III KK 301/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-01-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 301/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Puszkarski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Tomasz Grzegorczyk
SSN Eugeniusz Wildowicz
Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Małgorzaty Wilkosz - Śliwy
w sprawie J. M.
ukaranej z art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 119 § 2 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 15 stycznia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść ukaranej
od wyrok nakazowego Sądu Rejonowego w P.
z dnia 21 maja 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok nakazowy i sprawę przekazuje do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w P.
UZASADNIENIE
J. M. została obwiniona o to, że w dniu 30 marca 2014 r. około godziny 11.40
w sklepie „R.” usiłowała dokonać kradzieży płaszcza o wartości 249,99 zł na
szkodę wymienionego sklepu, to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. We wniosku
o ukaranie postulowano, na podstawie art. 58 § 1 i 2 k.p.w., ukaranie obwinionej
uzgodnioną z nią karą grzywny w wysokości 300 zł, bez przeprowadzania rozprawy.
2
Przewodniczący Wydziału Karnego Sądu Rejonowego w P. zarządzeniem z
dnia 6 maja 2014 r. wszczął postępowanie przeciwko J. M. i skierował sprawę do
rozpoznania na posiedzeniu.
Sąd Rejonowy w P. wyrokiem nakazowym z dnia 21 maja 2014 r.:
I. J. M. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu wyczerpującego
dyspozycję art. 119 §1 k.w. w zw. z art. 119 § 2 k.w. i za to na podstawie art. 119
§1 k.w. wymierzył jej karę „300 (dwustu)” złotych grzywny;
II. na podstawie art. 30 § 1 k.w. orzekł przepadek dowodu rzeczowego w
postaci szczypiec;
III. zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł opłaty i 50 zł
tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.
Wyrok ten nie został zaskarżony i uprawomocnił się z dniem 12 czerwca
2014 r.
Prokurator Generalny w sierpniu 2014 r. wniósł kasację od powyższego
wyroku, na podstawie art. 110 § 1 k.p.w. zaskarżając go w całości na niekorzyść
ukaranej. Zarzucił rażące naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 413 §
2 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w., polegające na orzeczeniu za popełnione
wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. kary grzywny w sposób uniemożliwiający wykonanie
wyroku, co stanowi bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia, przewidzianą w
art. 104 § 1 pkt 5 k.p.w.
Wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w P.
do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna. Wobec zredagowania wyroku w taki
sposób, że rozstrzygnięcie o karze zawiera wskazanie, iż ukaranej zostaje
wymierzona kara „300 (dwustu)” złotych grzywny, nie można stwierdzić, w jakiej
wysokości kara grzywny została rzeczywiście wymierzona: 300, czy też 200 złotych.
Trafnie skarżący podniósł, że taki sposób określenia kary nie tylko godzi we
wskazany w art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w. obowiązek
zredagowania wyroku w sposób zrozumiały i jednoznaczny, ale także powoduje
jego wewnętrzną sprzeczność, uniemożliwiając wykonanie. Zapewne, wspomniany
sposób zredagowania wyroku jest skutkiem nieuwagi sędziego, który go sporządzał,
3
trzeba jednak zgodzić się z autorem kasacji, że sprzeczność ta nie może być
rozpatrywana w kategoriach oczywistej omyłki pisarskiej, możliwej do skorygowania
w trybie art. 105 § 1 k.p.k. w zw. z art. 38 k.p.w., bowiem dotyczy merytorycznej
treści wyroku – orzeczenia o karze, a w tym zakresie tak istotnej jego części, jak
wysokość wymierzonej grzywny.
Sprzeczność w treści orzeczenia, uniemożliwiająca jego wykonanie, stanowi
bezwzględną przyczynę jego uchylenia, wskazaną w art. 104 § 1 pkt. 5 k.p.w.,
zatem, wobec dotrzymania przez skarżącego terminu określonego w art. 110 § 2
k.p.w., należało postąpić zgodnie z wnioskiem kasacji, tj. uchylić zaskarżony wyrok
i przekazać sprawę Sądowi Rejonowemu w P. do ponownego rozpoznania.
Sąd meriti powinien przy tym dostrzec, że skoro wniosek o ukaranie zawiera
zarazem wniosek o skazanie obwinionej bez przeprowadzenia rozprawy, należy
procedować zgodnie z art. 60 § 1 pkt 1 oraz § 2 k.p.w., nadto zgodnie z art. 63
k.p.w., a nie w oparciu o art. 60 § 1 pkt 7 k.p.w., który odrębnie zakłada kierowanie
sprawy do postępowania nakazowego.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Puszkarski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Tomasz Grzegorczyk
SSN Eugeniusz Wildowicz
Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Małgorzaty Wilkosz - Śliwy
w sprawie J. M.
ukaranej z art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 119 § 2 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 15 stycznia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść ukaranej
od wyrok nakazowego Sądu Rejonowego w P.
z dnia 21 maja 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok nakazowy i sprawę przekazuje do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w P.
UZASADNIENIE
J. M. została obwiniona o to, że w dniu 30 marca 2014 r. około godziny 11.40
w sklepie „R.” usiłowała dokonać kradzieży płaszcza o wartości 249,99 zł na
szkodę wymienionego sklepu, to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. We wniosku
o ukaranie postulowano, na podstawie art. 58 § 1 i 2 k.p.w., ukaranie obwinionej
uzgodnioną z nią karą grzywny w wysokości 300 zł, bez przeprowadzania rozprawy.
2
Przewodniczący Wydziału Karnego Sądu Rejonowego w P. zarządzeniem z
dnia 6 maja 2014 r. wszczął postępowanie przeciwko J. M. i skierował sprawę do
rozpoznania na posiedzeniu.
Sąd Rejonowy w P. wyrokiem nakazowym z dnia 21 maja 2014 r.:
I. J. M. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu wyczerpującego
dyspozycję art. 119 §1 k.w. w zw. z art. 119 § 2 k.w. i za to na podstawie art. 119
§1 k.w. wymierzył jej karę „300 (dwustu)” złotych grzywny;
II. na podstawie art. 30 § 1 k.w. orzekł przepadek dowodu rzeczowego w
postaci szczypiec;
III. zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł opłaty i 50 zł
tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.
Wyrok ten nie został zaskarżony i uprawomocnił się z dniem 12 czerwca
2014 r.
Prokurator Generalny w sierpniu 2014 r. wniósł kasację od powyższego
wyroku, na podstawie art. 110 § 1 k.p.w. zaskarżając go w całości na niekorzyść
ukaranej. Zarzucił rażące naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 413 §
2 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w., polegające na orzeczeniu za popełnione
wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. kary grzywny w sposób uniemożliwiający wykonanie
wyroku, co stanowi bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia, przewidzianą w
art. 104 § 1 pkt 5 k.p.w.
Wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w P.
do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna. Wobec zredagowania wyroku w taki
sposób, że rozstrzygnięcie o karze zawiera wskazanie, iż ukaranej zostaje
wymierzona kara „300 (dwustu)” złotych grzywny, nie można stwierdzić, w jakiej
wysokości kara grzywny została rzeczywiście wymierzona: 300, czy też 200 złotych.
Trafnie skarżący podniósł, że taki sposób określenia kary nie tylko godzi we
wskazany w art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w. obowiązek
zredagowania wyroku w sposób zrozumiały i jednoznaczny, ale także powoduje
jego wewnętrzną sprzeczność, uniemożliwiając wykonanie. Zapewne, wspomniany
sposób zredagowania wyroku jest skutkiem nieuwagi sędziego, który go sporządzał,
3
trzeba jednak zgodzić się z autorem kasacji, że sprzeczność ta nie może być
rozpatrywana w kategoriach oczywistej omyłki pisarskiej, możliwej do skorygowania
w trybie art. 105 § 1 k.p.k. w zw. z art. 38 k.p.w., bowiem dotyczy merytorycznej
treści wyroku – orzeczenia o karze, a w tym zakresie tak istotnej jego części, jak
wysokość wymierzonej grzywny.
Sprzeczność w treści orzeczenia, uniemożliwiająca jego wykonanie, stanowi
bezwzględną przyczynę jego uchylenia, wskazaną w art. 104 § 1 pkt. 5 k.p.w.,
zatem, wobec dotrzymania przez skarżącego terminu określonego w art. 110 § 2
k.p.w., należało postąpić zgodnie z wnioskiem kasacji, tj. uchylić zaskarżony wyrok
i przekazać sprawę Sądowi Rejonowemu w P. do ponownego rozpoznania.
Sąd meriti powinien przy tym dostrzec, że skoro wniosek o ukaranie zawiera
zarazem wniosek o skazanie obwinionej bez przeprowadzenia rozprawy, należy
procedować zgodnie z art. 60 § 1 pkt 1 oraz § 2 k.p.w., nadto zgodnie z art. 63
k.p.w., a nie w oparciu o art. 60 § 1 pkt 7 k.p.w., który odrębnie zakłada kierowanie
sprawy do postępowania nakazowego.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku.