Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 325/14
POSTANOWIENIE
Dnia 17 grudnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 17 grudnia 2014 r.,
sprawy M. J.
skazanego z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 65 § 1 kk i art. 65 § 2 kk i i
innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 czerwca 2014 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 17 maja 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego M. J. od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Zgodnie z art. 519 k.p.k., kasacja może być wniesiona od prawomocnego
wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie, a zarzuty kasacyjne nie
mogą wprost kwestionować ustaleń faktycznych, bowiem kasacja może być
wniesiona tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego
rażącego naruszenia prawa (art. 523 § 1 k.p.k.).
2
Wbrew twierdzeniom obrońcy skazanego, Sąd Odwoławczy odniósł się do
kwestii oceny zeznań świadków mających w innym postępowaniu status
oskarżonych i skorzystania przez nich, zgodnie z obowiązującymi przepisami, z
prawa do odmowy składania zeznań. Jak wynika z pisemnych motywów wyroku,
Sąd I instancji, a za nim Sąd Odwoławczy, dostrzegł fakt skorzystania z prawa do
odmowy składania zeznań w całości przez R. G., S. G., R. J. i D. B., natomiast
częściowo przez M. J. i S. C. Sąd zwrócił uwagę, że w tej sytuacji, w pewnym
stopniu zostało ograniczone prawo do obrony, skutkiem czego w bardziej
rygorystycznym sposób podszedł do oceny wyjaśnień (zeznań) obciążających M. J.
Szereg uniewinnień (13) w zestawieniu z pisemnymi motywami, uprawnia do
przyjęcia, iż Sąd bardzo skrupulatnie podszedł do zgromadzonego w sprawie
materiału dowodowego i z należytą ostrożnością i rozwagą ocenił zeznania osób
obciążających skazanego M. J., mając właśnie na uwadze fakt skorzystania przez
nich z prawa do odmowy składania zeznań. Równie wnikliwie i szczegółowo Sąd
odniósł się do wszystkich okoliczności, które stanowiły o sprawstwie skazanego,
uzasadniając poszczególne czyny mu przypisane. Lektura uzasadnienia
zaskarżonego wyroku, a także wyroku Sądu I instancji, prowadzi do wniosku, iż
niejednokrotnie zeznania (wyjaśnienia) wymienionych osób znajdują potwierdzenie
w zeznaniach innej osoby i powiązanie z zeznaniami osób pokrzywdzonych danym
przestępstwem, których treść, czy to w zakresie rodzaju skradzionego samochodu,
czy miejsca z którego został skradziony, jest zgodna z zeznaniami świadka
wskazującego na sprawstwo skazanego M. J. Zgodzić należy się ze stanowiskiem
Sądu Apelacyjnego, że tak dokonana ocena materiału dowodowego korzystać musi
z ochrony przewidzianej przepisem art. 7 k.p.k., a zarzuty apelacyjne odnoszące
się do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, zasady obiektywizmu oraz
zasady in dubio pro reo jawią się jako polemiczne z prawidłowymi ustaleniami oraz
oceną materiału dowodowego dokonaną przez Sąd. Stąd też w zakresie zarzutów
podnoszonych przez obrońcę skazanego w pkt 1-3 kasacji, należy skarżącego
odesłać do lektury uzasadnienia z k. 6-11 i podkreślić, iż wbrew jego twierdzeniom
Sąd Apelacyjny, stosując się do nakazu wyrażonego w art. 433 § 2 k.p.k.,
rozpoznał, a w uzasadnieniu orzeczenia, zgodnie z wymogiem określonym w art.
3
457 § 3 k.p.k., podał dlaczego uznał zarzuty podniesione w apelacji, w tym
zakresie, za niezasadne.
Przyjęcie w opisie czynu, że skazany dopuścił się popełnienia czynów,
działając wspólnie i w porozumieniu z innymi, ustalonymi bądź nie osobami, wcale
nie oznacza, iż orzekający Sąd dopuścił się naruszenia przepisu prawa
procesowego, gdyż tego rodzaju opis czynu odpowiada użytemu w przepisie art.
413 § 2 pkt 1 k.p.k. pojęciu dokładnego określenia przypisanego czynu. Z opisów
czynów przypisanych skazanemu wynikają znamiona czynu zabronionego, a także
czas i miejsce popełnienia przestępstwa oraz sposób działania (podobnie wyrok SA
w Łodzi z dnia 25 września 2012r., II AKa 69/12, Lex nr 1237100).
Pojawianie się sprzeczności i rozbieżności, o których wspomina autor kasacji
w kontekście naruszenia art. 424 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. (pkt 5 kasacji) jest
zjawiskiem naturalnym, także, a może wówczas, gdy zeznania lub wyjaśnienia są
składane, gdy od chwili czynu upłynie dłuższy okres czasu i dotyczą większej
liczby zdarzeń. Jak podkreślił Sąd Odwoławczy, a z czym należy się zgodzić,
okoliczności związane z pojawieniem się drobnych sprzeczności, nie odnoszących
się bezpośrednio do istoty sprawy, nie mogą z góry przekreślać wiarygodności
określonego źródła dowodowego. Ujawnienie w sprawie sprzeczności, czy
rozbieżności, nakłada na organ procesowy obowiązek podejścia do nich z dużą
dozą ostrożności, co też Sąd orzekający uczynił w rozpoznawanej sprawie.
Niezasadny jest także zarzut z pkt 6 kasacji, tj. obrazy prawa materialnego
wskutek błędnego zastosowania art. 91 § 1 k.k. i art. 12 k.k. wskutek jego
niezastosowania do przypisanych skazanemu M. J. czynów. Pomijając to, że zarzut
ów stanowi w istocie kwestionowanie ustaleń faktycznych, zauważyć należy, iż
zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał, zdaniem orzekających w
sprawie Sądów, na ustalenie, że skazany dopuścił się ich popełnienia z góry
powziętym zamiarem, nie ma bowiem podstaw aby przyjąć, że przystępując do
realizacji pierwszego składającego się rzekomo na ciągłość zachowania, skazany
działał w zamiarze popełnienia kolejnych. Nie spełnia bowiem „kryterium czynu
ciągłego sytuacja, w której poszczególne zachowania sprawcy nie są ujęte jednym,
z góry powziętym zamiarem, lecz zostały zrealizowane z identycznym zamiarem,
takim samym w odniesieniu do każdego z nich, lecz nieistniejącym z góry, a
4
pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania”
(k. 12 uzasadnienia SA).
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.