Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 26/15
POSTANOWIENIE
Dnia 7 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Marian Kocon
SSN Maria Szulc (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi S. P.
o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w K.
z dnia 11 marca 2008r., wydanym
w sprawie z powództwa R. P.
przeciwko S. P.
o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 7 maja 2015 r.,
zażalenia skarżącego – S. P.
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 11 grudnia 2014 r.,
1) oddala zażalenie;
2) zasądza od S. P. na rzecz R. P. kwotę 3 600 (trzy tysiące
sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
zażaleniowego.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w K. odrzucił na podstawie art.
410 § 1 k.p.c. skargę o wznowienie postępowania wniesioną przez S. P. w dniu 12
sierpnia 2014 r. uznając, że wobec uprawomocnienia się zaskarżonego wyroku w
dniu 14 października 2008 r., została złożona po upływie terminu określonego w art.
408 k.p.c. Wskazał, że obszerne uzasadnienie skargi odnosi się do podstawy
określonej w art. 403 § 2 k.p.c., natomiast powołana podstawa z art. 401 pkt 2 k.p.c.
nie została w żaden sposób umotywowana i wykazana, co nie pozwala na przyjęcie,
że rzeczywiście istnieje.
W zażaleniu skarżący zarzucając naruszenie art. 408 i 401 pkt 2 k.p.c.
wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W toku badania dopuszczalności skargi o wznowienie postępowania sąd jest
zobowiązany ocenić jako pierwszą przesłankę istnienie ustawowej podstawy
wznowienia i dopiero pozytywne przesądzenie w tym zakresie pozwala na
rozważenie, czy został zachowany termin określony w art. 408 k.p.c. Skarżący
kwestionuje rozstrzygnięcie jedynie co do ustalenia, że skarga została wniesiona
po ustawowym terminie, natomiast nie podważa skutecznie stanowiska Sądu
Okręgowego odnośnie do nie oparcia jej na ustawowej podstawie określonej w art.
401 pkt 2 k.p.c. Wbrew stanowisku zaprezentowanemu w zażaleniu, jednym
zdaniem, wskazanie podstawy skargi o wznowienie postępowania wyłącznie
poprzez powołanie przepisu bez wskazania jakichkolwiek okoliczności
uzasadniających jej istnienie nie pozwala na przyjęcie, że skarżący wykazał,
iż zachodzi ustawowa przesłanka wznowienia. Pozostałe wywody skarżącego
odnoszą się do treści i uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w sprawie z dnia
14 czerwca 2014 r., wydanego prawie 6 lat po uprawomocnieniu się zaskarżonego
wyroku, powołanego na uzasadnienie zaistnienia przesłanki określonej w art. 403 §
2 k.p.c. Tymczasem późniejsze wykrycie prawomocnego wyroku odnoszącego się
do tego samego stosunku prawnego oznacza, że strona dowiedziała się o wyroku,
który zapadł w czasie toczącego się postępowania, którego dotyczy skarga o
3
wznowienie postępowania. Wskazane przez skarżącego okoliczności ani nie
uzasadniają przyjęcia zaistnienia wskazanych ustawowych przesłanek wznowienia
(art. 401 pkt 2 i 403 § 2 k.p.c.), ani nie mogą stanowić przyczyny wykluczenia
zastosowania terminu pięcioletniego określonego w art. 408 k.p.c.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c.
w zw. z art. 39814
k.p.c., o kosztach rozstrzygając zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c., art.
108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 i 398 21
k.p.c. oraz § 6 pkt 7, § 13 ust. 2 pkt 2
w zw. z § 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r.,
poz. 461).

II CZ 26/15

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia