II CNP 37/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-03-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 37/14
POSTANOWIENIE
Dnia 23 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Kozłowska
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 23 stycznia 2015 r.
skargi M. M.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w K. z dnia 5 stycznia 2012 r.,
wydanego w sprawie z wniosku "T. E., I. P." Spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.
przy uczestnictwie M. M. i innych,
o zniesienie współwłasności,
odrzuca skargę.
UZASADNIENIE
Uczestnik postępowania M. M. wniósł na podstawie art. 4241
§ 2 k.p.c.
skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
2
Okręgowego w K. z dnia 5 stycznia 2012 r. wydanego w sprawie o zniesienie
współwłasności „w części zasądzającej od uczestnika M. M. spłatę w kwocie
665,61 zł”.
Skarga dotknięta jest nieusuwalnymi brakami w zakresie poniżej
wskazanych zasadniczych elementów konstrukcyjnych skargi, o których mowa
w art. 4245
§ 1 k.p.c., każdy zaś tego rodzaju brak stanowi samodzielną
i wystarczającą podstawę do odrzucenia skargi jako niedopuszczalnej
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2007 r., V CNP 8/07,
niepubl.).
Wśród wymagań o charakterze konstrukcyjnym na pierwszym miejscu
(art. 4245
§ 1 pkt 1 k.p.c.) wymieniono oznaczenie orzeczenia, od którego skarga
jest wnoszona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części.
Spełniając wymaganie oznaczenia zaskarżonego orzeczenia, skarżący powinien
podać dane, które to orzeczenie indywidualizują, zachowując przy tym wysoką
staranność w redagowaniu skargi. Zwrócić zatem należy uwagę, iż skarżący wniósł
o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia Sądu Okręgowego w K. z dnia 5
stycznia 2012 r. „w części zasądzającej od uczestnika M. M. spłatę w kwocie
665,61 zł”, podczas gdy wskazane jako zaskarżone postanowienie Sądu
Okręgowego nie zawiera takiego rozstrzygnięcia – postanowieniem tego Sądu
została bowiem oddalona apelacja uczestnika od postanowienia Sądu Rejonowego
w K. z dnia 28 lutego 2011 r., i to w tym postanowieniu, po dokonaniu częściowego
zniesienia współwłasności nieruchomości położonej w K. przy ul. Z. 39 przez
ustanowienie odrębnej własności lokali Sąd orzekł o dopłatach, w tym od
skarżącego zasądził na rzecz uczestniczki I. S.-K. kwotę 635,61 zł płatną w
terminie jednego miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, z ustawowymi
odsetkami w razie opóźnienia w płatności (pkt II podpunkt 1 lit. e). Biorąc pod
uwagę, że nie jest rzeczą Sądu Najwyższego domyślać się zamiaru skarżącego co
do zakresu zaskarżenia i jego ukierunkowania, wskazana wadliwość skargi
powodowała, że skarga podlegała odrzuceniu.
Ponadto wniesiona skarga nie spełnia wymagania z art. 4245
§ 1 pkt 4
k.p.c., to jest uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody spowodowanej przez
3
wydanie orzeczenia, którego dotyczy. Spełnienie tego obowiązku, pozostającego
w wyraźnym związku z art. 4171
§ 2 k.c., wymaga złożenia przez skarżącego
w skardze oświadczenia, że szkoda wystąpiła - ze wskazaniem jej rodzaju
i rozmiaru - oraz uwiarygodnienia tego oświadczenia. W tym celu skarżący może
powoływać i przedstawiać dowody oraz inne środki, nawet nieuznawane
przez kodeks postępowania cywilnego za dowody, jak pisemne oświadczenia,
surogaty dokumentów czy tzw. opinie prywatne. Niezbędne jest także wykazanie
adekwatnego związku przyczynowego między zaskarżonym orzeczeniem
a powstałą szkodą (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia
11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 16, z dnia 23 września
2005 r., III CNP 5/05, niepubl., z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 141).
Skarżący wprawdzie zamieścił w skardze wywód dotyczący
uprawdopodobnienia szkody, ale ograniczył go do stwierdzenia, że wskutek
błędnego - o co najmniej 10 000 zł - ustalenia wartości lokali, które przypadły
mu w wyniku podziału nieruchomości, „zamiast uzyskać dopłatę dla wyrównania
wartości swego udziału został on obciążony obowiązkiem spłaty na rzecz innego
współwłaściciela”. Skarżący wskazał jednocześnie, że „wartość szkody obejmuje
zaniżenie wartości udziałów oraz obciążenie finansowe związane z koniecznością
znoszenia obecności zalegających z czynszami najemców”. Wiązanie szkody
z nieprawidłową wyceną nieruchomości podlegającej podziałowi i jego dokonaniem
w określony sposób, bez wskazania jej wysokości, bez przedstawienia
przekonującej jurydycznej argumentacji mogącej przemawiać za tym, że szkoda
rzeczywiście została skarżącemu wyrządzona oraz bez wskazania odpowiednich
środków mających uwiarygodnić to twierdzenie nie jest wystarczające
do spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05,
OSNC z 2006 r., nr 1, poz. 16, z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05 OSNC
z 2006 r., nr 7-8, poz. 141).
Z omówionych przyczyn Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji,
na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
4
POSTANOWIENIE
Dnia 23 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Kozłowska
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 23 stycznia 2015 r.
skargi M. M.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w K. z dnia 5 stycznia 2012 r.,
wydanego w sprawie z wniosku "T. E., I. P." Spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.
przy uczestnictwie M. M. i innych,
o zniesienie współwłasności,
odrzuca skargę.
UZASADNIENIE
Uczestnik postępowania M. M. wniósł na podstawie art. 4241
§ 2 k.p.c.
skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
2
Okręgowego w K. z dnia 5 stycznia 2012 r. wydanego w sprawie o zniesienie
współwłasności „w części zasądzającej od uczestnika M. M. spłatę w kwocie
665,61 zł”.
Skarga dotknięta jest nieusuwalnymi brakami w zakresie poniżej
wskazanych zasadniczych elementów konstrukcyjnych skargi, o których mowa
w art. 4245
§ 1 k.p.c., każdy zaś tego rodzaju brak stanowi samodzielną
i wystarczającą podstawę do odrzucenia skargi jako niedopuszczalnej
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2007 r., V CNP 8/07,
niepubl.).
Wśród wymagań o charakterze konstrukcyjnym na pierwszym miejscu
(art. 4245
§ 1 pkt 1 k.p.c.) wymieniono oznaczenie orzeczenia, od którego skarga
jest wnoszona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części.
Spełniając wymaganie oznaczenia zaskarżonego orzeczenia, skarżący powinien
podać dane, które to orzeczenie indywidualizują, zachowując przy tym wysoką
staranność w redagowaniu skargi. Zwrócić zatem należy uwagę, iż skarżący wniósł
o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia Sądu Okręgowego w K. z dnia 5
stycznia 2012 r. „w części zasądzającej od uczestnika M. M. spłatę w kwocie
665,61 zł”, podczas gdy wskazane jako zaskarżone postanowienie Sądu
Okręgowego nie zawiera takiego rozstrzygnięcia – postanowieniem tego Sądu
została bowiem oddalona apelacja uczestnika od postanowienia Sądu Rejonowego
w K. z dnia 28 lutego 2011 r., i to w tym postanowieniu, po dokonaniu częściowego
zniesienia współwłasności nieruchomości położonej w K. przy ul. Z. 39 przez
ustanowienie odrębnej własności lokali Sąd orzekł o dopłatach, w tym od
skarżącego zasądził na rzecz uczestniczki I. S.-K. kwotę 635,61 zł płatną w
terminie jednego miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, z ustawowymi
odsetkami w razie opóźnienia w płatności (pkt II podpunkt 1 lit. e). Biorąc pod
uwagę, że nie jest rzeczą Sądu Najwyższego domyślać się zamiaru skarżącego co
do zakresu zaskarżenia i jego ukierunkowania, wskazana wadliwość skargi
powodowała, że skarga podlegała odrzuceniu.
Ponadto wniesiona skarga nie spełnia wymagania z art. 4245
§ 1 pkt 4
k.p.c., to jest uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody spowodowanej przez
3
wydanie orzeczenia, którego dotyczy. Spełnienie tego obowiązku, pozostającego
w wyraźnym związku z art. 4171
§ 2 k.c., wymaga złożenia przez skarżącego
w skardze oświadczenia, że szkoda wystąpiła - ze wskazaniem jej rodzaju
i rozmiaru - oraz uwiarygodnienia tego oświadczenia. W tym celu skarżący może
powoływać i przedstawiać dowody oraz inne środki, nawet nieuznawane
przez kodeks postępowania cywilnego za dowody, jak pisemne oświadczenia,
surogaty dokumentów czy tzw. opinie prywatne. Niezbędne jest także wykazanie
adekwatnego związku przyczynowego między zaskarżonym orzeczeniem
a powstałą szkodą (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia
11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 16, z dnia 23 września
2005 r., III CNP 5/05, niepubl., z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 141).
Skarżący wprawdzie zamieścił w skardze wywód dotyczący
uprawdopodobnienia szkody, ale ograniczył go do stwierdzenia, że wskutek
błędnego - o co najmniej 10 000 zł - ustalenia wartości lokali, które przypadły
mu w wyniku podziału nieruchomości, „zamiast uzyskać dopłatę dla wyrównania
wartości swego udziału został on obciążony obowiązkiem spłaty na rzecz innego
współwłaściciela”. Skarżący wskazał jednocześnie, że „wartość szkody obejmuje
zaniżenie wartości udziałów oraz obciążenie finansowe związane z koniecznością
znoszenia obecności zalegających z czynszami najemców”. Wiązanie szkody
z nieprawidłową wyceną nieruchomości podlegającej podziałowi i jego dokonaniem
w określony sposób, bez wskazania jej wysokości, bez przedstawienia
przekonującej jurydycznej argumentacji mogącej przemawiać za tym, że szkoda
rzeczywiście została skarżącemu wyrządzona oraz bez wskazania odpowiednich
środków mających uwiarygodnić to twierdzenie nie jest wystarczające
do spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05,
OSNC z 2006 r., nr 1, poz. 16, z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05 OSNC
z 2006 r., nr 7-8, poz. 141).
Z omówionych przyczyn Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji,
na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
4