro powód wydał
zainteresowanemu warunki przyłączenia do sieci, to potwierdził istnienie
technicznych warunków przyłączenia, o których mowa w art. 7 ust. 1 Prawa
energetycznego. W toku postępowania dowodowego Prezes Urzędu ustalił zaś, że
przebudowa linii elektroenergetycznych koniecznych do przyłączenia obiektu
zainteresowanego do sieci jest uwzględniona w obowiązującym w dacie wydania
decyzji planie rozwoju powoda na lata 2008-2011. W dalszej kolejności Prezes
Urzędu stwierdził, że opłata przyłączeniowa, jaką na podstawie art. 7 ust. 8 pkt 3
Prawa energetycznego może pobrać przedsiębiorstwo sieciowe, obejmuje
wyłącznie inwestycje prowadzone w celu bezpośredniego przyłączenia farmy
wiatrowej do sieci, lecz nie obejmuje nakładów związanych z przebudową sieci
elektroenergetycznej, które to nakłady podnosi przedsiębiorstwo energetyczne, do
3
sieci którego przyłączany jest dany podmiot. Obliczając stosownie do tego
założenia wysokość opłaty przyłączeniowej, Prezes Urzędu ponownie podkreślił, iż
ustalając jej wysokość „nie uwzględniono nakładów na rozbudowę sieci
elektroenergetycznej określonych w warunkach przyłączenia ze względu na to, iż
sieć ta przewidziane jest w planie rozwoju przedsiębiorstwa energetycznego na lata
2008-2011. Związane z tymi pracami nakłady zostały bowiem przewidziane w
taryfie przedsiębiorstwa energetycznego” (uzasadnienie decyzji, k. 17, akta sądowe
tom I).
Powód zaskarżył decyzję Prezesa Urzędu odwołaniem.
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z 17 października 2011 r., uchylił zaskarżoną
decyzję. Zainteresowany i Prezes Urzędu zaskarżyli wyrok Sądu pierwszej instancji
apelacjami, które zostały uwzględnione przez Sąd Apelacyjny. Sąd drugiej instancji
uchylił wyrok Sądu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego
rozpoznania.
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z 22 stycznia 2013 r. oddalił odwołanie
powoda opierając się na następujących ustaleniach. Zainteresowany ubiegał się o
zawarcie umowy o przyłączenie do należącej do powoda sieci obiektu farmy
wiatrowej S. W tym celu w dniu 19 kwietnia 2006 r. złożył wniosek o przyłączenie
do sieci tego obiektu. W celu określenia wpływu przyłączenia Farmy Wiatrowej S.
na prace sieci elektroenergetycznej powoda została opracowana ekspertyza przez
Politechnikę P. w oparciu o dane przekazane przez powoda i w uzgodnieniu z PSE
O. S.A. W oparciu o tę ekspertyzę powód opracował warunki techniczne
przyłączenia i wydał je w dniu 29 stycznia 2008 r. Powód przedstawił
zainteresowanemu projekt umowy przyłączeniowej, która przewidywała opłatę za
przyłączenie w wysokości szacowanej na kwotę 92.030.000 zł plus VAT. Kwota ta
obejmowała miedzy innymi szacunkowe nakłady na przebudowę linii 110 kV relacji
„M. – S. – D. – K. – D. – D.” oraz przebudowanie linii 110 kV relacji „P.-M.-B.” na
linie z przewodami 240mm2 dostosowanymi do temperatury pracy 80C.
Zainteresowany nie zaakceptował wysokości opłaty przyłączeniowej i zabezpieczeń
finansowych i zwrócił się do Prezesa Urzędu o rozstrzygniecie sporu w przedmiocie
ustalenia treści umowy przyłączeniowej w trybie art. 8 ust. 1 Prawa
energetycznego. W toku postępowania przed Prezesem Urzędu zainteresowany
4
podnosił, że koszty modernizacji lub rozbudowy linii należącej do powoda nie mogą
zostać zaliczone w całości do kosztów przyłączenia. Powód stał natomiast na
stanowisku, zgodnie z którym opłata przyłączeniowa powinna zostać obliczona w
oparciu o rzeczywiste nakłady poniesione na realizację przyłączenia, rozumiane
jako nakłady obejmujące wszelkie koszty, które zostały poniesione przez
przedsiębiorstwo sieciowe, aby przyłączyć dany podmiot do sieci.
Sąd Okręgowy podkreślił, że plan rozwoju powoda na lata 2008-2011
przewidywał nakłady na przebudowanie linii 100 kV relacji „M. – S. – D. – K. – D. –
D.” oraz przebudowanie linii 110 kV relacji „P.-M.-B.”, a także wybudowanie linii
światłowodowej typu ADSS 36J podwieszonej na linii 110 kV od farmy wiatrowej do
stacji elektroenergetycznej M. w celu zapewnienia telekomunikacji oraz transmisji
sygnałów telemechaniki, danych pomiarowych, EAZ itp., z farmy wiatrowej do
powoda, przygotowanie miejsc przyłączenia dla poszczególnych farm w zakresie
pól liniowych 110 kV w istniejących sieciach lub słupów rozgałęźnych w liniach WN.
Ustalił także, że część z planowanych linii została wymieniona zgodnie z
harmonogramem, natomiast część linii jest przebudowywana w aktualnie
realizowanym planie rozwoju do roku 2015.
W oparciu o poczynione ustalenia Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie nie
zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego,
przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw
gazowych lub energii ma obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci jeżeli
istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania tych
paliw lub energii, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci
i odbioru. W ocenie Sądu Okręgowego, powyższy obowiązek ciąży na
przedsiębiorstwie energetycznym zarówno wtedy, gdy z wnioskiem o wydanie
warunków przyłączenia wystąpi potencjalny odbiorca energii, jak i potencjalny
wytwórca. Zdaniem Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy Prezes Urzędu
posiada kompetencję do rozstrzygnięcia na podstawie art. 8 ust. 1 Prawa
energetycznego sporu między powodem a zainteresowanym zarówno wtedy, gdy
powód kwestionuje istnienie obowiązku zawarcia umowy, jak i wówczas, gdy strony
nie mogą uzgodnić treści przyszłej umowy. Podstawowym warunkiem przyłączenia
podmiotu do sieci jest istnienie technicznych i ekonomicznych warunków
5
przyłączenia do sieci. Ocena, czy warunki te są spełnione, dokonywana jest przez
przedsiębiorstwo sieciowe po złożeniu wniosku o przyłączenie do sieci przez
podmiot ubiegający się o przyłączenia. Wniosek taki zainteresowany złożył,
otrzymał od powoda warunki przyłączenia, które stanowią potwierdzenie istnienia
technicznych i ekonomicznych warunków przyłączenia farmy wiatrowej do sieci.
Spór między stronami dotyczył wysokości opłaty za przyłączenia. Kwestia
technicznych lub ekonomicznych warunków przyłączenia nie była miedzy stronami
sporna. Ponadto, treść projektu umowy przyłączeniowej określa szczegółowo
obowiązki powoda. Gdyby zaś nie było warunków technicznych i ekonomicznych
przyłączenia do sieci, tak szczegółowe i precyzyjne określenie przez powoda robót
związanych z przyłączeniem farmy wiatrowej zainteresowanego do sieci powoda
nie znajdowałby logicznego uzasadnienia. Odnosząc się do kwestii opłaty za
przyłączenie do sieci, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Prezesa Urzędu i
rozróżnił inwestycje prowadzone bezpośrednio w celu przyłączenia farmy wiatrowej
do sieci oraz inwestycje w sieć powoda w celu zapewnienia spójności działania
systemów elektroenergetycznych i skoordynowania ich rozwoju. Zdaniem Sądu
Okręgowego, gdy podmiot ubiegający się o przyłączenie do sieci spełnia te
warunki, o których mowa w art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego, to koszty związane
z przebudową sieci elektroenergetycznej ponosi ten podmiot, do którego sieci
zostaje dokonane przyłączenie danego podmiotu. W tym zakresie Sąd pierwszej
instancji odwołał się do art. 7 ust. 5 Prawa energetycznego. Natomiast opłata
przyłączeniowa obejmuje wyłącznie nakłady na budowę przyłącza i obowiązek jej
uiszczenia spoczywa na podmiocie wnioskującym o przyłączenie do sieci. Sąd
Okręgowy przyjął ponadto, że koszty wynikające z nakładów na realizację
przyłączenia podmiotów ubiegających się o przyłączenie stanowią podstawę do
ustalenia w taryfie stawek opłat za przesyłanie lub dystrybucję energii. W stanie
faktycznym spawy inwestycje niezbędne dla przyłączenia FW S. do sieci, o których
mowa w warunkach przyłączenia, zostały ujęte w planie rozwoju powoda na lata
2008-2011, a wobec niezupełnego ich zrealizowania - także w planie na lata 2011-
2015. Na tej podstawie Sąd Okręgowy wyprowadził wniosek, że powód będzie miał
zapewnione finansowanie tych inwestycji w odpowiednim przedziale czasowym.
Powód zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego apelacją w całości.
6
Sąd Apelacyjny wyrokiem z 20 listopada 2013 r., uwzględnił apelację
powoda i zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił decyzję Prezesa
Urzędu.
Sąd drugiej instancji uznał za zasadny zarzut naruszenia art. 7 ust. 1 Prawa
energetycznego. Sąd pierwszej instancji przyjął, że okoliczność istnienia warunków
technicznych i ekonomicznych wynika z samego faktu wydania przez powoda
zainteresowanemu warunków przyłączenia. Jest to interpretacja błędna, która w
konsekwencji doprowadził Sąd Okręgowy do nieprawidłowego wniosku, że na
powodzie spoczywał obowiązek zawarcia umowy. Tymczasem powód w niniejszej
sprawie wydając warunki techniczne zastrzegł, że przyłączenie farmy wiatrowej
będzie możliwe w przypadku sfinansowania przez zainteresowanego określonych
inwestycji. W konsekwencji samo wydanie dokumentu - warunki przyłączenia - nie
może stanowić o tym, że została spełniona przesłanka zastosowania art. 7 ust. 1
Prawa energetycznego. Prezes Urzędu korzystając z uprawnienia przysługującego
mu na podstawie art. 8 ust. 1 Prawa energetycznego zobowiązany jest do zbadania
przesłanek, o których mowa w art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego. W niniejszej
sprawie prezes zaś nie zbadał kwestii możliwości finansowania i rozbudowy sieci
powoda na potrzeby przyłączenia zainteresowanego. Nie przedstawiono planu lub
założeń do planów, o których mowa w art. 19 i 20 Prawa energetycznego, z których
wynikałby obowiązek finansowania i rozbudowy sieci na użytek przyłączenia
zainteresowanej. Takim planem nie jest plan rozwoju dla powoda, zatwierdzony na
lata 2011-2015.
Prezes Urzędu zaskarżył wyrok Sadu Apelacyjnego skargą kasacyjną w
całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 7 ust. 1 w związku z ust. 5
PE, art. 386 § 6 k.p.c., przez nieuwzględnienie oceny prawnej wyrażonej w
uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego z 26 kwietnia 2012 r., VI ACa 1500/11,
odnoszącej się do wydanych przez powoda warunków przyłączenia, art. 382 k.p.c.
w związku z art. 230 k.p.c. oraz art. 391 § 1 k.p.c., przez pominięcie istotnego
dowodu w postaci planu rozwoju powoda za latach 2008-2011, w którym została
ujęta farma wiatrowa zainteresowanego oraz przewidziane zostały nakłady na jej
finansowanie w związku z jej przyłączeniem, art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391
§ 1 k.p.c., przez niewskazanie przyczyn, dla których Sąd nie podzielił ustaleń
7
poczynionych przez Sąd pierwszej instancji w kwestii istnienia planu rozwoju
przedsiębiorstwa na lata 2008-2011.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania Prezes Urzędu
powołał się na potrzebę rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy zagadnienia,
dotyczącego dopuszczalności wywiedzenia istnienia ekonomicznych warunków
przyłączenia, o których mowa w art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego, w oparciu o
uzgodniony z Prezesem Urzędu plan rozwoju przedsiębiorstwa, określony w art. 16
ust. 1 w związku z ust. 13 Prawa energetycznego, a ponadto wskazał na potrzebę
rozstrzygnięcia kwestii, czy obowiązek realizacji i finansowania budowy i
rozbudowy sieci, o którym mowa w art. 7 ust. 5 Prawa energetycznego realizuje się
w przypadku spełnienia warunków, o których mowa w art. 9 ust. 1-4, 7 i art. 46
Prawa energetycznego oraz przepisach wykonawczych, a ponadto czy przesłanki w
przepisach określonych na podstawie art. 9 ust. 1-4, 7 i 8 i art. 46 Prawa
energetycznego mają charakter autonomiczny w stosunku do wymogu
uwzględnienia inwestycji w założeniach lub planach, o których mowa w art. 19 i 20
Prawa energetycznego.
Powód w odpowiedzi na skargę kasacyjną Prezesa Urzędu wniósł o wydanie
postanowienia o odmowie przyjęcia jej do rozpoznania oraz o zasądzenie na rzecz
powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna Prezesa Urzędu nie kwalifikowała się do przyjęcia celem
jej merytorycznego rozpoznania.
Na materialnoprawną podstawę skargi, wolą Prezesa Urzędu, składa się
przepis art. 7 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 5 Prawa energetycznego. Prezes Urzędu
zarzuca niewłaściwe zastosowanie tych przepisów w okolicznościach faktycznych
niniejszej sprawy. Naruszenie tych przepisów ma polegać na stwierdzeniu braku
przesłanek dla publicznoprawnego obowiązku przyłączenia farmy wiatrowej
zainteresowanego do sieci, choć w ocenie Prezesa Urzędu przesłanki te zostały
wykazane w niniejszej sprawie.
8
Z powyższego wynika, że Prezes Urzędu zarzuca Sądowi drugiej instancji
niewłaściwe zastosowanie przepisu prawa materialnego, ponieważ Sąd ten przyjął,
że nie zostały spełnione przesłanki jego zastosowania, podczas gdy przesłanki te
zostały, w ocenie Prezesa Urzędu, wykazane. Tymczasem u podstaw
zaskarżonego wyroku leżała konstatacja, że Sąd pierwszej instancji oparł się, w
zakresie przesłanek obowiązku powoda przyłączenia do sieci farmy wiatrowej
zainteresowanego, wyłącznie na fakcie wydania przez powoda warunków
przyłączenia farmy wiatrowej zainteresowanego. Ustalenie takie nie uzasadnia, jak
wynika to z utrwalonego już orzecznictwa Sądu Najwyższego, przyjęcia założenia,
iż spełniona została przesłanka istnienia ekonomicznych warunków przyłączenia do
sieci z art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego.
Podstawy dla naruszenia art. 7 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 5 Prawa
energetycznego Prezes Urzędu upatruje w nieuwzględnieniu przez Sąd drugiej
instancji istnienia planu rozwoju sieci powoda opracowanego na podstawie art. 16
Prawa energetycznego. Z istnieniem tego planu powiązane jest pierwsze
zagadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu do rozpoznania,
dotyczące możliwości wywiedzenia ekonomicznych warunków przyłączenia do sieci
z istnienia uzgodnionego z prezesem urzędu planu rozwoju przedsiębiorstwa
sieciowego, sporządzonego na podstawie art. 16 Prawa energetycznego.
Odnosząc się do potrzeby rozstrzygnięcia tego zagadnienia prawnego
należy zauważyć, w ślad za powodem, że zarzut naruszenia art. 16 ust. 1 w
związku z ust. 13 Prawa energetycznego nie został objęty podstawami skargi
kasacyjnej Prezesa Urzędu. Oznacza to, że rozstrzygnięcia tego problemu
prawnego byłoby możliwe przy merytorycznym rozpoznaniu skargi kasacyjnej tylko
w przypadku odesłania do art. 16 ust. 1 w zw. z ust. 13 Prawa energetycznego w
art. 7 ust. 1 bądź art. 7 ust. 5 Prawa energetycznego. Ponieważ takiego odesłania
nie ma, podstawa kasacyjna zarzutu naruszenia art. 7 ust. 1 Prawa
energetycznego, polegającego na niewłaściwym zastosowaniu tego przepisu w
zakresie ekonomicznych warunków przyłączenia, powinna obejmować przepis
art. 16 ust. 1 w zw. z ust. 13 stosowany w związku z art. 7 ust. 1 Prawa
energetycznego.
9
Odnosząc się do potrzeby rozwiązania tego problemu prawnego należy
przypomnieć, że w wyroku z 11 kwietnia 2012 r., III SK 33/11, Sąd Najwyższy,
orzekając w ramach podstawy skargi kasacyjnej wniesionej przez przedsiębiorstwo
sieciowe, nie analizował zagadnienia interakcji między planem rozwoju z art. 16
Prawa energetycznego a obowiązkiem z art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego, a
konkretnie - przesłanką ekonomicznych warunków przyłączenia do sieci. Dlatego
orzeczenia tego nie można traktować jako wyłączającego w sposób generalny
możliwość wywiedzenia istnienia „ekonomicznych warunków przyłączenia” z faktu
uzgodnienia z Prezesem Urzędu określonego planu rozwoju, uwzględniającego
inwestycje w sieć konieczne do przyłączenia nowych instalacji wytwórczych. Aby
jednak taki plan rozwoju mógł stanowić podstawę dla stwierdzenia spełnienia
przesłanek, o których mowa w art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego, zgodnie z
modelem finansowania inwestycji w rozwój sieci ze środków pochodzących z taryfy
zatwierdzonej przez Prezesa Urzędu, konieczne jest wykazanie przez Prezesa
Urzędu, że środki na realizację inwestycji ujętej w planie zostały faktycznie
zapewnione w taryfie przedsiębiorstwa sieciowego zatwierdzonej przez Prezesa
Urzędu, bądź zadeklarowanie, że zostaną uwzględnione w kolejnych taryfach.
Wówczas można przyjąć, że spełnione są ekonomiczne warunki przyłączenia do
sieci (która wymaga odpowiedniej modernizacji), gdyż przedsiębiorstwo
energetyczne takie jak powód dysponuje środkami potrzebnym do zrealizowania
koniecznych inwestycji, bądź będzie dysponowało środkami na spłatę zobowiązań
zaciągniętych na rynku finansowym w celu realizacji planu rozwoju zgodnie z jego
uzgodnioną treścią.
Odnosząc powyższe zapatrywania do niniejszej sprawy Sąd Najwyższy
stwierdza, że argumentacja podstaw skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu, wniosku o
jej przyjęcie, a wcześniej decyzji tego organu, opiera się wyłącznie na przywołanym
w uzasadnieniu decyzji stwierdzeniu, zgodnie z którym plan rozwoju powoda na
lata 2008-2011 przewidywał realizację inwestycji w modernizację sieci powoda w
zakresie potrzebnym do przyłączenia obiektów zainteresowanego, a w
konsekwencji tego planu środki na realizację tej inwestycji zostały przewidziane w
taryfie powoda. Z ustaleń Sądów obu instancji, którymi Sąd Najwyższy jest
związany, również nie wynika, by taryfa wspomniana w decyzji Prezesa Urzędu
10
takie środki obejmowała, na co mogłyby - w braku stosowanych rozstrzygnięć w
decyzji taryfowej - wskazywać dokumenty zgromadzone w aktach postępowania
taryfowego.
Mając na względzie takie ustalenia decyzji Prezesa Urzędu wydanej w
niniejszej sprawie, jak również aktywność dowodową w postępowaniu sądowym
oraz uwzględniając przedstawione powyżej znaczenie planu rozwoju
przedsiębiorstwa sieciowego dla przesłanek obowiązku przyłączenia do sieci z
art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego, Sąd Najwyższy stwierdza, iż nie zachodzi
potrzeba udzielenia odpowiedzi na drugi problem prawnym podniesiony we
wniosku skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu.
Reasumując: wobec niewykazania istnienia powołanych w skardze
kasacyjnej przesłanek przedsądu, z mocy art. 3989
§ 2 k.p.c. należało orzec jak w
sentencji.