III KK 435/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-02-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 435/14
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący)
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
SSN Andrzej Stępka
Protokolant Jolanta Włostowska
w sprawie S. H.
skazanego z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu bez udziału stron
w dniu 19 lutego 2015 r.,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od postanowienia Sądu Rejonowego w G.
z dnia 9 listopada 2013 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi
Rejonowemu w G. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w G., prawomocnym wyrokiem z 13 października 2009 r.,
uznał S. H. za winnego dokonania w dniu 8 stycznia 2009 r. kradzieży kurtki
skórzanej wartości 349 zł na szkodę C & A P. sp. z o. o. w warunkach recydywy
specjalnej, to jest przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., i skazał
go za to na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w ilości 40 stawek
dziennych, każda w wysokości 10 zł. Tenże Sąd, postanowieniem z 9 listopada
2013 r., na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy z 27 września 2013 r. o zmianie ustawy
– Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw – Dz. U. z 2013 r.,
poz. 1247 (dalej: ustawa nowelizująca), odmówił zamiany na karę 30 dni aresztu
kary 8 miesięcy pozbawienia wolności, utrzymując, że czyn przypisany skazanemu
2
stanowi nadal przestępstwo. Postanowienie to uprawomocniło się w dniu 12
grudnia 2013 r.
Kasację od prawomocnego postanowienia z 9 listopada 2013 r. wniósł, w
trybie art. 521 § 1 k.p.k., na korzyść skazanego Prokurator Generalny. Domagając
się wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym, podniósł zarzut rażącego i
mającego istotny wpływ na treść postanowienia naruszenia art. 50 ust. 1 ustawy
nowelizującej, polegającego na odmowie dokonania zamiany kary 8 miesięcy
pozbawienia wolności na karę 30 dni aresztu, mimo że czyn objęty wyrokiem
skazującym stanowił wykroczenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja zasługiwała na uwzględnienie w całości na posiedzeniu bez udziału
stron, z racji swej oczywistej zasadności (art. 535 § 5 k.p.k.).
Wbrew stanowisku wyrażonemu w uzasadnieniu zaskarżonego
postanowienia, że „wysokość minimalnego wynagrodzenia, jako odnoszącą się do
znamion czynu zabronionego, należy przyjmować na datę popełnienia czynu
zabronionego”, Sąd Najwyższy, nawiązując do wcześniej już zaprezentowanego
zapatrywania prawnego (zob. post. SN z 16 lipca 2014 r., sygn. akt III KK 211/14),
jest zdania, że w przypadku kradzieży popełnionej przed dniem wejścia w życie
ustawy nowelizującej analizę wartości granicznej mienia stanowiącego przedmiot
zaboru dla celów kontrawencjonalizacji trzeba odnosić, jak tego wymaga zmieniony
art. 119 k.w., do ¼ minimalnego wynagrodzenia z daty wejścia w życie noweli.
Skoro zgodnie z wydanym na podstawie art. 2 ust. 5 ustawy nowelizującej
rozporządzeniem Rady Ministrów z 14 września 2012 r. (Dz. U. z 2012 r., poz.
1026) minimalne wynagrodzenie od dnia 1 stycznia 2013 r. ustalone zostało na
kwotę 1 600 zł, a więc jego ¼ części wynosiła 400 zł, to odmowa w niniejszej
sprawie przekwalifikowania czynu z przestępstwa na wykroczenie i zmodyfikowania
wymiaru kary stanowiła jaskrawe i mające istotny wpływ na treść zaskarżonego
postanowienia naruszenie wskazanego w kasacji przepisu art. 50 ust. 1 ustawy
nowelizującej.
Dlatego orzeczono jak w dyspozytywnej części postanowienia.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący)
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
SSN Andrzej Stępka
Protokolant Jolanta Włostowska
w sprawie S. H.
skazanego z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu bez udziału stron
w dniu 19 lutego 2015 r.,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od postanowienia Sądu Rejonowego w G.
z dnia 9 listopada 2013 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi
Rejonowemu w G. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w G., prawomocnym wyrokiem z 13 października 2009 r.,
uznał S. H. za winnego dokonania w dniu 8 stycznia 2009 r. kradzieży kurtki
skórzanej wartości 349 zł na szkodę C & A P. sp. z o. o. w warunkach recydywy
specjalnej, to jest przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., i skazał
go za to na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w ilości 40 stawek
dziennych, każda w wysokości 10 zł. Tenże Sąd, postanowieniem z 9 listopada
2013 r., na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy z 27 września 2013 r. o zmianie ustawy
– Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw – Dz. U. z 2013 r.,
poz. 1247 (dalej: ustawa nowelizująca), odmówił zamiany na karę 30 dni aresztu
kary 8 miesięcy pozbawienia wolności, utrzymując, że czyn przypisany skazanemu
2
stanowi nadal przestępstwo. Postanowienie to uprawomocniło się w dniu 12
grudnia 2013 r.
Kasację od prawomocnego postanowienia z 9 listopada 2013 r. wniósł, w
trybie art. 521 § 1 k.p.k., na korzyść skazanego Prokurator Generalny. Domagając
się wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym, podniósł zarzut rażącego i
mającego istotny wpływ na treść postanowienia naruszenia art. 50 ust. 1 ustawy
nowelizującej, polegającego na odmowie dokonania zamiany kary 8 miesięcy
pozbawienia wolności na karę 30 dni aresztu, mimo że czyn objęty wyrokiem
skazującym stanowił wykroczenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja zasługiwała na uwzględnienie w całości na posiedzeniu bez udziału
stron, z racji swej oczywistej zasadności (art. 535 § 5 k.p.k.).
Wbrew stanowisku wyrażonemu w uzasadnieniu zaskarżonego
postanowienia, że „wysokość minimalnego wynagrodzenia, jako odnoszącą się do
znamion czynu zabronionego, należy przyjmować na datę popełnienia czynu
zabronionego”, Sąd Najwyższy, nawiązując do wcześniej już zaprezentowanego
zapatrywania prawnego (zob. post. SN z 16 lipca 2014 r., sygn. akt III KK 211/14),
jest zdania, że w przypadku kradzieży popełnionej przed dniem wejścia w życie
ustawy nowelizującej analizę wartości granicznej mienia stanowiącego przedmiot
zaboru dla celów kontrawencjonalizacji trzeba odnosić, jak tego wymaga zmieniony
art. 119 k.w., do ¼ minimalnego wynagrodzenia z daty wejścia w życie noweli.
Skoro zgodnie z wydanym na podstawie art. 2 ust. 5 ustawy nowelizującej
rozporządzeniem Rady Ministrów z 14 września 2012 r. (Dz. U. z 2012 r., poz.
1026) minimalne wynagrodzenie od dnia 1 stycznia 2013 r. ustalone zostało na
kwotę 1 600 zł, a więc jego ¼ części wynosiła 400 zł, to odmowa w niniejszej
sprawie przekwalifikowania czynu z przestępstwa na wykroczenie i zmodyfikowania
wymiaru kary stanowiła jaskrawe i mające istotny wpływ na treść zaskarżonego
postanowienia naruszenie wskazanego w kasacji przepisu art. 50 ust. 1 ustawy
nowelizującej.
Dlatego orzeczono jak w dyspozytywnej części postanowienia.
3