Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pismem z 15 grudnia 2009 roku Agencja Nieruchomości Rolnych w W. odmówiła dokonania zmiany stawki procentowej opłaty rocznej uiszczanej przez powódkę (...) sp. z o.o. ( (...) S.A. w G.) w W. z 3% na 1% w odniesieniu do działki (...) położonej w W., dzielnicy W., dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...). W uzasadnieniu Agencja Nieruchomości Rolnych wskazała, że na przedmiotowej nieruchomości przeprowadzono jedynie zabiegi agrotechniczne (talerzowanie), porządkujące teren i zwalczające chwasty. Natomiast brak śladów działalności plonotwórczej oznacza, iż nieruchomość nie jest użytkowana rolniczo (k. 17 - 18 - pismo).

15 stycznia 2010 roku powodowa spółka złożyła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. wniosek (zastępujący pozew w niniejszej sprawie) o ustalenie, że odmowa dokonania zmiany stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest nieuzasadniona, bowiem począwszy od 1 stycznia 2010 roku opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości powinna wynosić 29.361,50 zł przy uwzględnieniu dotychczasowej wartości tej nieruchomości w kwocie 2.936.150,45 zł oraz zastosowaniu stawki procentowej 1% tej wartości. W uzasadnieniu wniosku powódka wskazała, że do dnia 31 grudnia 2009 roku zaistniały wszystkie przesłanki do dokonania począwszy od dnia 1 stycznia 2010 roku aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości, stanowiącej działkę nr (...), poprzez zmianę dotychczasowej stawki procentowej tej opłaty. W dalszej części podniosła ona, że poza rolnym charakterem działki nr (...), o jej wykorzystywaniu na cele rolne świadczą czynności przez nią podjęte, w szczególności prowadzenie działalności rolniczej przez dzierżawców tej działki S. G. i P. G.. Na mocy umowy dzierżawy osoby te zobowiązały się do prowadzenia działalności rolniczej na przedmiotowej nieruchomości. Prace podjęte w 2008 i 2009 roku, polegały na skoszeniu trawy, wraz z wywozem pokosu, oznaczaniu i oczyszczaniu terenu oraz wycince drzewek. Ponadto powodowa spółka podkreśliła, iż działka nie jest porośnięta wieloletnimi chwastami i młodymi drzewami. Zdaniem powódki o rolnym charakterze nieruchomości świadczy fakt uiszczania przez nią podatku rolnego. Według powódki okoliczności te przemawiały za przyjęciem, że przed 1 stycznia 2010 roku na nieruchomości rozpoczęto wykonywanie czynności o charakterze rolniczym (k. 35 - 44 - wniosek).

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. orzeczeniem z dnia 23 marca 2011 r. oddaliło powyższy wniosek powódki, z uwagi na fakt, iż nie wykazała ona, że doszło do trwałej zmiany sposobu korzystania z przedmiotowej nieruchomości gruntowej (k. 13 - 14 - orzeczenie SKO).

Od powyższego orzeczenia powódka wniosła w ustawowym terminie sprzeciw, w którym podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wniosła o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka podtrzymała w całości argumentację przedstawioną we wniosku wniesionym 15 stycznia 2010 roku do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. (k. 2 - 9- sprzeciw).

W odpowiedzi na pozew Agencja Nieruchomości Rolnych wniosła o jego oddalenie w zakresie żądania, iż od dnia 1 stycznia 2010 r. opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...), położoną w dzielnicy W. w W., wynosi 29.361,50 zł i obowiązuje według stawki 1% oraz o zasądzenie od powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana podniosła, że w niniejszej sprawie czynności faktyczne i prawne powoda mają na celu obejście przepisu o stawce 3% i zmniejszenie należności Skarbu Państwa z tytułu opłaty za użytkowanie wieczyste. Ponadto zdaniem pozwanej zawarcie przez powoda umowy dzierżawy na okres do 31 grudnia 2018 r. w celu pobierania pożytków płynących z rolniczego wykorzystania nieruchomości powinno zostać uznane za niewiarygodne. (k. 165 - 182 - odpowiedź na pozew).

W dalsze korespondencji oraz w toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nieruchomość gruntowa, położona przy ul. (...) w W., dzielnica W., oznaczona w ewidencji gruntów jako działka nr (...) z obrębu(...) o powierzchni 0,4835 ha (powstała z podziału kolejno działki (...)) jest własnością Skarbu Państwa. Zgodnie z uchwałą nr 404 Rady Gminy W. W. z 22 stycznia 2001 roku w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów Przedpola P. Wilanowskiego przedmiotowa działka znajdowała się w obszarze zakwalifikowanym jako „tereny zabudowy usługowej, biurowej lub użyteczności publicznej z dopuszczeniem zabudowy mieszkaniowo - usługowej lub zamieszkania zbiorowego”. Działka ta została przekazana na rzecz Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, której następcą prawnym jest pozwana Agencja Nieruchomości Rolnych. Strona pozwana oddała w/w nieruchomość (...) S.A. w G. w użytkowanie wieczyste. Na podstawie umowy objęcia akcji oraz wniesienia wkładu niepieniężnego z 10 sierpnia 2008 roku użytkownikiem wieczystym działki (jak również innych działek, w sumie 90 ha gruntów) została powódka (...) S.A. w G.. Celem operacji (w odniesieniu m.in. do działki nr (...)) była budowa centrum handlowego. 19 maja 2009 roku prawo do użytkowania wieczystego przedmiotowej działki zostało na podstawie umowy przeniesione na (...) Sp. z o.o. w W.. Następnie umową z 17 czerwca 2010 roku prawo do użytkowania wieczystego działki zostało przeniesione na Centrum Handlowe (...) Sp. z o.o. w W.. (...) Sp. z o.o. przekształciła się w (...) Sp. z o.o. w G.. Na podstawie uchwał o połączeniu z 11 lutego 2013 roku, w oparciu o plan połączenia z 13 grudnia 2012 roku, nastąpiło połączenie powódki (spółka przejmująca) z (...) Sp. z o.o. (spółka przejmowana) poprzez przeniesienie całości majątku spółki przejmowanej na powódkę (okoliczności bezsporne, k. 200 - 214 - uchwałą nr 404 Rady Gminy W. W. wraz z załącznikami, k. 225 - 230 - decyzje, k. 222 - 224 - zawiadomienia o zmianach w danych ewidencji gruntów i budynków, k. 633 - 648 - wydruk KRS powódki, k. 748 - 763, 764 - 768 - wydruki elektronicznej księgi wieczystej, e-protokół rozprawy z 7 marca 2013 roku - zeznania świadka W. C. (1)).

Umową z 8 września 2008 roku powódka zleciła (...) Sp. z o.o. w W. przeprowadzenie prac, polegających na skoszeniu trawy wraz z wywozem pokosu m.in., na działce (...) (z której wydzielona została działka (...)), za kwotę 20.704,50 zł brutto (k. 101, 108 - 109 - umowa wraz z załącznikiem, k. 102 - faktura VAT).

17 listopada 2008 roku pomiędzy (...) S.A. (wydzierżawiającym) a P. G. i S. G. (dzierżawcami) zawarta została umowa dzierżawy gruntu rolnego o łącznej powierzchni 64,0077 ha oraz zlecenie ich regeneracji. W preambule umowy stwierdzono, że głównym przedmiotem działalności wydzierżawiającego ( (...) S.A.) jest działalność deweloperska i jest on zainteresowany wydzierżawieniem gruntów na cele rolnicze do czasu rozpoczęcia na tych gruntach lub ich części inwestycji deweloperskiej. Przedmiotem tej umowy była m.in. działka nr (...) (§ 1 ust. 1 c w zw. z ust. 2 umowy). Powyższa umowa została podpisana do dnia 31 grudnia 2018 roku, z zastrzeżeniem możliwości jej wcześniejszego rozwiązanie przez którąkolwiek ze stron z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, jednakże dla działek, na których będą uprawiane płody rolne okres wypowiedzenia i skutek rozwiązujący umowy następuje zawsze po zbiorach płodów rolnych w roku, którego dotyczy wypowiedzenie, jednak nie dłużej niż do końca roku kalendarzowego, lub według wyboru wydzierżawiającego wcześniej za zwrotem dzierżawcy rynkowej wartości płodów rolnych na działkach będących przedmiotem wypowiedzenia (§ 2 ust. 1 i 2). W § 4 tej umowy wydzierżawiający oświadczył, że w związku z niskim stanem gospodarczym dzierżawionych działek zleca dzierżawcy zadania mające na celu przywrócenie im wysokiej kultury rolnej, które obejmują w szczególności: odgruzowanie terenu, niwelację terenu, wycinkę drzew, skarczowanie traw, spulchnienie ziemi, talerzowanie, oranie, opryskiwanie, nawożenie. Harmonogram prac rekultywacji gruntu stanowił zaś załącznik nr 2 do umowy. Za w/w prace dzierżawca przysługiwało wynagrodzenie wg stawki godzinowej wynoszącej 39 zł brutto z 1 roboczogodzinę/1 osobę. Ponadto wydzierżawiający zobowiązywał się do zwrócenia dzierżawcom uzasadnione koszty związane z wykonaniem zlecenia, o ile koszty te zostaną zaakceptowane przez wydzierżawiającego. Również wszelkie podatki, opłaty i inne świadczenia, w szczególności podatek rolny związane z działkami, będącymi przedmiotem dzierżawy, miały obciążać wydzierżawiającego (§ 10 umowy). Rozliczenie prac miało się odbywać w pełnych okresach miesięcznych na podstawie protokołu z wykonanych prac zaakceptowanego przez wydzierżawiającego. Ponadto dzierżawca zobowiązał się do utrzymania przedmiotu dzierżawy w należytej kulturze agrotechnicznej zgodnie w wymogami prawidłowej gospodarki właściwej dla rodzaju wydzierżawianych gruntów oraz oświadczył, że zamierza od 2008 r. rozpocząć uprawę i siew roślin zbożowych lub/i okopowych lub/i będzie zakładał użytki zielone, natomiast począwszy od 2010 r. na obszarze ok. 2 ha planuje założyć szkółkę krzewów i krzaków ozdobnych (§ 6 ust. 1-2). Tytułem wynagrodzenia dzierżawcy obowiązani byli płacić na rzecz wydzierżawiającego czynsz w kwocie 640 zł netto / 1 ha w skali rocznej, przy czym w 2008 i 2009 r. miał on być obniżony o 50% z uwagi na faktyczny zły stan gospodarczy gruntów (§ 3 ust 1 i 7 umowy) (k. 281 - 286 - umowa, k. 287 - harmonogram prac).

4 grudnia 2008 roku rolnicy S. G. i P. G. złożyli oświadczenie, że zamierzają w/w grunt wykorzystywać długoterminowo na cele rolnicze, a od 1 grudnia 2008 roku rozpoczęli prace rekultywacyjne (k. 103 - oświadczenie).

21 maja 2009 roku pomiędzy (...) Sp. z o.o. w W. (wydzierżawiającym) a P. G. i S. G. (dzierżawcami) zawarta została umowa dzierżawy gruntu rolnego o łącznej powierzchni 5.0968 ha oraz zlecenie ich regeneracji. W preambule umowy stwierdzono, że głównym przedmiotem działalności wydzierżawiającego ( (...) Sp. z o.o.) jest działalność deweloperska i jest on zainteresowany wydzierżawieniem gruntów na cele rolnicze do czasu rozpoczęcia na tych gruntach lub ich części inwestycji deweloperskiej. Przedmiotem tej umowy była m.in. działka nr (...) (§ 1 c) umowy). Umowa ta powtarzała postanowienia umowy z 17 listopada 2008 roku zawartej przez dzierżawców z (...) S.A. Podwyższeniu uległa stawka godzinowa do kwoty 40 zł brutto za 1 roboczogodzinę/1 osobę (k. 247 - 252 - umowa).

