Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 443/14
POSTANOWIENIE
Dnia 24 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 24 lutego 2015 r.,
sprawy J. F.
skazanego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 8 maja 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w J.
z dnia 6 listopada 2013 r.
p o s t a n o w i ł
I. Oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. Zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. R., kancelaria
adwokacka 738 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych) w tym 23
% należnego podatku VAT tytułem wynagrodzenia za
sporządzenie i wniesienie – jako wyznaczony z urzędu obrońca
skazanego – kasacji;
III. Zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 6 listopada 2013 r., Sąd Okręgowy w pkt XIII i XIV wyroku uznał J.
F. za winnego popełnienia dwóch przestępstw opisanych w pkt 15 i 16 części
wstępnej wyroku, popełnionych – pierwsze – w okresie od stycznia do maja 2011 r.,
2
a drugie – w dniu 4 marca 2011 r., i po dokonaniu niewielkich korekt w opisach
czynów, uznając, iż oba przestępstwa wyczerpują znamiona art. 56 ust.1 ustawy o
przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., skazał go na kary,
odpowiednio, jednego roku pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych
grzywny oraz ośmiu miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w ilości 50 stawek
dziennych, określając w wypadku obu orzeczonych kar grzywny, iż jedna stawka
dzienna wynosi 10 zł. Jako karę łączną orzekł rok i sześć miesięcy pozbawienia
wolności oraz grzywnę w ilości 80 stawek przyjmując wysokość jednaj stawki na 10
zł.
Od wyroku tego apelację wniósł obrońca oskarżonego (została wniesiona
także apelacja przez prokuratora na niekorzyść oskarżonego, ale rozstrzygniecie w
tym zakresie nie jest kwestionowane w kasacji). Zaskarżając wyrok w części
skazującej oskarżonego zarzucił mu naruszenie przepisów postępowania karnego,
tj. art. 7 k.p.k., 424 §1 pkt 1 oraz § 2 w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k., art. 4 i art. 5
k.p.k. a nadto, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w
zakresie ustalenia, iż oskarżony był sprawca obu przypisanych mu czynów. W
konkluzji domagał się zmiany wyroku i uniewinnienia oskarżonego, ewentualnie,
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 8 maja 2014 r., zmienił zaskarżony wyrok w
ten sposób, że przyjął, iż opisane w obu przestępstwach substancje psychotropowe
stanowiły znaczną ilość, a oba przestępstwa wyczerpały dyspozycję art. 56 ust. 1 i
3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w brzmieniu
obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k., a
za podstawę wymiaru kar przyjął art. 56 ust. 3 ustawy tej ustawy w zw. z art. 64 § 1
k.k. i art. 4 § 1 k.k. W pozostałym zakresie wyrok został utrzymany w mocy.
Kasację od tego wyroku wywiódł obrońca skazanego. Zaskarżając wyrok w
całości, zarzucił mu rażące naruszenia prawa procesowego, mogące mieć istotny
wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegające na obrazie przepisu:
a) art. 433 § 2 k.p.k. oraz 457 § 3 k.p.k. poprzez niewłaściwe zrealizowanie
obowiązków wynikających z tych przepisów i brak rzetelnego ustosunkowania się
do każdego z zarzutów apelacyjnych oraz brak wykazania konkretnymi,
znajdującymi oparcie w ujawnionych w sprawie okolicznościach argumentami,
3
dlaczego uznano poszczególne zarzuty apelacji za bezzasadne, w szczególności w
zakresie stawianego w apelacji zarzutu naruszenia przez Sąd o quo art. 7 k.p.k.
polegającego na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego,
b) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd II instancji własnej oceny dowodu
z pomówienia M. G. w sposób dowolny przyjmując, że dowód ten bez
jakiegokolwiek wsparcia w innym materiale dowodowym może stanowić samoistnie
podstawę do czynienia trafnych, prawdziwych, nie budzących jakichkolwiek
wątpliwości ustaleń faktycznych, tak w zakresie samego sprawstwa i winy J. F.
uczestniczenia w obrocie substancjami psychotropowymi, jak i częstotliwościami
takich zachowań oraz ilościami substancji będącej przedmiotem obrotu.
Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku oraz wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania temu ostatniemu sądowi, bądź też uchylenie wyroku Sądu
Apelacyjnego.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jako oczywiście bezzasadna, podlegała oddaleniu w trybie z art. 535
§ 3 k.p.k., albowiem oba zarzuty w niej postawione okazały się chybione. W
uzasadnieniu wyroku sądu II instancji na stronach od 44 do 47 przedstawiono
argumentację i wywody przeczące słuszności obu stawianych zarzutów. Sąd
odwoławczy wbrew wywodom skarżącego rozpoznał zarzuty apelacji i do
wszystkich najistotniejszych zarzutów oraz argumentów przytoczonych na ich
poparcie się odniósł, wskazując w sposób konkretny i rzetelny, dlaczego zarzutów
apelacji nie uwzględnił. Nie doszło zatem od obrazy art. 457 § 3 k.p.k. oraz art. 433
§ 2 k.p.k. W zakresie czynu z pkt XIII części dyspozytywnej wyroku (pkt 15 części
wstępnej) sąd II instancji wskazał, iż drobne rozbieżności w wyjaśnieniach M. G. nie
mogą podważać jej wiarygodności co do zasadniczych elementów jej wyjaśnień, tj.
co do zaopatrywania się M. S. w narkotyki u skazanego. Także ustosunkował się
do zarzutów co do sposobu przesłuchania M. G. w postępowaniu
przygotowawczym, jak i możliwości wywierania wpływu przez przesłuchujących
oraz prawidłowości ujawnienia protokołu z postępowania przygotowawczego (str.
4
46). Nie jest również prawdą, iż sąd ten nie dostrzegł kwestii czasu w jakim M. G.
składała swoje wyjaśnienia, ani też tego, jaką formę miały jej relacje. Ponadto
podkreślić należy, że sąd II instancji zaaprobował dokonaną przez sąd I instancji
ocenę dowodów w odniesieniu do tego czynu, co jest istotne także z tego powodu,
iż nie jest prawdą, aby to niekonsekwentne wyjaśnienia M. G. – jako jedyny
dowodów na niekorzyść J. F. – miały stanowić podstawę skazania. Przypomnieć
należy, że sąd I instancji wskazał, iż M. G. była bezpośrednim uczestnikiem
zdarzeń w trakcie których M. S. dokonywał zakupów narkotyków od J. F. Istotne
jest, iż wskazała jego wygląd, miejsce zamieszkania a następnie go rozpoznała na
tablicy poglądowej. Co więcej, jej relację sąd ten weryfikował w kontekście innego
dowodu, tj. zeznań W. B., a zatem uzyskał w tym zakresie potwierdzenie
przedstawianych przez nią innych okoliczności, co dało mu podstawę do określonej
oceny wiarygodności (uzasadnienie wyroku sądu I instancji – s. 24). Nie można
podzielić zarzutu skarżącego, dowodzącego obrazy art. 7 k.p.k., iż argumentacja
sądu II instancji co do tego dowodu jest nielogiczna, skoro w oparciu o ten sam
dowód nie zakwestionował niemożności przypisania odpowiedzialności J. F. co do
innego czynu (chodzi o czyn z pkt 18 części wstępnej wyroku oraz eliminację opisu
czynu z pkt 16). Zauważyć należy, że w odniesieniu do tzw. kwestii
wewnątrzwspólnotowego nabycia (także eliminacji tego znamienia) sąd II instancji
wyraźnie wskazał, iż wyjaśnienia M. G. miały odmienną płaszczyznę wiedzy. O ile
co do czynu z pkt XIII wyroku to była ona świadkiem, jeżdżąc z M. S. do J. F. po
narkotyki i słysząc od M. S. relację co do wykonywanych transakcji zakupów
narkotyków, o tyle w odniesieniu do kwestii miejsca skąd J. F. przywiózł narkotyki
(czyn XIV), czerpała wiedzę tylko z relacji M. S., który z kolei w tych działaniach J.
F. nie uczestniczył, a tylko o nich słyszał (por. wywód na str. 35 uzasadnienia
wyroku sądu II instancji oraz str. 21 uzasadnienia wyroku sądu I instancji). Nie jest
to sytuacja od strony układu „warstwy dowodowej” tożsama, a zatem nie można
zgodzić się ze skarżącym, iż taka rozbieżna ocena jest nielogiczna. Podnieść przy
tym należy, że takiej oceny dokonał już sąd I instancji, a zatem zarzut obrazy art. 7
k.p.k. w tym aspekcie jest chybiony także od strony formalnej. W odniesieniu do
czynu z pkt XIV wyroku oba zarzuty kasacji również są zupełnie bezzasadne.
Kasacja w tym zakresie powtarza wywody apelacji i jedynie stanowi polemikę z
5
ustaleniami sądu I instancji oraz nie dostrzega, że poczynione zostały przede
wszystkim w oparciu o zeznania świadków anonimowych oraz logikę przebiegu
całego zdarzenia, skoro to u J. F. zamówiono narkotyki w dniu 3 marca 2011 r.,
tenże przyjął realizację dostawy, a następnego dnia narkotyki te zostały przekazane
przez M. S. działającym pod przykryciem funkcjonariuszom.
Z tych wszystkich powodów nie stwierdzając zasadności obu zarzutów
kasacji należało orzec jak w postanowieniu.