Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 63/14
POSTANOWIENIE
Dnia 21 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bogusław Cudowski
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z wniosku I. D.
przeciwko Dyrektorowi Wojskowego Biura Emerytalnego w W.
o wysokość emerytury, wypłatę odsetek i stwierdzenie nieważności decyzji,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 stycznia 2015 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 23 czerwca 2014 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 23 czerwca 2014 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną wnioskodawcy I. D. od wyroku tego Sądu z dnia 13 lutego 2013 r., w
sprawie przeciwko Dyrektorowi Wojskowego Biura Emerytalnego o wysokość
emerytury, wypłatę odsetek i stwierdzenie nieważności decyzji, uznając jej
niedopuszczalność przedmiotową (art. 3982
§ 1 k.p.c.). W sprawach o wysokość
świadczenia emerytalno-rentowego dopuszczalność skargi kasacyjnej jest bowiem
warunkowana wykazaniem wartości przedmiotu zaskarżenia w wysokości co
najmniej 10.000 zł. Pełnomocnik wnioskodawcy określił tę wartość na kwotę
16.800 zł, a ponieważ jej wysokość budziła wątpliwości Sądu, zwrócił się on do
organu rentowego o zajęcie stanowiska co do wskazanej wartości przedmiotu
2
zaskarżenia. Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego wyjaśnił, załączając do
swojego pisma stosowne wyliczenie, że po dokonaniu hipotetycznego obliczenia
różnicy wynikającej z dwóch rodzajów waloryzacji świadczenia wnioskodawcy
(uposażeniowej i cenowej), różnica ta za okres dwunastu miesięcy (od marca 2003
r. do marca 2004 r.) wynosi 1.626,03 zł. W ocenie Sądu, określenie wartości
przedmiotu zaskarżenia na kwotę 16.800 zł nie znajduje podstaw faktycznych i
prawnych, natomiast prawidłową wartość - 1.626,03 zł, wskazał organ emerytalny.
Tym samym warunek z art. 3982
§ 1 k.p.c. nie został spełniony.
W zażaleniu od powyższego postanowienia, pełnomocnik wnioskodawcy
zarzucając naruszenie art. 3981
§ 1 k.p.c. polegające na uznaniu, że wartość
przedmiotu zaskarżenia nie przekracza kwoty 10.000 zł, wniósł o jego uchylenie
wraz z orzeczeniem o kosztach postępowania. W uzasadnieniu zażalenia
pełnomocnik wskazał, że „przedstawiona informacja organu rentowego nie jest
wiarygodna, gdyż wskazuje na waloryzacje emerytury dla osoby według stanowiska
służbowego (U-16), w sytuacji, kiedy w obecnym systemie prawnym dla osoby na
stanowisku skarżącego istnieje inne oznaczenie stanowiska służbowego”. Ponadto
„skarżący nie ma możliwości wykazać jaka jest rzeczywista wartość przedmiotu
zaskarżenia, a wynik może być jedynie pewną hipotezą poprzez odniesienie się do
wartości emerytury, która poprzez kilkunastoletnią waloryzację mogłaby być wyższa
o kwotę ok. 1 400 zł miesięcznie”. Pełnomocnik uznał także, że „nie można zgodzić
się z ustaleniami faktycznymi dokonanymi przez Sąd Apelacyjny, (…). Warto
podkreślić, że organ w swoim stanowisku wskazał, że nie jest w stanie wyliczyć
właściwej waloryzacji, zatem nie jest zrozumiałe dlaczego sąd uznał, że wyliczenie
organu jest prawidłowe, a skarżącego nie”. Podkreślił także, że „przedmiotem sporu
nie jest tylko (…) zbyt niska wartość emerytury (…). Przedmiotem sporu jest przede
wszystkim ustalenie (więc przyznanie prawa) do wyższej emerytury, poprzez
określenie innej zasady waloryzacji”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
3
W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych skarga kasacyjna
przysługuje niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia jedynie w sprawach o
przyznanie i o wstrzymanie emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem
ubezpieczenia społecznego, natomiast w pozostałych sprawach z tego zakresu
skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach, w których wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa niż dziesięć tysięcy złotych - art. 3982
k.p.c. (w zażaleniu
błędnie wskazano naruszenie art. 3981
§ 1 k.p.c.). Sąd Najwyższy niejednokrotnie
już wyjaśniał, że sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych, w których
przedmiotem zaskarżenia kasacyjnego jest wysokość świadczenia emerytalno-
rentowego, tak jak w rozpoznawanej sprawie, są sprawami o świadczenie, w
których dopuszczalność zaskarżenia kasacyjnego podlega ograniczeniu ze
względu na wartość przedmiotu zaskarżenia (por. np. postanowienie z dnia 14
stycznia 1997 r., ll UKN 51/97, OSNAPiUS 1997 nr 17, poz. 329). W uzasadnionych
przypadkach wskazana przez wnoszącego skargę kasacyjną wartość przedmiotu
zaskarżenia podlega sprawdzeniu przez sąd apelacyjny, który bada, czy jej
oznaczenie nastąpiło zgodnie z regułami określonymi w art. 19 - 24 k.p.c.
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2000 r., II UZ
124/00, OSNAPiUS 2002 nr 12, poz. 294). Z kolei w postanowieniu z dnia 2
kwietnia 1998 r., II UZ 24/98, (OSNAPiUS 1999 nr 8, poz. 291) Sąd Najwyższy
wyjaśnił, że Sąd drugiej instancji nie tylko jest uprawniony, ale i zobowiązany do
sprawdzenia – w razie wątpliwości – wskazanej w skardze wartości przedmiotu
zaskarżenia.
Tym samym prezentowane w uzasadnieniu zażalenia stanowisko
pełnomocnika wnioskodawcy jest błędne, a w rozpatrywanej sprawie skarga
kasacyjna jest przedmiotowo niedopuszczalna ze względu na wartość przedmiotu
zaskarżenia niższą niż 10.000 zł.
Z tych względów, należało orzec jak w postanowieniu, zgodnie z art. 39814
w
związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.