Postanowieniem z 10 lutego 2010 roku (...) Dyrektor Ochrony Środowiska w W. uzgodnił realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie garażu dla nie mniej niż 300 samochodów osobowych oraz zespołu zabudowy usługowej, na terenie o powierzchni nie mniejszej niż 2 ha, w ramach inwestycji polegającej na budowie budynku wielofunkcyjnego zespołu handlowo - usługowego pod nazwą (...) m.in. na działce nr (...). Postanowieniem nr (...)/ (...)/10 z 23 września 2010 roku Prezydent (...) W. podjął z urzędu postępowanie administracyjne w przedmiocie wniosku o ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie galerii handlowo - usługowych (...) przewidzianej do realizacji w dzielnicy W. w rejonie ulic (...) na terenie m.in. działki nr (...) (k. 187 - 190 - postanowienie (...) Dyrektora Ochrony Środowiska w W., k. 216 - 218 - postanowienie Prezydenta m. st. W.).

Działka nr (...) przeznaczona były pod inwestycję w postaci budowy garażu dla nie mniej niż 300 samochodów osobowych oraz zespołu zabudowy usługowej ma terenie o powierzchni nie mniejszej niż 2 ha, w ramach inwestycji polegającej na budowie budynku wielofunkcyjnego zespołu handlowo - usługowego. Samo centrum handlowe, według pierwotnych planów miało powstać wiele lat wcześniej - konieczne było zatem utrzymywanie działek pod jej budowę w uporządkowanym stanie. Działka była pusta i nieogrodzona w związku z czym inwestorzy, którzy prowadzili w okolicy prace budowlane wyrzucali na jej obszar gruz i odpadki. Wynajęcie firmy ochroniarskiej nie usunęło problemu. Postanowiono zatem wynająć osoby, które będą dbały o czystość i porządek na gruntach. Osobami tymi byli S. i P. G., przy czym jeszcze pod koniec stycznia 2009 r. działka była zachwaszczona i niezagospodarowana, były na niej zwały piachu. W okresie od stycznia 2009 r. do stycznia 2010 r. S. G. i P. G. składali (...) Sp. z o.o. protokoły z wykonywanych prac na przedmiotowej działce zgodnie z § 4 ust. 5 umowy dzierżawy. W protokołach tych określali oni wykonywane przez nich ówcześnie prace na oddanych im w dzierżawę gruntach. Pracami tymi były m.in.: ustalenie położenia i wyznaczenie działek, ustalenie nielegalnych składowisk gruzu, inwentaryzacja drzewek i krzewów podlegających wycince, wycinka krzewów i drzewek, rozdrabnianie gałęzi, opryskiwanie, wykaszanie, bronowanie, włókowanie, talerzowanie, oranie. S. i P. G. uzyskali także jednolitą płatność obszarową na dzierżawione grunty, przyznawaną przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Powódka zwracała S. i P. G. koszty nasion, nawozu i transportu. W 2010 i 2011 roku działka została obsiana gorczycą, przeznaczonej na przeoranie jako „zielony nawóz”. Następnie w 2012 roku działka była ugorowana. W kolejnych latach uprawiany był na niej owies. W przypadku uzyskania pozwolenia na budowę obecny użytkownik wieczysty niezwłocznie przystąpiłby do realizacji inwestycji. Gdyby możliwe było uzyskanie pozwolenia na budowę co do części działek, użytkownik wieczysty nie wydzierżawiałby ich, lecz niezwłocznie przystąpiłby do budowy (k. 288, 289, 290, 301, 302, 303, 304, 305, 306, 307, 308, 309, 310 - protokoły odbioru prac, k. 312 - 315, 316 - 319 - decyzje o przyznaniu płatności, e-protokół rozprawy z 7 marca 2013 roku - zeznania świadków W. C. (1), P. G., S. G., e-protokół rozprawy z 2 grudnia 2014 roku - zeznania świadka M. H.).

Wnioskiem z 18 czerwca 2009 roku powódka zwróciła się do pozwanej o uznanie, że istnieją przesłanki do zmiany stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości w postaci działki nr (...), począwszy od 1 stycznia 2010 roku. Pismem z roku powódka zwróciła się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o uznanie, że istnieją przesłanki do zmiany stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego w/w gruntu z dotychczasowych 3% na 1%. Orzeczeniem z 23 marca 2010 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze oddaliło wniosek powódki (k. 13 - 14 - orzeczenie SKO, k. 17 - 18 - pismo w przedmiocie odmowy zmiany stawki procentowej opłaty rocznej, k. 20 - 24 - wniosek o dokonanie aktualizacji opłaty rocznej, k. 35 - 44 - wniosek do SKO).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów, które uznał za wiarygodne, bowiem ich autentyczność i prawdziwość nie budziła wątpliwości, jak również nie były one kwestionowane przez strony.

Sąd oparł się również na zeznaniach świadków W. C. (1), P. G., S. G. i M. H. bowiem ich zeznania były spójne i logiczne, oraz znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 roku o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U. z 2003 r., Nr 64, poz. 592 ze zm.) z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, tj. 16 lipca 2013 roku, Agencja Nieruchomości Rolnych (pozwana w niniejszej sprawie) stała się następcą prawnym Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. Art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 19 października 1991 roku o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2012 r., poz. 1187 j.t. ze zm.) (u.g.n.r.) stanowi, że Zasobem Własności Rolnej Skarbu Państwa dysponuje Agencja Nieruchomości Rolnych na zasadach określonych w ustawie. Zasady gospodarowania obejmują na mocy art. 2 ust. 1 pkt 2 u.g.n.r. mienie znajdujące się w użytkowaniu wieczystym osób fizycznych i prawnych.

Na podstawie art. 238 k.c. użytkownik wieczysty uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną. Wynika więc z tego, że powodowa spółka jako użytkownik wieczysty przedmiotowej nieruchomości zobowiązana była do okresowego spełniania świadczeń z tytułu opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste.

W odniesieniu do nieruchomości wchodzących w skład (...) Skarbu Państwa właściwą do ustalenia nowej albo zmiany dotychczasowej wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest, zgodnie z art. 17b ust. 2a u.g.n.r., Agencja Nieruchomości Rolnych. W myśl zaś art. 17b ust. 1 u.g.n.r. opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego wynosi w odniesieniu do nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa, z zastrzeżeniem ust. 2, wykorzystywanych na cele obronności państwa w tym ochrony przeciwpożarowej 0,1 % (pkt 1), na cele rolne 1% (pkt 2), na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej oraz innych celów publicznych 1% (pkt 2a), na inne cele 3% (pkt 3), wartości nieruchomości ustalonej w sposób określony w art. 30 ust. 1 u.g.n.r., z tym że wartość gruntu rolnego można ustalić w sposób określony w art. 30 ust. 2 u.g.n.r.

Zgodnie z art. 17b ust. 2a u.g.n.r., Prezes Agencji Nieruchomości Rolnych zawiadamia użytkownika wieczystego o ustaleniu nowej albo o zmianie wysokości opłaty rocznej, zaś do obu tych zawiadomień stosuje się odpowiednio przepisy o gospodarce nieruchomościami, dotyczące postępowania w razie wypowiedzenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej. Przy dokonywaniu zmiany stawki procentowej stosuje się tryb postępowania określony w art. 78 - 81 ustawy z 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. 2014, poz. 518 j.t. ze zm.) (u.g.n.).

Zdaniem powodowej spółki nieruchomość gruntowa o nr ewidencyjnym 7/53 począwszy od 2009 roku wykorzystywana była na cele rolne, co skutkować powinno ustaleniem stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego tego gruntu na poziomie 1%, począwszy od dnia 1 stycznia 2010 roku.

Na początek wskazać należy, że aby możliwe było ustalenie stawki procentowej opłaty rocznej przedmiotowej nieruchomości w wysokości 1 %, to zgodnie z art. 17b ust. 1 pkt 2 u.g.n.r. powinna ona być wykorzystywana na cele rolne. Aby rozstrzygnąć, czy nieruchomość ta była na takie cele wykorzystywana niezbędne jest poddanie analizie ustawowego zwrotu „wykorzystywania na cele rolne”, który to zwrot nie doczekał się w u.g.n.r. definicji legalnej. Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 17b ust. 1 pkt 2 u.g.n.r., przesłanką której spełnienie decyduje o wysokości stawki procentowej opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste jest cel na jaki wykorzystywana jest ta nieruchomość, w niniejszej prawie zaś jest to cel rolny. Zgodnie z potocznym, utrwalonym znaczeniem tych słów należy przez nie rozumieć takie używanie nieruchomości i korzystanie z niej, które odpowiada zamierzeniu co do wykorzystania nieruchomości albo prowadzi do jego realizacji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2011 r., sygn. akt I CSK 98/10, LEX nr 724986). Wynika z tego, że chodzi tutaj o faktyczne, rzeczywiste wykorzystywanie nieruchomości na cele rolne, które realizuje powzięty przez użytkownika wieczystego zamiar, nie zaś o jedynie hipotetyczną możliwość wykorzystania nieruchomości na ten cel. Dlatego też dla ustalenia wysokości stawki procentowej opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste na poziomie 1%, nie ma znaczenia czy nieruchomość jest nieruchomością rolną, o której mowa w art. 46 ¹ k.c., bowiem zgodnie z tym przepisem za nieruchomość rolną może być uznana również nieruchomość, która jedynie potencjalnie może być wykorzystana do prowadzenia działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej, nie wyłączając produkcji ogrodniczej, sadowniczej i rybnej. W wyżej wzmiankowanym wyroku Sąd Najwyższy stwierdził, że preferencyjną stawkę opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości uzasadnia rzeczywiste wykorzystywanie nieruchomości – w znaczeniu wynikającym z brzmienia przepisu art. 17b ust. 1 pkt 2 u.g.n.r. – oddanej w użytkowanie wieczyste na cel uznany przez ustawodawcę za zasługujący na wsparcie. Rozważając sformułowane przez Sąd Najwyższy wskazówki interpretacyjne, Sąd Apelacyjny w wyroku z 23 października 2012 r., I ACa 301/12 (LEX nr 1289806) stwierdził, że aby nastąpiła zmiana sposobu korzystania z nieruchomości, a przez to cel rolny mógł być faktycznie, a nie tylko hipotetycznie, zrealizowany potrzebne są do tego długofalowe działania związane nie tylko z rekultywacją gruntów, ale także z uprawą prowadzącą do uzyskania pożytków rolnych. Tym niemniej w dalszej części uzasadnienia Sąd Apelacyjny podkreślił także, że o celu na jaki wykorzystywana jest nieruchomość oddana w użytkowanie wieczyste decydują zamierzenia użytkownika wieczystego co do wykorzystania nieruchomości. Grunt jest oddawany w użytkowanie wieczyste na wiele lat i z reguły realizacja celu (zamierzeń użytkownika wieczystego), jest rozciągnięta w czasie. Zmiana sposobu korzystania z nieruchomości, choć może mieć charakter przemijający, to jednak nie może być jedynie chwilowa. Wypada zatem badać również zamiar, jaki przyświecał użytkownikowi wieczystemu, który dokonywał konkretnych czynności faktycznych na oddanej mu w użytkowanie wieczyste nieruchomości. W niniejszej sprawie konieczne zatem było przeprowadzenie oceny materiału dowodowego nie tylko pod kątem czynności faktycznie podjętych na nieruchomości, ale także w kontekście ujawnionych zamierzeń użytkownika wieczystego.

Podstawowym argumentem przytaczanym przez powódkę na poparcie prezentowanego przez nią stanowiska procesowego, był fakt zawarcia 17 listopada 2008 roku umowy dzierżawy gruntów i zlecenia ich rekultywacji (w tym działki nr (...)). Kolejna umowa w tym zakresie została zawarta przez (...) Sp. z o.o. 21 maja 2009 roku. Zważyć należało, że obie umowy już w preambule stanowiły, że głównym przedmiotem działalności wydzierżawiającego (tj. powódki i jej ówczesnego następcy prawnego) jest działalność deweloperska. Co prawda nie przesądza to jeszcze o tym, że nie mogła ona prowadzić działalności rolnej, jednakże już kolejne postanowienie preambuły wskazują na to, że zarówno powodowa jak i jej następca prawny zainteresowani byli wydzierżawieniem nieruchomości na cele rolnicze do czasu rozpoczęcia na tych gruntach lub ich części inwestycji deweloperskiej. Zgodnie z § 6 ust. 2 umowy dzierżawca zobowiązał się począwszy od 2008 roku do rozpoczęcia uprawy i siewu roślin zbożowych lub/i okopowych lub/i do zakładania użytków zielonych, a od 2010 roku na obszarze 2 ha planuje założyć szkółkę krzewów i krzaków ozdobnych. Umowa została zawarta na okres do dnia 31 grudnia 2018, z zastrzeżeniem możliwości jej rozwiązania przez którąkolwiek ze stron z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia jednakże dla działek, na których będą uprawiane płody rolne okres wypowiedzenia i skutek rozwiązujący umowy następuje zawsze po zbiorach płodów rolnych w roku, którego dotyczy wypowiedzenie, jednak nie dłużej niż do końca roku kalendarzowego, lub według wyboru wydzierżawiającego wcześniej za zwrotem dzierżawcy rynkowej wartości płodów rolnych na działkach będących przedmiotem wypowiedzenia (§ 2 ust. 1 i 2). Z powyższego wynika, że w zakresie rozwiązania umowy decydujące znaczenie miały interesy wydzierżawiającego. Mógł on bowiem wypowiedzieć umowę zanim plony rolne zostały zebrane. Świadczy to o tym, że wydzierżawienie gruntów nie miało na celu w pierwszym rzędzie skutkować uzyskiwaniem płodów rolnych - skoro rozwiązanie stosunku prawnego było niezależne od kwestii ich zebrania. Mając zaś na uwadze główny przedmiot działalności powódki, tj. działalność deweloperska oraz fakt ustawicznego dążenia do rozpoczęcia inwestycji budowlanych, stwierdzić wypada, że zawarta umowa nosiła wyraźne znamiona tymczasowości. Priorytetem było bowiem rozpoczęcie planowanych budów - w przypadku uzyskania stosownych zezwoleń wszelka ewentualna aktywność rolnicza na wydzierżawianych działkach niewątpliwie została by niemal natychmiast wygaszona. Warto zaznaczyć, że chociaż umowa przewidywała w takim przypadku finansową rekompensatę to zapis ten pozostaje w sprzeczności z gospodarczą funkcją jaką, zgodnie z art. 693 § 1 k.c., pełni umowa dzierżawy, bowiem jej założeniem jest umożliwienie dzierżawcy nie tylko używanie rzeczy ale również pobieranie z niej pożytków.

Dalsza analiza przedmiotowej umowy wskazuje także, że z ekonomicznego punktu widzenia jej realizacja była dla powódki wysoce niekorzystna. Co prawda nazwa umowy wskazywała, że składa się ona z dwóch członów - dzierżawy i zlecenia rekultywacji. Jednocześnie warto zauważyć, że z treści umowy wynikało, że to umowa dzierżawy ma charakter podstawowy i dominujący, na co wskazuje chociażby określenie stron wyłącznie jako „wydzierżawiający” i „dzierżawca”. Mając jednak na uwadze przytoczony już fragment preambuły stwierdzić trzeba, że zlecenie prac rekultywacyjnych dzierżawcom było pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia. Powódka była deweloperem i zamierzała na terenach oddanych w dzierżawę przeprowadzić inwestycje budowlane, w związku z czym przywracanie tymże terenom wysokiej kultury rolnej na krótki okres (do czasu rozpoczęcia prac budowlanych) było całkowicie zbyteczne, a nawet z finansowego punktu widzenia niekorzystne. Zważyć należy bowiem, że zgodnie z postanowieniami umowy dzierżawcy obowiązani byli kwartalnie uiszczać czynsz, który w wymiarze rocznym wynosił 640 zł za każdy wydzierżawiony hektar gruntu. Przy powierzchni gruntów oddanych dzierżawcom do korzystania (64,0077 ha) oznaczało to, że czynsz wynosił w przybliżeniu 40.964 zł netto w skali rocznej (w okresie początkowym, bowiem umowa przewidywała, że w trakcie jej trwania poszczególne działki mogą zostać wyłączone spod dzierżawy). Nadto w 2008 i 2009 roku czynsz miał być obniżony o 50% z uwagi na zły stan gospodarczy gruntów. Oznaczało to, że w 2009 roku powódka osiągnęłaby tytułem czynszu dochód w kwocie około 20.482 zł. Jednocześnie powódka wyznaczyła dzierżawcom dokładny harmonogram prac z rozbiciem na poszczególne miesiące (k. 287), za których wykonanie wypłacała im wynagrodzenie w kwocie 39 zł brutto za 1 roboczogodzinę/1 osobę. Warto także zaznaczyć, że zaskakującym jest, że powódka, rzekomo w ramach umowy zlecenia, wynagradzała dzierżawców za to, że korzystali oni z przysługujących im na podstawie umowy dzierżawy uprawnień (tj. używania rzeczy i przywrócenia jej do stanu zdatnego do celu w jakim mieli ją wykorzystywać), skoro miejsce położenia stan prawny, granice i powierzchnie wydzierżawionego gruntu oraz jego stan gospodarczy był dzierżawcom dokładnie znany (§ 1 pkt 3 umowy z 17 listopada 2008 roku). Analizując dane wynikające z załączonych przez powódkę protokołów wykonanych i zaakceptowanych przez nią robót stwierdzić trzeba, że P. i S. G. co miesiąc wykonywali prace w wymiarze oscylującym w granicach około 400 godzin, przy czym zdarzały się okresy, w których wymiar prac był daleko większy (w marcu 2009 r. było to 535 godzin). Z zestawienia powyższych danych wynikało, że miesięcznie powódka obowiązana była, tytułem wynagrodzenia, wypłacić dzierżawcom znaczne kwoty. Przykładowo za prace we wspomnianym marcu 2009 r. była to kwota 20.865 zł czyli ponad połowa, ustalonego w umowie, rocznego czynszu dzierżawnego. Sumując zaś liczbę przepracowanych w 2009 r. godzin, wynikających z zaakceptowanych protokołów robót, (4499 godzin) przez stawkę wynagrodzenia (39 zł brutto a od maja 2009 roku po podpisaniu umowy przez (...) Sp. z o.o. 40 zł brutto) uzyskuje się kwotę 178.007 zł. Łatwo zatem można stwierdzić, że ich suma znacznie przekraczała korzyści, jakie wydzierżawiający (tj. powódka a później (...) Sp. z o.o.) uzyskiwał tytułem czynszu. Ponadto z treści umów jak i zeznań świadków wynikało, że wydzierżawiający zwracał także dzierżawcom poniesione przez nich uzasadnione i zaakceptowane koszty (§ 4 ust 7 umowy z 17 listopada 2008 roku i 21 maja 2009 roku) oraz uiszczał wszelkie, związane z działkami będącymi przedmiotem dzierżawy, podatki, opłaty i inne świadczenia, w szczególności podatek rolny (§ 10 umowy). Poza tym jakiekolwiek ewentualne plony z dzierżawionych gruntów stanowiły własność dzierżawców. Z powyższego jasno wynikało, że wydzierżawiający nie tylko nie osiągał finansowych korzyści z zawartej umowy, ale nawet ponosił z tego tytułu straty. Mając na uwadze, że powódka jest profesjonalnym podmiotem gospodarczym, niewątpliwie nie zawarłaby tak niekorzystnej dla siebie umowy, na podstawie której wszelkie ekonomiczne korzyści uzyskiwali by de facto dzierżawcy (jak już wskazano zlecenie prac rekultywacyjnych, z punktu widzenia dewelopera nie dawało mu żadnych korzyści). Zawarcie umowy w tym kształcie było także jaskrawym odstępstwem od celu jaki w świetle art. 693 § 1 k.c. ma po stronie wydzierżawiającego spełniać umowa dzierżawy, którym jest niewątpliwie osiągnięcie zysku w postaci czynszu uiszczanego przez dzierżawców. To z kolei oznacza, że umowa dzierżawy z 17 listopada 2008 r. musiała realizować jakiś inny cel, który byłby wart ponoszenia strat finansowych, bowiem w ocenie Sądu w normalnym obrocie gospodarczym umowa dzierżawy nie zostałaby zawarta w takim kształcie jak to wynika z treści przedmiotowej umowy.

