Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 123/14
POSTANOWIENIE
Dnia 11 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa W.K. i K. K.
przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej "Ś. 47, 47A, 47B" w W.
o stwierdzenie nieważności uchwał i ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 11 lutego 2015 r.,
zażalenia powodów na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 października 2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 21 października 2014 r. Sąd Apelacyjny odrzucił
skargę kasacyjną powodów od wyroku tego Sądu z dnia 19 grudnia 2013 r., na
podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. Wyraził pogląd, że w postępowaniu kasacyjnym
dopuszczalność skargi określa się osobno dla każdego z roszczeń, i wartość
każdego z nich przesądza o dopuszczalności tego środka. W rozpoznawanej
sprawie żadne z roszczeń dochodzonych przez powodów nie przekraczało progu
kasacyjnego określonego w art. 3982
§ 1 k.p.c.
Powodowie zaskarżyli to postanowienie w całości. Zarzucili naruszenie art.
3982
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 191 k.p.c. oraz art. 21 k.p.c. w zw. z art. 39821
i art. 368
§ 2 k.p.c., wskazując, że w sprawie znajduje zastosowanie art. 21 k.p.c.
przewidujący kumulację roszczeń przy ustalaniu wartości przedmiotu sporu. Z tego
też względu skarga kasacyjna była dopuszczalna na gruncie art. 3982
§ 1 k.p.c.
i nie podlegała odrzuceniu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W myśl art. 21 k.p.c., jeżeli powód dochodzi pozwem kilku roszczeń, zlicza
się ich wartość. Co do zasady przepis ten ma zastosowanie we wszystkich
sprawach o charakterze majątkowym i stosuje się go odpowiednio także
w postępowaniu kasacyjnym. Według stanowiska judykatury nie odnosi się on do
żądań ewentualnych i alternatywnych (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia
20 kwietnia 1966 r., I CZ 29/66, OSPiKA 1967, z. 2, poz. 36). Ponadto dla oceny
dopuszczalności skargi kasacyjnej przy ustalaniu wartości przedmiotu zaskarżenia
nie sumuje się wartości roszczeń o ustalenie prawa i roszczeń o świadczenia
pieniężne, jeżeli oparte są na różnej podstawie faktycznej i prawnej (wyrok SN
z dnia 23 września 1997 r., I PKN 277/97, OSNP 1998, nr 14, poz. 417). Sąd
Najwyższy w wyroku z dnia 19 grudnia 2013 r. (II CSK 176/13) wyraził pogląd,
że w wypadku dochodzenia na podstawie art. 191 k.p.c. jednym pozwem kilku
roszczeń majątkowych przeciwko temu samemu pozwanemu, dla określenia
wartości przedmiotu sporu i przedmiotu zaskarżenia zalicza się ich wartość (art. 21
k.p.c.). Pogląd ten został wyrażony w sprawie o stwierdzenie nieważności uchwał
3
zgromadzenia wspólników spółki z o.o., które miały charakter majątkowy.
Roszczenia o stwierdzenie nieważności uchwał, będące przedmiotem rozpoznania
w niniejszej sprawie, mają charakter majątkowy. Z tego też względu, przy ustalaniu
wartości przedmiotu zaskarżenia w skardze kasacyjnej, zastosowanie miał art. 21
k.p.c. Oznacza to, że powodowie zasadnie wskazali, że wartość przedmiotu
zaskarżenia wynosi łącznie 50.370 złotych. Odrzucenie skargi kasacyjnej
z powołaniem się na treści art. 3982
§ 1 k.p.c. było zatem nieuzasadnione.
Uwzględniając powyższe Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia na podstawie art. 39815
§ 1 w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.

I CZ 123/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia