Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 30-06-2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Kurdziel

Protokolant:Karolina Szewczyk

po rozpoznaniu w dniu 30-06-2015 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa I. P.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki I. P. kwotę 1161,28 zł (tysiąc sto sześćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia osiem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od tej kwoty od dnia 8 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 4,67 zł tytułem stosunkowego zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu) kwotę 331 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt VIII C 614/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 kwietnia 2014 r. powódka I. P. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od strony pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 2.977,77 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 8 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie podała, że jej samochód marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Po zgłoszeniu szkody strona pozwana nie zakwestionowała swej odpowiedzialności za skutki kolizji drogowej co do zasady i po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłaciła powódce odszkodowanie w kwocie 2.026,56 zł. Wyjaśniła, że dokonała naprawy pojazdu w autoryzowanym warsztacie samochodowym A. (...) we W.. Kwota dochodzona w niniejszej sprawie stanowi różnicę pomiędzy kwotą odszkodowania przyznaną przez stronę pozwaną, a wartością na jaką opiewa faktura VAT nr (...) z 18 stycznia 2013 r.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania. Przyznając, że jako ubezpieczyciel sprawcy wypadku komunikacyjnego ponosi odpowiedzialność za jego skutki, podniosła, że dokonała prawidłowej wyceny poniesionej przez powódkę szkody, a przyznana kwota pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku. Zarzuciła, że wypłaciła już powódce 2.026,56 zł, a następnie po zweryfikowaniu faktury VAT kwotę 1.816,49 zł, tj. łącznie 3.843,05 zł. Dlatego różnica pomiędzy odszkodowaniem żądanym, a odszkodowaniem wypłaconym to kwota 1.161,28 zł.

Na rozprawie w dniu 30 czerwca 2015 r. pełnomocnik powódki wyjaśnił, że faktura VAT nr (...) z 18 stycznia 2013 r. uwzględnia fakt zapłaty przez stronę pozwaną kwoty 2.026,56 zł oraz przyznał, że faktura ta została zapłacona ze środków strony pozwanej do wysokości 3.843,05 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 grudnia 2012 r. we W. samochód powódki marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został uszkodzony w kolizji drogowej, której sprawca był objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. Powódka w dniu 10 grudnia 2012 r. zgłosiła szkodę stronie pozwanej.

Bezsporne

Powódka w dniu 13 grudnia 2012 r. upoważniła swojego zięcia M. L. do załatwienia formalności związanych z naprawą jej samochodu. Następnie M. L. udzielił pełnomocnictwa do odbioru odszkodowania (...) Sp. z o.o.” A. (...) we W..

Dowód : -pełnomocnictwo z dnia 13 grudnia 2012 r., akta szkody, w załączeniu,

- pełnomocnictwo z dnia 13 grudnia 2012 r., akta szkody w załączeniu.

Opierając się na kalkulacji naprawy sporządzonej w toku postępowania likwidacyjnego, strona pozwana pismem z dnia 7 stycznia 2013 r. poinformowała powódkę o przyznaniu odszkodowania w kwocie 2.026,56 zł tytułem odszkodowania.

Dowód : - pismo strony pozwanej z dnia 7 stycznia 2013 r., k. 9.

Samochód powódki został naprawiony w (...) Sp. z o.o. A. (...) we W.. W dniu 18 stycznia 2013 r. serwis samochodowy wystawił fakturę VAT nr (...), która uwzględniała wypłaconą już przez stronę pozwaną kwotę 2.026,56 zł, i opiewała na 2.977,77 zł.

Dowód: - faktura VAT nr (...)/13z 18 stycznia 2013 r., k.6.

Po zweryfikowaniu wystawionej faktury VAT strona pozwana w dniu 29 stycznia 2013 r. poinformowała powódkę o przyznaniu dalszej kwoty 1.816,49 zł tytułem odszkodowania, która została wypłacona bezpośrednio upoważnionemu serwisowi naprawy.

