Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 66/15
POSTANOWIENIE
Dnia 19 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu bez udziału stron (w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2015 r.,
sprawy A. K.
skazanego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 12 sierpnia 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Ł.
z dnia 31 marca 2014 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
A. K. wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 31 marca 2014 r., został uznany
winnym popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1
k.k. i za to została mu wymierzona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz
grzywna w wymiarze 100 stawek dziennych po 10 zł każda. Wyrokiem tym, na
podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądzono od oskarżonych E. i A. K. solidarnie na rzecz
oskarżyciela posiłkowego P. K. kwotę 75 000 zł tytułem naprawienia szkody oraz
rozstrzygnięto w przedmiocie kosztów postępowania.
2
Od tego orzeczenia wywiedziono apelację, którą wyrokiem Sądu
Okręgowego w Ł. z dnia 12 sierpnia 2014 r., oddalono jako oczywiście bezzasadną,
utrzymując zaskarżony wyrok Sądu I instancji w mocy.
Kasację w imieniu A. K. od wyroku Sądu odwoławczego wywiódł jego
obrońca zarzucając rażące naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny
wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k.,
poprzez oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka – E. P. w
sytuacji, gdy wbrew stanowisku zarówno Sądu Rejonowego, jak i Sądu
Okręgowego w Ł., na którą miał zeznawać świadek ma istotne znaczenie dla
rozstrzygnięcia sprawy; okoliczność, będąca przedmiotem dowodu nie została
udowodniona zgodnie z twierdzeniami wnioskodawcy; dowód był możliwy do
przeprowadzenia. Nadto, skarżący zarzucił naruszenie art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z
art. 457 § 3 k.p.k., poprzez brak pełnego i prawidłowego odniesienia się do
postawionego w apelacji zarzutu dotyczącego nieprzeprowadzenia dowodu z
zeznań świadka E. P., a to poprzez nieprzywołanie całości okoliczności, na które
miał zeznawać świadek oraz mylne przyjęcie, że tezy dowodowej w zakresie
zeznań wnioskowanego dowodu.
Skarżący w konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania temu Sądowi.
Prokurator w odpowiedzi na kasacje wniósł o jej oddalenie jako oczywiście
bezzasadnej.
Sąd Najwyższy, zważył, co następuje:
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym, dlatego podlega oddaleniu
w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Na wstępie niniejszych rozważań rozprawić należy się z zarzutem
rzekomego naruszenia przez Sąd II instancji art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k.
Po analizie akt sprawy, w tym przede wszystkim uzasadnienia Sądu
Okręgowego, dojść należy do wniosku, iż po pierwsze żaden z zarzutów
apelacyjnych nie został przez ten Sąd pominięty, po drugie każdy z nich doczekał
się wnikliwej i rzeczowej analizy ze wskazaniem podstaw i przyczyn odrzucenia.
Wbrew temu, co zarzuca obrońca, tak też było z zarzutem apelacyjnym
dotyczącym nieuwzględnienia wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze
3
świadka E. P. Na str. 15 i 16 uzasadnienia Sąd II instancji w sposób szczegółowy
omówił powody, dla których wniosek o przesłuchanie tego świadka nie został
uwzględniony. Po lekturze akt sprawy i zgromadzonych w nich dowodów, trudno
odmówić słuszności takiej decyzji, skoro okoliczności, na które miałby złożyć
zeznania tenże świadek są oczywiste i dobrze znane w sprawie.
Tak jak słusznie podkreślono, wizyta pokrzywdzonego w miejscowości K. i
fakt rozmowy z E. P., nie były ukrywane przez P. K. Prawidłowo także ustalono
okoliczności i czas, w którym pokrzywdzony dowiedział się o tym, że jego ojciec nie
jest właścicielem ziemi.
Odpowiadając obrońcy, odwołać należy się do tego fragmentu uzasadnienia
Sądu Rejonowego (str. 13 -16), w którym wskazano, wiążąc z konkretnymi
ustalonymi faktami tejże sprawy przesłanki, od których zależny jest byt
przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. Prawidłowo bowiem wykazano i omówiono, z jakich
przyczyn zachowanie skazanego, należało potraktować jako wypełniające
znamiona oszustwa. Na tę ocenę nie rzutują obecnie podnoszone przez obrońcę
argumenty związane tak ze świadomością jak i osobą pokrzywdzonego. Sąd
odwoławczy w sposób prawidłowy rozprawił się motywami apelującego,
przedstawiając rzeczowy wywód co do braku jakiekolwiek znaczenia tych
okoliczności na wartość dowodową zeznań pokrzywdzonego. Dowodzenie Sądu w
omawianym zakresie jest wystarczające i ze wszech miar prawidłowe.
Jeśli zaś idzie o zarzut naruszenia art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2
k.p.k., poprzez oddalenie wniosku dowodowego z przesłuchania E. P., to wskazać
trzeba, iż Sąd II instancji nie mógł dopuścić się tego uchybienia skoro nie
rozpoznawał rzeczowego wniosku. W związku z tym, że tej treści zarzut
sformułowano w apelacji, w gestii Sądu Okręgowego była jedynie kontrola
prawidłowości rozstrzygnięcia w omawianym przedmiocie - de facto - przez Sąd
Rejonowy. Sąd odwoławczy uznał, iż zarzut obrońcy dotyczący obrazy prawa
procesowego poprzez nieuwzględnienie tego wniosku dowodowego przez Sąd
meriti jest nietrafny. Na str. 16 uzasadnienia przedstawiono rzeczową argumentację
dotyczącą tego aspektu sprawy bez konieczności przytaczania jej w tym miejscu.
Z całą mocą stwierdzić należy, że zarzuty skarżącego, pozornie jedynie
przywołane jako uzasadniające podstawy kasacyjne okazały się w rzeczywistości
4
fortelem nieuprawnionej polemiki z poczynionymi w sprawie ustaleniami
faktycznymi. Tymczasem postępowanie kasacyjne – o czym najwyraźniej zapomina
skarżący - nie służy przeprowadzeniu ponownej kontroli orzeczenia Sądu I
instancji. Ta rola została bowiem zastrzeżona dla Sądów odwoławczych, w tym dla
Sądu Okręgowego, który - wbrew temu co zarzuca skarżący - wywiązał się ze swej
funkcji w sposób właściwy. Rzetelnie rozpoznał i omówił wszystkie zarzuty
apelacyjne przedstawiając na kartach pisemnych motywów wyroku wystarczającą i
przekonywającą argumentację. Z tego uzasadnienia w sposób zrozumiały wynika
czym kierował się i z jakich powodów Sąd II instancji odmówił słuszności zarzutom
apelacyjnym.
Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w części dyspozytywnej
postanowienia.