Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 370/14
POSTANOWIENIE
Dnia 21 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 21 stycznia 2015 r.
sprawy D. K.
skazanego z art. 200 § 1 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 28 kwietnia 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.
z dnia 3 grudnia 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego, w tym
nieuiszczoną opłatą od kasacji w kwocie 450 (czterystu
pięćdziesięciu) złotych, obciążyć skazanego D. K.
UZASADNIENIE
D. K., wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 3 grudnia 2013 r., został uznany
za winnego tego, że w okresie od daty bliżej nieustalonej, wiosną 2012 roku, nie
później niż do dnia 30 czerwca 2012 roku w S., w mieszkaniu przy ul. J., działając
w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, trzykrotnie
doprowadził małoletnią (poniżej lat 15) J. S. do poddania się innej czynności
seksualnej, polegającej na dotykaniu ręką jej zewnętrznych narządów płciowych,
wzięciu przez pokrzywdzoną w dłoń jego członka, masturbowaniu się przed
rozebraną pokrzywdzoną oraz co najmniej trzykrotnie doprowadził małoletnią
2
(poniżej 15 lat) – W. K. do obcowania płciowego, polegającego na wzięciu przez
pokrzywdzoną do ust jego członka oraz dotykaniu językiem narządów płciowych
małoletniej oraz do poddania się innej czynności seksualnej, polegającej na
dotykaniu ręką zewnętrznych narządów płciowych pokrzywdzonej, wzięciu przez
nią w dłoń jego członka, masturbowaniu się przed rozebraną pokrzywdzoną oraz
stymulowaniu stosunku płciowego poprzez położenie się na nim nagiej
pokrzywdzonej, a nadto prezentował w toku tych czynności z małoletnią
pokrzywdzoną treści pornograficzne,
tj. przestępstwa z art. 200 § 1 k.k. w zb. z art. 202 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w
zw. z art. 12 k.k., za które na podstawie art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k.
wymierzono mu karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Od tego wyroku apelację wniósł osobiście D. K. oraz jego obrońca, który
podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary i wniósł o zmianę zaskarżonego
wyroku poprzez obniżenie wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności.
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2014 r., utrzymał w mocy wyrok
Sądu pierwszej instancji, uznając obie wniesione apelacje za oczywiście
bezzasadne.
Od tego wyroku kasację wniósł obrońca skazanego, który podniósł zarzut
obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 457 § 3
k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. oraz zarzut rażącej
niewspółmierności kary. Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku, ewentualnie o
uchylenie także wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.
Prokurator w odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako oczywiście
bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Zgodnie z art. 523 § 1 k.p.k., kasacja może być wniesione jedynie z powodu
uchybień określonych w art. 439 § 1 k.p.k. albo innego naruszenia prawa, jeżeli
mogło ono mieć istotny wpływ na treść wyroku, przy czym niedopuszczalne jest
wniesienie kasacji wyłącznie z powodu rażącej niewspółmierności kary.
3
Lektura treści kasacji wskazuje, że skarżący obok zarzutu rażącej
niewspółmierności kary wskazał na wadliwość kontroli instancyjnej, której
przedmiotem była płaszczyzna wymiaru kary. W tym zakresie, uznając kasację za
dopuszczalną, należy jednak stwierdzić brak naruszenia art. 457 § 3 k.p.k. przez
Sąd odwoławczy. Sąd ten w sposób syntetyczny, ale szczegółowy odniósł się do
argumentacji wyrażonej w apelacjach, wskazując, że Sąd pierwszej instancji w
granicach swobody sędziowskiej ocenił okoliczności przemawiające na korzyść
skazanego, takie jak brak uprzedniej karalności, prowadzenie ustabilizowanego
trybu życia oraz przyznanie się do popełnienia czynu zabronionego (zob. s. 3
uzasadnienia Sądu ad quem; por. s. 10 uzasadnienia Sądu a quo). Sąd
odwoławczy ustosunkował się także do postawy skazanego po popełnieniu czynu
zabronionego. W tym kontekście należy uznać, że miał podstawy do tego, by nie
przeceniać okoliczności po popełnieniu przestępstwa, zwłaszcza w kontekście
funkcji represyjnej kary, która w odniesieniu do tej kategorii czynów, skierowanych
przeciwko wolności seksualnej małoletnich, jest szczególnie istotna.
W zakresie zarzutu wadliwej kontroli instancyjnej kasacja jest zatem
oczywiście bezzasadna. Odnosząc się natomiast do podniesionego bezpośrednio
zarzutu rażącej niewspółmierności kary należy stwierdzić, że także on jest
oczywiście bezzasadny, albowiem skarżący w żaden sposób nie powiązał go z
naruszeniem przepisów prawa materialnego lub procesowego, a tylko w tym
kontekście płaszczyzna wymiaru kary może być przedmiotem zarzutów
podlegających rozpoznaniu w postępowaniu kasacyjnym (art. 523 § 1 k.p.k.).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu, na podstawie
art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k. i art. 527 § 2 k.p.k. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego, w tym nieuiszczoną opłatą od kasacji, obciążając D. K.