Podkreślić zatem trzeba, że w przypadku przyjęcia, że oddana w dzierżawę nieruchomość jest wykorzystywana na cele rolne powódka uzyskałaby dzięki temu korzystniejszą stawkę opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego (1% zamiast 3% wartości nieruchomości). Sądowi z urzędu wiadomym jest, że powołując się na tożsame okoliczności powódka wszczynała również postępowania w przedmiocie ustalenia wysokości opłaty rocznej w odniesieniu do innych działek będących w jej wieczystym użytkowaniu położonych w W., dzielnicy W.. Mając na uwadze, że umowa dzierżawy dotyczyła ponad 64 ha gruntów, a więc dużej ilości działek uzyskana w ten sposób przez powódkę kwota byłaby niewątpliwie znaczna. Sama tylko działka nr (...), opierając się na danych liczbowych i wyliczeniach powódki, przy ustaleniu stawki procentowej opłaty od użytkowania wieczystego na 1%, w stosunku do dotychczasowej wysokości opłaty dawałaby „oszczędność” w kwocie 58.723,01zł (opłata 29.361,50 zł zamiast 88.084,51 zł). W tejże „oszczędności” zwielokrotnionej przez liczbę działek, będących w użytkowaniu wieczystym powódki, należało w ocenie Sądu upatrywać interesu ekonomicznego realizowanego poprzez umowę dzierżawy z 17 listopada 2008 roku oraz z 21 maja 2009 roku. Mając zatem na uwadze okoliczności niniejszej sprawy oraz jej przedmiot, w ocenie Sądu rzeczywistym celem umowy dzierżawy było właśnie stworzenie pozorów wykorzystywania nieruchomości na cele rolnicze i uzyskanie dzięki temu korzystniejszej stawki opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego.

Drugi cel jaki przyświecał zawarciu umów z 17 listopada 2008 roku i 21 maja 2009 roku, został ujawniony w zeznaniach świadków W. C. (2) i M. H.. Wynikało z nich, że z uwagi na przedłużający się proces uzyskania zezwoleń i decyzji, wymaganych do rozpoczęcia inwestycji w postaci budowy garażu oraz zespołu zabudowy usługowej, w ramach budowy budynku wielofunkcyjnego zespołu handlowo - usługowego (...) (która miała być przeprowadzona m.in. na działce nr (...)) pojawiła się paląca potrzeba zabezpieczenia terenów przeznaczonych pod tą inwestycję. Inni przedsiębiorcy, którzy w okolicy przeprowadzali ówcześnie inwestycje budowlane, wyrzucali na działki, będące w użytkowaniu wieczystym powódki gruz, śmieci itd. Początkowo powódka wynajmowała do pilnowana terenu firmę ochroniarską, jednakże nie zapobiegło to dalszemu jego zaśmiecaniu. Następnie zdecydowano się na wynajęcie rolników, którzy mieli oczyścić teren, a następnie go obsiać. Tym niemniej ostatecznym celem powódki, jak również obecnego użytkownika wieczystego było wybudowanie centrum handlowego. W momencie gdy możliwe stanie się rozpoczęcie inwestycji wszelka niezwiązana z nią działalność zostanie zakończona. Świadek M. H. wprost wskazał, że gdyby udało się uzyskać wymagane pozwolenia chociażby co do części działek, to użytkownik wieczysty zaprzestałby ich wydzierżawiania. Niewątpliwie tego typu idea przyświecała również powódce, w okresie gdy była ona użytkownikiem wieczystym działki nr (...). Warto zaznaczyć, że zapisy umowy z 17 listopada 2008 roku umożliwiały takie działanie, zgodnie bowiem z § 2 ust 3 umowy możliwe było jej częściowe rozwiązanie w zakresie oznaczonej ewidencyjnie działki. Nadto jakkolwiek co do zasady umowa mogła być rozwiązana z zachowaniem trzymiesięcznego terminu wypowiedzenia, zaś w odniesieniu do działek, na których znajdowały się uprawy - po ich zbiorze przez dzierżawców, to jednocześnie wydzierżawiający mógł uiścić na rzecz dzierżawców kwotę stanowiącą równowartość płodów rolnych i rozwiązać umowę nie czekając na zakończenie zbiorów (§ 2 ust 2 umowy). W istocie zatem celem oddania należących do powódki gruntów w „dzierżawę” było uporządkowanie terenu pod przyszłą inwestycję budowlaną. Stanowi to jednocześnie wytłumaczenie, wskazanego uprzednio faktu, dlaczego powódka jako wydzierżawiający płaciła dzierżawcom wynagrodzenie za przywrócenie „wysokiej kultury rolnej” na oddanych im do korzystania gruntach. Można zatem powiedzieć, że wykonywane przez P. i S. G. prace były robotami „podwójnego przeznaczenia”, tj. stanowiąc czynności, które można scharakteryzować jako rekultywację gruntu, jednocześnie przygotowywały go pod inwestycję budowlaną. Powyższe potwierdzaj także, znany Sądowi z urzędu wynik innych postępowań toczących się pomiędzy stronami, którego przedmiotem były inne działki usytuowane w W., dzielnicy W. dzierżawione przez P. i S. G.. W sprawie XXIV C 128/11 dotyczącej działki nr (...) już na przełomie 2010 / 2011 r. rozpoczęła się inwestycja budowlana, której przedmiotem była budowa osiedla mieszkaniowego, a wszelka „działalność rolna” została wygaszona. Taki sam scenariusz zdarzeń niewątpliwie dotyczyłby także działki nr (...) gdyby nie przedłużające się postępowanie administracyjne w przedmiocie uzyskania pozwolenia na budowę. Za powyższymi wnioskami przemawia również fakt prowadzenia postępowań administracyjnych w celu uzyskania tychże zezwoleń - postępowanie w przedmiocie uzgodnienia realizacji przedsięwzięcia (postanowienie z 10 lutego 2010 roku (...) Dyrektor Ochrony Środowiska w W.) czy też ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji (postanowienie Prezydenta (...) W. nr 155/ (...)/10 z 23 września 2010 roku).