Dowód : - pismo strony pozwanej z dnia 29 stycznia 2013 r., akta szkody w załączeniu..

Koszt doprowadzenia pojazdu powódki do stanu sprzed szkody w autoryzowanych serwisach obsługi we W. w okresie powstania szkody wyniósłby 5.299 zł brutto.

Dowód: -opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego mgr W. O., k. 70-71.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie części.

Fakt powstania szkody w pojeździe powódki marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), jak również odpowiedzialność strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., co do zasady, nie były w sprawie sporne. Również zakres prac koniecznych do przywrócenia pojazdu do daty sprzed kolizji drogowej nie był kwestionowany. Spór sprowadzał się do ustalenia wysokości powstałej w pojeździe szkody.

Mając na uwadze całokształt materiału dowodowego, w szczególności zaś treść opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, której to strony nie zakwestionowały, Sąd doszedł do przekonania, iż powódka zasadnie domagała się wypłaty odszkodowania uzupełniającego w wysokości odpowiadającej kosztom naprawy pojazdu zgodne z załączoną fakturą VAT, pomniejszoną jednak o wypłacone już odszkodowanie.

Zgodnie bowiem z brzmieniem przepisu art. 363 § 1 k.p.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (§ 2). Z kolei z treści przepisu art. 9 w zw. z art. 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003, nr 124, poz. 1152) wynika, iż umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje również szkody wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczającego lub osób, za które ponosi on odpowiedzialność.

Zastosowanie cytowanego wyżej przepisu art. 363 k.c. w sferze odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela prowadzi do wniosku, że treścią świadczenia ubezpieczyciela wynikającą z umowy ubezpieczenia OC nie jest jednak przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku (restytucja techniczna samochodu), ale naprawienie szkody powstałej w ogóle w majątku poszkodowanego wywołanej uszkodzeniem pojazdu. Odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia OC wypłaca się zawsze w pieniądzu. Jak przy tym jednoznacznie wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego odszkodowanie ubezpieczeniowe przy ubezpieczeniu OC jest odszkodowaniem w pełnej wysokości, polegającym na zapłacie kwoty koniecznej do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed wypadku ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.06.2003 r., V CKN 308/01, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.02.2002 r., V CKN 903/00). Przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania następuje jednak w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego należy z kolei dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 1273/00 niepubl., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00 niepubl., uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, uchwała z dnia 21 marca 2003 r., III CZP 6/03).

W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie, wysokość kwoty wynikającej z wystawionej przez zakład dokonujący naprawę pojazdu faktury VAT, stanowiła szkodę rzeczywiście poniesioną przez powódkę. Niezgodne z zasadami logicznego rozumowania byłoby bowiem przyjęcie, że w pojeździe dokonano napraw nieuzasadnionych, niewynikających z potrzeby przywrócenia go do stanu technicznego sprzed wypadku, czy też w sposób nieuzasadniony zawyżono ceny części zamiennych oraz robocizny. Koszt naprawy został, wbrew twierdzeniom strony pozwanej, udokumentowany i wynikał z przedłożonej faktury VAT. Sięgał on kwoty 5.004,33 zł. Na stronie pozwanej spoczywał zatem, w myśl art. 6 k.c., ciężar wykazania, że składające się na przedmiotową kwotę koszty były niecelowe i ekonomicznie nieuzasadnione, ewentualnie zaś, że możliwe było wykonanie takiej naprawy niższym kosztem. Tymczasem strona pozwana nie kwestionowała samej zasadności dokonanych prac, a tym samym samego zakresu szkody. Nie zdołała również wykazać, jakoby koszt naprawy pojazdu był niższy, aniżeli wyliczony przez stronę powodową. Jako niewystarczające bowiem należało ocenić przedłożenie sporządzonego przez rzeczoznawców ubezpieczyciela kosztorysu naprawczego. Jako dokument prywatny potwierdzał jedynie stanowisko strony i nie mógł skutecznie podważyć rzetelności przedłożonej faktury VAT. Ogólnikowe zarzuty odnośnie zawyżenia wysokości kosztów naprawy, wobec braku jakichkolwiek dowodów na ich poparcie, należało uznać za gołosłowne. Nadto wskazać należy, że nie sposób oczekiwać, że poszkodowani będą każdorazowo dokonywać analizy cen usług przedstawionych przez poszczególne zakłady mechaniki samochodowej celem wybrania najtańszej oferty, korzystnej dla ubezpieczyciela, nie są oni bowiem zobligowani do poszukiwania na rynku najtańszego warsztatu naprawczego ( por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2002 r., I CKN 1466/99). Skoro zaś w wykonującym naprawę pojazdu powódki serwisie samochodowym za przywrócenie samochodu do stanu przed wypadkiem obowiązywały stawki i ceny wskazane w fakturze VAT, uznać należało, iż na takim poziomie kształtowała się wysokość poniesionej przez nią szkody. Z tego też powodu co do zasady miała ona prawo do jej wyrównania w pełnej wysokości.

Ze wskazanych powyżej względów Sąd uznał, że suma zawarta w przedłożonej do akt fakturze VAT stanowiła uszczerbek w majątku powódki, a tym samym jej szkodę. Sąd miał przy tym na uwadze, że strona pozwana wypłaciła już kwotę 3.843,05 zł tytułem odszkodowania. Okoliczność ta została przyznana przez powódkę, a wynika również z potwierdzenia przelewu przedłożonego przez stronę pozwaną. Nie miało przy tym znaczenia, że kwota ta została uiszczona na rzecz (...) serwisu (...), gdyż był on upoważniony do odbioru odszkodowania. Z tego też względu Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 1.161,28 zł, stanowiącą różnicę między rzeczywistymi kosztami naprawy pojazdu, a kwotą wypłaconą przez stronę pozwaną (5.004,33 zł – 2.026,56 zł – 1.816,49 zł = 1.161,28 zł).

Orzeczenie w kwestii odsetek od zasądzonej kwoty Sąd oparł o treść przepisu art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, dlatego Sąd zasądził odsetki ustawowe zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia 8 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty.

Mając na względzie powyższe, na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w punktach I. i II . sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na art. 100 k.p.c. mając na względzie, że wobec częściowego uwzględnienia powództwa koszty powinny zostać stosunkowo rozdzielone. Z dochodzonej kwoty 2.977,77 zł została ostatecznie zasądzona kwota 1.161,28 zł. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu strony powinny ponieść jego koszty w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę, a zatem powódka w 61%, a strona pozwana w 39%.

Koszty procesu wyniosły po stronie powódki 766 zł (opłata od pozwu w wysokości 149 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 600 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, a po stronie pozwanej 617 zł (wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 600 zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł). Stosownie do podanej zasady powódka powinna zatem zwróci stronie pozwanej kwotę 77,63 zł [(766 x 39% ) – (617 x 61%) = 77,63 zł].

Łączna suma wydatków związanych z należnym biegłemu wynagrodzeniem, powstałych w toku procesu wyniosła 848,70 zł. Stronę pozwaną wydatki te obciążały do kwoty 331 zł - odpowiednio do części, w jakiej przegrała proces, a powódkę – do kwoty 517,70 zł. Dlatego też strona pozwana powinna uiścić na rzecz powódki kwotę 82,30 zł (gdyż wynagrodzenie biegłego zostało pokryte do kwoty 600 zł z zaliczki uiszczonej przez powódkę), mając jednak na uwadze, iż powódka powinna zwróci stronie pozwanej kwotę 77,63 zł, Sąd zasądził na rzecz powódki różnicę tych kwot, tj. 4,67 zł. Sąd nakazał również stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwotę nieuiszczonych wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.