Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 217/14
POSTANOWIENIE
Dnia 14 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z powództwa K. R.
przeciwko T. Polskiej Spółce Akcyjnej w W.
o odszkodowanie i zadośćuczynienie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 kwietnia 2015 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 11 czerwca 2013 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w W.wyrokiem z 11 czerwca 2013 r. oddalił apelację
skarżącego powoda K. R. od wyroku Sądu z 29 maja 2012 r., którym oddalono jego
powództwo o odszkodowanie i zadośćuczynienie.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano na
podstawę przedsądu z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. Istotne zagadnienie prawne polega
„na potrzebie rozstrzygnięcia, czy przy ocenie zasadności roszczeń pracownika z
tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu, jeżeli podstawą
roszczenia jest odmowa wypłacenia premii zadaniowej w pełnej wysokości, w
sytuacji gdy, wbrew wewnętrznym przepisom pracodawcy, żadnemu z pracowników
znajdujących się w porównywalnej sytuacji nie wyznaczono celów i ich nie
rozliczono zgodnie z wewnętrznymi procedurami w ramach programu premiowego,
sąd orzekający bierze pod uwagę porównywalność sytuacji pracowników w
2
kontekście wszystkich elementów treści stosunku pracy, czy też, dla oceny, czy
pracownicy znajdują się w sytuacji porównywalnej, o której mowa w art. 183a
§ 3
Kodeksu pracy, wystarczające jest ustalenie, czy w stosunku do tych pracowników
zostały spełnione przesłanki wypłaty premii zadaniowej wynikające z wewnętrznych
przepisów pracodawcy?”. W uzasadnieniu wniosku podano co następuje: „W
ocenie powoda przedmiotem rozważania w powyższej sprawie, powinno być
rozstrzygnięcie, czy sytuacja powoda oraz pozostałych pracowników pozwanej, z
którymi rozwiązano umowy o pracę, była porównywalna biorąc pod uwagę treść
podpisanych porozumień o rozwiązaniu umowy o pracę oraz treść kolejnych uchwał
zarządu określających przesłanki w przedmiocie uzyskania prawa do premii.
Prawo do premii było bowiem regulowane kolejnymi, identycznymi w
istotnych zapisach uchwałami zarządu. Wpływu na roszczenie o premię nie miały
inne okoliczności, a tylko i wyłącznie zapisy wewnętrzne ustalone przez pozwaną i
nakładające – w pierwszej kolejności – na samą pozwaną określone obowiązki
wobec grupy menadżerów realizujących strategiczne projekty dla pozwanej, w tym
wyznaczenie celów menadżerów i ich rozliczenie. Sąd Okręgowy w niewłaściwym
kierunku skierował swoje rozważania, skupiając się na tym, czy praca powoda i
pozostałych pracowników pozwanej była jednakowej wartości i na tym, kto i przez
jaki okres nie świadczył pracy w okresie wypowiedzenia i czy było to spowodowane
chorobą, czy też zwolnieniem z obowiązku świadczenia pracy.
Istotą w przedmiotowej sprawie, potwierdzającą istnienie porównywalnej
sytuacji, jest okoliczność, że powód, podobnie jak pozostali pracownicy pozwanej, z
którymi rozwiązano umowy o pracę, nie miał wyznaczonych i rozliczonych celów
przez pracodawcę, nie wykonywał pracy w okresie wypowiedzenia. Zatem, tak
samo jak inni menadżerowie, powód nie mógł spełnić – nie ze swej winy –
warunków premiowych określonych w uchwale zarządu pozwanej spółki,
tymczasem w przypadku innych menadżerów przyjęto, że zrealizowali oni w 100%
cele pomimo ich niewyznaczenia, nierozliczenia przez pracodawcę i nie
świadczenia pracy przez pracowników a powodowi odmówiono wypłaty premii w
pełnej wysokości choć znajdował się on w porównywalnej sytuacji do pozostałych
menadżerów, z którymi rozwiązano umowy o pracę i wypłacono premię”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie przedstawia
zasadnej podstawy przedsądu i dlatego nie został uwzględniony.
Zasadniczy mankament wniosku (vide wyżej in extenso) polega na tym, że
koncentruje się tylko na indywidulanej sprawie skarżącego, czyli odpowiedź nie
wykraczałaby poza zwykłą wykładnię i zastosowanie prawa w tej konkretnej
sprawie. Skarżący odwołuje się do argumentacji właściwej podstawie przedsądu z
art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. Tej podstawy nie podaje jako przesłanki przedsądu i we
wniosku nawet hasłowo nie twierdzi, że skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona. Innymi słowy istotne zagadnienie prawne nie może być redukowane
do oceny normy prawnej w indywidulanej sprawie. Istotne zagadnienie prawne to
problem jurydycznie doniosły, o ważkim znaczeniu dla systemu lub dziedziny
prawa, opracowany na podstawie analizy prawa, orzecznictwa, a nawet doktryny,
po której to sam skarżący może wpierw stwierdzić, że takie zagadnienie prawne
rzeczywiście występuje i dlatego powinien rozpoznać je Sąd Najwyższy.
Tymczasem sformułowane zagadnienie nie ma rangi istotnego zagadnienia
prawnego. Rola Sadu Najwyższego nie może polegać na rozwiazywaniu kazusów
formułowanych przez strony we wnioskach o przyjęcie skargi, gdyż funkcja
podstawy przedsądu z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. będzie wówczas bezprzedmiotowa i
postępowanie kasacyjne stanie się powszechną instancją.
Z tych motywów orzeczono jak w sentencji, stosownie do art. 3989
§ 2 k.p.c.