Warto także zaznaczyć, że działka nr (...) na podstawie umowy z 19 maja 2009 roku została zbyta na rzecz (...) Sp. z o.o. W chwili dokonania tych transakcji spółka ta była w całości kontrolowana przez powódkę i miały działać na czas oznaczony do 31 grudnia 2014 roku, przy czym do chwili dokonania 1 sierpnia 2008 roku zmiany w KRS spółki, powyższe było uzupełnione informacją „do czasu zakończenia i rozliczenia projektu inwestycyjnego” (k. 68 - 73 - (...) Sp. z o.o.). Powyższe również potwierdza zamiary powódki co do użytkowanych przez nią gruntów, gdyż zbycie użytkowania wieczystego na rzecz spółki, która została w istocie utworzona do przeprowadzenia konkretnej inwestycji budowlanej, wskazuje, że powódka spodziewała się ich rychłego rozpoczęcia i przygotowywała się do tego.

Podkreślić również należy, że wydanie w niniejszej sprawie pozytywnego dla powódki rozstrzygnięcia, tj. ustalenia, że od 2010 roku stawka opłaty za użytkowanie wieczyste wynosiła 1% wartości gruntu, wymagałoby stwierdzenia, że do zmiany celu wykorzystania działki (...) doszło w 2009 roku. Zgodnie bowiem z art. 81 ust 1 u.g.n., który stosuje się na podstawie odesłania z art. 17b ust. 2a u.g.n.r., doręczenie żądania przez użytkownika w przedmiocie żądania aktualizacji opłaty powinno nastąpić na piśmie do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego aktualizację opłaty rocznej. Oznacza to, że przesłanki aktualizacji opłaty muszą wystąpić roku poprzedzającym.
Okoliczności sprawy nie dawały podstaw do uznania, by w 2009 roku nieruchomość była wykorzystywana na cele rolne. Zarówno z zeznań świadków jak i dokumentów wynikało w szczególności, że na działce nr (...) i innych nieruchomościach, będących w użytkowaniu wieczystym powódki, prowadzono przede wszystkim prace inwentaryzacyjne (opisanie drzewek i krzewów, ustalanie i wytyczenie granic poszczególnych działek) oraz porządkowe (wycinka drzewek i krzewów, opryskiwanie chwastów, odgruzowywanie). Zgodnie z treścią umowy z 17 listopada 2008 roku, dzierżawcy oświadczyli, że zamierzają począwszy od 2008 roku rozpocząć uprawę i siew roślin zbożowych lub / i okopowych lub / i będzie zakładać użytki zielone. Tożsamy zapis, odnoszący się jednakże do 2009 roku, znalazł się również w zawartej przez (...) Sp. z o.o. umowie z 21 maja 2009 roku. Działania takie nie nastąpiły jednakże ani w 2008 roku ani też w 2009 roku. Jak wskazali świadkowie P. G. i S. G. dopiero w 2010 roku możliwe było zasianie na dzierżawionym obszarze gorczycy, która miała użyźnić ziemię. Również dokument w postaci potwierdzenia zawarcia umowy ubezpieczenia upraw od gradobicia (pomijając fakt dziwnego, zdaniem Sądu, okresu objętego ubezpieczeniem, tj. IV kwartału roku, oraz okoliczności, że obejmowała jedynie 5,99 ha powierzchni upraw) odnosił się dopiero do 2010 roku. W ocenie Sądu, mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, w szczególności ujawnione rzeczywiste zamierzenia powódki, nie sposób uznać zatem, że w 2009 roku doszło do zmiany wykorzystywania nieruchomości. Przeprowadzane prace, jak już wskazano wcześniej, miały „podwójne przeznaczenie” i były użyteczne dla planowanej w przyszłości inwestycji budowlanej. Niezbędne było bowiem usunięcie drzew i krzewów, usunięcie zwałów ziemi, gruzu, śmieci i wyrównanie terenu. Również czynności w postaci orki czy bronowania pozwalały uporządkować teren, bowiem gruz był niejednokrotnie zagrzebany w ziemi - świadkowie wskazywali, że udostępnione im maszyny często łamały się podczas pracy po natrafieniu na betonowe elementy. Nie doszło natomiast do jakichkolwiek zasiewów i zbiórki plonów. Na marginesie warto wskazać, że znamiennym jest, że w przedstawionych przez powódkę zdjęciach satelitarnych działki nr (...) pominięte zostało zdjęcie z 2009 roku, czyli dotyczące kluczowego, dla niniejszej sprawy okresu. Zdjęcia z 2010, 2011, 2012, 2013 i 2014 roku w żaden sposób nie dowodzą, że zmiana sposobu korzystania z nieruchomości nastąpiła w 2009 roku.

Podsumowując, z całości materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie wynikało zatem, że zamiarem powodowej spółki nie było wykorzystywanie oddanych jej w użytkowanie wieczyste gruntów na cele rolne, zaś powódka, a później jej następcy prawni dążyli przede wszystkim do realizacji rzeczywistego i podstawowego celu dla jakiego korzystali oni z nieruchomości, a którym było rozpoczęcie inwestycji budowlanych. Podejmowane przez powódkę działania związane z rekultywacją gruntu miały jedynie pozorny charakter i tak naprawdę służyć miały przygotowaniu tych terenów pod inwestycję. Drugim ukrytym celem powódki była natomiast chęć uiszczania opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste według korzystniejszej stawki procentowej, tj. 1% zamiast 3%. Dlatego też, uznać należy, że nieruchomość będąca przedmiotem niniejszego postępowania w okresie od końca 2008 do końca 2009 roku nie była wykorzystywana na cele rolne, w rozumieniu art. 17b ust. 1 pkt 2 u.g.n.r., a tym samym opłata roczna ponoszona przez powódkę z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości powinna pozostać na poziomi 3%, tj. stawki procentowej właściwej dla nieruchomości wykorzystywanych na „inne cele” zgodnie z art. 17b ust. 1 pkt 3 u.g.n.r. Oznacza to również, że brak jest podstaw do matematycznego wyliczania wysokości opłaty, zgodnie z zawartym w pozwie wnioskiem i ustalenie jej w kwocie 29.361,50 zł, w związku z czym również w tym zakresie roszczenie powódki nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zupełnie na marginesie wskazać należy, że nietrafny jest argument strony powodowej, że o wykorzystywaniu na cele rolne w/w nieruchomości przemawia fakt, iż odprowadzała ona od niej podatek rolny. Wskazać należy, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 1984 r., Nr 52, poz. 268 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem rolnym podlegają grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne lub jako grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych, z wyjątkiem gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza. Wynika z powyższego, że o odprowadzaniu podatku rolnego od nieruchomości można mówić po spełnieniu przez grunt warunków „formalnych” (przyporządkowanie gruntu w ewidencji do odpowiedniej kategorii), a nie „materialnych” (wykorzystywanie gruntu na określony cel) jak ma to miejsce w przypadku określania wysokości stawki procentowej opłaty uiszczanej z tytułu użytkowania wieczystego. Dlatego też opodatkowanie podatkiem rolnym nie przesądzało jednoznacznie o tym, że grunt ten był wykorzystywany na cele rolne w rozumieniu art. 17b ust. 1 u.g.n.r.

Również uzyskanie przez rolników S. G. i P. G. „dopłat unijnych” nie przesądza o tym, że nieruchomość przez nich dzierżawiona była wykorzystywana na cele rolne. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (Dz.U. z 2007 r., Nr 35, poz. 217 z późn. zm.) rolnikowi przysługuje jednolita płatność obszarowa do będącej w jego posiadaniu w dniu 31 maja roku, w którym został złożony wniosek o przyznanie tej płatności, powierzchni gruntów rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, kwalifikujących się do objęcia tą płatnością zgodnie z art. 124 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia nr 73/2009, jeżeli: posiada w tym dniu działki rolne o łącznej powierzchni nie mniejszej niż określona dla Rzeczypospolitej Polskiej w załączniku nr VII do rozporządzenia nr 1121/2009, z tym że w przypadku zagajników o krótkiej rotacji działka rolna powinna obejmować jednolitą gatunkowo uprawę o powierzchni co najmniej 0,1 ha (pkt 1); wszystkie grunty rolne są utrzymywane zgodnie z normami przez cały rok kalendarzowy, w którym został złożony wniosek o przyznanie tej płatności (pkt 2); przestrzega wymogów przez cały rok kalendarzowy, w którym został złożony wniosek o przyznanie tej płatności (pkt 2a); został mu nadany numer identyfikacyjny w trybie przepisów o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności (pkt 3). Natomiast w myśl art. 124 ust. 2 akapit pierwszy Rozporządzenia Rady (WE) NR 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 (Dz.U.UE L z dnia 31 stycznia 2009 r.) do celów przyznania płatności w ramach systemu jednolitej płatności obszarowej kwalifikują się wszystkie działki rolne spełniające kryteria przewidziane w ust. 1 oraz działki rolne obsadzone zagajnikami o krótkiej rotacji (kod CN ex (...)). Ust. 1 art. 124 stanowi, że powierzchnia użytków rolnych nowego państwa członkowskiego objętego systemem jednolitej płatności obszarowej stanowi część jego wykorzystywanej powierzchni użytków rolnych utrzymaną w dobrej kulturze rolnej bez względu na to, czy są one wykorzystywane do produkcji, oraz, w stosownych przypadkach, dostosowaną zgodnie z obiektywnymi i niedyskryminacyjnymi kryteriami ustanowionymi przez to nowe państwo członkowskie po zatwierdzeniu przez Komisję. Zatem z analizy w/w przepisów wynika, że przyznanie przedmiotowej płatności nie jest uwarunkowane wykorzystywaniem nieruchomości na cele rolne, od czego uzależniona jest wysokość stawki procentowej opłaty za użytkowanie wieczyste - wystarczające jest bowiem utrzymywanie gruntu w dobrej kulturze rolnej.

Mając powyższe na uwadze, wniosek użytkownika wieczystego, zastępujący pozew, nie zasługiwał na uwzględnienie i dlatego podlegał oddaleniu w całości w związku z czym orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powódka przegrała niniejszą sprawę w całości, w związku z czym pozwanej przysługiwał zwrot poniesionych przez nią kosztów procesu. Ustalając powyższą zasadę Sąd, na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., pozostawił szczegółowe wyliczenie kosztów referendarzowi sądowemu orzekając jak w punkcie 2 wyroku.