V KK 68/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-05-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 68/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Grubba
SSN Dariusz Świecki
Protokolant Katarzyna Wełpa
w sprawie D. I.
skazanego z art. 278 § 3 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
na posiedzeniu
w dniu 23 kwietnia 2015 r.,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego w części
dotyczącej orzeczenia o karze,
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 14 października 2013 r.
uchyla wyrok Sądu Rejonowego w W. w zaskarżonej części i w
tym zakresie przekazuje sprawę temu Sądowi do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
W sprawie niniejszej prokurator, oskarżając D. I. o popełnienie w dniu 15
lipca 2013 r. w W. na terenie centrum handlowego C. o zabranie w celu
przywłaszczenia dalmierza o wartości 428 zł na szkodę w/w podmiotu, tj.
2
przestępstwa z art. 278 § 3 k.k. dołączył do aktu oskarżenia, uzgodniony z
oskarżonym, wniosek o skazanie go bez rozprawy i orzeczenie grzywny w
wysokości 50 stawek dziennych po 10 zł każda. Sąd orzekający w tej sprawie,
wydanym na posiedzeniu wyrokiem z dnia 14 października 2013 r., uwzględniając
powyższy wniosek prokuratora, uznał oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu
i wymierzył mu karę 50 stawek dziennych grzywny po 20 zł każda, zaliczając na jej
poczet okres zatrzymania. Wyrok ten uprawomocnił się bez zaskarżania w dniu 22
października 2013 r. W lutym 2015 r. kasację od niego na korzyść oskarżonego, ale
jedynie w części orzeczenia o karze wywiódł Prokurator Generalny, zarzucając
rażącą obrazę art. 343 § 7 i art. 335 § 1 k.p.k., polegającą na uwzględnieniu przez
Sąd prawidłowo sformułowanego wniosku prokuratora, ale z wymierzeniem
oskarżonemu kary innej niż uzgodniona bez przeprowadzenia rozprawy.
Podnosząc ten zarzut skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w pierwszej instancji.
Rozpoznając tę kasację, Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja ta jest zasadna w oczywistym stopniu, stąd jej rozpoznanie na
posiedzeniu, o jakim mowa w art. 535 § 5 k.p.k. Jak już bowiem wskazano, mimo
że we wniosku składanym w trybie art. 335 § 1 k.p.k. występowano o orzeczenie
wobec oskarżonego 50 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda, wydanym
wyrokiem Sąd, orzekając wskazaną liczbę stawek grzywny, ustalił wysokość każdej
z nich na 20 zł, a więc niezgodnie z treścią wniosku. Sąd mógł wprawdzie tak
orzec, ale jedynie, gdyby prokurator na posiedzeniu, w uzgodnieniu z oskarżonym,
zmodyfikował ten wniosek, albo po uprzednim przekazaniu sprawy na rozprawę.
Tak jednak nie stało się i Sąd wydał zaskarżony wyrok na owym posiedzeniu. Tym
samym doszło do obrazy art. 343 § 7 k.p.k. w zw. z art. 335 § 1 k.p.k.
Powyższe oznacza, że wyrok ten musi być uchylony w zaskarżonym
zakresie i sprawa przekazana do ponownego rozpoznania. Otwiera to ponownie
Sądowi Rejonowemu możliwość orzekania na posiedzeniu, przewidzianym w art.
343 k.p.k., ale jedynie zgodnie z tym wnioskiem.
Ponieważ skarżący wyraźnie ograniczył zakres zaskarżenia jedynie do
orzeczenia o karze Sąd Najwyższy nie mógł ingerować w pozostałą część
zaskarżonego wyroku. Nie będzie też mógł w nią ingerować Sąd ponownie
3
rozpoznający sprawę, gdyż pozostała część orzeczenia jest prawomocna.
Wprawdzie, już po wydaniu w 2013 r. zaskarżonego wyroku, nastąpiła zmiana
przepisów prawa materialnego i stosownie do art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 27
września 2013 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego oraz niektórych
innych ustaw (Dz.U. z 2013, poz. 1247) doszło z dniem 9 listopada 2013 r. do
podniesienia kwoty rozgraniczającej przestępstwo kradzieży od wykroczenia
kradzieży, z 250 zł do ¼ minimalnego wynagrodzenia. To zaś oznacza, że wartość
mienia stanowiącego przedmiot czynu oskarżonego (428 zł), po uchyleniu wyroku
będącego przedmiotem tej kasacji mieści się obecnie w granicach zabronionego
zachowania będącego wykroczeniem, a nie przestępstwem, ponieważ wysokość
minimalnego wynagrodzenia wynika corocznie z aktu wykonawczego wydawanego
na podstawie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę z 2002 r., o jakiej
mowa w art. 47 § 9 k.w., a na rok 2015 wynosi ono 1.750 zł. Niemniej, z uwagi na
pozostającą już od dnia 22 października 2013 r. prawomocną, tę część
przedmiotowego wyroku, która dotyczy przypisania czynu stanowiącego
przestępstwo, Sąd ponownie rozpoznający sprawę – jak już wskazano – ingerować
w nią nie może. Władny jest zatem orzec jedynie karę na zasadach przewidzianych
dla grzywny za przestępstwa, czyli w stawkach dziennych, a nie kwotowo jak na
gruncie prawa wykroczeń. Kontrawencjonalizacja orzeczenia w tym zakresie może
zaś nastąpić w postępowaniu wykonawczym. Należy przy tym zauważyć, że kara,
jaką z uwagi na kierunek tej kasacji można orzec w stosunku do oskarżonego, jest
też możliwa na gruncie art. 119 § 1 k.w., będącego odpowiednikiem art. 278 § 1
k.k.
Z tych wszystkich względów orzeczono, jak na wstępie.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Grubba
SSN Dariusz Świecki
Protokolant Katarzyna Wełpa
w sprawie D. I.
skazanego z art. 278 § 3 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
na posiedzeniu
w dniu 23 kwietnia 2015 r.,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego w części
dotyczącej orzeczenia o karze,
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 14 października 2013 r.
uchyla wyrok Sądu Rejonowego w W. w zaskarżonej części i w
tym zakresie przekazuje sprawę temu Sądowi do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
W sprawie niniejszej prokurator, oskarżając D. I. o popełnienie w dniu 15
lipca 2013 r. w W. na terenie centrum handlowego C. o zabranie w celu
przywłaszczenia dalmierza o wartości 428 zł na szkodę w/w podmiotu, tj.
2
przestępstwa z art. 278 § 3 k.k. dołączył do aktu oskarżenia, uzgodniony z
oskarżonym, wniosek o skazanie go bez rozprawy i orzeczenie grzywny w
wysokości 50 stawek dziennych po 10 zł każda. Sąd orzekający w tej sprawie,
wydanym na posiedzeniu wyrokiem z dnia 14 października 2013 r., uwzględniając
powyższy wniosek prokuratora, uznał oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu
i wymierzył mu karę 50 stawek dziennych grzywny po 20 zł każda, zaliczając na jej
poczet okres zatrzymania. Wyrok ten uprawomocnił się bez zaskarżania w dniu 22
października 2013 r. W lutym 2015 r. kasację od niego na korzyść oskarżonego, ale
jedynie w części orzeczenia o karze wywiódł Prokurator Generalny, zarzucając
rażącą obrazę art. 343 § 7 i art. 335 § 1 k.p.k., polegającą na uwzględnieniu przez
Sąd prawidłowo sformułowanego wniosku prokuratora, ale z wymierzeniem
oskarżonemu kary innej niż uzgodniona bez przeprowadzenia rozprawy.
Podnosząc ten zarzut skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w pierwszej instancji.
Rozpoznając tę kasację, Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja ta jest zasadna w oczywistym stopniu, stąd jej rozpoznanie na
posiedzeniu, o jakim mowa w art. 535 § 5 k.p.k. Jak już bowiem wskazano, mimo
że we wniosku składanym w trybie art. 335 § 1 k.p.k. występowano o orzeczenie
wobec oskarżonego 50 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda, wydanym
wyrokiem Sąd, orzekając wskazaną liczbę stawek grzywny, ustalił wysokość każdej
z nich na 20 zł, a więc niezgodnie z treścią wniosku. Sąd mógł wprawdzie tak
orzec, ale jedynie, gdyby prokurator na posiedzeniu, w uzgodnieniu z oskarżonym,
zmodyfikował ten wniosek, albo po uprzednim przekazaniu sprawy na rozprawę.
Tak jednak nie stało się i Sąd wydał zaskarżony wyrok na owym posiedzeniu. Tym
samym doszło do obrazy art. 343 § 7 k.p.k. w zw. z art. 335 § 1 k.p.k.
Powyższe oznacza, że wyrok ten musi być uchylony w zaskarżonym
zakresie i sprawa przekazana do ponownego rozpoznania. Otwiera to ponownie
Sądowi Rejonowemu możliwość orzekania na posiedzeniu, przewidzianym w art.
343 k.p.k., ale jedynie zgodnie z tym wnioskiem.
Ponieważ skarżący wyraźnie ograniczył zakres zaskarżenia jedynie do
orzeczenia o karze Sąd Najwyższy nie mógł ingerować w pozostałą część
zaskarżonego wyroku. Nie będzie też mógł w nią ingerować Sąd ponownie
3
rozpoznający sprawę, gdyż pozostała część orzeczenia jest prawomocna.
Wprawdzie, już po wydaniu w 2013 r. zaskarżonego wyroku, nastąpiła zmiana
przepisów prawa materialnego i stosownie do art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 27
września 2013 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego oraz niektórych
innych ustaw (Dz.U. z 2013, poz. 1247) doszło z dniem 9 listopada 2013 r. do
podniesienia kwoty rozgraniczającej przestępstwo kradzieży od wykroczenia
kradzieży, z 250 zł do ¼ minimalnego wynagrodzenia. To zaś oznacza, że wartość
mienia stanowiącego przedmiot czynu oskarżonego (428 zł), po uchyleniu wyroku
będącego przedmiotem tej kasacji mieści się obecnie w granicach zabronionego
zachowania będącego wykroczeniem, a nie przestępstwem, ponieważ wysokość
minimalnego wynagrodzenia wynika corocznie z aktu wykonawczego wydawanego
na podstawie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę z 2002 r., o jakiej
mowa w art. 47 § 9 k.w., a na rok 2015 wynosi ono 1.750 zł. Niemniej, z uwagi na
pozostającą już od dnia 22 października 2013 r. prawomocną, tę część
przedmiotowego wyroku, która dotyczy przypisania czynu stanowiącego
przestępstwo, Sąd ponownie rozpoznający sprawę – jak już wskazano – ingerować
w nią nie może. Władny jest zatem orzec jedynie karę na zasadach przewidzianych
dla grzywny za przestępstwa, czyli w stawkach dziennych, a nie kwotowo jak na
gruncie prawa wykroczeń. Kontrawencjonalizacja orzeczenia w tym zakresie może
zaś nastąpić w postępowaniu wykonawczym. Należy przy tym zauważyć, że kara,
jaką z uwagi na kierunek tej kasacji można orzec w stosunku do oskarżonego, jest
też możliwa na gruncie art. 119 § 1 k.w., będącego odpowiednikiem art. 278 § 1
k.k.
Z tych wszystkich względów orzeczono, jak na wstępie.