Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 373/14
POSTANOWIENIE
Dnia 21 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 21 stycznia 2015 r.,
sprawy G. K.,
skazanego z art. 244 k.k.,
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w W.,
z dnia 20 marca 2014 r.
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.,
z dnia 11 grudnia 2013 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego i poniesionymi w jego toku wydatkami obciążyć
Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 11 grudnia 2013 roku, G. K. został
uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 244 k.k., za które wymierzono
mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.
Wyrokiem z dnia 20 marca 2014 roku, Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu
apelacji obrońcy oskarżonego G. K., utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając
apelację za oczywiście bezzasadną.
2
Kasację od wyroku Sądu Okręgowego wniósł obrońca skazanego G. K.
zarzucając „rażące naruszenie prawa, które miało istotny wpływ na jego treść, a to
przepisów art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. poprzez:
I. nieuwzględnienie zarzutu obrazy przepisu art. 413 § 1 pkt 2 k.p.k., podczas
gdy przedmiotowa sprawa była przedmiotem rozpoznania Sądu Rejonowego
na rozprawach w dniach 6 maja 2013 r., 30 października 2013 r. oraz 11
grudnia 2013 r.,
II. nieuwzględnienie zarzutu obrazy przepisu art. 424 § 1 k.p.k., podczas gdy
uwzględnienie tego zarzutu przez Sąd Okręgowy doprowadziłoby do
uwzględnienia wniosków zawartych w apelacji z dnia 22 stycznia 2014 r. i
ostatecznie do zmiany, ewentualnie uchylenia wyroku Sądu Rejonowego,
III. nieuwzględnienie zarzutu obrazy przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k., podczas gdy
mając na uwadze postawę skazanego, jego właściwości i warunki osobiste
przyjąć należy, że orzeczona wobec skazanego G. K. bezwzględna kara 4
miesięcy pozbawienia wolności jest rażąco niesprawiedliwa”.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu
Okręgowego i poprzedzającego go wyroku Sądu Rejonowego oraz o przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego G. K. jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym, uzasadniającym jej oddalenie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Na wstępie przypomnieć należy, że kasacja jest nadzwyczajnym środkiem
zaskarżenia skierowanym przeciwko orzeczeniu wydanemu przez sąd odwoławczy
na skutek rozpoznania środka odwoławczego. Celem postępowania kasacyjnego
jest wyeliminowanie z obrotu prawnego orzeczeń dotkniętych poważnymi wadami w
postaci bezwzględnych przyczyn odwoławczych lub innych naruszeń prawa, ale o
charakterze rażącym, a jednocześnie takich, które miały istotny wpływ na treść
orzeczenia. Możliwość wniesienia skutecznej kasacji jest zatem istotnie
ograniczona. Postępowanie kasacyjne nie jest z pewnością postępowaniem, które
ponawiać ma kontrolę odwoławczą. W toku tego postępowania z założenia nie
3
dokonuje się zatem kontroli poprawności oceny poszczególnych dowodów, nie
weryfikuje zasadności ustaleń faktycznych i nie bada współmierności orzeczonej
kary.
To skrótowe przypomnienie zasad i granic postępowania kasacyjnego
wydaje się konieczne wobec treści wywiedzionej w niniejszej sprawie kasacji, w
której w zasadzie powielono zarzuty i argumentację zawarte w apelacji od wyroku
Sądu I instancji. W tym kontekście, odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd
odwoławczy art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k., wskazać należy, że Sąd
Okręgowy w wystarczający sposób podał czym się kierował wydając zaskarżony
kasacją wyrok oraz dlaczego zarzuty i wnioski apelacji uznał za niezasadne. Z
treści kasacji wynika natomiast, że obrońca skazanego upatruje naruszenia art. 433
§ 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. w nieuwzględnieniu zarzutów zawartych w apelacji,
przy czym nie wskazuje jednocześnie, że którykolwiek z zarzutów apelacyjnych
został przez Sąd Okręgowy pominięty, czy też nienależycie rozważony.
Jeżeli chodzi bowiem o zarzut nieuwzględnienia zarzutu obrazy przepisu art.
413 § 1 pkt 2 k.p.k. to zauważyć należy, że Sąd Okręgowy odniósł się do niego na
s. 2-3 uzasadnienia wyroku. W szczególności Sąd ad quem trafnie wskazał, że
wprawdzie w wyroku Sądu I instancji nie wskazano dat rozpoznania przedmiotowej
sprawy, aczkolwiek uchybienie to nie miało wpływu na treść wydanego orzeczenia.
Nie sposób jednocześnie nie zauważyć, że czynności dowodowe w niniejszej
sprawie przeprowadzono wyłącznie na rozprawie w dniu 11 grudnia 2013 roku i to
właśnie w tym dniu zamknięto przewód sądowy i wydano wyrok. Tym samym
niewskazanie w części wstępnej orzeczenia Sądu I instancji terminów rozpraw w
dniach 6 maja 2013 r. i 30 października 2013 r., na których nie przeprowadzono
żadnych czynności dowodowych, nie może zostać uznane za uchybienie, które
miałoby wpływ na treść wyroku Sądu I instancji.
Za niezasadny należy uznać także zarzut nieuwzględnienia przez Sąd
odwoławczy zarzutu naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. Na s. 3 uzasadnienia wyroku
Sąd Okręgowy wskazał bowiem, że w sprawie należycie i wyczerpująco ustalono
stan faktyczny, a w pisemnych motywach wyroku Sąd a quo wskazał na wszystkie
okoliczności mające znaczenie dla sprawy, w sposób pełny i wyczerpujący
wyjaśniając na jakich dowodach się oparł ustalając sprawstwo i winę G. K.
4
W zasadzie poza zakresem rozpoznania Sądu Najwyższego można byłoby
pozostawić natomiast zarzut z pkt III kasacji, wskazujący na nieprawidłowe
nieuwzględnienie zarzutu obrazy przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k., skoro w istocie
obrońca skazanego stawia w tym punkcie zarzut rażącej niewspółmierności
orzeczonej kary pozbawienia wolności i powiela argumentację przemawiającą –
jego zdaniem – za warunkowym zawieszeniem jej wykonania. To zaś sprawia, że
niezbędne staje się odesłanie skarżącego do stosownych kart uzasadnienia wyroku
Sądu I instancji, jak i wyroku Sądu odwoławczego, na których szczegółowo
omówiono przesłanki wpływające na wymiar orzeczonej w sprawie kary.
Skoro zatem Sąd odwoławczy odniósł się w sposób rzetelny do
podniesionych w apelacji obrońcy zarzutów, a jedynie nie podzielił ich zasadności,
to sam fakt, że skarżący z taką oceną się nie zgadza, nie może przesądzać o
trafności kasacji.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy orzekł jak w części
dyspozytywnej postanowienia, przy czym zwolnił skazanego od kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego i poniesionymi w jego toku wydatkami
obciążył Skarb Państwa.