Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Siedlcach VII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Banasiuk

Protokolant st. sekr. sąd. Beata Grochowska

w obecności oskarżyciela – T. P.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 12 maja 2015r. i 11 czerwca 2015r. w S.

sprawy M. D. (1) , syna T. i J. z domu P.

urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 19 lutego 2014r. w S., woj. (...) działając w celu udaremnienia wykonania orzeczeń Sądu Rejonowego w Ełku III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 6 grudnia 2013r. oraz z dnia 16 czerwca 2014r. wydanych w sprawie sygn. akt III RC 530/13 darował A. D. składnik swojego majątku w postaci zabudowanej nieruchomości położonej we wsi B. gm. S. złożonej z działek gruntu o numerach ewidencyjnych (...) zagrożonej zajęciem przez Komornika Sądowego, przez co udaremnił zaspokojenie swojego wierzyciela małoletniej K. D. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego M. D. (2),

tj. o czyn z art. 300 § 2 kk

ORZEKA:

I.  oskarżonego M. D. (1) uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 300 § 2 kk i za to na podstawie art. 300 § 2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

II.  na podstawie art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

III.  zwalnia oskarżonego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując te ostatnie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VII K 152/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. D. (2) zawarła w dniu 28 lipca 2012 r. związek małżeński z oskarżonym M. D. (1). Małżonkowie wychowywali ich wspólne dziecko K. D. urodzoną w dniu (...) Do listopada 2013 r. M. D. (2) zamieszkiwała wraz mężem i dzieckiem w domu jednorodzinnym położonym w B., będącym własnością M. D. (1). W tym miesiącu wyprowadziła się od niego wraz z córką i zamieszkała w domu swoich rodziców w E. przy ulicy (...).

W dniu 2 grudnia 2013 r. M. D. (2) w imieniu swojej małoletniej córki złożyła do Sądu Rejonowego w Ełku III Wydział Rodzinny i Nieletnich pozew o zasądzenie od M. D. (1) alimentów w kwocie 1500 zł. W dniu 6 grudnia 2013 r. w/w sąd wydał w sprawie III RC 530/13 postanowienie, w którym zobowiązał oskarżonego do łożenia tytułem zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego na rzecz K. D. kwoty 600 zł miesięcznie, płatne do rąk M. D. (2).

W dniu 13 stycznia 2014 r. M. D. (2) w imieniu swojej małoletniej córki K. D. złożyła do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Siedlcach wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko oskarżonemu. W tym dniu w/w komornik wszczął egzekucję pod sygnaturą KMP 4/14 i w której następnie uznał się niewłaściwym i postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2014 r. przekazał akta egzekucyjne Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Ełku.

W dniu 19 lutego 2014 r. oskarżony udał się wraz z siostrą A. D. do Kancelarii Notarialnej położonej w S. przy ulicy (...). Tam zawarł w formie aktu notarialnego Rep.A (...) umowę darowizny, na mocy której darował swojej siostrze zabudowaną nieruchomość położoną w B., złożoną z działek gruntu o numerach ewidencyjnych (...). W tym samym dniu A. D. przed notariuszem sporządziła testament Rep. (...), w którym zdecydowała, iż w razie jej śmierci w/w nieruchomość przejdzie na własność jej bratanicy K. D..

M. D. (1) dokonując darowizny wiedział, że w/w składnik jego majątku jest zagrożony zajęciem w toku postępowania egzekucyjnego, prowadzonego na rzecz jego córki.

Wyrokiem z dnia 16 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w Ełku zasądził od oskarżonego tytułem alimentów kwotę po 660 zł na rzecz jego córki, zaś wyrokiem z dnia 27 października 201 r. Sąd Okręgowy w Suwałkach zmienił w/w wyrok i zsądził od oskarżonego na rzecz córki kwotę 900 zł.

Postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Komornika przy Sądzie Rejonowym w Ełku mające na celu wyegzekwowanie należności alimentacyjnych na rzecz K. D. jest obecnie bezskuteczne, gdyż oskarżony nie posiada żadnego majątku, który mógłby zająć komornik.

Oskarżony był dotychczas karany z art.43 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w 2004 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień oskarżonego (k. 154v, 112-112v), zeznań M. D. (2) (k.155-155v, 1-2, 10v, 180v), wypisu aktu notarialnego Rep.A (...) (k.4-5), odpisy akt sprawy III RC 530/13 SR w Ełku (k.32-53), odpisy akt sprawy Komornika przy SR w Ełku (k.72-107), dane o karalności (k.113-114), kserokopie aktów notarialnych (k.138-143), kserokopia protokołu (k.144).

Oskarżony M. D. (1) nie przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu i wyjaśnił, że darując siostrze nieruchomość w B. liczył, że siostra zaopiekuje się nim na starość. Wyjaśnił, iż jego celem nie było udaremnienie wykonania orzeczeń sądowych i udaremnienie zaspokojenia K. D..

Na rozprawie nie przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu i wyjaśnił, iż w dniu przepisania nieruchomości na siostrę, ta ostatnia przed notariuszem sporządziła testament, na mocy którego, w razie jej śmierci przedmiotową nieruchomość będzie dziedziczyła córka K. D..

