Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 226/14
POSTANOWIENIE
Dnia 14 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt
w sprawie z powództwa K. L.
przeciwko F. Spółka Akcyjna w G.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 kwietnia 2015 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 31 stycznia 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Powód K. L. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego w G. z
dnia 31 stycznia 2014 r.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił „naruszenie prawa materialnego poprzez
błędną wykładnię art. 52 k.p. przewidującego, że poświadczenie nieprawdy przez
powoda K. L. należy oceniać jako działanie umyślne, a zatem wyczerpujące
przesłankę <> określoną w przedmiotowym artykule”.
Skarżący wniósł o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, „ponieważ w
sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, a mianowicie, jakie naruszenie
obowiązków pracowniczych należy uznać za ciężkie, gdyż kwestia ta wywołuje
liczne rozbieżności w orzecznictwie sądów”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Wstępnie trzeba przypomnieć, że ograniczenia dopuszczalności wnoszenia
skargi kasacyjnej wynikają z konstytucyjnej roli Sądu Najwyższego w systemie
organów wymiaru sprawiedliwości. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z
dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.)
rolą tego Sądu w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości pozostaje zapewnienie w
ramach nadzoru zgodności z prawem oraz jednolitości orzecznictwa sądów
powszechnych i wojskowych przez rozpoznawanie kasacji oraz innych środków
odwoławczych, podejmowanie uchwał rozstrzygających zagadnienia prawne i
rozstrzyganie innych spraw określonych w ustawach. Skarga kasacyjna nie jest
więc (kolejnym) środkiem zaskarżenia przysługującym od każdego rozstrzygnięcia
sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, z uwagi na
przeważający w jej charakterze element interesu publicznego. Służy ona kontroli
prawidłowości stosowania prawa, nie będąc instrumentem weryfikacji trafności
ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego orzeczenia, gdy się
weźmie nadto pod uwagę, że Konstytucja w art. 177 ust. 1 gwarantuje jedynie
dwuinstancyjne postępowanie. Ewentualna możliwość dalszego postępowania, w
tym postępowania przed Sądem Najwyższym, stanowi uprawnienie dodatkowe,
które może zostać obwarowane szczególnymi przesłankami, w tym określonymi w
art. 3989
§ 1 k.p.c.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (pkt 1), istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi nieważność
postępowania (pkt 3) lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona (pkt 4). W
związku z tym wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien
wskazywać, że zachodzi przynajmniej jedna z okoliczności wymienionych w
powołanym przepisie, a jego uzasadnienie zawierać argumenty świadczące o tym,
że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje
potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy.
Odnosząc się do przesłanki określonej w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., należy
zauważyć, że zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego oraz
doktryny istotność zagadnienia prawnego konkretyzuje się w tym, że w danej
3
sprawie występuje zagadnienie prawne mające znaczenie dla rozwoju prawa lub
znaczenie precedensowe dla rozstrzygnięcia innych podobnych spraw.
Sformułowanie istotnego zagadnienia prawnego w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 1
k.p.c. powinno zatem przybrać postać porównywalną z formułowaniem zagadnienia
prawnego budzącego poważne wątpliwości, o którym stanowi na przykład art. 390
§ 1 k.p.c. Chodzi więc o przedstawienie wyraźnych wątpliwości co do określonego
przepisu (normy) lub zespołu przepisów (norm), albo szerzej i bardziej ogólnie –
wątpliwości co do pewnego uregulowania prawnego (instytucji prawnej). Z
przedstawionego przez wnoszącego skargę istotnego zagadnienia prawnego musi
jednak wynikać, jaki jest konkretny problem prawny, na czym polegają istotne
wątpliwości (na przykład interpretacyjne). Sformułowane zagadnienie winno
odwoływać się w sposób generalny i abstrakcyjny do treści przepisu, który nie
podlega jednoznacznej wykładni, a którego wyjaśnienie przez Sąd Najwyższy
przyczyni się do rozwoju jurysprudencji i prawa pozytywnego. Rolą Sądu
Najwyższego, jako najwyższego organu sądowego w Rzeczypospolitej Polskiej, nie
jest bowiem działanie w interesie indywidualnym, lecz powszechnym, poprzez
ochronę obowiązującego porządku prawnego przed dowolnością orzekania i
ujednolicanie praktyki stosowania prawa pozytywnego (por. postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 4 lutego 2000 r., sygn. akt II CZ 178/99, OSNC 2000 nr 7-8,
poz. 147, z dnia 16 kwietnia 2008 r., I CZ 11/08, LEX nr 393883).
Wskazać należy, że zastosowane w art. 52 § 1 k.p. nieostre sfomułowanie o
„ciężkim” naruszeniu podstawowych obowiązków pracownika służy elastyczności
stosowania tego przepisu i możliwości odniesienia go do wielu zróżnicowanych
stanów faktycznych. Już z tego choćby względu nie jest możliwe udzielenie
abstrakcyjnej odpowiedzi, „jakie naruszenie obowiązków pracowniczych należy
uznać za ciężkie” oraz nie można mówić o rozbieżnościach w orzecznictwie w tej
kwestii.
Skarżący nie zdołał zatem wykazać, że zachodzi potrzeba rozpoznania jego
skargi przez Sąd Najwyższy, wobec czego z mocy art. 3989
k.p.c., należało
postanowić jak w sentencji.
4

II PK 226/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia