V CZ 107/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-03-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 107/14
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
SSN Wojciech Katner
w sprawie z wniosku A. C.
przy uczestnictwie D. C., J. C., A. G., F. K., M. K., M. K. i T. N.
o uregulowanie własności nieruchomości,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 lutego 2015 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Okręgowego w C.
z dnia 4 września 2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 4 września 2014 r. Sąd Okręgowy w C. odrzucił
zażalenie wnioskodawcy na postanowienie tego Sądu z dnia 31 lipca 2014 r.,
którym odrzucono zażalenie wnioskodawcy na postanowienie Sądu Rejonowego w
M. z dnia 14 maja 2014 r. odrzucające wniosek o uregulowanie własności
nieruchomości rolnej.
Sąd Okręgowy wskazał, że zaskarżone zażaleniem postanowienie tego
Sądu z dnia 31 lipca 2014 r. wydane zostało w wyniku rozpoznania zażalenia na
postanowienie Sądu pierwszej instancji. W świetle art. 3941
§ 2 k.p.c. od takiego
postanowienia nie służy zażalenie do Sądu Najwyższego. W konsekwencji na
podstawie art. 3941
§ 2 i 3 oraz 3986
§ 2 k.p.c. odrzucił zażalenie wnioskodawcy
jako niedopuszczalne.
Od postanowienia Sądu Okręgowego w C. z dnia 4 września 2014 r.
zażalenie wniósł wnioskodawca, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przez
przyjęcie, że zażalenie z dnia 22 sierpnia 2014 r. dotyczyło odrzucenia zażalenia na
postanowienie o odrzuceniu wniosku, gdy tymczasem zostało złożone na
odrzucenie apelacji jako środka zaskarżenia przysługującego od merytorycznego
orzeczenia Sądu Rejonowego w M. z dnia 14 maja 2014 r. Poza tym wnioskodawca
zarzucił wadliwe przyjęcie, że postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 31 lipca
2014 r. zostało wydane w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie Sądu
pierwszej instancji, skoro dotyczyło ono odrzucenia środka zaskarżenia na etapie
postępowania wstępnego prowadzonego w trybie art. 373 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z art. 3941
§ 2 k.p.c., mającego poprzez art. 13 § 2 k.p.c. odpowiednie
zastosowanie także w postępowaniu nieprocesowym, wynika, że zażalenie do
Sądu Najwyższego na postanowienie sądu drugiej instancji ma charakter
wyjątkowy, zostało bowiem dopuszczone wyłącznie na wydane w „sprawach
kasacyjnych” postanowienia kończące postępowanie w sprawie, z wyraźnym
wyłączeniem postanowień, o których mowa w art. 3981
k.p.c., a także postanowień
wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej
instancji. Przez postanowienia sądu drugiej instancji, które zostały wydane
3
w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji,
o których mowa w art. 3941
§ 2 k.p.c., należy rozumieć postanowienia, w których
dokonano merytorycznej oceny wniesionego zażalenia w następstwie czego
zostało ono oddalone w całości lub w części albo na skutek jego uwzględnienia
zaskarżone postanowienie zostało w całości lub w części zmienione bądź uchylone.
Do tego rodzaju postanowień - wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na
postanowienie sądu pierwszej instancji - nie można zaliczyć postanowienia sądu
drugiej instancji odrzucającego zażalenie wniesione na postanowienie sądu
pierwszej instancji. Skutkiem wydania tego rodzaju postanowienia jest bowiem to,
że w ogóle nie dochodzi do rozpoznania wniesionego zażalenia. W konsekwencji
od postanowienia sądu drugiej instancji odrzucającego zażalenie wniesione
na postanowienie sądu pierwszej instancji będzie przysługiwało zażalenie do Sądu
Najwyższego, jeżeli jest to orzeczenie kończące postępowanie w sprawie i zostało
wydane w sprawie, w której przysługuje prawo wniesienia skargi kasacyjnej.
Z tych względów, że zarzut naruszenia art. 3941
§ 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
był uzasadniony zaskarżone postanowienie podlegało uchyleniu na podstawie art.
39815
§ 1 w zw. z art. 3941
§ 3 i art. 39821
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
SSN Wojciech Katner
w sprawie z wniosku A. C.
przy uczestnictwie D. C., J. C., A. G., F. K., M. K., M. K. i T. N.
o uregulowanie własności nieruchomości,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 lutego 2015 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Okręgowego w C.
z dnia 4 września 2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 4 września 2014 r. Sąd Okręgowy w C. odrzucił
zażalenie wnioskodawcy na postanowienie tego Sądu z dnia 31 lipca 2014 r.,
którym odrzucono zażalenie wnioskodawcy na postanowienie Sądu Rejonowego w
M. z dnia 14 maja 2014 r. odrzucające wniosek o uregulowanie własności
nieruchomości rolnej.
Sąd Okręgowy wskazał, że zaskarżone zażaleniem postanowienie tego
Sądu z dnia 31 lipca 2014 r. wydane zostało w wyniku rozpoznania zażalenia na
postanowienie Sądu pierwszej instancji. W świetle art. 3941
§ 2 k.p.c. od takiego
postanowienia nie służy zażalenie do Sądu Najwyższego. W konsekwencji na
podstawie art. 3941
§ 2 i 3 oraz 3986
§ 2 k.p.c. odrzucił zażalenie wnioskodawcy
jako niedopuszczalne.
Od postanowienia Sądu Okręgowego w C. z dnia 4 września 2014 r.
zażalenie wniósł wnioskodawca, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przez
przyjęcie, że zażalenie z dnia 22 sierpnia 2014 r. dotyczyło odrzucenia zażalenia na
postanowienie o odrzuceniu wniosku, gdy tymczasem zostało złożone na
odrzucenie apelacji jako środka zaskarżenia przysługującego od merytorycznego
orzeczenia Sądu Rejonowego w M. z dnia 14 maja 2014 r. Poza tym wnioskodawca
zarzucił wadliwe przyjęcie, że postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 31 lipca
2014 r. zostało wydane w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie Sądu
pierwszej instancji, skoro dotyczyło ono odrzucenia środka zaskarżenia na etapie
postępowania wstępnego prowadzonego w trybie art. 373 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z art. 3941
§ 2 k.p.c., mającego poprzez art. 13 § 2 k.p.c. odpowiednie
zastosowanie także w postępowaniu nieprocesowym, wynika, że zażalenie do
Sądu Najwyższego na postanowienie sądu drugiej instancji ma charakter
wyjątkowy, zostało bowiem dopuszczone wyłącznie na wydane w „sprawach
kasacyjnych” postanowienia kończące postępowanie w sprawie, z wyraźnym
wyłączeniem postanowień, o których mowa w art. 3981
k.p.c., a także postanowień
wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej
instancji. Przez postanowienia sądu drugiej instancji, które zostały wydane
3
w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji,
o których mowa w art. 3941
§ 2 k.p.c., należy rozumieć postanowienia, w których
dokonano merytorycznej oceny wniesionego zażalenia w następstwie czego
zostało ono oddalone w całości lub w części albo na skutek jego uwzględnienia
zaskarżone postanowienie zostało w całości lub w części zmienione bądź uchylone.
Do tego rodzaju postanowień - wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na
postanowienie sądu pierwszej instancji - nie można zaliczyć postanowienia sądu
drugiej instancji odrzucającego zażalenie wniesione na postanowienie sądu
pierwszej instancji. Skutkiem wydania tego rodzaju postanowienia jest bowiem to,
że w ogóle nie dochodzi do rozpoznania wniesionego zażalenia. W konsekwencji
od postanowienia sądu drugiej instancji odrzucającego zażalenie wniesione
na postanowienie sądu pierwszej instancji będzie przysługiwało zażalenie do Sądu
Najwyższego, jeżeli jest to orzeczenie kończące postępowanie w sprawie i zostało
wydane w sprawie, w której przysługuje prawo wniesienia skargi kasacyjnej.
Z tych względów, że zarzut naruszenia art. 3941
§ 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
był uzasadniony zaskarżone postanowienie podlegało uchyleniu na podstawie art.
39815
§ 1 w zw. z art. 3941
§ 3 i art. 39821
k.p.c.