Wyjaśnienia oskarżonego w części nie przyznającej się do winy nie zasługują na wiarę, powiem pozostają w sprzeczności w pozostałych dowodach – w tym zeznaniach świadka M. D. (2). W pozostałym zakresie odnośnie faktu przepisania przedmiotowej działki na siostrę oraz sporządzenia przez A. D. testamentu, wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za wiarygodne, bowiem znajdują potwierdzenie w załączonych do akt przez oskarżonego aktach notarialnych.

Świadek M. D. (2) zeznała, iż jeszcze przed jej wyprowadzką oskarżony powiedział, że przepisze działkę siostrze, by nie płacić alimentów. Jak podała o sporządzeniu testamentu przez A. D. dowiedziała się na rozprawie w dniu 12 maja 2015 r. Dodatkowo zeznała, iż wskutek zachowania oskarżonego do tej pory nie uzyskała żadnych pieniędzy tytułem alimentów.

Zeznania powyższe Sąd uznał za prawdziwe, bowiem znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego oraz załączonych dokumentach.

Nie budzą wątpliwości pozostałe zgromadzone w sprawie dokumenty, stanowią one wiarygodny materiał dowodowy.

Zdaniem Sądu wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, a czyn którego się dopuścił wypełnia dyspozycję art. 300 § 2 kk.

Przepis art.300 § 2 kk chroni dwa różne dobra prawne: prawidłowość (pewność) obrotu gospodarczego oraz powagę orzeczeń organów państwowych (vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2003 r. w sprawie I KZP 32/03, OSNKW 2004 r. nr 1, poz.3). Powyższy przepis chroni zasady uczciwego obrotu tak w aspekcie indywidualnych interesów majątkowych poszczególnych uczestników obrotu gospodarczego, jak i w aspekcie ponadindywidualnych interesów gospodarczych całego społeczeństwa. W szczególności chodzi o zapewnienie realizacji roszczeń wierzycieli, usankcjonowanych przez orzeczenia organów państwowych, w normalnym czasie i trybie. Art.300 § 2 kk chroni zarazem powagę rozstrzygnięć dokonywanych w sprawach indywidualnych przez organy państwowe. Każde bowiem zachowanie się skierowane przeciwko wykonaniu orzeczenia sądu lub innego organu państwowego – jako akt samowoli – godzi zawsze w porządek prawny.

Reasumując Sąd w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie VI KK 226/11, w której stwierdził, iż „przestępstwa z art.300 § 2 kk można dopuścić się również wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi, a więc w okresie gdy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej na drodze sądowej. Wystarczające jest więc, by składniki majątku były zagrożone zajęciem, jeżeli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć”.

W odniesieniu do powyższego, oskarżony rozporządzając swoim majątkiem na rzecz siostry był w pełni świadomy pokrzywdzenia swojej córki, bowiem wiedział, że matka dziecka wystąpiła przeciwko niemu o alimenty. W dniu 6 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Ełku zobowiązał oskarżonego do łożenia na rzecz swojej córki kwoty 600 zł tytułem zabezpieczenia roszczenia. Oskarżony więc był zobowiązany do tego, by dokonywać przysporzeń w swoim majątku, aby móc wykonać zapadłe w postępowaniu alimentacyjnym orzeczenia. Tymczasem w dniu 19 lutego 2014 r. oskarżony wyzbył się majątku, czym udaremnił wykonanie orzeczeń sądowych, jak również zaspokojenie małoletniej córki. Mimo, iż w tym dniu przedmiotowa nieruchomość nie była zajęta przez komornika, z całą pewnością była zagrożona takim zajęciem. Nie zmienia przy ocenie zachowania oskarżonego fakt, iż jego siostra sporządziła testament na rzecz jego córki, bowiem testament taki w każdej chwili może zostać zmieniony.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd uwzględnił wysoki stopień winy oskarżonego wynikający z braku poszanowania orzeczeń wydanych przez Sąd, wziął pod uwagę także dotychczasową jego karalność, a także jego stan rodzinny –utrzymuje się z odszkodowania powypadkowego, bezrobotny bez prawa do zasiłku, żonaty ojciec 4 dzieci, na które w sumie ma zasądzone alimenty w kwocie 2400 zł. Dlatego też Sąd wymierzył karę jednego roku pozbawienia wolności. Jednocześnie Sąd uznał, iż wobec niego zachodzą wszelkie przesłanki z art. 69 § 1 i 2 kk do skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia tejże kary. Trzyletni okres próby określony na podstawie art.70 § 1 pkt 1 kk będzie dla oskarżonego wystarczający, aby mógł przemyśleć swoje postępowanie i wysnuć wnioski co do swego zachowania w przyszłości.

Na mocy art.33 § 2 kk Sąd wymierzył oskarżonemu grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych, w kwocie po 10 zł każda. Ilość stawek Sąd ustalił mając na względzie stopień szkodliwości czynu oskarżonego, zaś wysokość stawki - sytuację materialną oskarżonego.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w wyroku, o kosztach rozstrzygając na podstawie art.624 § 1 kpk. Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych, przejmując te ostatnie na rzecz Skarbu Państwa, z uwagi na fakt, iż uiszczenie ich przy orzeczonej karze grzywny, stanowiłoby dla oskarżonego zbyt duże obciążenie.