Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód - (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w P. wniosła o zasądzenie od pozwanej M. M. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą PPHU (...) kwoty 11 916,61 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 10 858,36 zł od dnia 12 września 2012 r. do dnia zapłaty i od kwoty 1 056,25 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że jest następcą prawnym (...) sp. z o.o. w T., który sprzedał i wydał pozwanej zamówiony przez nią towar -klej i wystawił fakturę VAT nr (...), z której to faktury pozostało do zapłaty kwota 10 858, 36 zł. Powódka wskazała, że pozwana nie zapłaciła całości należności, gdyż złożyła reklamację. Powódka podała, że reklamacja nie została uwzględniona, albowiem sprzedany klej miał właściwe parametry i był zgodny z wszelkimi normami, co potwierdził jego producent. Zdaniem powódki, problemy napotkane przez pozwaną przy zastosowaniu kleju wynikły wskutek braku rozmieszania kleju przed jego użyciem oraz w wyniku przestoju jakie miało przedsiębiorstwo pozwanej. Powódka podała również, iż jej poprzednik prawny wystawił pozwanej noty odsetkowe nr (...) na kwotę 693,62 zł tytułem odsetek ustawowych za zapłacone z opóźnieniem faktury oraz nr (...) na kwotę 364,63 zł tytułem skapitalizowanych na dzień 11.09.2012r. odsetek ustawowych za fakturę objętą niniejszym pozwem.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w dniu 2901.2013r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu (k. 8).

Pozwana w sprzeciwie domagała się oddalenia powództwa w całości, wskazując, iż po odebraniu towaru od powoda i wystawieniu przez niego faktur doszło do modyfikacji wzajemnych świadczeń, z uwagi na wadliwość kleju. Pozwana wskazała, że jej odbiorcy towaru klejonego tym klejem składali reklamacje, co efektywnie narażało ją na straty. Pozwana podniosła, że po zgłoszeniu reklamacji doszło do poboru próbek kleju i ustalono, że klej nie ma deklarowanych właściwości, a powód odebrał całą partię wadliwie sklejonych kątowników. Pozwana podała również, że w dniu 7.05.2012 r. sporządzono kartę niezgodności produktu, z której wynika, że klej w niedostateczny sposób penetruje materiał klejony. Pozwana wskazała, że w wyniku prowadzonych rozmów z przedstawicielem powoda, powód zaproponował pomniejszenie należności, wskutek czego pozwana zaoferowała swoim niezadowolonym klientom rabat, a nadto uzgodniono, że kątowniki które były wadliwie sklejone zabierze powód, co też się stało. Pozwana wskazała, że zobowiązanie nie istnieje wskutek uzgodnień dokonanych przez strony, a sformalizowanych oświadczeniem o potrąceniu jakie pozwana wystosowała do powoda po wezwaniu do zapłaty.

