Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 39/15
POSTANOWIENIE
Dnia 19 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 19 marca 2015 r.,
sprawy T. M.
skazanego za czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i
art. 64 § 1 k.k. i inne
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 17 września 2014 r.,
częściowo zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 3 grudnia 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.
UZASADNIENIE
T. M. wyrokiem wyrok Sądu Okręgowego w W. z dnia 3 grudnia 2013 r.,
częściowo zmienionym – na skutek wniesionej apelacji - wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 17 września 2014 r., został skazany m.in. za czyn
wyczerpujący znamiona przestępstwa art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z
dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65
2
§ 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k. i inne, na karę łączną 5 lat pozbawienia wolności, na której
poczet zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.
Kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego wywiódł obrońca skazanego
zarzucając rażące naruszenie prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść
wyroku, tj. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez
wadliwe rozpoznanie zarzutu apelacyjnego i zaaprobowanie przez Sąd Apelacyjny
dokonanej przez Sąd Okręgowy dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego i zaakceptowanie twierdzenia, ze zeznania
świadka koronnego J. S. w pełni komponują się z zeznaniami świadka koronnego J.
B., w sytuacji gdy Sąd I i II instancji wziął pod uwagę jedynie stwierdzenie świadka
S., że „T. nie brał udziału w produkcji” przy całkowitym pominięciu całej części tej
samej wypowiedzi – a mianowicie „ gdy T. tam pracował to na posesji nawet
jeszcze nie było sprzętu. Nie brał udziału w produkcji ”, która wskazuje, ze skazany
nie brał udziału ani w produkcji ani nie pomagał w produkcji; art. art. 433 § 2 k.p.k.
w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez wadliwe rozpoznanie
zarzutu apelacyjnego oraz zaaprobowanie prze Sad Apelacyjny twierdzenia Sądu
Okręgowego o braku znaczenia zeznań świadka M. F., który to świadek, wbrew
przyjętemu stanowisku przez Sąd I i II instancji, przedstawia konsekwentny i spójny
przebieg zdarzeń w odniesieniu do przewożonych przez niego materiałów
budowlanych, co stoi w sprzeczności z zeznaniami świadka koronnego J. B. i ma
dla rozstrzygnięcia zasadnicze znaczenie.
Skarżąca wniosła o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego oraz wyroku Sądu
Okręgowego i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania,
alternatywnie o uchylenie wyroku Sądu odwoławczego i przekazanie spawy do
rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym i z tego względu podlega
oddaleniu na podstawie art. 535 § 3 k.p.k.
Odnosząc się do zarzutów sformułowanych przez obrońcę skazanego
wskazać należy, że z regulacji zawartych w art. 519 k.p.k. i art. 523 § 1 k.p.k.
wyraźnie wynika, że kasacja może być wniesiona od prawomocnego wyroku sądu
odwoławczego kończącego postępowanie i to tylko z powodu uchybień
3
wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogło
ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia.
W petitum kasacji wprawdzie zarzucono, iż Sąd II instancji w toku
przeprowadzonej kontroli instancyjnej dopuścił się na ruszenia przepisów
postępowania, tj. art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. i te uchybienia – zdaniem
skarżącej - wywarły istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, tym niemniej po
analizie akt sprawy, w tym uzasadnienia orzeczenia tego Sądu, dostrzec należy, iż
mają one charakter czysto iluzoryczny. Wniosek końcowy kasacji, w którym żąda
się uchylenia także orzeczenia Sądu I instancji, zdradza zaś prawdziwy cel
wniesionej skargi.
Weryfikacja zarzutów i przytoczonej na ich poparcie argumentacji dowodzi,
że skarżąca nie akceptuje dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, które stały
się podstawą skazania T. M. za zarzucany mu czyn i w tym celu podważa
przeprowadzoną ocenę osobowych źródeł dowodowych, w tym zeznań świadka
koronnego J. B. ale także świadka koronnego J. S. Skarżąca neguje także
dokonaną przez Sąd meriti ocenę wartości dowodowej i przydatności zeznań
świadka M. F.
To zaś potwierdza, że zarzuty kasacyjne godzą - w niedopuszczalny na tym
etapie postępowania - sposób w rozstrzygnięcie Sądu I instancji.
Sąd Najwyższy w licznym publikowanym orzecznictwie wskazywał, iż
kasacja, jako nadzwyczajny środek zaskarżenia nie może opierać się na zarzutach
błędnej oceny poszczególnych dowodów, czy błędów w ustaleniach faktycznych.
Funkcją Sądu kasacyjnego jest eliminowanie z obrotu prawnego orzeczeń
wydanych z rażącym naruszeniem prawa co potwierdza, że Sąd Najwyższy
rozpoznający kasację jest sądem prawa, a nie sądem faktu. Sąd Najwyższy – co
należy także podkreślić - nie jest sądem odwoławczym kolejnej instancji i nie może
dublować kontroli instancyjnej.
Tymczasem zarzuty tożsamej treści wywiedziono także w apelacji, co
oznacza, iż były one przedmiotem oceny i kontroli Sądu II instancji. Wyniki tej
kontroli zobrazowane na kartach pisemnych motywów wyroku Sądu II instancji
potwierdzają, wbrew temu, co usiłuje dowieść skarżąca, że Sąd Apelacyjny
rozważył, rozpoznał i omówił wszystkie zarzuty apelacyjne. Przedstawił
4
przekonywające argumenty z jakich powodów twierdzenia apelującej nie zyskały
aprobaty tego Sądu.
Na str. 28 uzasadnienia, Sąd Apelacyjny w wyczerpujący sposób rozprawił
się zarzutami dotyczącymi oceny przydatności zeznań świadka M. F., którego
relacje nie wnosiły istotnych dla sprawy informacji, ale także zeznań świadków
koronnych B. i S., co do roli T. M. w produkcji narkotyków.
Uwadze tego Sądu nie umknęła także kwestia wymaganej w tego typu
sprawach wzmożonej ostrożności przy ocenie zeznań z pomówienia.
Konstatując wskazać należy, iż autorka kasacji nie przestawiła racjonalnych
argumentów, które potwierdzałyby uchybienia Sądu Apelacyjnego nakazujące
uchylenie wyroku tego Sądu.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w dyspozytywnej części
postanowienia.