I CZ 36/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-06-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 36/15
POSTANOWIENIE
Dnia 17 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie ze skargi A. M. o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 grudnia 2012 r.
w sprawie z powództwa T. E. i A. M.
przeciwko A. B.
o ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 kwietnia 2015 r.,
zażalenia skarżącej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 grudnia 2014 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił skargę A. M. o
wznowienie postepowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 20 grudnia 2012 r., sygn. akt […]. W zażaleniu skarżąca
zarzuciła Sądowi Apelacyjnemu błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ
na treść zapadłego wyroku. Błąd ten polegał na tym, że Sąd nie wziął pod uwagę
tego, iż w postępowaniu przed sądem I instancji oraz przed Sądem Apelacyjnym
była pozbawiona możności obrony swoich prawa, gdyż jako Litwinka z pochodzenia
nie władała w czasie procesu językiem polskim w zakresie umożliwiającym jej
zapoznanie się ze sprawą oraz aktywnym udziałem w postępowaniu. Zarzuciła
również, że jej reprezentacja w procesie przez męża nie była właściwa, gdyż
brakowało mu niezbędnej fachowości, a także mąż nie informował jej o skutkach
wyroku Sądu I instancji oraz o skutkach wniesionej apelacji. W konsekwencji
skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wbrew zarzutom zawartym w zażaleniu Sąd Apelacyjny wziął pod uwagę
fakty, o których wspomina skarżąca. Trafnie, chociaż nadmiernie syntetycznie,
wskazał, że nie jest podstawą do wznowienia postępowania to, że skarżąca
zrozumiała skutki wyroku po upływie dwóch lat od jego wydania. Oceniając trafność
zarzutów podniesionych w zażaleniu należy także zauważyć, że zgodnie z art. 401
pkt 2 k.p.c. wznowić postępowanie można jeżeli strona nie miała zdolności sądowej
lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana bądź jeżeli wskutek
naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania. Skarżąca nie
wskazuje, że pozbawienie jej możności skutecznego działania w procesie było
następstwem naruszenia przepisów prawa. W istocie opisana przez nią sytuacja
była następstwem zaniedbań z jej strony. Jeżeli ze względu na niedostateczną
znajomość języka polskiego nie rozumiała tego co działo się w procesie nic nie
stało na przeszkodzie, aby zgłosić przewidziane prawem wnioski, które sąd po
rozważeniu mógł uwzględnić i zapewnić skarżącej należytą reprezentację, a co za
tym idzie należytą obronę jej praw. Tylko długotrwałe zaniedbanie ze strony
skarżącej w korzystaniu z przysługujących jej praw w procesie spowodowało, że nie
uczestniczyła w nim aktywnie i nie mogła ze zrozumieniem zapoznać się z treścią
3
zapadłych wyroków. Skarga o wznowienie postępowania nie może w tej sytuacji
być środkiem do usunięcia tych wieloletnich zaniedbań skarżącej w korzystaniu
z przysługujących jej uprawnień. Należy wobec tego zgodzić się z Sądem
Apelacyjny, że brak ustawowej podstawy dla wznowienia postępowania i że skarga
zasługiwała na odrzucenie.
Mając na względzie powyższe Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39815
k.p.c.
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c., orzekł jak w sentencji postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 17 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie ze skargi A. M. o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 grudnia 2012 r.
w sprawie z powództwa T. E. i A. M.
przeciwko A. B.
o ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 kwietnia 2015 r.,
zażalenia skarżącej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 grudnia 2014 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił skargę A. M. o
wznowienie postepowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 20 grudnia 2012 r., sygn. akt […]. W zażaleniu skarżąca
zarzuciła Sądowi Apelacyjnemu błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ
na treść zapadłego wyroku. Błąd ten polegał na tym, że Sąd nie wziął pod uwagę
tego, iż w postępowaniu przed sądem I instancji oraz przed Sądem Apelacyjnym
była pozbawiona możności obrony swoich prawa, gdyż jako Litwinka z pochodzenia
nie władała w czasie procesu językiem polskim w zakresie umożliwiającym jej
zapoznanie się ze sprawą oraz aktywnym udziałem w postępowaniu. Zarzuciła
również, że jej reprezentacja w procesie przez męża nie była właściwa, gdyż
brakowało mu niezbędnej fachowości, a także mąż nie informował jej o skutkach
wyroku Sądu I instancji oraz o skutkach wniesionej apelacji. W konsekwencji
skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wbrew zarzutom zawartym w zażaleniu Sąd Apelacyjny wziął pod uwagę
fakty, o których wspomina skarżąca. Trafnie, chociaż nadmiernie syntetycznie,
wskazał, że nie jest podstawą do wznowienia postępowania to, że skarżąca
zrozumiała skutki wyroku po upływie dwóch lat od jego wydania. Oceniając trafność
zarzutów podniesionych w zażaleniu należy także zauważyć, że zgodnie z art. 401
pkt 2 k.p.c. wznowić postępowanie można jeżeli strona nie miała zdolności sądowej
lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana bądź jeżeli wskutek
naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania. Skarżąca nie
wskazuje, że pozbawienie jej możności skutecznego działania w procesie było
następstwem naruszenia przepisów prawa. W istocie opisana przez nią sytuacja
była następstwem zaniedbań z jej strony. Jeżeli ze względu na niedostateczną
znajomość języka polskiego nie rozumiała tego co działo się w procesie nic nie
stało na przeszkodzie, aby zgłosić przewidziane prawem wnioski, które sąd po
rozważeniu mógł uwzględnić i zapewnić skarżącej należytą reprezentację, a co za
tym idzie należytą obronę jej praw. Tylko długotrwałe zaniedbanie ze strony
skarżącej w korzystaniu z przysługujących jej praw w procesie spowodowało, że nie
uczestniczyła w nim aktywnie i nie mogła ze zrozumieniem zapoznać się z treścią
3
zapadłych wyroków. Skarga o wznowienie postępowania nie może w tej sytuacji
być środkiem do usunięcia tych wieloletnich zaniedbań skarżącej w korzystaniu
z przysługujących jej uprawnień. Należy wobec tego zgodzić się z Sądem
Apelacyjny, że brak ustawowej podstawy dla wznowienia postępowania i że skarga
zasługiwała na odrzucenie.
Mając na względzie powyższe Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39815
k.p.c.
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c., orzekł jak w sentencji postanowienia.