Wyrokiem z dnia 19 listopada 2014 r., sygn. akt VIII GC 969/13 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 11.916,61 zł z odsetkami ustawowymi od kwot: 10.916,61 zł od dnia 12.09.2012 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 1.058,25 zł od dnia 21.12.2012 r., a ponadto obciążył pozwaną kosztami procesu w kwocie 3.013 zł. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie. Powód jest następcą prawnym (...) sp. z o.o. w T., który sprzedał pozwanej klej. Powód jest dystrybutorem towarów (...). W ramach współpracy handlowej pozwana zamawiała u powoda klej, z pomocą którego produkowała tuleje i kątowniki tekturowe. Wobec kolejnego zamówienia towaru przez pozwaną powód wystawił fakturę VAT nr (...) z terminem płatności do dnia 14.07.2012r., z której do zapłaty na dzień wniesienia powództwa pozostała sporna kwota 10 858,36 zł. Producent przed użyciem kleju zalecał jego wymieszanie. Informacja o mieszaniu kleju była zawarta jest na etykietach. Pozwana przed przystąpieniem do produkcji nie mieszała zakupionego od powódki kleju. W trakcie procesu produkcyjnego nastąpiło rozwarstwienie kleju zakupionego od powoda. Pozwana w dniu 25.05.2012r. złożyła reklamację towaru wskazując, iż klej nie penetruje materiału klejonego. Przedstawiciel powoda przyjął reklamację, pobrał dwie próbki kleju (...) z partii nr (...) oraz materiał klejony. W związku ze złą jakością towaru pozwanej jeden z kontrahentów pozwanej zwrócił jej partię towaru, na którą pozwana wystawiła korektę faktury VAT i który to towar wadliwie sklejony następnie wydano powodowi. W celu zlikwidowania rozwarstwienia kleju powód wypożyczył pozwanej mieszadła do kleju. Po wymieszaniu kleju, rozwarstwienie kleju ustąpiło i pozwana kontynuowała produkcję, natomiast klej niezużyty został odebrany przez powoda. Powód przekazał reklamację producentowi kleju. Reklamacja nie została uwzględniona, albowiem producent kleju potwierdził, iż sprzedany pozwanej klej miał właściwe parametry i był zgodny ze specyfikacją. Producent (...) potwierdził zgodność produktów odebranych przez spółkę (...) partie nr (...) i nr (...). Po otrzymaniu reklamacji producent sprawdził próby przechowywanych obu partii, które to badania potwierdziły zgodność produktu. Pracownik pozwanej w dniu 11.09.2012 r. złożył oświadczenie o potrąceniu kwoty 10 858,36 zł z fakturą nr (...) wskazując, iż kwota ta stanowi zadośćuczynienie za poniesione straty wynikłe ze złej jakości kleju, a następnie pozwana skierowała do powoda pismo, w którym wskazała, że kwota 10 858,36 zł została potrącona na podstawie art. 498 k.c. z kwotą 10 858,36 zł stanowiącą wysokość jej szkody. Pozwana płaciła z opóźnieniem za zakupiony towar w związku z czym powód wystawił pozwanej notę odsetkową nr (...) na kwotę 693,62 zł oraz skapitalizował odsetki w wysokości ustawowej za fakturę objętą niniejszym powództwem do dnia 11.09.2012r. w kwocie 364,63 zł. Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty, których autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania i nie budziła wątpliwości Sądu, a także na podstawie zeznań świadków i reprezentanta strony powodowej P. S.. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków M. M. (2), J. P., P. B. i M. C. w zakresie dostawy kleju do pozwanej, rozwarstwieniu kleju oraz zgłoszenia reklamacji powodowi, albowiem w tym zakresie ich zeznania są spójne i zgodne z treścią dokumentów. Natomiast Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka M. M. (2), że klej był złej jakości oraz że nie było informacji, iż klej wymaga mieszania, albowiem w tym zakresie jego zeznania są sprzeczne z zeznaniami świadka K. M. oraz P. S., którym to zeznaniom Sąd w całości dał wiarę. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków A. K. i K. M., albowiem ich zeznania są spójne, jasne i rzeczowe. Świadkowie potwierdzili, iż klej został przebadany i miał prawidłową jakość oraz właściwe parametry. Sąd w całości dał wiarę zeznaniom reprezentującego powódkę P. S., albowiem jego zeznania były spójne i logiczne. Reprezentant powoda w sposób jasny i konkretny odniósł się do korespondencji prowadzonej z pozwaną i przebiegu procesu reklamacyjnego. W ocenie Sądu Rejonowego, powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Bezspornym jest bowiem, iż powód sprzedał towar pozwanej. Strony wiązała umowa sprzedaży, na mocy której zgodnie z treścią art. 535 k.c. powód wydał rzecz pozwanej i przeniósł na nią jej własność, zaś pozwana odbierając rzecz zobowiązana była do zapłaty umówionej ceny. Powód dostarczył zgodnie z zamówieniem towar pozwanej, który to towar został przez pozwaną zużyty do jej produkcji, a zatem powodowi należy się zapłata za sprzedany towar. Zgodnie z treścią art. 556 § 1 k.c. sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne). Strony m.in. przedłożonymi do akt sprawy wydrukami korespondencji e-mail wykazały, iż prowadziły rozmowy w zakresie zgłoszonej przez pozwaną reklamacji. Jednakże na skutek wskazania przez producenta, iż klej z dostarczonej pozwanej partii nr (...) jest zgodny ze specyfikacją, reklamacja nie została uwzględniona przez powoda, z braku podstaw. Powód w toku procesu wykazał, że sprzedany towar nie posiadał wad, a zgłoszona przez pozwaną reklamacja nie była zasadna. Bezspornym w niniejszej sprawie jest, iż jedna z partii sprzedanego pozwanej kleju rozwarstwiła się, jednakże rozwarstwienie to nie jest wadą. Jak potwierdził bowiem w swoich zeznaniach świadek M. M. (2) oraz reprezentant powoda P. S. klej po wymieszaniu spełniał swoje zadanie. Próby kleju dostarczonego pozwanej zostały zbadane przez producenta, który potwierdził zgodność produktów. Powyższe prowadzi do wniosku, iż klej był dobrej jakości i do spełnienia swoich właściwości wymagał jedynie wymieszania. Jak zgodnie zeznali reprezentant powoda P. S. oraz świadek K. M., informacja o konieczności mieszania kleju umieszczona jest na etykiecie. Ponadto nie bez znaczenia było, iż klej który został dostarczony pozwanej był jednym z tańszych klejów, które wymagają mieszania. Świadek M. potwierdził w swoich zeznaniach, że po wymieszaniu kleju kontynuowali produkcję i klej spełnił swoje zadanie. Powyższe potwierdza, iż klej miał odpowiednie parametry, jedynie wymagał wymieszania. Nawet jeżeliby jednak przyjąć, iż rozwarstwienie kleju stanowi jego wadę to pozwanej zgodnie z treścią art. 560 § 1 k.c. przysługiwało prawo odstąpienia od umowy lub żądanie obniżenia ceny. Istotnym jest jednak, że kupujący nie może od umowy odstąpić, jeżeli sprzedawca niezwłocznie wymieni rzecz wadliwą na rzecz wolną od wad albo niezwłocznie wady usunie (art. 560 § 1 zd. 2 k.c.). Jeżeliby zatem przyjąć, iż rozwarstwienie kleju stanowiło jego wadę to bezspornym było, iż powód dostarczył pozwanej mieszadła do kleju, za pomocą których rozwarstwienie kleju ustąpiło, a zatem powód wadę usunął. Pozwanej zatem nie przysługiwało prawo odstąpienia od umowy, a jedynie żądanie obniżenia ceny. Pozwana jednak w oświadczeniu o potrąceniu z dnia 11 września 2012r. (k. 70) oraz w piśmie z dnia 19.09.2012r. (k. 56) powołuje się ostatecznie nie na uprawnienia wynikające z rękojmi, lecz na szkodę poniesioną w kwocie równej pozostałej należności powoda z faktury tj. kwocie 10 858,36 zł. Sąd Rejonowy podkreślił, że do potrącenia długu z wierzytelnością nie dochodzi automatycznie przez to, że istnieją dwie wzajemne wierzytelności nadające się do potrącenia, ale konieczne jest oświadczenie, iż korzysta się z prawa potrącenia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2000r., I CKN 398/98, Lex nr 50856). Oświadczenie o potrąceniu nie musi być złożone w szczególnej formie, może być złożone ustnie, pisemnie czy w formie elektronicznej. Niewątpliwie oświadczenie o potrąceniu musi być złożone przez osobę uprawnioną i staje się skuteczne, gdy dojdzie do wierzyciela wzajemnego w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią. W ocenie Sądu Rejonowego, skutek prawny wywołało oświadczenie pozwanej złożone w piśmie z dnia 19.09.2012r., albowiem zostało złożone przez osobę uprawnioną i powód mógł zapoznać się z jego treścią najpóźniej z dniem doręczenia sprzeciwu. Wskazać jednak należy, iż do potrącenia dochodzi, gdy istnieją dwie wzajemne wierzytelności nadające się do potrącenia. A zatem skoro pozwana dokonała potrącenia kwoty 10 858,36 zł z tytułu poniesionej w takiej wysokości szkody to winna szkodę w takiej wysokości wykazać. W przedmiotowym postępowaniu pozwana nie wykazała, aby na skutek działania lub zaniechania powoda poniosła szkodę w ww. wysokości. Pozwana bowiem wskazała, że na wysokość szkody składa się wartość reklamowanych kątowników o wartości 5 328,36 zł odebranych przez powoda oraz kwota 5 530 zł stanowiąca równowartość rabatu udzielonego klientowi po dostarczeniu tulei klejonych klejem z wadliwej dostawy. Zdaniem Sądu I instancji, pozwana nie wykazała, że to z powodu złej jakości kleju poniosła szkodę w powyższej wysokości. Pozwana przedłożyła fakturę korygującą nr (...) z dnia 29.05.2012r. (k. 52-53), jednakże konieczność wystawienia klientowi faktury korygującej nie oznacza, iż wynikała z powodu wady towaru spowodowanego wadą kleju. Powodem konieczności wystawienia faktury korygującej mogły być problemy technologiczne pozwanej. Świadek P. B. potwierdził w swoich zeznaniach, że klient zwrócił pozwanej kątowniki, gdyż ich jakość rażąco się zmieniła, jednakże klient nie określił co było przyczyną złej jakości kątowników. Powód odebrał kątownik- co potwierdza dokument wydania zewnętrznego nr (...) (k 55), jednakże pozwana nie wykazała by celem tego działania było pomniejszenie o kwotę 5 328,37 zł zobowiązania wobec powoda. Reprezentant powoda powyższemu zaprzeczył, a pozwana nie wykazała by taki był zgodny zamiar stron. Ponadto, pozwana nie wykazała, że swoim klientom udzieliła rabatu z powodu wad towaru wynikłego z wady kleju i tym samym nie wykazała poniesionej szkody. Pozwana nie przedstawiła dowodu na poparcie swoich twierdzeń o udzielonym rabacie na kwotę 5 530 zł. Wobec powyższego oświadczenie o potrąceniu nie odniosło zamierzonego skutku prawnego w postaci umorzenia wierzytelności w wysokości 10 858,36 zł. Nadto w ocenie Sądu, powód dołączonymi do pozwu notami odsetkowymi wykazał zasadność kwoty 1 058,25 zł tj. kwoty 693,62 zł z tytułu odsetek w ustawowej wysokości wynikających z opóźnienia za zakupiony w okresie wcześniejszym towar od powódki oraz kwoty 364,63 zł tytułem skapitalizowanych do dnia 11.09.2012r. odsetek w wysokości ustawowej za fakturę objętą niniejszym powództwem. Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy na podstawie art. 535 k.c. zasądził od pozwanej kwotę 11 916,61 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 10 858,36 zł od dnia 12 września 2012r, do dnia zapłaty oraz od kwoty 1 058,25 zł od dnia wniesienia powództwa tj. od dnia 21 grudnia 2012r. do dnia zapłaty. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. uznając za zasadne żądanie powoda w zakresie odsetek od pozostałej do zapłaty kwoty wynikającej z faktury nr (...) od dnia następnego po dniu skapitalizowania odsetek oraz pozostałych odsetek na podstawie art. 482 § 1 k.c. od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Pozwana w apelacji zaskarżyła w/w wyrok w całości, zarzucając mu:

1/ naruszenie art. 233 KPC poprzez wykraczającą poza swobodną ocenę dowodów, w szczególności jeśli chodzi o zeznania świadka M. M. (2), gdzie jedynie częściowo daje Sąd mu wiarę, mimo że zeznania świadków B., a co ważne C. wskazują na to że klej był wadliwy. Pozwana nie miała przy tym szans poddać innemu dowodowi weryfikacji jakości kleju gdyż opinia biegłego wymagałaby próbek, którymi pozwana nie dysponowała. Nie ma przy tym znaczenia deklaracja producenta, gdyż - co potwierdził pracownik powoda śwd. C.- kleje o różnych parametrach deklarowanych przez producenta powinno się indywidualnie dostosować do potrzeb odbiorcy. I tak przecież było w niniejszej sprawie, to powód na miejscu u pozwanej dokonywał odpowiednich prób by wreszcie zaoferować klej odpowiedni (a nie tylko spełniający normy ogólne) do specyfiki produkcji pozwanej, zwłaszcza że znaczenie dla jakości kleju już w procesie produkcji ma wszystko - od wilgotności powietrza w hali, po rodzaj używanych maszyn. Sąd zignorował całkowicie zagadnienie związane z mieszaniem kleju. Owszem powód wypożyczył swoje mieszadła by uratować rozwarstwiony klej, jednak zamawiając jego dostawę M. M. (2) wyraźnie zastrzegł, że z uwagi na moce produkcyjne oczekuje kleju nie wymagającego mieszania, było to wyraźnie zdeklarowane, gdyż poprzedni klej z jakiego korzystała pozwana o podobnych parametrach mieszadeł nie wymagał. O tym, że zapewniono pozwaną o braku konieczności mieszania świadczą dwa fakty: pracownicy dokonujący inspekcji technologicznej przed zaoferowaniem odpowiedniego typu kleju wiedzieli o tym, że pozwana mieszadłami nie dysponuje, a po drugie udostępnienie mieszadeł nastąpiło dopiero po złożeniu reklamacji, ich sprzedaż czy użyczenie zaś nastąpiłaby już na etapie dostawy gdyby sygnalizowano taką konieczność,

2/ naruszenie art.6 KC w zw. z art.65 KC zakresie w jakim Sąd uznał, że mimo przyznania przez powoda faktu odbioru wadliwych kątowników o wartości 5.328,37 zł nie zostało udowodnione by intencją stron było rozliczenie ich w ramach ceny; interpretacja taka świadczy o jednostronnym bezkrytycznym przyjęciu za wiarygodne zaprzeczenia temu uzgodnieniu ze strony P. S., odrzuceniu zaś zeznań M. M. (2), podczas gdy reprezentant powoda nie wyjaśnił w sposób przekonujący jaka była zatem intencja powoda w przyjęciu kątowników; zasady doświadczenia życiowego i obrotu gospodarczego raczej nie skłaniają do stanowiska by przyjąć, że nastąpiło to bez wyraźnej przyczyny i zgody powoda, zwłaszcza że w oświadczeniu o potrąceniu pozwana wskazuje ten fakt. W kontekście takiego rozumowania Sądu należy sformułować zarzut odnośnie ciężaru dowodu - wg Sądu to pozwana winna wykazać, że istniało uzgodnienie odnośnie obniżenia ceny po wydaniu powodowi kątowników. Tymczasem za interpretacją prezentowaną przez pozwaną przemawia czynność realna – fizyczne przekazanie kątowników powodowi, a zatem to powód powinien wykazać, że za nie zapłacił lub je zwrócił.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, apelująca niesłusznie zarzuca Sądowi I instancji naruszenie art. 233 kpc poprzez wykroczenie poza swobodną ocenę dowodów, którego upatruje zwłaszcza w nieprawidłowej, jej zdaniem, ocenie zeznań świadków dokonanej przez Sąd Rejonowy. W wywiedzionej apelacji pozwana winna była wykazać, że Sąd Rejonowy uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, ponieważ tylko takie uchybienie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Samo zaś przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze poszczególnych dowodów i odmiennej ich ocenie niż ocena Sądu nie jest w tym zakresie wystarczające (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12 października 2012 r., sygn. akt I ACa 209/12, LEX nr 1223145).

Wiarygodność i moc dowodów jest oceniana przez Sąd według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego. Wymaga nadto podkreślenia, że jeżeli wnioski wyprowadzone przez Sąd orzekający z zebranego materiału dowodowego są logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena tego Sądu nie narusza przepisu art. 233 § 1 k.p.c. i musi się ostać, choćby dawały się z niego wysnuć także wnioski odmienne (por. wyrok SN z dnia 7 października 2005 r., sygn. akt IV CK 122/05, LEX nr 187124).

Istotnie, z zeznań świadka P. B. wynika, że istniały problemy związane z klejem oraz, że świadek rozmawiał na ten temat z szefem - M. M. (2). Z zeznań tego świadka nie wynika jednak jednoznacznie, że sprzedany przez powoda pozwanej klej był wadliwy. Zeznania świadka stanowią przy tym jedynie relację zasłyszaną przez świadka od osoby trzeciej. Podobnie ocenić należało zeznania świadka M. C., który jakkolwiek przyznał, że klej nie kleił, nie penetrował materiałów, to przyznał jednocześnie, że nie ma wykształcenia technicznego, przekazał reklamację dalej i nie wie jak „ta sprawa się zakończyła”. Stwierdzenie natomiast przez świadka C., iż jego zdaniem, żądania pozwanej były zasadne, nie ma znaczenia w sprawie. Sąd powołuje bowiem dowód z zeznań świadka celem ustalenia faktów (art. 227 kpc). Nie jest zatem rolą świadka ocena, czy roszczenia stron procesu są uzasadnione, czy też nie.

Ponadto, powołana w apelacji okoliczność, że pozwana nie dysponuje próbkami spornego kleju (dla udostępnienia biegłemu celem przeprowadzenia ewentualnej opinii w sprawie), obciąża pozwaną. Rozkład ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) oraz relewantny art. 232 k.p.c. nie może być bowiem rozumiany w ten sposób, że ciężar dowodu zawsze spoczywa na powodzie. W razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających oddalenie powództwa (tak SN w wyroku z dnia 10.06.2013 r., sygn. akt II PK 304/12). Zgodnie z treścią art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tymczasem to pozwana powołując się na wadliwość kleju, wyciąga z tego korzystne dla siebie skutki prawne. To pozwana podniosła bowiem zarzut, że poniosła szkodę w związku ze złą, jej zdaniem, jakością zakupionego od powoda kleju.

W ocenie Sądu Okręgowego, na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego istnieją podstawy do przyjęcia, iż pierwotnie strony umówiły się co do tego, że powód dostarczy pozwanej klej, który nie wymaga mieszania. W chwili odbioru spornej partii kleju przez pozwaną doszło jednak, zdaniem Sądu Okręgowego, do modyfikacji świadczenia, polegającej na tym, że pozwana poprzez faktyczne odebranie towaru zgodziła się na klej, który należało wymieszać przed użyciem, co z kolei wynikało z widocznego opisu stosowania zamieszczonego na etykiecie. Świadek M. M. (2) wprawdzie twierdził, że wskazówki odnośnie mieszania kleju przed użyciem nie były umieszczone „w karcie”, jednak zeznania tego świadka w tym zakresie pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadków K. M. oraz P. S., którym Sąd Rejonowy prawidłowo dał wiarę. Świadek K. M. w szczególności zeznał, iż producent zaleca wymieszanie kleju przed użyciem oraz, że przed wysyłką producent ponownie miesza klej (157v). Ponadto, zdaniem P. S., „w tej branży wszyscy wiedzą, że produkty w tej cenie muszą mieszać” (k.175). Świadek A. K. z kolei podała, że przed przystąpieniem do próby kleju producent gromadzi informacje na temat przechowywania kleju oraz odnośnie tego, czy klej był mieszany (k.156 v). Tymczasem z niezakwestionowanych skutecznie ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że pozwana przed przystąpieniem do produkcji nie mieszała spornego kleju.

W okolicznościach sprawy niniejszej Sąd I instancji prawidłowo zważył zatem, iż sprzedany pozwanej towar nie był wadliwy, a zgłoszona przez nią reklamacja nie była zasadna. Świadek M. M. (2) zeznał zresztą, że po użyciu dostarczonych przez powoda mieszadeł klej spełniał już swoje zadanie i pozwana kontynuowała produkcję (k.90). Producent spornego kleju, na podstawie dostarczonych próbek, potwierdził zaś 100 % zgodność produktu (k.40v). Z kolei, zdaniem świadka P. S., problemy techniczne pozwanej mogły wynikać nie tylko z samego kleju, ale z jakości tektury czy stosowanego w jej firmie procesu technologicznego.

Wbrew stanowisku pozwanej, w trakcie przedmiotowego procesu nie wykazała ona, że przysługuje jej względem powoda wzajemna wierzytelność na kwotę 10.858,36 zł. Pozwana w istocie jedynie twierdziła, iż w związku z zakupem spornego kleju poniosła szkodę w w/w kwocie. Pozwana wskazała, że na szkodę składa się wartość reklamowanych, odebranych przez powoda, kątowników o wartości 5.328,36 zł oraz kwota 5.530 zł stanowiąca rabat udzielony jej klientowi po dostarczeniu tulei klejonych klejem z wadliwej dostawy.

Powodem wystawienia faktury korygującej, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, nie musiały być jednak wady towaru spowodowane wadą kleju. Przyczyny wystawienia tego dokumentu mogły bowiem wiązać się z problemami w procesie technologicznym w firmie pozwanej. Jak wynika z zeznań świadka B., klient zwrócił pozwanej kątowniki, gdyż „ich jakość rażąco się zmieniła”. Nie wskazał jednak konkretnej przyczyny pogorszenia się jakości dostarczanych elementów. W przedmiotowej fakturze korygującej pozwana nie wskazała zaś konkretnej przyczyny jej wystawienia. W uwagach do dokumentu wpisano jedynie ogólnikowo: zwrot towaru – reklamacja (k.53). Ponadto pozwana nie przedstawiła jakiegokolwiek dokumentu, z którego by wynikało, iż rzeczywiście udzieliła swojemu klientowi rabatu w kwocie 5.530 zł, po dostarczeniu tulei klejonych zakupionym od powoda spornym klejem, udzieliła swojemu klientowi rabatu na kwotę 5.530 zł.

Nietrafny wreszcie okazał się, w ocenie Sądu Okręgowego, zarzut apelacji dotyczący naruszenia przepisu art. 6 kc w związku z art. 65 kc, którego skarżąca upatruje w błędnym, jej zdaniem, przyjęciu przez Sąd Rejonowy, że intencją stron nie było rozliczenie zwróconych kątowników w ramach ceny. W rozpoznawanej sprawie powód nie kwestionował faktu, że odebrał nieprawidłowo sklejone kątowniki od pozwanej. Nie kwestionował też dokumentu w postaci karty niezgodności (k.54). Z akt nie wynika jednak, aby powód zobowiązał się do ich rozliczenia względem pozwanej. Świadek P. S. na rozprawie zeznał, że powód oddał kątowniki na makulaturę a pomiędzy stronami nie doszło do żadnych ustaleń odnośnie ich rozliczenia (k.176). O ile zatem można przyjąć, iż powód zadysponował spornymi kątownikami, to brak już, w ocenie Sądu Okręgowego, podstaw do stwierdzenia, że na powoda przeszła ich własność. Skarżąca wprawdzie wywiodła, iż zasady doświadczenia życiowego i obrotu gospodarczego nie skłaniają do przyjęcia stanowiska, że odbiór kątowników przez powoda nastąpił bez wyraźnej przyczyny. Przyczyną tą mogła być jednak, zdaniem Sądu Okręgowego, wola powoda zbadania przyczyn nieprawidłowego sklejenia kątowników, a nie akceptacja oświadczenia pozwanej o potrąceniu wzajemnych należności, co wynika z zeznań świadka P. S.. Dokument na k. 55 świadczy zaś jedynie o tym, że pozwana wydała powodowi kątowniki. Nie świadczy natomiast o tym, aby na skutek wydania kątowników doszło pomiędzy stronami do zniweczenia (choćby częściowego) skutków, jakie uprzednio wynikały z zawartej umowy sprzedaży spornego kleju.

Niemniej faktem jest, że powód odebrał kątowniki i nie zwrócił ich pozwanej oraz zadysponował nimi jak właściciel czym wyrządził pozwanej szkodę, gdyż była to własność pozwanej. Za takie działania powód ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą, a nie z tytułu rękojmi, lub kontraktu. Roszczenie pozwanej z tego tytułu może stać się wymagalne po wezwaniu do wydania rzeczy, a następnie zapłaty ich wartości.

Na koniec należy dodać, że roszczenia pozwanej będące przedmiotem potrącenia mają charakter odszkodowawczy, czyli tzw. bezterminowy jeżeli chodzi o wymagalność (art. 455 kc). Jednak przed dokonaniem potrącenia pozwana nie wezwała powoda do zapłaty i w konsekwencji jej roszczenia nie stały się wymagalne przed złożeniem oświadczenia o potrąceniu. Nie powstał zatem stan tzw. potrącalności w rozumieniu art. 498 kc i dlatego również z tego powodu oświadczenia pozwanej w piśmie z dnia 19 września 2012 r. oraz w mailu z dnia 11 września 2012 r. były bezskuteczne.

Wobec powyższego, nie ma, w ocenie Sądu Okręgowego, podstaw do przyjęcia, aby złożone powodowi oświadczenia o potrąceniu odniosły zamierzony przez pozwaną skutek w postaci umorzenia wierzytelności w wysokości 10.858,36 zł.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację pozwanej, jako nieuzasadnioną, o czym orzekł jak w pkt 1 sentencji.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc.