Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 122/15
POSTANOWIENIE
Dnia 28 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2015 r.
sprawy M. W.
skazanego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 26 listopada 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w L.
z dnia 30 września 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego,
3) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. W. - Kancelaria
Adwokacka w L. - kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa
złote osiemdziesiąt groszy), w tym 23 % podatku VAT, tytułem
wynagrodzenia za sporządzenie kasacji z urzędu.
UZASADNIENIE
M. W. wyrokiem Sądu Rejonowego w L. z dnia 30 września 2013 r., sygn.
akt […], został skazany za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., na karę 3 lat
2
pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 220 stawek dziennych przy
ustaleniu wysokości stawki na kwotę 10 zł (pkt VII wyroku). Orzeczeniem tym
rozstrzygnięto także o przepadku korzyści majątkowych osiągniętych z
przestępstwa, dowodach rzeczowych oraz zaliczeniu tymczasowego aresztowania
na poczet orzeczonej kary.
Na skutek wywiedzionych od tego wyroku apelacji, w tym m. in. przez
skazanego i jego obrońców, Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 26 listopada
2014 r., sygn. akt […], zmienił zaskarżony wyrok, także w odniesieniu do M. W., w
ten sposób, iż z podstawy wymiaru kary wyeliminował art. 56 ust. 1 cyt. ustawy. W
pozostałym zaś zakresie zaskarżone orzeczenie utrzymał w mocy.
Kasację od wyroku Sądu II instancji wywiódł obrońca skazanego M. W.
zarzucając rażące naruszenie prawa procesowego, w pierwszym rzędzie art. 7
k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k., polegające na oparciu
ustaleń faktycznych na zeznaniach świadka R. F., które są jedynie pomówieniami i
nie zostały zweryfikowane innym materiałem dowodowym, oraz nie odniesieniu się
Sądu II instancji w uzasadnieniu wyroku dlaczego w przypadku tego skazanego
Sąd uznał za zasadne oparcie się tylko i wyłącznie na pomówieniu, jeżeli żaden
inny świadek nie wymienia osoby M. W. jako powiązanego ze sprawą- co mogło
mieć wpływ na treść orzeczenia. Po drugie naruszenie art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k.,
poprzez bezrefleksyjne – zdaniem obrońcy - uznanie przez Sąd Okręgowy za
słuszne ustaleń Sądu I instancji w zakresie prognozy kryminologicznej dla
oskarżonego. Wreszcie podniósł naruszenie art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 5 § 1 i 2
k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., polegającą na powtórzeniu przez Sąd Okręgowy w
uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego bez dokonania własnej analizy zarzutów
apelacji, wyjaśnieniu motywów, którymi kierował się Sąd uznając M. W. za winnego
popełnienia zarzucanego mu czynu, w oderwaniu od zasad określonych w art. 5 § 1
k.p.k. i art. 7 k.p.k. pominięciu w ogóle kwestii nieudowodnienia w toku całego
postępowania okoliczności działania przez skazanego w środowisku związanym z
dystrybucją narkotyków w rozumieniu art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii.
3
Skarżący wniósł o uniewinnienie skazanego od popełnienia zarzucanego mu
czynu ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu II instancji i wyroku Sądu Rejonowego
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania temu Sądowi.
Prokurator w odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako oczywiście
bezzasadnej.
Sąd Najwyższy, zważył, co następuje:
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym, dlatego podlega oddaleniu
w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Koniecznym już na wstępie niniejszych rozważań jest uwypuklenie, iż
złożona przez obrońcę skazanego M. W. kasacja i jej zarzuty nie spełniają
kryteriów art. 523 § 1 k.p.k. Zgodnie z tym bowiem przepisem kasację można
wnieść z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego rażącego
naruszenia prawa, jeśli mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. Autor skargi
wprawdzie wskazał na – jego zdaniem – niepełną i nierzetelną kontrolę przez Sąd
odwoławczy orzeczenia Sądu Rejonowego, jednakże analiza tak sformułowanych
zarzutów, co więcej przywołanej na ich poparcie argumentacji skonfrontowane z
uzasadnieniem Sądu II instancji, obnażyła po pierwsze bezzasadność tychże
twierdzeń, po wtóre rzeczywisty cel skargi, który zdecydowanie wykracza poza
możliwości postępowania kasacyjnego. Skarżącemu najwyraźniej idzie o dokonanie
ponownej kontroli i weryfikacji ustaleń faktycznych w sprawie oraz ocenę
poszczególnych dowodów, które legły u podstaw uznania winnym i skazania M. W.
Tym niemniej, spełnienie oczekiwań obrońcy nie może dokonać się w
postępowaniu kasacyjnym z uwagi na jasne i klarowne ograniczenia ustawodawcy
w tym zakresie, co było już wielokrotnie komentowane w orzecznictwie Sądu
Najwyższego. Podkreślić wyraźnie jeszcze raz należy, iż kwestionowanie ustaleń
faktycznych na tym etapie postępowania jest niedopuszczalne i nie znajduje
aprobaty.
Odnosząc się do zarzutów, gdzie zasugerowano niewłaściwą i niepełną
kontrolę wyroku Sądu Rejonowego, wskazać trzeba, iż są one bezzasadne w
stopniu oczywistym. Sąd Okręgowy przeprowadził rzetelną i kompleksową kontrolę
wyroku Sądu I instancji, nie pomijając żadnego z wywiedzionych w apelacji
zarzutów. Z przeprowadzonych w tym zakresie czynności sporządził logiczne i
4
jasne uzasadnienie przedstawiając w nim kierunek i rezultat przyjętych dociekań.
Motywy odrzucenia zarzutów apelacyjnych są jak najbardziej pełne i wystarczające
stąd też nie budzą – wbrew twierdzeniom obrońcy - najmniejszych wątpliwości. Nie
można przy tym zgodzić się ze skarżącym, iż Sąd Okręgowy niejako „na ślepo”
przyjął argumentację Sądu Rejonowego samodzielnie nie analizując apelacyjnych
wywodów. Przeczy temu twierdzeniu w szczególności zawartość i siła argumentów
uzasadnienia zaskarżonego wyroku, która ze wszech miar osadzona jest w
zgromadzonych i poprawnie ocenionych dowodach i ustalonych na ich postawie
faktach.
Skarżący nie godzi się ze skazaniem M. W., i nie akceptuje, że nastąpiło to
w oparciu o zeznania R. F. Za wszelką cenę pragnie dyskredytacji tychże depozycji
jako wartościowego źródła dowodowego. Celowo nie zauważa, że właśnie
zeznaniom tego świadka poświęcono najwięcej uwagi. Specyfika sytuacji
procesowej małego świadka koronnego wymusza na Sądzie uważną i skrupulatną
ocenę takich zeznań, co nie zostało przeoczone przez Sądy obu instancji. Sąd
Rejonowy na str. 8 -11 uzasadnienia dokonał drobiazgowej analizy tego dowodu,
konfrontując go z pozostałymi faktami w tym i z nieosobowymi źródłami w postaci
zapisów z zabezpieczonego telefony komórkowego.
Sąd Okręgowy zeznaniom R. F. poświęcił zaś rozważania na str. 20 i n.
uzasadnienia. Na tych kartach przedstawił wystarczającą i logiczną argumentację z
jakich powodów wszelkie próby podważenia ich wartości nie mogły wywrzeć
jakiegokolwiek skutku. Zawarta tam argumentacja jest przekonywająca i nie
wymagająca szerszego przytoczenia w tym miejscu.
Wina skazanego ponad wszelką wątpliwość została w sprawie udowodniona
i wykazana.
Jeśli chodzi o zarzut skarżącego zawarty w pkt 2 kasacji, to w pełni podzielić
należy twierdzenie prokuratora, że nie został on należycie skonstruowany i
uzasadniony. Z tych też powodów nie ma możliwości przejrzenia zamysłu
skarżącego w omawianej inkryminacji a skoro tak, to nie ma też możliwości
odniesienia się do niego.
Reasumując ocenić należy, iż zarzuty skarżącego stanowią jedynie
nieudolną polemikę z ustaleniami faktycznymi poczynionymi w sprawie, zawierają
5
subiektywną, oderwaną od realiów, nie popartą rzeczowymi argumentami ich
ocenę, dlatego nie są w stanie wywrzeć skutku zgodnego z kierunkiem skargi.
Złożony przez obrońcę wniosek o zasądzenie kosztów udzielonej pomocy
prawnej zasługuje na uwzględnienie. Znajduje on przede wszystkim podstawę
prawną w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze
(tekst jedn.: Dz. U. z 2009 Nr 146, poz. 1188), zaś wysokość zasądzonej kwoty
wynika z § 14 ust. 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst
jedn.: Dz. U. z 2013 r. Nr 461).
Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w części dyspozytywnej
postanowienia.